ผ่านไปได้ด้วยดี + ปรากฏว่าไม่รู้ว่าเค้าส่งผมมาผิดหรือไร เพราะมีแต่ลุงกับป้าแก่ๆ นั่งอยู่เต็มห้อง ได้ความว่ามีแต่ระดับบิ๊ก อ้ายเราก็นั่งตัวลีบเลยสิครับทีนี้ ... แถมแต่ละ session บางช่วงยังมีเปลี่ยนบรรยากาศ จากนั่งฟังอย่างเดียวมาเป็นแบบอื่นอีกต่างหาก อย่างเช่น ... + Panel discussion – เชิญผู้เข้าร่วมประชุมที่ได้ตกลงกันไว้แล้ว ขึ้นไปบนเวที มีหัวข้อ มีพิธีกร แล้วก็ออกแนวสัมภาษณ์คนบนเวทีตามหัวข้อที่กำหนด + Round table / Round robin – แยกเป็น 4 โต๊ะย่อยๆ อ้ายเรากว่าจะตอบเอาตัวรอดมาได้ ก็แทบแย่แน่ะ หุๆ แถมเป็นการประชุมที่ซาดิสม์ พอสมควร กว่าจะเลิกก็ปาเข้าไป 5 โมงเย็น + แต่ก็ค่อยหายใจหายคอโล่งหน่อยครับสำหรับการประชุมในครั้งนี้...อดที่จะบ่นกับตัวเองไม่ได้เพราะผมไม่ได้เตรียมตัวอะไรไปเลยแต่ผมไปก่อนเวลาน่ะครับ เขานัดผม 8 โมงเช้า ผมไม่คิดว่าจะเป็นการประชุมระดับอลังการณ์งานสร้างขนาดนี้ ก็ท่านๆของผมไม่ได้บอกอะไรมากมายแค่บอกว่าต้องไปห้ามเลท ผมก็คิดว่าเป็นประชุมเล็กๆทั่วๆไปนั่งๆฟัง แต่มันไม่ธรรมดาน่ะสิครับเพราะใช้ห้องประชุมใหญ่ของจังหวัด โต๊ะก็ใหญ่ เก้าอี้ก็ใหญ่ มีไมค์ติดที่โต๊ะแต่ละตัว...โอ้โหแฮะ งานเข้าแล้วนี่ ผมดูรายชื่อที่ลงทะเบียนก่อนเข้าประชุม พระเจ้าจอร์สกล้วยแขกทอด ร้อยกว่าท่านครับที่มา ผมมาก่อนจึงต้องขยับไปนั่งด้านหน้าๆที่ประชุม..... + เหลือบไปเห็นยังดียังมีเพื่อนอีกท่านนั่งข้างๆใจเริ่มเต้นตึกๆแล้วครับงานนี้ว่าจะต้องเจออะไรกันบ้าง เป็นการประชุมของระดับจังหวัด แต่ละท่านที่มาบรรยายและเป็นกรรมการก็อาวุโสไม่ใช่ระดับเล่นๆน่ะครับ ระดับใหญ่ๆตำแหน่งใหญ่ๆของหน่วยงานราชการ...แถมช่วงท้ายมีการสอบวัดทักษะของตัวแทนแต่ละหน่วยงานด้วยครับ (อ้าวไม่เห็นบอกกันล่วงหน้า...ผมจะทำหน่วยงานของผมเสียไหมเนี่ย) + ผมไม่มีข้อมูลอะไรอยู่ในหัวเลยถ้าเขาถามอะไรขึ้นมาต่อหน้าท่านคณะกรรมการช่วงท้ายผมซี้แหง๋แก๋ แต่ข่มใจครับไม่ให้สั่นมากเพราะมันเป็นครั้งแรกของผมที่ต้องมานั่งอยู่ในห้องขนาดใหญ่และทำอะไรแบบนี้...ผมรู้สึกเหมือนตัวผมเล็กและลีบไปในถนัดตารู้สึกว่าเป็นเหมือนมดตัวเล็กๆลีบๆนั่งตัวลีบๆ หุหุ แต่ก็เอาครับพอเริ่มทำใจสู้ ก็นั่งยืดอกผายไหล่ผึ่ง + เมื่อถึงเวลา 9 โมงเช้า เป๊ง ท่านๆหนึ่งก้าวเท้าเดินตรงมายังไมค์หน้าที่ประชุมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ผูกไทน์ และกล่าวทักทายทุกท่าน (ในที่สุดผมก็รู้ว่าท่านคือ ท่านปลัดจังหวัด...ท่านมนัส อุ่นอารีย์)...แต่ท่านก็พูดดีมากครับทำให้ผมลดความเกร็งลงไปได้เยอะ คิดว่าถ้าได้เจอช่วงท้ายตอนคำถาม 2 คำถามเชือดคอ ขอให้ผมนั่งตรงหน้าท่านแล้วกันเพราะดูท่านจะใจดีสุด หุหุ + เมื่อประชุมบรรยายเรื่องทั่วไปของแต่ละหน่วยงานองค์กรเสร็จก็ถึงเวลาเชือดครับ ท่านประกาศให้ตัวแทนแต่ละส่วนของหน่วยงานที่เข้าร่วมประชุมเตรียมความพร้อมในการจับติ้ว ชิง 2 คำถามซึ่งมีความยากง่ายต่างกันซึ่งคำถามที่ 1 จะเป็นเกี่ยวกับการเมืองการปกครองทั่วไป ส่วนคำถามที่ 2 ก็คือคำถามเกี่ยวกับหน่วยงานท้องถิ่น ผมเลขลัคกี้นัมเบอร์ด้วยครับลำดับที่ 13 ในการจับติ้วคำถาม (แอบป๊อดอย่างแรง) + คำถามข้อแรกที่ผมได้คือไม่ถือว่ายากมากครับโชคดีหน่อยผมจึงตอบและพูดคุยกับท่านๆคณะกรรมการอย่างชัดถ้อยชัดคำรวบรวมสติให้มากที่สุด เสียงดังฟังชัด...ส่วนคำถามที่ 2 ผมว่าผมได้ใจท่านบ้างละครับ ผมได้คำถามที่ว่าคุณมีส่วนช่วยในการพัฒนาองค์การบริหารส่วนจังหวัดอย่างไรบ้าง (เข้าทางครับ)....ผมก็ตอบแบบชัดเจนและม้วนเดียวจบไม่ยืดเยื้อ...จนท่านฟังและไม่มีโต้แย้งหรือคำถามแทรกจากท่านอื่นอีก (คุณพระช่วยผมรอดตายแล้วครับ)...และท่านก็ชวนผมคุยในตำแหน่งหน้าที่งานที่ผมรับผิดชอบอย่างสนใจเพราะบุคลากรด้านนี้กำลังขาด + ท่านก็ถามผมว่าเคยทราบเรื่องเกี่ยวกับผมมาบ้างจากท่านปลัด(หัวหน้าเก่า)ตอนผมทำที่หน่วยงานเดิมสุดท้ายผมก็หนีไม่พ้นเจอแต่ท่านอาวุโสที่รู้จักมักจี่กัน ทั้งรู้จักหัวหน้าผมและข้อมูลผมถึงกันหมด (แต่ไม่รู้ว่าจะทราบเรื่องเกี่ยวกับผมในด้านบวกมากกว่าด้านลบไหมว่าผมทำงานโอเค...แต่แหะๆช่วงนั้นผมลาออกแล้วไม่ได้ไปกราบลาท่านปลัดคนเดิม)สงสัยท่านก็คงเอามาบ่นๆถึงกันหมด (หนีไม่พ้น...แต่ก็ต้องยอมรับความจริงคนเราต้องเริ่มต้นใหม่และให้โอกาส) + ในที่สุดผมก็ได้ยินคำพูดจากปากท่านปลัดมนัสว่า ผมชื่นชมคุณ (ขอบคุณคร้าบอย่างน้อยผมก็ไม่ทำให้หน่วยงานผมเสียหายแล้ว) อย่างน้อยอดีตก็ไม่ควรนำมาเป็นคมมีดกรีดปัจจุบันจริงไหมครับ...ความผิดพลาดในเชิงลบของผมในอดีตผมจะนำมาปรับปรุงครับท่าน...และถ้ามีโอกาสผมก็ยังไม่ลืมน่ะครับท่านปลัด(จิระพงษ์) ผมจะไปกราบขอโทษท่านที่ผมเดินออกจากท่านมาโดยไม่คำนึงถึงผลเสียของงานว่าใครจะสานต่อช่วยงานท่าน...และไม่มีโอกาสได้ขอบคุณที่ท่านมีบุญคุณกับผมเสมอมา .......สู้ๆๆครับ ผ่านไปได้ด้วยดีกับก้าวกระโดดก้าวแรกของผมที่จะเติบโตขึ้นเพราะเหมือนผมยังเป็นแค่ตัวเล็กๆลูกกระจ๊อกแต่ก็ยังได้รับโอกาสทางความคิดในครั้งนี้...ทำให้ผมรู้ว่าความกล้าเท่านั้นที่จะพาทุกอย่างผ่านไปได้และทำให้ผมโตขึ้นในทุกๆเรื่องที่ตัดสินใจ ผมจะเอาท่านที่ประสบความสำเร็จเป็นแบบอย่างกับชีวิตของผม เรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวผมจะไม่นำมาปะปนกัน....สู้เค้าทาเคชิ... "วันนี้เพื่อนคนนึงที่เคยสำคัญกับผมเขาทำให้ผมเข้าใจแล้วว่าผมควรจะใช้ความรู้สึกจากสมองมากกว่าความรู้สึกของหัวใจ...เพราะบางทีเราก็ต้องข่มความรู้สึกของหัวใจไว้"   Create Date : 10 มิถุนายน 2552 1 comments Last Update : 24 มิถุนายน 2552 22:42:14 น. Counter : 384 Pageviews. Share Tweet

โอ้ ยินดีๆด้วยค่า ที่ผ่านมาได้   โดย: โยเกิตมะนาว 10 มิถุนายน 2552 18:30:50 น.