Dear My boy

           เมื่อวานบอกว่าจะเขียนบันทึกเกี่ยวกับผู้ชายที่ทำให้ สติ สตางค์ ไม่ค่อยสมประกอบ เกริ่นกันก่อนเราไม่ใช่คนสวย หน้าตาก็พอไปวัดไปวาได้ ถูกสอนสั่งมาแต่เด็กว่าต้องทำงานทุกอย่างได้เพราะงั้นทำงานบ้านทุกอย่างได้ เป็นผู้หญิงที่ถูกนิยามว่า “เจ๊โหด”เพื่อนชายหลายคนไม่นับเป็น ผู้หญิง เพราะ ไปยิงปืน ไปซ้อมไอคิโด้ ไปเล่นบีบีกันก็ไปกับพวกมัน ไปตีกอล์ฟ เล่นเทนนิส ว่ายน้ำ ก็ลากมันไปด้วย แต่ ใครว่าเราไม่เป็นผู้หญิงเสื้อผ้า หน้า ผม เป๊ะตลอดนะ เครื่องสำอางก็มีเพียบ สมัยนี้เพื่อนบอกเป็นผู้หญิงที่มีแววจะขึ้นคานสูง

              ช่างปะไรล่ะพ่อบอกว่าลูกคนอื่นยังเอามาเลี้ยงได้ ลูกคนเดียวก็เลี้ยงได้หนะ อย่าบ่นนิสัยเสียอย่างเดียว ไม่ว่าจะไปไหน ติดรองเท้าส้นสูงมากๆ สองถึงสี่นิ้วตลอดเวลาด้วยความที่เตี้ย - -เพราะฉะนั้น รองเท้าผ้าใบยังใส่เสริมส้น ไม่งั้นไม่มั่นใจเวลาไปเดินกับใครเพื่อนพ้องน้องพี่แต่ละคนก็ยังกับเปรต 170 อัพกันทั้งนั้น

เข้าเรื่อง เดี๋ยวออกอ่าว ออกทะเลอีกหลังจากอกหักดังเป๊าะเพราะอยู่ดีๆ คนสวยก็กลายเป็นควายมีเขางอกออกมาเกิดอาการน้อยใจ เสียใจ สติแตก ดราม่า ร้องไห้ เหมือนคนบ้าเลยช่วงนั้นแล้วก็ลงเอยด้วยการกลับไปเป็นเด็กน้อย เล่นเว็บบอร์ดคุยกับเพื่อนเก่าที่รู้จักกันมานานแล้วก็เจอ ใครคนนึง เค้าเป็นแฟนเก่าเพื่อนสนิทเราด้วยความที่ เค้าเป็นสุภาพบุรุษมาก แล้วก๊อกหักนะ เพราะเพื่อนเราเนี่ยแหละบอกเลิกเค้าไปกินเด็ก - -อะไรก็ไม่รู้ดลใจ แอด MSN ไป ทักเค้า คุยกันธรรมดาๆคุยไปคุยมา เฮ้ย แบบนี้มันไม่ธรรมดานะ แล้วมันก็ไม่ธรรมดาจริงนะเมื่อวันนึง โดนโยนคำว่ารักใส่หน้ากรี๊ด...ฉันก็เขินเป็นนะคะคุณๆทั้งหลาย คิดว่าฉันนิ่งๆ หยิ่งๆฉันก็เป็นกับคนที่ไม่สนิท ไม่รู้จักทั้งนั้นแหละ คุยไปคุยมาอิตาคนนี้จะรู้จักฉันเยอะเกินไปและ แนทำอะไรเป็นยังไง ขนาดบอกว่าเลวสารพัดเลว ทั้งงี่เง่างอแง ขี้หึง ขี้หวง ขี้วีน สารพัดจะไม่ดี เขาบอกว่า

                 “น่ารักดีออกครับ เหมือนแมวหวงเจ้าของเหมือนแมวที่พยายามตะกุยพรมเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเจ้าของ”

                   ป๊าดดดดด...พ่อเจ้าประคุณ แต่ละคำอิฉันจะละลายคาหน้าคอม ยังๆๆ ยังไม่หมดนะ

                   ฉันเขียนนิยายแอบไปอ่านนิยายฉันแล้วถามว่า รักเขา หรือรักพระเอกนิยายคนนั้นมากกว่า แหม...พระเอกนิยายมันไม่มีตัวตนนะคะคุณ!!!

                   แต่อนิจจา เวลาแห่งความสุขมันผ่านไปเร็วนะว่ามั้ยหลังๆเริ่มรู้สึกว่าเค้าแปลกๆไป ก็เออ ช่างมัน เดี๋ยวก็ทำใจได้ ตอนนี้ทำใจได้ละซักพัก เค้าก็มาสารภาพความจริง เราก็ นางเอกโคตร ไม่โกรธ ไม่เคืองยังคุยกันได้เหมือนเดิมนะ ยังเป็นเพื่อนกัน ยิ้มค่า ยิ้มตลอดเวลา

                   หลังจากนั้นเราก็หาเรื่องไปเที่ยวกับน้องสาวที่สนิทคนหนึ่ง ไปลั้นลาเชียงใหม่สี่วันไปกันเองเลย ไปเหยียบถิ่นเค้าโดยที่ ไม่บอกใครเลย ไปกันเงียบๆ ไปถึง โผล่ไปโทรบอกแฟนเก่าอิตาคนนั้น ไปเที่ยวโดยที่ไม่ได้คิดถึงเค้าไปเพื่อบอกให้ชาวโลกรู้ว่า “ใช่ว่าฉันแคร์ตาคนนี้นะยะ” อะไรทำนองนั้นไปเที่ยวกลับมา ซักอาทิตย์นึง ทะเลาะกันใหญ่โต เคือง ไม่พูดด้วยเลย ไม่ชายตาแลเมินเหมือนเป็นอากาศธาตุ

                    มันเป็นนิสัยเสียๆของเรานะคนที่ไม่รู้จักจะดูว่า เราหยิ่ง เรานิ่ง เราเย็นชา พอรู้จัก สนิทจะรู้ว่าเราเป็นคนกะโหลกกะลา ฮา บ๊อง ต๊อง รั่ว ที่สุดของความไร้สาระ แต่เวลาโกรธมากๆ จะกลับมากลายเป็นคนที่เพื่อนเรียก “เจ้าหญิงน้ำแข็ง” คือ นิ่ง เชิด มองเมินไม่พูด ไม่คุย มองเลยผ่านไป อะไรเทือกๆนั้น อิตาคนนี้โดนเข้าไปเต็มๆจนกระทั่งเขามาบอกว่าจะบวช โอเค ฉันยกโทษให้ จากนั้นก็ไม่คุยกันอีกเลยอะไรทำนองนั้น วันนั้น อยู่ดีๆโผล่มาในเอ็มเอสเอ็น สะดุ้งตกใจ ออนทิ้งไว้นะแต่แสดงเป็นออฟไลน์ เพราะงั้น เค้าคงไม่เห็นเราหรอก ก็แบบ เออ ลืมๆไปซะเถอะ

                    หลังจากปีใหม่มา พอโดนบอกเลิกฉันก็ไปตะโกนแหกปากในเฟซบุ๊ค ในบอร์ด ในเอ็มเอสเอ็นว่า ฉันจะเป็นโสดซักสองปีหลังจากนั้นก็จัดการปฏิวัติตัวเองเสียใหม่ ตัดผม ทำสีผมใหม่ โมหนังหน้าใหม่ ซื้อเครื่องสำอางกระเป๋ารองเท้าใหม่หมด(จริงๆแล้วมันคือหาเรื่องเสียเงินเพื่อความสะใจส่วนตัวนั่นแหละ)เพื่อนบอกว่า สวยซะให้เข็ด เอาให้ควายมันเสียดายเล่น กร๊ากกกกแรงส์ชนะเลิศไปเลยคุณเพื่อน

ไร้สาระเสียจริง แต่ก็ยังเขียน

ณัฐกัลยา