ทริป shenzhen by airasia

ตอนแรกที่คิดจะไป คือจะไปกับเพื่อนทั้งหมด 4 คน แต่เนื่องจากจองกันข้ามปีทำให้เพื่อคนนึงไปเมืองนอก เพื่อนอีกคนไม่มีตังค์ไป จนเหลือกันแค่ 2 คน ด้วยความที่ไม่เคยออกต่างประเทศมาก่อนทำให้ตื่นเต้นมากและคิดว่า จะรอดหรือเปล่า เนี่ย ผู้หญิง 2 คน เดินทางไปเมืองนอกครั้งแรก อีกทั้ง ยังไม่รู้จักใคร

แต่ความโชคดีก็คือ เคยเล่นสไกด์และมีเพื่อนจีนอยู่คนหนึ่ง ทำให้เรารอดพ้นที่จะต้องไปตายเอาดาบหน้าที่นั่น ดังนั้นก่อนจะไปจึงติดต่อเพื่อนจีนให้หาโรงแรมให้และมารับที่สนามบิน เหตุเพราะ ได้ยินมาว่า ที่จีนนั้นไม่มีคนพูดภาษาอังกฤษได้เลย ตอนแรกเราก็ไม่เชื่อ แต่เมื่อไปพิสูจน์แล้วพบว่าจริง ไม่มีใครพูดได้ หนำซ้ำ ป้ายยังชี้ทางมั่วซั่วอ่านไม่รู้เรื่อง แม้แต่ในสนามบินเองก็เถอะ

วันออกเดินทางวันที่ 18 เราก็ได้ขอลางาน ตอน 4 โมงเย็นเพราะเครื่องออก 1 ทุ่ม ต้องไปเช็คอินให้ทัน 6 โมง แต่ด้วยความชิวมากทำให้กว่าจะออกก็ 4.30 น. แล้ว มิหนำซ้ำ ไปถึงรถไฟฟ้าแล้ว เพราะจะไปต่อรถตู้ไปสุวรรณภูมิที่อ่อนนุช ปรากฏว่าลืมตั๋วเครื่องบิน เลยโทรไปถามทางแอร์เอเชียว่า ไม่ใช้ตั๋วแล้วไปปรินเอาที่นู่นได้ไหม ปรากฏเขาบอกว่าไม่ได้ จึงจำต้องกลับไปที่ทำงานเอาตั๋วมา ด้วยความทุลักทุเล พร้อมด้วยกระเป๋าใบใหญ่ ที่หนักมาก พอกลับไปเอาก็ 5 โมงพอดี ไม่รู้จะลางานก่อนเพื่ออะไร ก็เดินทางไปอ่อนนุชเพื่อหารถตู้ ซึ่งไม่นานก็ได้นั่ง และ เดินทางไปถึงสุวรรณภูมิเวลาประมาณ 6.10 น. ก็ต้องไปเช็คอิน แต่ด้วยความชิวของเรากับเพื่อน ทำให้มาเสียเวลาทั้งโหลดของและต่อคิวจ่ายเงินค่าโหลดนาน และที่สำคัญ เวลา 6.50 แล้วยังไม่ได้ตรวจพาสปอร์ต แต่ด้วยความชิวของเราเข้าใจว่า เครื่องต้องรอเราแน่นอน จึงไม่ได้รีบร้อนอะไร (ลืมไปว่า กว่าจะเดินไปยังเกทนั้นไกลมาก ไม่เหมือน ดอนเมือง

กว่าจะไปถึงเกทก็เลทแล้ว โดนfinal call เกือบตกเครื่องแล้ว แต่ก็ทัน ทันคนสุดท้าย เมื่อไปถึงเครื่อง ก็มีแต่เสียงดังจ้าหละหวั่น โดยเฉพาะ เพื่อนกับคนข้างหน้าเราที่เป็นคนจีน ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนเลย คุยเสียงดังมากจนหนวกหูนอนไม่หลับ ไม่เข้าใจว่า จะคุยให้คนอื่นได้ยินไปทำไม สายการบินของจีนนี่ คนเค้าไม่หลับไม่นอนจริงๆ

เดินทางออกเวลา 1 ทุ่ม ตามกำหนดการต้องถึง 5 ทุ่ม แต่ปรากฏว่า ถึงตอน 3 ทุ่มครึ่ง แล้วคราวนี้ทำยังไงดีเนี่ย นัดเพื่อนจีนไว้ 5 ทุ่ม โชคดีที่เพื่อนคุยกับคนจีนเลยขอให้มันยืมโทรศัพท์เขาโทรได้ เพื่อนเลยบอกให้นั่งรถairport bus เข้ามาในเมืองและไปเจอมันที่ป้ายรถเมล์ เราก็ด่ากันขรมเลยว่าทำไมไม่มารับ ก็ได้แต่ด่าในใจ ดีที่คนจีนคนนั้นพาเราไปขึ้นรถบัสและสามารถถึงป้ายรถเมล์ได้

ความรู้สึกเมื่อถึงเสิ่นเจิ้นคือ เอ่อ นี่เรามาเที่ยวต่างจังหวัดเหรอนี่ ไม่มีอะไรแตกต่างจากบ้านเราเลยนี่หว่า เหมือนทุกอย่าง หน้าตาก้เหมือน เราดีใจนิดนึงที่ เพื่อนจีนเราบอกว่าเราหน้าเหมือนคนจีนเลย แต่ก็จริง เพราะระหว่างที่อยู่ที่นู่น ทุกคนพูดภาษาจีนใส่หมด ขนาดไปสวนสนุก คนจีนยังเดินมาถามทางเรา เป็นงงมาก

วันแรกก็นอนตายกันด้วยความเหนื่อย นัดว่า 1 ทุ่มของวันรุ่งขึ้นจะพาไปเที่ยว เพราะว่าเพื่อนจีนคนนี้ทำงาน ก่อนหน้านั้นเราเลยไปเดินตงเหมิน ซึ่งเป็นย่านสำหรับวัยรุ่น คล้ายๆสยามบ้านเรา แต่---- เมื่อไปเห็นสภาพแล้ว นี่มันประตูน้ำชัดๆ ประตูน้ำอินดรา ไม่ใช่แพลททินั่ม คนเยอะแยะมากมาย ของขายเต็มไปหมด ห้างก็มีแต่เป็นแบบประตูน้ำ ไม่หรูหราอะไร มากมายนัก ส่วนราคาของนั้นเท่าที่เมืองไทย และ ประเภทเดียวกับเมืองไทย เลยไม่รู้จะซื้ออะไร เพราะเมืองไทยมีหมด ราคาก็พอๆกัน แถมยังได้กินหมึกปิ้งไม้น้อยๆ ขาย 3 ไม้ 10 หยวน เท่ากับ 50 บาท น้อยมาก ไม่อิ่มแถมแพง แต่ทำไงได้ต้องเซพเงิน หาร้านอาหารกินไม่เจอ เจอแต่ภัตตาคาร



พอเพื่อนมารับตอน 1 ทุ่ม เราก็พากันเดินผ่านตงเหมินเพื่อไป สวนสาธารณะ สวนที่นี่ตอนมืดๆแอบน่ากลัว แถมยังมีหนุ่มสาวจับเป็นคู่ๆ เพื่อพลอดรักกันอีก ไม่อายกันจริงๆ นั่งตักกันจูบกันเห็น ๆ



ในสวนสาธารณะก็ยังมีเครื่องเล่นประปรายให้เด็กน้อยเล่นกัน ถ่ายกับเพื่อคนจีน





วันที่ 2 ก็ไม่มีอะไร เพื่อนก็พาเราไปเดินตงเหมินย่านเดิม เพราะที่เสิ่นเจิ้นไม่ค่อยมีอะไรมาก แล้วก็พาไป สวนสนุก ตอนแรกกะจะไปwindow of the world แต่เนื่องจากว่าเป็นแค่เมืองจำลอง ไปก็ได้แต่ดูทำอะไรมได้ เลยไปสวนสนุกดีกว่าอยากรู้ว่าที่จีนเป็นยังไง

พอเข้าไปถึงก็ไม่มีอะไร อาจจะใหญ่กว่าที่dream world แต่ก็ไม่ได้สวยงามกว่ามาก ส่วนเครื่องเล่นน่าจะดีกว่าหวาดเสียวกว่าที่ดรีมเวิร์ล เพราะว่า เล่นแล้วกลัวมากๆ ค่าเข้า 190 หยวน เท่ากับ 925 บาท ฉะนั้นเล่นอะไรได้เล่นดะหมด ไม่แคร์แล้ว กลัวก็ต้องเล่น เอาให้คุ้ม ค่าเข้าแพงโคตรๆ เราเล่นไปเยอะมาก แต่เพื่อนเล่นแค่ 3 เครื่องเพราะมันกลัว ไม่คุ้มอย่างแรง





รูปก็ให้เพื่อนจีนถ่ายมาให้ ไกลมากไม่เห็นหน้าเล้ยๆๆๆๆ





แถมกล้องก็ยังไม่ชัดอีกต่างหาก เฮ้อ....

พอกลับไปก็เหนื่อนหอบเพราะว่าเครื่องเล่นที่นี่ดีกว่าที่เคยเล่นที่ดรีมเวิร์ลคือหวาดเสียวกว่า แต่ คนต่อคิวเยอะมาก จนบางอันไม่อยากเล่น ขี้เกียจที่จะรอ

วันที่ 3 เวลาออก 11 โมง เพื่อนบอกว่าจะพาไปพิพิธพัณฑ์ เราก็งงเออ นี่เนอะ อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นยังไง ก้เลยไป ปรากฏว่าเป็นเหมือนพิพิธพัณฑ์วิทยาศาตร์ของเด็ก เอ่อ เพื่อนเราคิดไงเนี่ยพามาก็เลยได้รูปไม่มาก ไม่ต่างจากบ้านเรา มีแต่พ่อแม่พาบุตรหลานมาเที่ยวเล่น ก็เลยเนียนไปกับเด็กเสียเลย



ไม่รู้ว่าถ่ายอะไร พอถ่ายเป็นพิธี ให้รู้ว่าไป เหอะๆๆๆๆ



ทริปเดินเที่ยวสวนสาธารณะ เพื่อนจีนคนนี้สงสัยชอบเดินที่สวนสาธารณะมากๆ เพราะ พาไปทุกวัน หรือ อาจจะเพราะ ที่นี่ไม่ค่อยมีแหล่งท่องเที่ยวก็เป็นได้ เดินจนหน้าดำ แดดร้อน แต่ไม่แรงเท่าที่กรุงเทพฯ



กลับมาขาปูดโปนเหนื่อยหอบ เนื่องจากเดินทั้งวัน

อีกอย่างอาหารการกินที่นี่แพงมาก ราคาเริ่มที่ 10 หยวน ถึง 30 หยวน หรือ 50 บาท ถึง 150 บาท แพงมาก ไม่มีร้านอาหารริมทาง มีแต่ฟาสฟู้ด แต่ไม่อร่อย จืดมาก ที่ไปกิน KFC กินได้สุดละ แม้ว่าจะเป็นร้านคุณบรูซลี ทีนำเข้ามาจากไทย แต่ ทำไมข้าวไทยถึงได้รสชาติห่วยเยี่ยงนี้นะ ข้าวถูกๆบ้านเรายังกินได้มมากกว่าอีก ร้านข้างทางบางร้านที่ว่าห่วยในไทย สามารถได้ไปขึ้นห้างที่จีนได้เลย


ระหว่างการเดินทาง ที่ดีใจและมีความสุขที่สุดคือได้เจอหมาจีน หาได้ยากมากๆ อาจจะเพราะช่วงจัดงานโอลิมปิคที่จีน มีคนบอกว่าเค้าฆ่าหมาจรจัดตายหมดเลย

วันที่ 4 วันกลับก็ยังคงพาไปสวนสาธารณะเหมือนเดิม รอเวลากลับตอน 4 ทุ่ม เดินทั้งวัน อยู่ในสวนสาธารณะตลอดวันเดินไปเรื่อยๆ แต่สวนที่นี่ใหญ่มาก อยู่ได้ทั้งวัน เหมือนเดินขึ้นเขาไปเรื่อยๆ อากาศดี ร้อนนิดหน่อยแต่ไหว นอกจากนั้นยังเจอ หมามากมายในสวนนี้ ก้เข้าไปทักทายตามประสาเจอเพื่อน อิอิ รู้สึกว่า หมาจริงใจกว่าคน เลยรักที่จะเล่นกับหมามากกว่าเล่นกับคน และให้หมามากกว่าที่จะให้กับคน

เหตุการณ์ก็เกือบจะราบรื่นถ้าขากลับไม่ได้หลงทางในสนามบินเสิ่นเจิ้น สนามบินไม่ได้กว้างแต่งง แม้จะมีภาษาอังกฤษ แต่ ชี้ทางไม่รู้เรื่อง ตึกที่เป็นในประเทศกับต่างประเทศแยกกัน คนละอัน ไม่มีทางเชื่อมกัน เดินวนอยู่ตั้งนาน ถามคนในนั้นก็พูดอังกฤษไม่ได้ แต่ก็มีความพยายามจะบอก ไม่ได้ดูแล้งน้ำใจไม่ช่วยเหลืออย่างที่มีคนเคยบอก

คนจีนที่แท้ก็เหมือนคนไทย ไม่ต่างกัน ระดับความเห็นแก่ตัวอะไรก็เหมือนกัน คนไทยนั้นเริ่มเปลี่ยนแปลงไปนานแล้ว แต่ไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง มองแต่ว่าคนจีนเค้าสกปรกไม่มีระเบียบ แต่แท้ที่จริง เมื่อไปสัมผัสมา ทุกอย่างเกือบไม่แตกต่างกัน ความเห็นแก่ตัว ความสกปรก อยู่ในระดับที่สูสีพอกัน ฉะนั้น อย่าไปว่าแต่คนจีนเลย คนไทยมองดูตัวเองก่อนเถอะว่า จริงๆแล้วก็ไม่แตกต่างจากจีนแต่ไม่รู้ตัว ชอบมองว่าตัวเองเหนือกว่า ทั้งๆที่ รากเหง้าเดียวกันทั้งนั้น บางทีคนจีนเห็นอย่างนั้น อาจจะมีความรักชาติมากกว่าไทยก็ได้ มีชอบมองฝั่งเอเชียด้วยกันอย่างดุถูก แต่มองฝรั่งยุโรปแบบเทิดทูนและดูดี

Create Date : 26 มีนาคม 2553		8 comments
Last Update : 26 มีนาคม 2553 22:00:12 น.
Counter : 1162 Pageviews.
Share Tweet