“สวัสดี ต้นหญ้า”
“อ้าว !! สวัสดี ดวงดาว”

“ต้นหญ้าสบายดีรึเปล่า”
“เราสบายดี แล้วดวงดาวล่ะ”

“เราก็สบายดี”
“มีอะไรรึเปล่า ดวงดาว”

“เราอยากเกิดเป็นต้นหญ้าบ้างน่ะ”
“ทำไมล่ะ”

“เราคิดว่ามันเรียบง่ายดีนะ อยู่เฉยๆสบายๆ ก็มีคนมารดน้ำให้
หรือถ้าวันไหนไม่มีใครมารดน้ำ ฝนก็ตกลงมาอยู่ดี”
“อืม...มันก็อาจจะใช่นะ”

“ไม่ต้องไปง้อใครด้วย เพื่อนก็มีเยอะแยะมากมาย เราล่ะอิจฉาต้นหญ้าจริงๆ”
“ดวงดาว เราก็ไม่ได้มีแต่ข้อดีหรอกนะ ข้อเสียของเราก็มี”

“มีด้วยเหรอ ข้อเสียน่ะ”
“ใช่ ดวงดาวบอกว่าเราดีตรงที่มีคนมาคอยรดน้ำให้เราใช่รึเปล่า
แต่มนุษย์ก็ไม่ได้รดน้ำให้เราเพียงอย่างเดียวหรอกนะ
ในบางครั้งมนุษย์ก็เหยียบย่ำเราบ้าง ตัดเราบ้าง ขุดเราบ้าง
หรือบางคนเอาสารเคมีมาราดเราก็มี เราน่ะแสบไปหมดเลย”

“แต่ต้นหญ้าก็ยังอยู่นี่”
“ใช่ เรายังอยู่ แต่เพื่อนของเราตายไปก็มีนี่
ดวงดาว ดวงดาวน่ะอิจฉาเรา อยากเกิดเป็นเราใช่มั้ย
ดวงดาวรู้รึเปล่า พวกเราเองก็อยากเกิดเป็นดวงดาวเหมือนกันนะ”

“ต้นหญ้าอยากเกิดเป็นเราเหรอ ไม่ดีหรอก เชื่อเราสิ”
“ไม่ดียังไงล่ะ เราเองน่ะตัวแค่นี้ มองอะไรก็มองไปไม่ไกล
บางครั้งเราน่ะยังมองเห็นแค่เพื่อนของเราด้วยซ้ำ
ขนาดยอดของต้นญ้าอย่างเรา ก็ยังไม่สูงไปกว่ารองเท้าของมนุษย์เลย
แต่ดวงดาวน่ะ อยู่บนฟ้า อยากไปไหนก็ได้ที่สำคัญนะ
ดวงดาวมองได้ไกลถึงขนาดเป็นโลกทั้งใบเลยไม่ใช่เหรอ”

“มันก็ใช่ แต่ข้อดีแค่นี้น่ะ มันไม่ใช่ตัวจริงของเราหรอก
ข้อดีเพียงเล็กน้อยของเราแค่นี้ก็คงจะมีแค่ต้นหญ้าเท่านั้นแหละที่มองเห็น”
“ใครว่า ไม่ใช่มีแค่พวกเราหรอกนะที่มองเห็น
มนุษย์ก็มองเห็นข้อดีของดวงดาวเหมือนกัน”

“มนุษย์น่ะ ไม่เห็นเราอยู่ในสายตาหรอก”
“ทำไมจะไม่เห็นล่ะ ก็ในเมื่อคนหลายๆคน เค้าเห็นดวงดาว
เค้าก็หลงใหลดวงดาวทั้งนั้น
บางคนถึงขนาดที่ว่าจะเก็บดวงดาวมาเป็นของตัวเองให้ได้เลยนะ”

“ต้นหญ้าเห็นเป็นแบบนั้นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่อย่างนั้นเราจะกล้าพูดเหรอ”

“ต้นหญ้า ต้นหญ้ารู้รึเปล่า ว่าพวกเราน่ะเกิดขึ้นมาได้ยังไง”
“อืม...เราไม่รู้หรอก แล้วดวงดาวเกิดมายังไงเหรอ”

“พวกเราน่ะ เดิมทีก็เกิดมาจากมนุษย์นั่นแหละ
ในตอนที่มนุษย์เริ่มมีความคิดน่ะนะ มนุษย์ก็ได้ให้กำเนิดเราขึ้นมา
พร้อมกับตั้งความหวังไว้ให้พวกเราด้วยนะ”
“แล้วมันไม่ดียังไงเหรอ”

“ความหวังที่มนุษย์ตั้งไว้ให้เราน่ะ ทำให้พวกเรามีกำลังใจที่จะอยู่ต่อไป
เพื่อที่สักวันหนึ่ง มนุษย์จะทำตามความหวังที่ตัวเองตั้งขึ้นได้สำเร็จ”
“แล้วมนุษย์ทำสำเร็จรึเปล่าล่ะ”

“ต้นหญ้า ต้นหญ้ารู้รึเปล่า พวกเราน่ะไม่เคยทิ้งมนุษย์หรอกนะ
พวกเรารอ...รอ...แล้วก็รอ แต่มนุษย์กลับกลายเป็นฝ่ายที่ทอดทิ้งเรา
ทั้งๆที่เราก็รอเพียงมนุษย์ผู้ให้กำเนิดเราเท่านั้น”
“อ้าว!! ถ้ามนุษย์เป็นผู้ให้กำเนิดดวงดาวแต่ละดวง
ทำไมดวงดาวถึงมีแสงสว่างไม่เท่ากันล่ะ
ทั้งๆที่ผู้ให้กำเนิดก็เป็นมนุษย์เหมือนกันหมดนี่”

“นั่นก็เพราะ มนุษย์แต่ละคนมีความฝันที่แตกต่างกันน่ะสิ”
“เกี่ยวด้วยเหรอ”

“เกี่ยวสิ ก็ถ้าดาวดวงใดมีแสงที่สุกสกาวสว่างสดใสมากๆ
ก็แสดงว่า มนุษย์ผู้ห้กำเนิดดาวดวงนั้น มีความฝันที่สูงส่ง
และมีค่ามากๆสำหรับมนุษย์ผู้นั้นยังไงล่ะ
แล้วถ้ายิ่งมนุษย์ใส่ความหวังและ
ความพยายามลงไปในความฝันนั้นมากเท่าไหร่
ดวงดาวอย่างเราก็จะสุกสกาวมากขึ้นด้วยนะ”
“ว้าว!!”

“แต่ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละ ดวงดาวน่ะ ไม่ได้สว่างสดใสทุกดวงหรอก
แล้วดวงดาวอย่างเราก็ไม่ได้อยู่บนฟ้าตลอดไปด้วย”
“ทำไมล่ะ ทำไมดวงดาวถึงไม่ได้อยู่บนฟ้าตลอดไป”

“ต้นหญ้าอาจจะไม่เคยสังเกตนะ
ดวงดาวน่ะเกิดขึ้นวินาทีละหลายล้านดวงเลยนะ
ต้องขอบใจมนุษย์จริงๆ ที่ให้เพื่อกับเรามากมาย
แต่ก็เพราะมนุษย์อีกเช่นกันที่ทำให้ดวงดาวหลายดวง
ที่เป็นเพื่อนกับเราต้องพรากจากกัน”
“มนุษย์น่ะเหรอ ทำอย่างนั้น”

“ใช่ดวงดาวเกิดขึ้นวินาทีละหลายล้านดวง
แต่ดวงดาวน่ะ จากไปวินาทีละหลายพันล้านดวงเลยนะ ต้นหญา”
“จริงเหรอ...มนุษย์หนอ มนุษย์
ดวงดาวแต่ละดวงต้องดับลงก็เพราะมนุษย์หรอกเหรอเนี่ย”

“ดวงดาวไม่ได้ดับลงไปหรอกตั้นหญ้า”
“เอ๋..ก็เมื่อกี้ดวงดาวบอกว่า
เพื่อนของดวงดาวจากไปหลายพันล้านดวงไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ เพื่อนของเราจากไปหลายพันล้านดวง แต่ว่าพวกเราไม่ได้ดับไปหรอกนะ”
“อ้าว!! แล้วเพื่อนของดวงดาวจากไปยังไงล่ะ”

“พวกเราซึ่งเป็นสิ่งที่มนุษย์ให้กำเนิดขึ้นมา
ถ้าถูกมนุษย์ลืมหรือว่าถูกมนุษย์ทอดทิ้ง ดวงดาวอย่างพวกเรา ก็จะหล่อนจากฟ้า
ที่มนุษย์สุดแสนจะภูมิใจกับสิ่งที่เรียกว่า ‘ดาวตก’ นั่นแหละ”

“แต่ดวงดาว ต้นหญ้าเห็นดาวตกไม่บ่อยนะ
ก็ไหนดวงดาวบอกว่าเพื่อนของดวงดาวตกลงมาวินาทีละหลายพันล้านดวงไง”

“เราจำได้ว่าเราพูด แต่เราพูดไม่ผิดหรอก
เพื่อนของเราจากไปวินาทีละหลายพันล้านดวงจริงๆ
ก็อย่างที่บอกไปตอนแรกนั่นแหละ
พวกเราน่ะมีแสงสว่างไม่เท่ากันทุกดวงก็เพราะมนุษย์
ไม่ได้ฝันและตั้งใจจะไขว่คว้าพวกเราเหมือนกันหรือว่าเท่ากันทุกคน”
“อ๋อ ดวงดาวจะบอกว่า ที่เราเห็นดาวตกมีไม่มากก็เพราะมนุษย์ด้วยสินะ”

“อืม...ก็เกือบจะถูกนะ แต่ยังไม่ถูกทั้งหมดหรอก
ที่ต้นหญ้าเห็นพวกเราตกไม่บ่อยน่ะ มันอยู่ที่ ‘หาง’ ของพวกเรามากกว่า
ดาวดวงใดที่มนุษย์ใช้ความพยายามไขว่คว้ามากๆ แล้วก็ทิ้งดาวดวงนั้นไป
ดาวดวงนั้นก็จะตกลงมาและมีหางยาวมากๆด้วย
นั่นก็เพราะความพยายามของมนุษย์ ทำให้เราสว่างขึ้นเวลาเราตกจากฟ้า
หางของเราก็เลยยาวขึ้นด้วยยังไงล่ะ ที่ต้นหญ้าเห็นดาวตกเพียงไม่กี่ดวง
ก็เพราะว่า มีมนุษย์ไม่กี่คนเท่านั้น
ที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อพวกเราแม้ว่าสุดท้ามนษย์จะลืมพวกเราก็ตาม
ส่วนพวกเราที่ตกแล้วมองไม่เห็นน่ะ เพราะว่าหางของพวกนั้นสั้นมากๆ
บางทีแทบจะมองไม่เห็นเลย ยังไงล่ะ”
“หางสั้นมากๆ จนแทบมองไม่เห็น ??”

“ใช่ นั่นก็เพราะ มนุษย์โดยส่วนมาแล้ว ให้กำเนิดเราขึ้นมา
แต่ก็ไม่ได้คิด ไม่ได้พยายม่ที่จะไขว่คว้าพวกเรายังไงล่ะ
เพื่อนๆของเราก็เลยจากเราไปมากมายแต่ก็ไม่มีใครเห็น เพราะมนุษย์ทีเดียว”
“ดวงดาว เราเสียใจด้วยนะ มนุษย์นี่ก็ไม่น่าเลยจริงๆ
อืม...ดวงดาว คือเราเคยสังเกตนะว่าจะมีบางช่วงที่ไม่มีดาวอยู่บนฟ้าเลย
เอ..รู้สึกว่าในคืนนั้นจะมีวงกลมวงใหญ่ๆสีเหลืองๆด้วยใช่มั้ย”

“อ๋อ..สิ่งนั้นน่ะ มนุษย์เรียกว่า พระจันทร์
ใช่ ช่วงที่พระจันทร์ลอยเด่นฟ้า เป็นวงกลมเต็มดวง พวกเราจะหายไป
แต่ก็ไม่ได้ตกลงมาหรอกนะ ช่วงนั้นน่ะ
เป็นช่วงที่มนุษย์ จะท้อแท้ สิ้นหวัง และหมดความพยายาม
จนคิดที่จะหวังพึ่งแต่สิ่งอื่น ไม่หวังพึ่งตัวเอง
เราเคยได้ยินเองกับหูด้วยนะต้นหญ้า
‘จันทร์เอ๋ย จันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง ขอแหวนทองแดง ผูกมือน้องข้า...’
มนุษย์อ้อนวอนต่อดวงจันทร์ ขอนั่นขอนี่มากมาย
ไม่ได้คิดที่จะพยายามด้วยตัวเองเลยสักนิดเดียว
ถือเห็นช่วงที่มนุษย์ตกต่ำมากๆ จนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง
แม้กระทั่ง...ความฝัน ที่มนุษย์ได้สร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง”
“ถ้าอย่างนั้น ดวงดาวก็เป็นคู่แข่งกับพระจันทร์สินะ”

“คงจะอย่างนั้นแหละมั้ง”
“แย่จัง มนุษย์ลืมดวงดาวแค่นี้ก็แย่พออยู่แล้ว นี่ยังมีพระจันทร์อีกเหรอเนี่ย”

“มนุษย์น่ะ นับวันจะยิ่งลืมเราแล้วก็ทอดทิ้งเรามากขึ้นเรื่อยๆ
มนุษย์คงจะเห็นว่าการไขว่คว้าดวงดาวมันยากล่ะมั้ง
ระหว่างทางที่จะไขว่คว้าดวงดาวของมนุษย์น่ะ
มีอะไรมากมายหลายหลาก บางคนเขาก็มาไม่ถึง
เพราะคิดว่าคว้าดาวมันยาก เลยหันไปจับหิ่งห้อยที่อยู่ระหว่างทางแทน
ทั้งๆที่เรากับหิ่งห้อย ไม่ได้เหมือนกันสักนิดเดียว”

“เราเข้าใจแล้วดวงดาว เราเริ่มจะไม่อยากเกิดเป็นดวงดาวแล้ว”
“สักวัน ดาว คงจะไม่มีเหลืออยู่บนฟากฟ้าให้มนุษย์ได้เห็นอีกแล้วล่ะ”

“ทำไมดวงดาวพูดอย่างนั้นล่ะ”

“ต้นหญ้า”
“…”

“เราดีใจมากๆเลยนะ ที่ได้เป็นเพื่อนกับต้นหญ้า”
“เราก็ดีใจเหมือนกัน ที่มีดวงดาวเป็นเพื่อน”

“สักวันเราคงจะได้เป็นเพื่อนกันจริงๆ”
“ดวงดาวพูดอย่างนี้หมายความว่าอะไรน่ะ
แล้วทำไมแสงของดวงดาว ถึงได้สั่นอย่างนั้นล่ะ ดวงดาว”

“เราดีใจนะที่ได้คุยกับต้นหญ้าในคืนนี้ ต้นหญ้า คอยดูเราให้ดีนะ
หางของเราคงจระยาวมากๆเลยล่ะ ลาก่อนนะ...ต้นหญ้า”
“…ดวงดาว”