“พ่อเชื่อในสิ่งที่ลูกคิด และภูมิใจในสิ่งที่ลูกเลือกเสมอ”
ชายผู้หนึ่งกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันอบอุ่น
และแสดงออกถึงวามเชื่อมั่นอย่างชัดเจน
“ขอบคุณครับ...พ่อ”
เด็กหนุ่มในวัยสับสน รู้สึกขอบคุณผู้ชายที่เรียกตัวเองว่าพ่อด้วยใจจริง

“พ่อครับ ผมอยากเป็นทหาร ผมรู้สึกว่า ทหารเป็นอาชีพที่มีเกียรติ์
และได้ปกป้องประเทศชาติ มีคนเคารพนับถือมากมาย
ผมจะได้ เชิดชูเกียรติ์วงศ์ตระกูลของเรา” ลูกชายพูดด้วยความภูมิใจ
“ต้องอย่างนี้สิ...ลูกของพ่อ”
แต่ผู้เป็นพ่อดูจะภูมิใจมากกว่าผู้เป็นลูกเสียอีก

“พ่อครับ ผมขอโทษ ผมอดทนแล้ว อดทนจนสุดความสามารถของผม
แต่ผมก็ไม่อาจจะเรียนจบออกมาเป็นทหารได้
ผมเหนื่อย ผมท้อ ผมเสียใจครับพ่อ”
ลูกชายพูดออกมาโดยไม่สบตาผู้เป็นพ่อสักนิด
“ไม่เป็นไรหรอกลูก ทางเส้นนี้ เดินไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร
ยังมีทางอีกหลายเส้น ให้ลูกเลือกเดิน อนาคตไม่ได้จบแค่ตรงนี้...ลูกรัก”
ผู้เป็นพ่อไม่ได้แสดงความรู้สึกผิดหวังออกมาแม้แต่น้อย

“พ่อครับ ผมได้เรียนหมอแล้ว ผมจะได้ช่วยเหลือคนที่บาดเจ็บ
และผมก็จะมีเงินทองมากมายให้พ่อได้ใช้ด้วยครับ”
ลูกชายพูดอย่างสุขใจที่ได้เรียนหมอ
“ดีลูก..ดีมาก” ผู้เป็นพ่ออดไม่ได้ที่จะสุขใจไปกับลูก

“ผมคงไม่ได้ไปเรียนแล้วนะครับพ่อ ผมเรียนไม่รู้เรื่อง
มันยากเกินไป ทางเส้นนี้ก็คงจะยังไม่ใช่ทางของผมสินะครับ”
ลูกชายพูดพร้อมกับเดินผ่านผู้เป็นพ่อไป
“ทางเส้นนี้ไม่ใช่ เราก็ไม่ต้องเดิน อาจเสียเวลาไปสักหน่อย
แต่เราก็ยังเดินกลับได้นี่ลูกรัก เส้นทางยังไม่ตัน
ขึ้นอยู่กับว่า ลูกจะเดินกลับไปอีกครั้งหรือไม่ก็เท่านั้น”
ผู้เป็นพ่อไม่ได้แสดงอาการผิดหวังออกมาอย่างเช่นเคย

“ผมจะเป็นครูครับพ่อ ได้รู้จักผู้คนมากมาย
สอนหนังสือให้คนหลายหลาก
เมื่อลูกศิษย์ของผม เป็นใหญ่เป็นโต ผมก็จะได้ภูมิใจไปด้วย”
ผู้ที่เดินกลับมาตั้งหลักใหม่พูดออกมา
“พ่อจะรอวันนั้น” ผู้เป็นพ่อยิ้มให้แผ่นหลังของลูกชายที่เดินจากไป

“ผมมันคนไม่เอาไหน ผมเสียใจ
ผมคงจะไม่มีทางให้เดินต่อไปได้อีกแล้ว การสอนหนังสือ
ไม่ใช่เรื่องง่ายๆอย่างที่ผมเคยคิด ผมคงจะถึงทางตันแล้วล่ะครับ
ผมมันไม่มีความอดทน อยากทำอะไรก็ทำไม่สำเร็จ
สิ่งที่ผมคิดวาดฝันไว้ ผมไม่เคยทำมันให้เป็นจริงได้เลยสักครั้ง
ผมเสียใจที่ผมคิดได้แค่นี้ พ่อคงเสียใจ
และผิดหวังในตัวของผมมากใช่รึเปล่าครับ”

“ไม่เลยลูกรัก ลูกคือลูกของพ่อ ลูกไม่ใช่คนไม่มีความอดทน
เพียงแต่ทางที่ลูกเดินนั้นมันคงจะยังไม่ใช่ทางของลูก
ที่ลูกของพ่อยังไม่เจอเส้นทางของตัวเอง อาจเป็นเพราะว่า
ลูกมองทุกอย่างที่ภาพสุดท้าย ลูกเห็นทหารมีเกียรติก็เลยอยากเป็นทหาร
เห็นหมอร่ำรวยก็อยากเป็นหมอ เห็นครูคือผู้ชี้นำแนวทางก็อยากจะเป็นครู
สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นภาพสุดท้ายทั้งสิ้น
มันเป็นภาพที่เกิดจากเส้นทางแต่ละเส้น

ลูกรัก ไม่ใช่ว่า ทหารมีเกียรติเพราะเป็นทหาร
แต่ทหารมีเกียรติเพราะเส้นทางที่เขาเดินนั้น
ยากที่ผู้คนทั่วไปจะผ่านไปได้

‘ทางไปสู่เกียรติศักดิ์ จักประดับดอกได้
หอมหวนชวนจิตไซร้ ไป่มี’

ผู้ที่ผ่านได้จึงมีเกียรติ เช่นเดียวกันกับเส้นทางของหมอและครู
แต่ละเส้นทางล้วนมีอุปสรรคที่แตกต่างกัน
ใช้ความพยายามที่ไม่เหมือนกัน
เมื่อใดที่ลูกเจออุปสรรคที่ลูกชอบ
อุปสรรคที่ลูกจะฝ่าฟันไปด้วยความเต็มใจ
เมื่อนั้นลูกก็จะเจอกับเส้นทางที่เป็นของลูกอย่างแท้จริง
ไม่ว่าภาพสุดท้ายที่เห็นจะมีเกียรติ์หรือไม่ จะร่ำรวยหรือเปล่า
มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ วันนี้หมดหนทาง เจอทางตัน
ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไปต่อไม่ได้

ลูกยังมีมือมีเท้า ในเมื่อเดินต่อไปไม่ได้ ก็เปลี่ยนวิธีเสียสิ
ปีนข้ามมันไป แม้ทางตันก็ไม่อาจมาขวางเราได้
ไม่มีอะไรอยู่ไกลเกินกว่า สองเท้าจะก้าวเดินหรอกลูกรัก
พ่อเชื่อในสิ่งที่ลูกคิด และภูมิใจในสิ่งที่ลูกเลือกเสมอ”

T.B.tower