Bloggang.com : นายรถซุง : น่าน...อีกซักรอบ

น่าน...อีกซักรอบ

หลายครั้งหลายคราว ที่คิดว่าการท่องเที่ยว
คือการพักผ่อน..และผ่อนคลายอารมณ์ที่ตึงเครียดจากการทำงาน
แต่เอาเข้าจริง มันเหมือนกับว่า การท่องเที่ยว
เป็นเครื่องทำให้ปวดกบาลได้เหมือนกัน...

ทำไมหน่ะเหรอ....
ก็บางที การที่ไปสถานที่ซ้ำๆ แต่เราจะชกภาพกลับมา
จะทำยังไงให้มุมมองแตกต่างไปจากครั้งก่อน
ทำยังไง ให้รูปของเราที่ถ่ายมา
ไม่ซ้ำ...กับมุมคนอื่น...
อืม....

เป็นการบ้านข้อใหญ่ที่หนักหัวไม่เบา

เพื่อนบอกว่า แล้วเมิงจะไปคิดให้มันปวดกะบาลทำไม...
ถ่ายรูป..ถ้าไม่สนุกกับมัน ก็อย่าถ่าย
มัวคิดนู่น คิดนี่ เป็นมะเร็งในอารมณ์เปล่าๆปลี้ๆ
เอาเวลามาชื่นชมความงามของโลกดีกว่า

อืมมม...เจงของมัน...
หลายคนถามว่า ผมมีหลักการยังไงในการชักภาพ
ตอบบง่ายๆ...คือเห็นว่าอะไรสวย..ก็เก็บภาพมันมา
ไม่ว่าจะเป็นหมา แมว นก หนู งู ลิง
อะไรก็ได้ ที่เห็นว่างดงาม
ตามแบบของเรา
ตามที่สายตาเรามองว่างาม
นั่นแหละ ออกมางามหมด...
(ใครจะว่าไม่งามช่างแมร่ง กรูว่างามก็พอ...

)

ขณะชักภาพอยู่...หลายครั้ง
มีน้องๆ หรือพี่ๆ ที่เอากล้องแขวนคออยู่ ถามว่า ใช้ F เท่าไหร่ครับ
วัดแสงยังไงครับ โน่น นี่ นั่น มากมายก่ายกอง

คำตอบที่ให้ไป...คือ..ไม่รู้ครับ...
ไม่ใช่ว่าหวงวิชา แต่...ไม่รู้จริงๆ...
คือแบบว่า...ปรับมันไปเรื่อย...
พอใมจตรงไหน ก็เอาตรงนั้น
ไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัว

ตามใจคนชักภาพมากกว่า

การที่เราได้สนุกกับการค้นหา...และคิดนอกกรอบ
เหมือนกับว่าได้ปลดปล่อยความคิดมากกว่า
ได้ทำอะไรอย่างที่ใจเราชอบมากกว่า

ซึ่งบางภาพ คนอื่นมองว่าสวย
แต่เราว่าไม่สวย ไม่ถูกใจ
อันนี้มันก็ไม่ใช่ความสุขที่เราได้มา

ตรงกันข้าม
ภาพบางภาพ หลายคนมองว่าไม่ได้เรื่อง
แต่มันโดนใจเรา
อันนี้มันตอบโจทย์ความต้องกรของเรามากกว่า
ทำให้เรามีความสุขกับมันได้มากกว่า...ว่าไม๊..

อืม...เหมือนมาพล่ามอะไรก้อไม่รู้...
เอาเป็นว่า...ชักภาพตามความพอใจ
และมีสุขที่ได้ทำมัน
อันนี้ดีกว่าไปคอยวิ่งตามคนนู๊นคนนี้
ดีกว่าการเอารูปของเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น
ยังงั้นเหมือนกับเรา
ไม่ได้มีความสุขกับการทำมัน
แต่เหมือนกับเรากำลังแข่งขัน เพื่อ...อะไร...ก็ไม่รู้...