วันที่ 26 พฤศจิกายนของทุกปีจะเป็นวันที่แม่ปุ้มคิดถึงเพื่อนรุ่นน้องคนนึงที่เคยร่วมงานกัน
เพราะเป็น "วันคล้ายวันเกิดของเธอ"

มิตรภาพของเราเริ่มต้นขึ้นมาอย่างง่ายๆ เพียงเพราะโต๊ะทำงานเราอยู่ใกล้กัน หมุนเก้าอี้ไปด้านหลังก็เจอหน้าเธอ พูดคุยกันไปมาก็รู้สึกว่าถูกชะตา เพราะเรามีอะไรที่คล้ายกันหลายเรื่อง หลายครั้งที่แค่มองตากันก็พอจะเข้าใจความคิด ความรู้สึกของอีกฝ่าย
ยิ่งได้ทำงานร่วมกันก็รู้สึกทึ่งในวิธีคิดของเธอ

ครั้งนึงเรามีโอกาสได้ไปเที่ยวด้วยกันที่เชียงใหม่พร้อมกับเพื่อนสนิทคนอื่นๆ เป็นช่วงเวลาที่สนุกและมีความสุขมาก ที่สำคัญคือได้แอบหนีสามีและลูกไปเที่ยว
เมื่อคิดถึงเวลานั้นทีไร ก็อดที่จะแอบยิ้มคนเดียวไม่ได้

เวลาผ่านไปอีกระยะนึง เธอมาบอกว่าบางทีอาจจะต้องย้ายไปอยู่เชียงใหม่หลังจากแต่งงาน ความรู้สึกแรกที่ได้ยินคือใจหาย เพราะมัวแต่ห่วงตัวเองว่าจะต้องเสียเพื่อนที่ดีๆไป แต่เมื่อกลับมาคิดทบทวนใหม่ แม่ปุ้มก็ดีใจที่น้องจะได้เริ่มต้นชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์เสียที เดือนมกราคม 2547 เป็นวันที่เธอมีผู้ชายอีกคนนึงมาคอยดูแลและห่วงใย แม่ปุ้มไปงานแต่งงานเธอที่ตรัง และเธอมาเลี้ยงเพื่อนๆอีกครั้งที่นคร แล้วเดือนเมษายนปีเดียวกัน เธอก็ได้ลาออกไปเป็นแม่บ้านเต็มตัวที่เชียงใหม่ หลังจากนั้นเราก็ติดต่อกันทางโทรศัพท์และอีเมล์ จนกระทั่งถึงเดือนธันวาคม 2549 เราได้เจอกันอีกครั้ง เพราะแม่ปุ้มและครอบครัวได้ไปเที่ยวเชียงใหม่ ตอนนั้นลูกชายคนเล็กเพิ่งจะอายุได้ 8 เดือน

ที่เชียงใหม่ ครอบครัวของเราได้รับการดูแลอย่างดีจากทั้งตัวน้องและสามีของเธอ หากคะแนนของการดูแลเอาใจใส่ครอบครัวเรามี 10 คะแนน แม่ปุ้มอยากจะให้เกินคะแนนเต็มเพราะเป็นทริปที่พิเศษจริงๆ หากมีโอกาสอีกเมื่อไร แน่นอนว่าแม่ปุ้มและครอบครัวจะต้องไปอีกจนได้ อยากจะบอกว่าจนถึงวันนี้ ระยะทางไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับครอบครัวเราทั้งสองเลย เธอยังคงส่งความปรารถนาดี คำแนะนำเมื่อแม่ปุ้มมีเรื่องให้ขบคิด และหลายครั้งเป็นของขวัญของฝากจากเมืองเหนือมาให้แม่ปุ้มอยู่เสมอๆ อยากจะบอกเธอเพียงแต่ว่า "ดีใจเหลือเกินที่ได้รู้จักกัน"
และในวันพิเศษของเธอวันนี้
แม่ปุ้มขอให้เธอพบเจอแต่สิ่งที่ดีๆตลอดไป
พี่สาวคนนี้จะคอยเป็นกำลังใจให้เสมอจ๊ะ