ผู้ยิ่งใหญ่ท้ายซอย : บทที่ 5 อาวุธสังหาร มักจะมาพร้อมกับบรรยากาศแห่งความตายเสมอ ไผ่รู้สึกว่าเลือดบนใบหน้าของเขานั้นแห้งเผือด ซ้ำร้ายกว่านั้นคือเขาเริ่มปวดเบา หอยหันมาสบตากับเขา ในขณะที่หัวใจเต้นรัวเป็นกลองชุดอยู่นั้น เขาเห็นใบหน้าของหอยซีดทั้งๆที่มีแอลกอฮอล์เต็มกระแสเลือด และแน่นอนว่า หอยก็ต้องเห็นว่าเขาหน้าซีดเช่นเดียวกัน นักฆ่าในชุดสูททั้งสามกวาดตามองทั่วร้าน ใบหน้าของพวกมันไม่มีแววปราณีใดๆทั้งสิ้น ไผ่ชำเลืองสายตาไปยังด้านข้าง บริกรยังคงทำงานของตัวเองราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น "เท่าที่ผมเคยอ่านนิยายมา ผมรู้ว่าในสถานการณ์แบบนี้เราสามารถเอาตัวรอดได้" หอยกระซิบแผ่วเบา "ยังไง ว่ามาเร็วๆ!" "บอกพวกมันไปว่าพวกเราเป็นแค่ลูกค้า ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องใดๆทั้งนั้น" ไผ่รู้สึกโล่งใจ ใช่สินะ เรื่องง่ายๆแค่นี้ทำไมเขาจึงคิดไม่ออก ไม่น่าเชื่อว่าวรรณกรรมจะมีอำนาจทำให้ไอ้หอยฉลาดขึ้น ไผ่ยิ้มให้นักฆ่าคนหนึ่งที่จ้องมาทางเขาแล้วกล่าวว่า "พวกเราสองคนขอตัวนะครับ เราเป็นลูกค้า เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนายคาลู" นักฆ่าคนนั้นแสยะยิ้ม มันช่างเป็นยิ้มที่น่าเกลียดน่ากลัวเสียจริงๆ "เสียใจไอ้หนุ่ม บังเอิญเราสืบทราบมาว่านายคาลูนัดใครคนหนึ่งไว้ที่นี่ ในเมื่อนายคาลูยังมาไม่ถึง เราจึงอยากรู้ต่อไปว่าใครคือไผ่...ทุ่ง...กุ...ลาฯ?" ไผ่กลืนน้ำลาย เขารู้สึกว่าหูรูดกระเพาะปัสสาวะเริ่มหมดประสิทธิภาพในการทำงาน "จะให้ผมบอกพวกมันไหมว่าพี่คือไผ่ทุ่งกุลาฯ?" หอยเอียงหน้ามากระซิบ "ไอ้บ้า!" นักฆ่าสองคนที่เหลือแยกกันตรวจตราทั่วร้าน ส่วนคนที่ยืนจ้องหน้าไผ่นั้นควักปืนออกมาแล้วตะโกนก้อง "บอกมา! ใครคือไผ่ทุ่งกุลาฯ?" ของเหลวอุ่นๆไหลลงตามขากางเกงของไผ่ เขานึกถึงเหตุการณ์ตะลุมบอนนับครั้งไม่ถ้วนในดินแดนทุ่งกุลาฯ ไม่ว่าจะหนึ่งต่อห้า หนึ่งต่อสิบ หรือหนึ่งต่อร้อย เขาก็สามารถเอาตัวรอดได้ทุกครั้งเพราะเขาวิ่งเร็ว แต่สถานการณ์ในตอนนี้มีเพียงเขากับหอยสองคนต่อปืนสามกระบอก ส่วนบริกรหนุ่มหน้าฝรั่งนั้นไผ่ไม่รู้ว่ามันอยู่พวกไหนกันแน่ ไผ่หน้าซีดกว่าเดิม แต่หอยกำลังครุ่นคิด ในขณะที่เสียงเต้นของหัวใจดังกลบทุกสรรพเสียง ไผ่แว่วเสียงบริกรพูดซ้ำประโยคเดิม "คุณคาลูบอกให้พวกคุณรออยู่ที่นี่ ท่านกำลังเดินทาง..." ปัง! สิ้นเสียงปืน ร่างของบริกรหนุ่มก็หายไปหลังเคาน์เตอร์ เศษแก้วกระจาย ขวดวิสกี้บนชั้นถูกยิงแตกไปหนึ่งใบ ทันใดนั้นไผ่ก็รู้สึกว่าโลกเอียง ร่างของเขาเอนห่างจากโต๊ะ หอยผลักโต๊ะไปยังร่างของนักฆ่าที่อยู่ใกล้ที่สุด เสียงปืนดังขั้นอีกหนึ่งนัด ไผ่ได้ยินเสียงลูกกระสุนแหวกอากาศอยู่เหนือศรีษะของเขาไม่ถึงคืบ ร่างของไผ่หงายหลังล้มลงพร้อมๆกับเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ ก่อนที่เขาจะหลับตาเตรียมรับแรงกระแทก เขาเห็นขวดเหล้าที่พวกเขาเพิ่งกินหมดหลุดออกจากมือของหอยพุ่งไปกระทบใบหน้าของนักฆ่าอีกคน ร่างของไผ่กระแทกพื้น เขาดีดตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วกระโจนเข้าหาที่กำบังที่ใกล้ที่สุด เสียงปืนดังขึ้นอีกหนึ่งนัด ไผ่รู้สึกใจเต้นแรง แต่ความโล่งเบาสบายก็บังเกิดขึ้นพร้อมกับความรู้สึกอุ่นๆในร่มผ้าและขากางเกง "บ้าฉิบ! อย่างนี้ทุกทีเลย..." เขาสบถอย่างหัวเสีย เสียงปืนเงียบลง ไผ่ได้ยินเสียงดังสวบสาบเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ ไผ่กำลังนั่งพิงด้านหลังของโซฟาขนาดยาว เขาได้กลิ่นเหม็นไหม้จากรอยกระสุน ณ จุดใดจุดหนึ่งของโซฟา วินาทีนั้นเขานึกถึงหนังหลายเรื่องที่เฉินหลงแสดง แล้วเขาก็ขยับตัวหันหน้าเข้าด้านหลังโซฟา ออกแรงถีบโซฟาตัวยาวตัวนั้นให้พุ่งไปยังต้นเสียง ได้ผล ร่างของนักฆ่าหกคะเมนพร้อมๆกับกระสุนที่ลั่นขึ้นไปเจาะเพดานหนึ่งนัด ไผ่กระโจนเข้าไปที่หลังเคาน์เตอร์ เขาเห็นร่างแน่นิ่งของบริกรหนุ่ม "ไอ้เบื๊อก! แกตายหรือยัง?" ไผ่เรียกพลางออกแรงเขย่า บริกรหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วกล่าวเบาๆ "คุณคาลูบอกให้พวกคุณรออยู่ที่นี่ ท่านกำลังเดินทาง" "ไอ้บ้า! พูดได้แค่นี้หรือไง?" "All right!" "มีปืนไหม? ปืนที่ใช้ยิง ปังๆๆ" ไผ่ออกท่าออกทาง "A gun?" "เออ!" บริกรหนุ่มชักปืนออกจากเอวยื่นให้ไผ่ หนุ่มทุ่งกุลาฯรับปืนมาพลางทำหน้าตาตื่นเต้น นี่เป็นปืนที่ดีที่สุดที่เขาเคยเห็น ตอนอยู่ทุ่งกุลาฯเขาใช้ปืนไทยประดิษฐ์ที่ด้านแล้วด้านอีก เขามองหน้าบริกรหนุ่มแล้วถาม "มีปืนทำไมไม่ใช้?" บริกรทำหน้างงงวย เขาลุกขึ้นนั่งแล้วสำรวจเนื้อตัวตนเอง เมื่อเห็นว่าปราศจากบาดแผลใดๆเขาก็ร้องอย่างยินดี เสียงปืนยังดังไม่หยุด เสียงโครมครามของอะไรบางอย่างก็ยังดังไม่ขาดสาย ไผ่นึกถึงหอย เขากระชับปืนเตรียมพร้อม "พี่ไผ่อย่าใช้ปืนฆ่าคนเป็นอันขาด มันบาปนะครับพี่ ตกนรกหมกไหม้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเลยเชียว!" เสียงหอยตะโกนมาจากที่ใดที่หนึ่ง "ไอ้หอยแกอยู่ไหน?" ไผ่ตะโกนบ้าง "ห่างจากพี่ประมาณห้าเมตรในทิศเก้านาฬิกายี่สิบห้านาที" ไผ่นั่งงงอยู่ชั่วครู่ แล้วเขาก็ได้ยินเสียงปืน "พี่ไผ่ช่วยหอยด้วย!" ไผ่พุ่งตัวไปตามเสียงร้อง เขามองเห็นร่างของนักฆ่าในชุดสูทคนหนึ่งกำลังเดินตรงไปยังโซฟาชุดหนึ่งซึ่งตั้งอยู่มุมในสุดของร้าน ไผ่ยกปืนขึ้นเล็ง แล้วเขาก็ลั่นไก แชะ! ไผ่งงงัน ในวินาทีนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงปืน มันดังก้องกว่าทุกครั้ง ร่างของนักฆ่าล้มลง ไผ่พุ่งตัวเข้าหาที่กำบัง แวบหนึ่งขณะที่เขาหมุนตัว เขามองเห็นบริกรหนุ่งกำลังนั่งเป่าปลายกระบอกปืนอย่างผู้มีชัย นักฆ่าเหลืออีกสองคน ไผ่กลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ แม้เขาจะยังกระชับปืนอยู่ในมือ แต่เขากลับไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะยกปืนขึ้น นักฆ่าสองคนที่เหลือเล็งปืนมาที่เขา... ไผ่หลับตาปี๋ เขานึกถึงหลวงพ่อที่วัดบ้านเกิด เขาน่าจะบวชตั้งแต่วันที่มีเรื่องกับวัยรุ่นบ้านใต้ เขานึกถึงพ่อและแม่ เสียงปืนดังขึ้นเกือบจะพร้อมกันสี่นัด เขารู้สึกเหมือนโลกกำลังพังทะลาย ทุกสิ่งทุกอย่างมันมืดมัวและหนักอึ้งไปหมด *** *** เนิ่นนานเท่าใดไผ่ไม่รู้ เขาขยับตัวได้และแว่วเสียงหอยกระซิบ "พี่ไผ่เยี่ยวแตกเหรอ?" ไผ่ลืมตา หอยกำลังนอนทับร่างของเขาอยู่ สภาพระเนระนาดของร้านเหล้าปรากฏต่อสายตาของไผ่ บริกรหนุ่มกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยภาษาบ้านเกิด ไผ่ก้มลงมองหอย "แกมานอนทับฉันทำไมหอย?" หอยไม่ตอบแต่กลับถามคำเดิม "พี่ไผ่เยี่ยวแตกเหรอ?" "เออ!" หอยหัวเราะคิกๆ "ลุกขึ้นซีวะ" หอยพยายามจะขยับตัว แต่เขาขยับไม่ได้ "พี่ไผ่...ผมคิดว่าผมถูกยิง" "แกถูกยิงตรงไหน?" "ผมยังไม่สามารถใหรายละเอียดที่ชัดเจนขนาดนั้นได้ ผมรู้สึกชาไปทั้งร่าง" "โธ่หอย...นี่แกเอาตัวบังกระสุนให้ฉันเหรอ?" ไผ่รู้สึกตื้นตัน "ฉันไม่นึกว่าแกจะรักฉันมากถึงขนาดจะยอมตายแทนกันได้" "เปล่าหรอกพี่" หอยกระซิบเสียงแผ่ว "หาได้เป็นดังที่พี่เข้าใจไม่ ผมแค่ได้รับอิทธิพลจากพระเอกนิยายหลายๆเรื่องที่ผมเคยอ่าน ผมอยากเป็นพระเอกครับพี่ และพระเอกนั้นต้องเป็นผู้เสียสละ..." "โอ...ฉันเชื่อแล้วว่าวรรณกรรมมีอำนาจจริงๆ" ไผ่สำรวจเนื้อตัวของเพื่อนรุ่นน้อง เขามองเห็นของเหลวสีแดงไหลออกมากจากสีข้างของหอย เขารีบถลกชายเสื้อของหอยขึ้น แล้วก็เบิกตากว้าง "ไอ้หอย แกถูกยิงเข้าที่สีข้าง!" "ผมก็คิดว่าผมถูกยิงที่สีข้าง แต่ผมยังไม่แน่ใจจึงยังไม่กล้าให้ข้อมูลที่ถูกต้อง ไผ่เริ่มรำคาญ เขาสำรวจบาดแผลพบว่าเกิดจากรอยกระสุนถาก ไม่ใช่รอยกระสุนเจาะ "แค่กระสุนถากน่ะหอย ไม่ตายหรอก ว่าแต่แกเจ็บมากไหม?" "ผมคิดว่าผมเจ็บ" "ไอ้หอย! มึงอย่ากวนตีนกู ตกลงมึงจะเจ็บหรือไม่เจ็บ?" "เจ็บครับพี่ เจ็บ...อูย..."   Create Date : 26 พฤศจิกายน 2549 19 comments Last Update : 26 พฤศจิกายน 2549 17:00:48 น. Counter : 584 Pageviews. Share Tweet

ตาจ๊ะ... ม่วนหลายเด้อ...วันนี้ยายอ่านสามตอนจบทีเดียวรวด คุณไผ่...คุณหอย...ลึกแล้วโดยตัวอารมณ์ตัวละคร...รู้สึกสนิทกับทั้งคู่ซะแล้ว อยากเห็นหน้าคุณไผ่กะอยากเมากะคุณหอยซะงั้น ส่วนบริกรหน้าฝรั่งนั้นน่ะ เด้วไว้ยายคุยปะกิดจีบเองดีกว่า ฮะ ฮ่า เท่ซะ อ้อ! คุณคาลูกำลังมาใช่มั้ย อย่าให้ยายคอยนานละ กำลังสนุกเชียว....ขอบอกว่า เป็นการเขียนที่ยายเดาเรื่องไม่ได้เลยนะ (ข้อเสียของคนชอบอ่านนิยายค่ะตา..จะเดาเรื่องล่วงหน้าประจำเลย) แต่แบบนี้ชอบมาก...เดายากดี..ค่อยๆเผย จัดมาไวๆนะคะ รออยู่จ๊ะ คิดถึงตานะจ๊ะ   โดย: ยายเองจ่ะ IP: 203.113.81.9 27 พฤศจิกายน 2549 19:00:23 น.

รอข้าวสุกสวัสิ์ขอรับท่านอ้ายฯ ข้าพเจ้ากะว่าจะกินข้าวเย็นตอนห้าโมงเสียหน่อย ฟ้ามืดเร็วขึ้น ตกค่ำยุงชุม กินไม่ได้ ตักข้าวใส่ปากพลาง ตบยุงพลาง หากมีสี่มือคงผ่าน เตรียมอุ่นแกง หันไปเหล่หม้อข้าว โอ..แม่เจ้า !! ข้าวเหลือก้นหม้อ ลืมหุง ! เป็นอันว่า ห้าโมงตรง ต่อสายมานั่งคุยกับท่านฆ่าเวลาดีกว่า (จ่ายบอลไปข้างหน้าอ่ะท่าน กะว่า เลิกงานท่านต้องมานั่งจิ้มเน็ตเป็นแน่) ถามหน่อยเถอะขอรับ ท่านเขียนข้างบนนั่นอย่างไร ?? เขียนใส่กระดาษ แล้วเอามาพิมพ์ที่ร้านเน็ต หรืออย่างไร ? วันนี้ ดีใจที่ท่านชมชอบ หน้าตาสำนักงานขอรับ ข้าพเจ้านั่งขลุกอยู่ที่ออฟฟิซสักพัก พอกลับเข้ากระท่อม รู้สึกเหมือนเป็นเด็กไปเลยท่าน พลิกอารมณ์แทบไม่ทัน ไป ๆ มา ๆ ชักติดใจที่โน่นเข้าอีกแล้ว....แฮ่ ! มันง่าย (หลังจากนั่งงุด ๆ อยู่สองวันสองคืนนะขอรับ) ระบบสะดวก เพียบพร้อม ท่านคิดดู ขึ้นคอมเม้นท์ที่เพิ่งโพสท์ให้หน้าแรก เป็นที่นี่ หากมีใครไปโพสท์ไว้หน้าอื่น ไม่มีวันเจอหากไม่บังเอิญกลับไปอ่าน ซ้ำยังโหลดไวราวแย้ผลุบลงหลุม (ท่านเคยเห็นไหม?) ไม่ต้องแต่งมาก เหมาะสำหรับเน้นเนื้อหา และ ฟังค์ชั่นการใช้งานจริง ๆ ดูเหมือนคนไทยเข้าเปิดไปใช้มากเสียด้วยท่าน ในช่อง บล็อกโตเร็ว บล็อกเพิ่งอัป บล็อกยอดนิยม เป็นคนไทยเสียกว่าครึ่ง อีกสักประเดี๋ยว ก้าว..รอ..ก้าว ต้องคว้าทุกอันดับเป็นแน่ อิ อิ อิ ก็ท่านลองคิดดู ข้าพเจ้านั่งทำไปแก้ไป ยังไม่ทันรู้เรื่องอะไร โดนเข้าไป ร้อย hit แล้ว ไม่ทราบถูกพบเจอได้ไง ?? (หน้าแรกมีโชว์ บล็อกเพิ่งอัปประมาณ สิบบล็อกได้ ข้าพเจ้าพยายามมองหา ไม่เคยเจอ ก้าวรอก้าว) คอมเม้นท์ก็ไม่ต้องลงทะเบียน โอ้ย!...ดีไปโม้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เหมาะเหม็งกับ นิตยสารออนไลน์ที่เคร่งขรึม เอาจริงเอาจัง และ...ซุ่มฮา อย่าง ก้าวรอก้าว (ว่าเข้านั่น) ข้าวดีดแล้ว!! อีกสิบนาที เดี๋ยวได้กิน! ข้าพเจ้าเข้าไป ใส่คำ 'ช่วยวิจารณ์งาน' ที่ search บ้านหนอน เจอท่านเข้าในงานของ หนูน้อย ได้ความรู้สึกเหมือนตอนข้าพเจ้าโผล่มาแรก ๆ เลยขอรับ ท่านอ่านงานอย่างเอาใจใส่ เป็นแรงใจให้คนมาใหม่ อย่างมากมาย มีอยู่กระทู้หนึ่ง ไมมีใครเข้าไป ท่านโผล่เข้าไปหลังจากการโพสท์สองวัน กระทู้ขอช่วยวิจารณ์อันนั้นของ 'หนูน้อย' มีสอง ค.ห. เป็นใครอีกก่อน ก่อนหน้า แล้วก็ท่าน! คุณูปการนี้ ข้าพเจ้าก็เคยรับมา ยังไม่ได้ตอบแทน รอไว้เมื่อไร มีโอกาส ข้าพเจ้าต้องคืนเป็นเบียร์ให้สาสม ไม่งั้นรู้สึกว่า ติดค้าง อันเป็นเรื่องยอมไม่ได้ แฮ่ม! ฟ้าจวนมืดค่ำแล้ว กินข้าวก่อนล่ะ ! แกงไก่ หยวกกล้วย แนมผักบ้งสดขอรับ สักจานไหม? คารวะ   โดย: ดิน IP: 203.146.63.187 28 พฤศจิกายน 2549 17:44:47 น.

เดี๋ยวมานะครับ   โดย: กะลา IP: 58.9.188.22 28 พฤศจิกายน 2549 19:34:28 น.

ขอบคุณยายมากครับ เราคุยกันทางโทรศัพท์แล้ว ผมจึงไม่รู้จะคุยอะไรอีก แบบว่าเขินน่ะ แหะๆๆ ท่านศิษย์ทวดครับ เวลาของผมหมดแล้ว ขอตอบสั้นๆว่าผมเขียนลงในกระดาษก่อน แล้วมานั่งพิมพ์ที่ร้านเน็ต นี่เป็นความยุ่งยากที่ออกจะวุ่นวายน่าดู แต่ทำไงได้ล่ะครับ หลงรักเข้าแล้วก็ต้องทน ขอบคุณครับ วันหลังจะคุยยาวๆ   โดย: เจ้าของกะลา IP: 58.9.188.22 28 พฤศจิกายน 2549 19:50:49 น.

อืมมม์   โดย: ศิษย์หลุน IP: 203.146.63.187 28 พฤศจิกายน 2549 20:27:55 น.

ราตรีสวัสดิ์จ้า   โดย: nakwan6 28 พฤศจิกายน 2549 20:45:33 น.

หวัดดีจ้าอ้าย แวะเข้ามาอ่านตามคำเชิญชวน เฮ้อ!!! ข้าพเจ้าเชื่อแล้วล่ะว่า(ตามทฤษฎีอะไรของฝรั่งที่ไหนก็ไม่รู้ จำไม่ได้แล้ว) เทคโนโลยีทำให้มนุษย์เราเสียเวลามากขึ้นจริงๆ ข้าพเจ้านั่งคิดจะเลิกเล่นเน็ตให้รู้แล้วรู้รอดไป เวลาหมดไปเร็วเหลือเกินเจ้าค่ะ แป๊บๆ ดูสิ สองชั่วโมงเข้าไปแล้ว หนังสือไม่ต้องอ่าน กวีกานท์ไม่ต้องเขียนกันพอดี นี่ก็ปวดก้นมาสองวันแล้ว กลับจากลาพักร้อน ลาป่วยต่ออีกสองวัน กลับไปทำงาน เก้าอี้หาย!!! ถูกคนแย่งเก้าอี้ไปซะแล้ว นี่ขนาดไม่ใช่เก้าอี้รัฐมนตรีนะ ยังมีคนอยากแย่ง คิดดู๊ ปีหน้าข้าพเจ้าคงต้องจรลี ย้ายแผนก งานหนัก ลำบากกาย แต่สบายใจ ไม่รู้เหมือนกัน กลับถึงบ้านจะมีแรงนั่งเขียนหนังสือ เล่นเน็ตอีกหรือเปล่า ช่างมัน...ยังไม่อยากคิด เป็นเรื่องของปีหน้า ตอนนี้ข้าพเจ้าเลยนั่งๆ นอนๆ เล่นในออฟฟิศ อ้าว! ก็จะย้ายแล้วนี่ จะทำต่อไปทำไม (ข้าพเจ้าหาข้ออ้างอู้งานได้เสมอแหละ อิอิ) ไปล่ะอ้าย ว่างๆ จะแวะมาเยี่ยมใหม่   โดย: หนุงหนิง IP: 203.113.34.61 28 พฤศจิกายน 2549 22:11:19 น.

คุยโทรฯแล้วจำแต่เสียงอาหนู(น่า)ได้อย่างเดียวเหรอครับ..อานุ...จำเสียงเตเต้ได้บ้างเปล่าครับ? อาหนูบอกว่า..อานุเขียนหนังสือเก่ง...แล้วเตเต้จะรีบอ่านหนังสือให้ออกอย่างเร็วนะครับ...จะได้คุยกันรู้เรื่องซะทีนะครับ...แล้ววันหน้าคุยกันใหม่นะครับอานุ...คิดถึงครับ   โดย: เตเต้ครับ..อานุ IP: 124.121.25.178 29 พฤศจิกายน 2549 0:04:28 น.

ตาคะ...ตกลงรูปกบโอเคมั้ย?...ลืมเลยนะเนี้ย..ได้รับหรือยัง..ช่วงนี้เมลล์มีปัญหากันแยอะเลยค่ะ   โดย: ยายจ่ะ IP: 124.121.25.178 29 พฤศจิกายน 2549 0:06:41 น.

ฮ่า ฮ่า พอได้ปลด-ปล่อย แล้ว ความกล้าก็มาโดยบัดเดี๋ยวนั้น ยังดีที่แค่หูรูดกระเพาะปัสสาวะมีปัญหา ถ้ารวน-หมดประสิทธิภาพทั้งระบบทางเดินอาหาร ทั้งปากทั้งทวาร คงได้ทำงาน โดยมิได้รับคำสั่งแน่ๆ สงสารเจ้าหอยจัง เลือดกรุ๊ปอะไรจ๊ะ เดี๋ยวป้าบริจาคให้ ปล. ท่านพุ่ม ท่านย่ามาบ่นอะไรนะ อิ อิ แก่แล้วก็งี้Ha Ha   โดย: ป้าโค IP: 203.131.213.206 29 พฤศจิกายน 2549 12:44:50 น.

ฮ่า ฮ่า พอได้ปลด-ปล่อย แล้ว ความกล้าก็มาโดยบัดเดี๋ยวนั้น ยังดีที่แค่หูรูดกระเพาะปัสสาวะมีปัญหา ถ้ารวน-หมดประสิทธิภาพทั้งระบบทางเดินอาหาร ทั้งปากทั้งทวาร คงได้ทำงาน โดยมิได้รับคำสั่งแน่ๆ สงสารเจ้าหอยจัง เลือดกรุ๊ปอะไรจ๊ะ เดี๋ยวป้าบริจาคให้ ปล. ท่านพุ่ม ท่านย่ามาบ่นอะไรนะ อิ อิ แก่แล้วก็งี้Ha Ha   โดย: ป้าโค IP: 203.131.213.206 29 พฤศจิกายน 2549 12:45:23 น.

สวัสดีครับ พี่ แวะเวียนผ่านมา บ้านหลังนี้อบอุ่นดีนะครับ   โดย: ทรงทอม IP: 124.121.25.178 29 พฤศจิกายน 2549 19:14:23 น.

ซอยนี้ใครใหญ่ มาก่อกวนเจ้าของซอยหายไปไหน   โดย: nakwan6 29 พฤศจิกายน 2549 20:23:12 น.

ท่านผุ้เฒ่าพุ่ม ยังไม่มีตอนใหม่มาเหรอ อยาก อยาก อยากอ่าน ติดงอม ติดแงม ซะแล้วท่าน ไม่มีอะไร พอดีว่าดีใจกับผลสอบน้อง รู้ผล 6 วิชา ผ่านครบจ้า ได้ "จี" มาแค่ 1 เอง แต่แค่นี้ ท่านแม่ก็ยิ้มไม่หุบแล้ว ยังขาดอีก 2 ตัว สงสัยกะลังงง กับลายมือมันอยู่ เพราะเป็นข้อสอบอัตนัย รายงานแค่นี้นะจ๊ะ ฝากบอกหลานนุด้วยว่า คิดถึงนะ ตะเอง   โดย: ป้าโค IP: 124.121.65.184 29 พฤศจิกายน 2549 20:33:07 น.

สวัสดีครับอ้าย เป็นเยี่ยงไรบ้าง สบายดีบ่... กระผมนี่คงเป็นเพื่อนบ้านที่ใช้ไม่ได้เลยเนาะ ไม่ค่อยได้มาเยี่ยมเยียนไถ่ถามสารทุกข์ สุขดิบเพื่อนบ้านคนอื่นๆเลย เข้ามาที บ้านของท่านก้ได้รับการตกแต่งไว้มากมายจนผมตามอ่านไม่ทันเสียแล้ว...สัญญา ว่าจะมาเยี่ยมให้บ่อยๆยิ่งๆขึ้นนะครับ ปล.ท่าทางท่านจะศิษย์ลูกพ่อขุนเหมือนกับผมแล้วมั้ง มีเกรดจีเสียด้วย ฮ่าๆ จำได้ว่า กว่าผมจะคว้า "จี" มาได้ซักตัวนั้น เลือดตาแทบกระเด็น... สู้ๆต่อไปครับผม   โดย: ยางมะตอยสีชมพู (ยางมะตอยสีชมพู ) 29 พฤศจิกายน 2549 21:31:26 น.

ฮ่วย... ตาไปไหนเนี้ย..เวลาเน็ทหมดเหรอคะ... จาบอกว่า..ทำลิงค์ไปบ้านหนอนหน่อยน่าคะ...นะ นะ   โดย: ยายจ๊ะ (nena-m ) 29 พฤศจิกายน 2549 21:41:28 น.

ศิษย์ย่าขอรับ... เอาใจช่วยนะครับ ถ้าไม่มีที่อยู่ ก็มาอยู่ในใจพุ่มฮักได้ ฮาๆๆ บ่นจริงนะ **** ป้าโคฯจ๋า... ยินดีกับน้องชายท่านด้วยนะครับ ยังไงผมก็ยืนยันคำเดิมนั่นแหละ ผมคิดถึงพี่สาวของเขา **** หวัดดีครับพ่อรูปหล่อ ได้ข่าวว่าช่วงนี้เป๋พิกล รักษาตัวและหัวใจด้วยนะครับ ***** สวัสดีครับศิษย์พี่ยางฯ สบายดีครับ แต่พักนี้เวลาเน็ตมีน้อย เลยไม่ได้เข้าไปทักใครเลยครับ **** ท่าน nakwan6 ขอรับ ซอยนี้ผมใหญ่ ฮาๆ **** หวัดดีจ้ะยาย อ่านอิ่มอุ่น 2 ของยายแล้ว ขอบคุณที่กล่าวถึงนายชีวา นี่ถ้าเรื่องนั้นเขียนขึ้นมาเพื่อขาย ผมคงต้องจ่ายค่าโฆษณาสินะ อิๆๆ ส่วนเรื่องทำลิงค์ ขอเวลาแป๊บ   โดย: เจ้าของกะลา IP: 58.136.68.176 30 พฤศจิกายน 2549 18:43:10 น.

555+ พี่ไผ่แย่จัง ฉี่ราดด้วยยยยย แปงยังไม่เคยฉี่ราดเยยนะค๊าบบบ แปงอานะ แค่ฉี่รดที่นอนเท่านั้นเอง เอิ๊กๆๆๆ   โดย: ครอบครัวโชแปง (nutuang ) 30 พฤศจิกายน 2549 19:50:09 น.

ขอบคุณสำหรับมิตรภาพ ในทุกๆ วันที่ผ่านมานะครับ จะไม่อยู่บล็อกหนึ่งเดือน ฝากดูแลบล็อกด้วยนะครับ   โดย: กายแก้ว 1 ธันวาคม 2549 0:50:56 น.