บทนำ เขาคือ...ไผ่ หรือไอ้ไผ่! ชายหนุ่มวัยเบญจเพส อดีตผู้ยิ่งใหญ่แห่งทุ่งกุลาร้องไห้ ผู้ที่ฝากเรื่องราวมากมายไว้ทั่วเขตรอยต่อจังหวัดสุรินทร์-มหาสารคาม-ร้อยเอ็ด ในวันนี้เมื่อหลายปีก่อนโน้น ไม่มีใครในละแวกนั้นไม่รู้จัก "ไผ่ทุ่งกุลาฯ" แน่นอน "ไผ่ทุ่งกุลาฯ" คือฉายาของชายคนนี้ แต่หาใช่ฉายาที่คนทั่วไปตั้งให้แต่อย่างใดหากมันคือฉายาที่เขาตั้งเอาเอง มันไม่ผิดกฎหมายรัฐธรรมนูญ ประชาชนทั่วราชอาณาจักรไทยสามารถตั้งฉายาให้ตนเองหรือใครก็ได้ตามใจชอบ แม้บุคคลระดับนายกรัฐมนตรีลงมาจนกระทั่งลิ่วล้อแลบลิ้นเลียทั้งหลายยังมีฉายากันถ้วนหน้า แล้วทำไมไผ่จึงจะมีฉายากับเขาบ้างไม่ได้ "เรียกผมว่าไผ่ทุ่งกุลาฯ" เขาประกาศก้อง "อ้าว! แล้วชื่อที่พ่อมึงตั้งให้ล่ะบักหำ?" สตรีชราแห่งทุ่งกุลาฯอ้าปากถาม "เหอะน่าป้า...บอกให้เรียกก็เรียกสิ อย่าเรื่องมาก เดี๋ยวมีน้ำโห" สตรีชราถุยน้ำหมากดังปริ๊ด ไผ่ทุ่งกุลาฯ เป็นหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างสูงโปร่งแต่ค่อนข้างจะอ้อนแอ้น ยามแย้มยิ้มคราใดมักจะได้ใจสาวๆที่เผลอหันไปมอง ไม่ว่าจะสาวแก่หรือสาวรุ่นต่างก็นิยมชมชอบ ไม่มีครั้งใดที่เขาปรากฏกายแล้วจะไม่เป็นที่ฮือฮา โดยเฉพาะเวลาปรากฏตัวต่อหน้าสาวๆ แต่ถึงเขาจะหน้าตาดีปานใด ก็ยังไม่มีสาวทุ่งกุลาฯคนไหนกล้าตกลงปลงชีวิตไว้ใต้รอยยิ้มและแววตาทรงเสน่ห์ของเขา เรื่องมันยาว... แต่เราคงไม่เสียเวลาย้อนไปจนถึงวินาทีที่เขาปฏิสนธิในท้องแม่ เราจึงขอเริ่มเรื่องราวของเขาในวัยนมแตกพาน เสียงแตกพร่า และมีสิวขึ้นที่จมูก สิวขึ้นจมูก คืออาการปกติของวัยรุ่น แต่วัยรุ่นมักจะเป็นกังวลจนกลายเป็นเรื่องที่ต้องผิดปกติ สัจธรรมข้อนี้เป็นที่ทราบซึ้งแก่ใจของผู้ที่เคยเป็นวัยรุ่นทุกคน รวมทั้งไผ่ แต่ยังไรก็ดีเขาก็ยังหล่อกว่าเด็กผู้ชายทุกคนในโรงเรียนนั้น ความหล่อของเขาไม่ได้ถูกยืนยันจากโพลสำนักไหนในละแวกนั้น เพียงแต่...คนหล่อย่อมรู้ตัวว่าหล่อ "เรียกกูว่าไผ่ทุ่งกุลาฯ" ไผ่เคยประกาศหน้าชั้นเรียน "และถ้าสงสัยว่าทำไมกูถึงหน้าตาดีแบบนี้ ก็ขอความกรุณาอย่าได้มาถามให้เสียเวลา เพราะกูก็ไม่รู้ถึงสาเหตุ มันอาจจะเป็นความผิดของกูเองที่เกิดมาหน้าตาดีจนเป็นที่สงสัยแก่ทุกคน ขอโทษจริงๆว่ะ..." สาม 0 สอง "ร" คือสิ่งที่ยืนยันและย้ำเตือนให้ไผ่ได้รู้ว่า ความหล่อไม่ได้ช่วยให้เขาเรียนเก่ง แม้เขาจะประกาศตัวเป็นผู้รู้ทุกเรื่องที่เด็กวัยขนาดเขาควรจะรู้ก็ตาม แต่สิ่งที่เขารู้ก็ไม่เคยตรงกับข้อสอบ การที่ครูให้เขาติด "ร" สองตัว และประเคนเกรด 0 ให้เขาถึงสามวิชา ไผ่ถือว่าเป็นความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงของระบบการศึกษาไทย ไผ่ประชดโดยการไม่ยอมเข้าพิธีรับใบประกาศวุฒิ ม.3 ซึ่งเขามีสิทธิที่จะทำเช่นนั้นได้อย่างสง่าผ่าเผย เพราะในประวัติของโรงเรียนก็ไม่เคยมีลูกศิษย์รุ่นไหนที่เข้าพิธีรับใบประกาศฯโดยที่ยังไม่ได้แก้ 0 แก้ "ร" และ... โดยที่รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการไม่รู้เรื่องอะไรเลย ท่านก็ถูกไผ่ประกาศตัวเป็นศัตรูอย่างโจ่งแจ้งกลางทุ่งกุลาฯ **** **** "เรียกกูว่าไผ่ทุ่งกุลาฯ" นายไผ่ ผู้มีความรู้ประมาณ ม.2 ครึ่ง ประกาศกลางวงเด็กเลี้ยงควายแห่งทุ่งกุลาฯในบ่ายวันหนึ่ง เขากวาดตามองลิ่วล้อที่นั่งหน้าสลอนใต้ต้นจบกพลางชี้หน้าทีละคน "มึง! ไอ้จุก กูขอตั้งชื่อให้มึงว่าจุกทุ่งกุลาฯ และมึง! ไอ้แดง...มึงต้องมีชื่อว่าแดงทุ่งกุลาฯ ส่วนมึงไอ้หอย มึงคือหอยทุ่งกุลาฯ" นายไผ่มองหน้าลูกน้องทีละคนพลางยึดอก "ต่อไปนี้พวกมึงต้องบอกพ่อแม่พี่น้องและญาติสนิทมิตรสหายของพวกมึงให้เรียกชื่อที่กูตั้งให้ และจงตระหนักไว้ด้วยว่าชื่อที่กูตั้งให้ทุกชื่อล้วนแสดงให้เห็นถึงอิสระและเสรีภาพ ยากจะหาสิ่งใดเสมอเหมือน!" นายไผ่โตขึ้นเรื่อยๆ ลูกน้องของเขาก็มีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีใครในละแวกรอยต่อของจังหวัดสุรินทร์ ร้อยเอ็ด และมหาสารคามไม่รู้จักไผ่ทุ่งกุลาฯ แต่ยิ่งเขาดังเท่าไหร่ เขาก็มีศัตรูเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น "ไอ้ไผ่ถูกกระทืบอยู่หน้าเวทีหมอลำซิ่ง!" "ใครกระทืบมัน?" "เห็นว่าเป็นวัยรุ่นบ้านใต้" "ได้ถามมันหรือเปล่าว่าจำหน้าใครได้บ้าง" "มันคงจำหน้าใครไม่ได้หรอก นอกจากตีน..." "ลูกน้องมันหายไปไหนหมด?" "เผ่นตั้งแต่ตีนแรกที่เหวี่ยงไปปะทะชายโครงไอ้ไผ่แล้ว!" นี่คือเรื่องปกติที่ช่วยส่งให้ชื่อเสียงของไผ่โด่งดังไปทั่วทุ่งกุลาร้องไห้ แม้ความหล่อจะทำให้ไผ่ได้รับไมตรีจากสาวๆ แต่การที่เขาถูกกระทืบแต่ละครั้งก็ล้วนมีสาเหตุมาจากสาวๆนั่นแหละ ไผ่ถือว่าเป็นความผิดของเขาเองที่เกิดมาหน้าตาดีจนหนุ่มหมู่บ้านข้างเคียงรู้สึกอิจฉา แต่คนอย่างไผ่หรือจะยอมถูกกระทำฝ่ายเดียว หลังจากที่เขารวบรวมสมัครพรรคพวกได้ เขาก็ยกทัพออกไปเอาคืนถึงถิ่น "ไอ้ไผ่พาพวกไปรุมกระทืบไอ้เม้งจนสลบกลางทุ่งนา!" "ไอ้เม้งบ้านใต้นั่นเหรอ?" "ใช่! ไอ้เม้งสติฟั่นเฟือนบ้าๆบอๆนั่นแหละ" "เวรกรรม!" **** **** ชื่อเสียงของไผ่โด่งดังจนฉุดไม่อยู่ ในวันนี้เมื่อหลายปีก่อน ถ้าเราเอ่ยถึง "ไผ่ทุ่งกุลาฯ" ให้วัยรุ่นแถบนั้นได้ยินเป็นต้องได้เห็นวัยรุ่นเหล่านั้นแสดงอาการคันไม้คันมือ จากพฤติกรรมที่ไม่เอาไหนของไผ่นั่นเอง ที่ทำให้เขามีศัตรูทั่วสารทิศ และลูกน้องของเขาก็ลดจำนวนลงเรื่อยๆ บางคนก็หนีคู่อริเข้ามาทำงานที่กรุงเทพฯ บางคนก็ลาออกจากแก๊งโดยไม่ได้บอกกล่าว ในที่สุดก็เหลือไผ่อยู่คนเดียว เขาเอาตัวแลกตีนอยู่เนืองนิจ จนกระทั่งมีคนตั้งฉายาให้เขาใหม่ว่า "ไอ้ไผ่พันตีน" ไผ่ไม่ชอบฉายานี้ เขาจึงหนีเข้ากรุงเทพฯ และปลอมวุฒิ ม. 3 สมัครเข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง ในตำแหน่งแมสเซนเจอร์ เขาเจอไอ้หอยทุ่งกุลาฯลูกน้องเก่า และเช่าบ้านอยู่ด้วยกันท้ายซอยวัดหงส์ฯ วันนี้ไผ่อายุครบ 25 ปี เขาต้องการลืมอดีตที่เจ็บปวดจากฉายาไอ้ไผ่พันตีน เขาจึงเริ่มคิดฉายาใหม่ให้ตัวเอง... ตอนนี้เขากำลังคิด....   Create Date : 31 ตุลาคม 2549 16 comments Last Update : 31 ตุลาคม 2549 18:16:32 น. Counter : 480 Pageviews. Share Tweet

กระผมรู้สึกไม่มั่นใจกับหมดจรดของผมเหมือนกันขอรับป๋า ขอบคุณค้าบบบบบบ ฤดูหนาวแต่ยังร้อนตับแลบ อยากไปอยู่บนเขาเนาะ สวัสดีครับ ไอซ์   โดย: ไอซ์ IP: 58.147.120.63 31 ตุลาคม 2549 20:20:17 น.

เดี๋ยวก็ได้ขึ้นเขาแล้วล่ะป๋า ทริปเมรัยสัญจรกลางเดือนหน้าไง รอท่านย่ากลับมาจากใต้ก่อน ป๋าได้ขึ้นแน่ๆครับ อยากไปหาป๋าเหมือนกันครับ แต่รอให้ผมพร้อมก่อนดีกว่า เราได้เจอกันแน่ๆๆ...   โดย: พุ่มฮัก IP: 58.136.68.58 31 ตุลาคม 2549 20:52:10 น.

ห้องหมักเปิดแล้ว มาอยู่หน้าร้านแล้วนะ เสิร์ฟหน่อย เอาอะไรก็ได้มาสองที่เลย ต้องชนกะเจ้าของห้องหมักซะหน่อย แล้วคุยกันค่ะพี่พุ่ม   โดย: สาวตัวกลม (tanada-จัง ) 31 ตุลาคม 2549 22:41:26 น.

ขออนุญาตใช้ภาษาพูดธรรมดาทั่วไปนะคะ เกรงว่าหากใช้ภาษากวีจะมีแม่ง แปร่ง และอื่นๆ ตามมา อ่านเรื่องสั้นนี้แล้ว เกิดความรู้สึกหลายอย่างมากๆ ชอบหอยทุ่งกุลาฯ ค่ะ เข้ากับบรรยากาศกลางทุ่งดีจัง (เห็นไหมคะว่าเม้นท์แบบไร้สติจริงๆ) คือความรู้สึกจริงๆ ที่ได้อ่าน มันไม่สามารถบรรยายออกมาได้ค่ะ เกรงว่าถอดความออกมาแล้วจะแห้วกระป๋อง เก่งสมกับเป็นเครือญาติการกลั่นอักษรของท่านพี่ธุลีดินเลยค่ะ ข้าน้อยขอคารวะ ยินดีที่ได้รู้จักและเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ ขอตามไปอ่าน บทความเก่าๆ ที่เคยเขียนไว้นะคะ   โดย: บุหงามลาซอ 1 พฤศจิกายน 2549 7:42:33 น.

พลาดอย่างแรง หน้าแตกอีกครั้ง เป็นพฤติกรรมที่ไม่มีใครกล้าลอกเลียนแบบจริงๆ นี่คือ นวนิยาย มิใช่เรื่องสั้น ข้าน้อยสมควรตาย เง้อ   โดย: บุหงามลาซอ 1 พฤศจิกายน 2549 7:44:53 น.

กราบเรียนท่านเจ้าของห้องหมักฯทราบ ตื่นเช้า...มาอ่านอีกที ทั้งพิมพ์มั่ว ทั้งสะกดผิด ว่ากันให้เละเลยขอรับ ฮ้า ฮ้า ฮ้า หากเป็นไปได้ รบกวนท่าน ลบเจ้า 'คนน่ารักที่ 4' ออกให้ที ข้าพเจ้าเมากลับมาน่ะท่าน ตอนหัวค่ำซดเบียร์คอยเพื่อน นั่งคุยกะท่านเนื่องในวาระเปิดห้องหมักฯ กะคว้าอันดับหนึ่ง แบตฯมือถือดันหมด โพสท์ไม่ได้ (เสร็จป๋าไอซ์) เซแซด ๆ กลับมาถึงกระต๊อบเลยเอาเสียหน่อย ฮา ฮา ฮา ลบให้ทีนะขอรับ อายเค้า ฮ้า ฮ้า ฮ้า ขอบพระคุณขอรับ "ศิษย์น้องตลอดกาลนาน' ป.ล. คำ 'ญาติอักษร' ของท่านบุหงาฯไม่เลวแฮะ!! เพียงแต่ว่า ประโยคนั้นกลับหัวกลับหางยังไงพิกลอยู่นา ถ้าจะชม ต้องชมข้าพเจ้าสิ เก่งสมเป็นญาติอักษรท่าน ท่านว่าไหมขอรับ อิ อิ อิ ไปล่ะ   โดย: ธุลีดิน IP: 203.170.228.172 1 พฤศจิกายน 2549 8:50:31 น.

ตา... ยายขอโทษนะที่พูดอะไรไม่ดีออกไป พลั้งเผลอไปทำให้ตาคิดมากเปล่าๆ ยายไม่เคยเข้าใจความรู้สึกตัวเองเลย..และไม่คิดจะเข้าใจ เพียงแต่ต้องเรียนรู้และอยู่กับนิสัยไม่ดีของตัวเองให้ได้ค่ะ นี่แหละน่าชีวิต! ตอนนี้สบายใจขึ้นแล้วละ ทำงานอยู่...ดีใจ...ที่ตากลับมาอีกครั้ง ไม่รีบร้อน!....แต่มุ่งมั่นนะตานะ *** BG สีฟ้าอมเขียวถูกใจ ว่างๆในห้อง...สัพเพเหระ ตาน่าจะเล่าเรื่องวิชาที่ลงทะเบียนนะ..เผื่อมีไรจะได้ช่วยกันไป (ช่วงนี้ยายต้องศึกษาหลักสูตรเลขของ..ม.ปลาย-ป.ตรี...ด้วยละ) ฝากความคิดถึงถึงคุณ ไผ่วัดทุ่งกุลา....หอยวัดหงส์..และ...เจ้แดงด้วยนะคะ ดีใจที่พวกเค้ากลับมาโลดแล่นอีกครั้ง นวนิยาย..เลยหรือตา....ยาวไหมคะ ยายต้องเตรียมยานอวกาศไล่ตามอีกหรือเปล่านะ (แซวซะงั้น!) เอาใจช่วย...แล้วมีไร จะทิ้ง...เพลงยาว....ไว้ที่นี่แหละนะ 'ยายเองจ่ะ'   โดย: nena IP: 124.121.17.22 1 พฤศจิกายน 2549 9:08:32 น.

เมื่อได้เห็นนามว่า "ไผ่ทุ่งกุลาฯ" สมองขี้เลื่อยของผมเป็นต้องนึกถึงช่วงเวลาตอนที่ไปคลุกคลีอยู่กับการทำ "บ่อกุ้ง" เลยครับ มีเด็กเลี้ยงกุ้งอยู่คนหนึ่ง ผมเรียกเค้าว่า "ห่ำนากุ้ง"(กุลาฯดำ) เพราะว่าเด็กคนนี้มาจากอีสาน ครับ ก็เลยเรียกเค้าว่า "บั่กห่ำ" (ใครก็ตามที่มาจากอีสาน มักจะถูกเรียกว่า บั่กห่ำกันหมด แต่จะมีฉายาต่อท้าย ขึ้นอยู่กับว่า เด็กคนนั้นไปทำงานทางด้านไหน อย่างบางคนไปอยู่สวนปาลม์ ก็เรียกว่า "ห่ำสวนปาล์ม" ) บั่กห่ำ'มาเป็นลูกน้องผมค่อยลากเทป(วัดระยะ) แบกขากล้อง (survey) ช่วงนั้นคนลูกน้องขาดเจ้านายเลยให้บักห่ำนากุ้ง มาช่วยเป็นลูกมือ มันทำกับผมอยู่หลายปีครับ ..หลังจากที่ผมลาออกจากที่นั่นมาแล้ว วันก่อนกลับไปบ้าน ได้ยินเด็กกล่าวขานกันถึงชื่อ "ช่างห่ำ" ถามไปถามมาถึงได้รู้ว่า บั่กห่ำ' มันสถาปนาตัวเองเป็น "ช่างห่ำ" เป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ... *** ดีใจจังได้อ่านเรื่องสั้นแนวที่ผมชอบอีกแล้ว ปล. สงสัย blog ท่านคงจะ บล๊อกคำหยาบไว้แน่ ก็เลยเม้นต์แล้วหายจ้อย ดีนะที่ save ไว้ ไม่งั้นพิมพ์ใหม่ มือหงิกจนปั่นจักรยาน (ยกล้อ) ไม่ได้อีก ... บักHUM จึงต้องพิมพ์เป็น บั่กห่ำ ไปเลย..   โดย: merf IP: 125.25.144.128 1 พฤศจิกายน 2549 15:48:57 น.

ตาคะ... ส่งคุณเมลล์ตอบกลับแล้วนะ หวังว่าคืนนี้ ตาคงหลับฝันดีนะคะ ส่วนยาย.....ตอนนี้....เมาสปายอยู่จ่ะ (ไม่รอให้ตามาเลี้ยงแล้วนะ.....อิ อิ เมาคนเดียวดีกว่า)   โดย: ยายเองจ่ะ IP: 124.121.20.111 1 พฤศจิกายน 2549 18:42:07 น.

สวัสครับพี่ ว่างๆแวะมาเยี่ยมเยียนกันบ้างนะครับ ทางไปง่ายมาก ขับรถมาหน้าด่านตรวจคนเข้าเมือง แล้วก็ พิมพ์ songtom ที่ช่องค้นหา พี่ก็จะพบกับ บ้านสีชมพูหลังน้อย ขอบคุณครับ   โดย: ทรงทอม (songtom ) 2 พฤศจิกายน 2549 15:06:43 น.

ศิษย์ทวด : ท่านจะให้ผมลบความเห็นที่ 4 จริงหรือขอรับ ทำไมล่ะ? ผมว่าอ่านแล้วงงดีออก อิๆๆ แม่สาวตัวกลม : ผมต้องขอโทษและขอขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆ และมิตรภาพที่มีให้กันเสมอมา ผมละอายใจยิ่งนัก แม่บุหงามลาซอ : ขอบคุณมากขอรับ กระผมเป็นศิษย์เหลนของท่านทวดธุลีดิน ฝากเนื้อฝากตัวไว้กับท่านมานานแล้วครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ยายขอรับ : ผมขอบคุณยายมากๆ ยายและน้องสาวเป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์ที่ดี...คบด้วยแล้วความสามัคคีพุ่งพล่าน ถ้ายายกินเหล้าขาวได้เมื่อไหร่ ผมจะไปหา... ท่าน merf ขอรับ : ขอบคุณท่านมากครับ เรื่องห่ำนี้ผมเองก็ถูกพ่อเรียก และมันก็เป็นชื่อที่ห้าของผม เพื่อนบ้านก็เรียกผมว่าห่ำตามพ่อ ตอนเด็กๆพวกเขาเรียกผมว่าห่ำน้อย ผมก็ว่าน่ารักดี แต่พอผมโตแล้วมีใครมาเรียกผมว่าห่ำน้อย ผมโกรธมาก ฮ่าๆๆ   โดย: เจ้าของกะลา IP: 61.47.105.80 2 พฤศจิกายน 2549 15:13:59 น.

อ้า...หวัดดีพ่อรูปหล่อ แล้วจะแวะไปนะ ไม่รู้จะไปถูกหรือเปล่า แต่ต้องลองดู ไม่ทราบว่าต้องทำวีซ่าร์หรือจ่ายค่าเข้าชมหรือเปล่า หวังว่าหล่ออย่างผมคงเข้าฟรี อิๆๆ ตอนนี้ขอตัวทำงานก่อนนะครับ หมดเวลาเล่นแล้ว..   โดย: เจ้าของกะลา IP: 61.47.105.80 2 พฤศจิกายน 2549 15:39:55 น.

สวัสดีขอรับท่านอ้ายฯ ข้าพเจ้าเข้ามาทักทายท่านเสียก่อน ค่ำนี้ มีคิวต้องออกไปประลองกระบี่เมรัย(อีกแล้ว) คราวนี้ เป็นจอมยุทธวัยฉกรรจ์จากสุราษฏร์ มันทั้งสด ทั้งห้าว ไม่เช้า มันไม่เลิกลา ประลองกันจนข้าพเจ้ามือห้อย ยกกระบี่ไม่ไหว ครั้งก่อน โชคช่วย มันอ๊วก!สลบเสียก่อน ได้แยกย้ายกันกลับ เห็นท่า ครั้งนี้ จะเป็นข้าพเจ้าแน่ที่ต้องพลาดท่าเสียที ไม่เป็นไร! ผลจะออกมาอย่างไร ช่างประไร!! สหายร่วมดื่มหาได้มีมากมาย ดื่มกับสหายร่วมแนว เหล้าเลวกลับเลิศรส หวังแต่ว่า จะไม่กลับมา จิ้มถูกจิ้มผิด เลอะเทอะห้องหมักท่านอีก ฮา ฮา -เจ้าคนน่ารักที่ 4 น่ะช่วยลบเถอะขอรับ (ยืนยัน...อาย) -ผลสอบน่ะ รู้แต่ส่งข้อสอบแล้ว ที่ระบายมั่ว ลงใหม่ได้เลย ท่านเจ้าสำนักบอก ความรู้แน่นดี!! -ตำรา ไม่ต้องดูขอรับ รู้มากเกินข้อสอบ ตำราเล่มหนาเหล่านั้น เป็นแค่ คู่มือประกอบการเรียน อ่านแต่คำบรรยาย เอาคำบรรยายเก่า ๆ มามาร์คหัวข้อไว้ แล้วอ่านแต่หัวข้อเหล่านั้น พออาจารย์เริ่มบรรยาย แล้วค่อยตามหัวข้ออีกที ทำให้อ่านน้อยลงครึ่งหนึ่ง ต้องออกไปข้างนอกแล้ว ข้าพเจ้ากะเตรียมพร้อม หาอะไรรองท้องก่อน(ถึงจะทำให้ความอร่อยของเมรัยลดน้อยลงก็ยอม) เพื่อไม่ให้เสียฟอร์ม เสร็จศึกครั้งนี้ คงได้สงบไปอีกนาน แต่กว่าจะกลับมาต่ออารมณ์เขียนเรื่องได้อีก ลำบากยากเย็น เป็นนัก(หัด)เขียน เนี่ย มันยากเย็นกว่า เป็นนักเขียนอาชีพเสียอีก....ท่านว่าไหม? 'หลานศิษย์เหลน' ดื่มต้อนรับทรงทอมขอรับ....คว่ำจอก!!!   โดย: ธุลีดิน IP: 203.146.63.187 2 พฤศจิกายน 2549 17:17:12 น.

สหายร่วมดื่มหาได้มีมากมาย ดื่มกับสหายร่วมแนว เหล้าเลวกลับเลิศรส... กล่าวได้ถูกใจสมเป็นศิษย์ทวดจริงๆขอรับ ครั้งหนึ่งตอนเงินเดือนหมด ผมชวนเพื่อนซี้(ตอนนี้คืนดีกันแล้ว)ไปกินเหล้าขาว เพื่อลังเลถามว่าจะดีหรือ? ผมตอบทำนองปรัชญาว่า ความสุขของการดื่มเหล้า มิได้อยู่ที่รสชาติ แต่อยู่ที่บรรยากาศ และที่สำคัญ...อยู่ที่ว่าเราดื่มกับใคร? วันนั้นต่างคนต่างอ้วกแตกอ้วกแตน เพราะไม่คุ้นเคยกับกลิ่นและรส แต่วันนี้ หึๆๆๆ ก็ยังอ้วกอยู่ ปล. กินให้อร่อยนะครับ และอย่าเมาแล้วขับ อย่ากลับบ้านดึก เดี๋ยวภรรยาจะเอาเรื่อง ฮาๆ   โดย: ศิษย์เหลน IP: 58.136.68.58 2 พฤศจิกายน 2549 18:01:06 น.

ลบแล้วนะครับ... เสียดายว่ะ หายากนะข้อความที่อ่านแล้วงงแบบนี้ คิกๆๆ   โดย: rintana 2 พฤศจิกายน 2549 18:10:50 น.

สวัสดีครับป๋า ไม่มีเรื่องอะไรมากวนใจป๋า เพียงแค่รู้สึกอยากดื่ม จึงนึกถึงป๋า อย่าหาว่าผมนึกถึงป๋าเฉพาะเวลาอยากเมานะขอรับ เพราะมันเรื่องจริง ว่ากันไม่ได้ แฮ่ๆๆๆๆ ไอซ์ครับ   โดย: ไอซ์ IP: 124.157.134.249 2 พฤศจิกายน 2549 18:23:22 น.