อ่านแล้วน้ำตาไหล พ่อเลือกหน้าที่ก่อนชีวิตลูก

เป็นเรื่องที่ดีมากเลยค่ะ

ภาวะบ้านเมืองเราขณะนี้ พูดไม่ออก

ปกติไม่ชอบวิจารณ์การเมือง แต่ตอนนี้มันเศร้าใจน่ะ

สุขสันต์วันศุกร์นะคะ

ตะกี้เม้นไปแล้ว ไม่เข้าอะ
อินทรีทองคำพอจะเข้าใจความหมายนะ แล้วก็ยังระลึกคุณบรรพบุรุษเสมอ ทุกวันนี้ที่มีกินมีใช้ มีความสุขเพราะ ท่านเหล่านั้น ที่ปกป้องแผ่นดินไทย ไม่ว่าจะเป็น วีรชนในเดือนตุลา อยู่สุขสบายเพราะท่านเหล่านี้ สำนึกเสมอเลยอะ

ถ้าทุกคนคิดดีได้....โลกคงน่าอยู่กว่านี้เนาะ

ดีมากเรื่องนี้
ขอบคุณนะคะ
น้ำตาซึม
หน้าที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด..

อ่านแล้วอึ้งเลย...เรื่องจริงป่ะคะเนี่ย
นับถือคนที่เห็นส่วนรวมมากกว่าส่วนตกค่ะ...

เราเป็นคนเฉยเมยต่อการเมืองและสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นไปแล้วหล่ะ เพราะคิดว่าทำอะไรไม่ได้อยู่ดี...รู้ว่ามันก็ไม่ดีแหละ แต่ก็มิรู้จะทำอย่างไร...ได้แต่หวังว่าอย่ามีเหตุการณ์รุนแรงเกิดขึ้นเล้ยยยยยยยยยยย สาธู้

เศร้า อ่ะ

เศร้า..กลับก่อนนะ

คนทุกคนมีหน้าที่ ที่ต้องทำค่ะ

มีความสุขมากๆในวันสุขนะคะ

คิดดี ทำดี พูดดี ไม่ต้องเลือกเทศกาล
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสะกิดสำนึกที่ดีค่ะ

ฮักๆ เศร้าจังค่ะ อ่อนไหวกับเรื่องครอบครัวเสมอเลย

แต่รู้ว่าในสถานการณ์ที่ต้องเลือกระหว่างหน้าทีกับความรักเรื่องส่วนตัว

บางครั้งเราต้องสละ...อา นั่นล่ะ อย่าที่วีระบุรุษไทยเคยเสียสละมาแล้วทุกสิ่งกระทั่งชีวิต

ปล.ขอบคุณมากนะค่ะที่แวะไปทักทายที่บล็อก

คือว่า....
ยังไม่มีเวลาอ่าน
เลยขออนุญาตเก็บไว้ในบล็อกด้วยเนอะ...

ว่างๆ จะกลับมาอ่าน
ไปธุระก่อน...

ขอบคุณที่แวะไปเยือน

อยากบอกว่า
เกิดวันเดียวกันเลย แต่สงสัยคนละปีมั้ง อิอิอิ

อยากบอกว่า การเมืองไม่ใช่เรื่องไกลตัวเลย อย่างน้อยจะกินดีอยู่ดียังไงก็ขึ้นอยู่กับการเมืองด้วยส่วนหนึ่ง อยากให้ใส่ใจบ้านเมืองกันให้เยอะๆน้า

เง๊อออ...T_T


เศร้า...

แวะมาอ่านคะ

เศร้าจังเลยค่ะ....ช่วงนี้มีเเต่เรื่องเศร้านะ

เห็นด้วยนะคะ
ในวันสำคัญพวกเราน่าจะคิดถึงคนที่ทำให้เรามีวันนี้ได้

อ่านแล้วน้ำตาจะไหล

โอ้วว..อึ้ง เศร้าดีจังเลยอ่าครับ

อ่านแล้วขนลุกอ่า ..

สำนึกต่อคุณของแผ่นดินและบรรพชน เสมอค่ะ ..

อ่านเรื่องนี้จบ.....เข้าใจในสิ่งที่คุณพยายามสื่อออกมาผ่านทางตัวอักษร

หวังไว้เหมือนกันค่ะว่าอยากให้ทุกคนได้คิด เริ่มต้นที่ตัวเองก่อน แล้วจึงต่อไปยังคนใกล้ตัว....แค่คิดกันแบบนี้ สังคมไทยก็มีสุขขึ้นได้ค่ะ

ขอบคุณที่เอาเรื่องราวดีๆมาแบ่งปันค่ะ

เศร้าสะเทือนใจกับเรื่องหน้าที่และความรัก
ของพ่อคนหนึ่ง ที่ยึดมั่นในหน้าที่เหนือสิ่งอื่นใด

และขอบคุณยิ่งสำหรับข้อคิดที่มีคุณค่า
ที่นำมาฝากค่ะ

เศร้าจัง ใกล้5ธันวาแล้ว อย่าลืมทำอะไรให้พ่อบ้างนะ

อ่านแล้วน้ำตาซึมเหมือนกัน

เรื่องส่วนตัวกับภาระหน้าที่
บางครั้งมันก็ตัดสินใจลำบากนะ

อากาศหนาวแล้วนะครับ
รักษาสุขภาพด้วย

ฝันดีนะครับ

นุชแวะมาทักทายค่ะขอบคุณที่แวะไปทักทายกันนะค่ะ ที่นั่นหิมะตกหรือยังค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะเดี๋ยวจะไม่สบาย

ยินดี่ที่ได้รู้จัก blog ของท่านครับ .... ได้เข้ามาอ่านเรื่องดี ๆ เรื่องนี้ เรื่องนี้แสดงว่าเขาเห็นแก่ประโยชน์ของส่วนรวมมากกว่า ประโยชน์ส่วนตัว ...ปัญหาคือ ทำอย่างไร จะค้นหาทางสายกลางพบนะ ...

ทำอะไรอยู่ที่ ลาสเวกัสครับ .... ผมเคยไป ๑ ครั้ง หมดตัวไป ตั้ง ๒๐ เหรียญแนะ .... เหอ เหอ

อ่านแล้วก็ซึ้งอะไรหลายๆอย่างครับ....

...ขอบคุณที่มาเยี่ยมที่ blog นะคะ
...เหงา...ก็โทรกลับหาคนที่บ้านซิคะ...
...ช่วยได้น้า....แต่ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะอุ่นด้วย
...Have a Happy time in anyday na kha...

อึ้ง!!!!!

มีเพื่อนเป็นนายทหารอยู่คนหนึ่ง
เราเองก็ไม่ค่อยจะได้สนใจความเป็นอยู่ของเพื่อนนัก
ด้วยความที่เขาเป็นนายทหาร...ลำดับชั้นยศก็พอสมควร
เลยคิดว่า...ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงสำหรับเพื่อนคนนี้

จนแต่เมื่อเดือนก่อน...เพื่อนโทรมาหา
แล้วบอกว่าตอนนี้ได้รับมอบหมายให้ดูแลจังหวัดทางภาคใต้ที่มีปัญหาอยู่
เพื่อนบ่น ๆ ว่าเหงา ว่าคิดถึง และเครียด ทั้งที่เป็นคนเสนอชื่อตัวเองว่าจะไปทำงานที่นั่น
เราก็เลยเริ่มโทรติดต่อเพื่อนทุกครั้งที่เราว่าง
และทุกครั้งที่มีข่าวออกมาว่า...จังหวัดนั้นกำลังมีปัญหา...เราจะส่ง sms หาเพื่อนทันที ไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหน
แล้วเราจะรอเพื่อนโทรกลับมาอย่างใจจดจ่อ

ถามว่า...มากเกินไปหรือเปล่าสำหรับความเป็นเพื่อน

เราว่า...ไม่เลย
เพราะนอกจากคนที่เราโทรหาจะเป็นเพื่อนเราแล้ว...เขายังเป็นคนที่คอยปกป้อง "บ้าน" ให้เราอีก
เพื่อนเราก็ดีใจทุกครั้งที่เราโทรไปหา
เพื่อนเราบอกว่า...หายเหงาแล้วละ...ตอนนี้ทำงานอย่างมีความสุขแล้ว

เราคิดว่า...ถึงเราจะทำอะไรให้ยิ่งใหญ่ต่อบ้านเมืองเหมือนอย่างเพื่อนเราไม่ได้
แต่เราก็สามารถทำหน้าที่เล็ก ๆ โดยเป็นกำลังใจให้กับคนที่กำลังทำหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ให้อยู่รอดปลอดภัยได้

อ่านจบแล้วเศร้าจัง น้ำตาซึมเลย
จะมีสักกี่คนที่ยอมเสียสละสิ่งที่ตัวเองรัก เพื่อรักษาชีวิตของคนส่วนใหญ่แบบนี้

โอ้ มายก๊อด กวีเอก...นึกว่าจะเป็นนักรักอย่างเดียว...ที่แท้ก็ผู้ร้ายมีปืนนี่เอง...

It's great story.I like your storyI want you to write it more than and I read it everyday.