ยูราถามจงฮยอนถึงสิ่งที่เขาพยายามบอกเธอว่าข่าวที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องจริงและ เขากับผู้หยิงคนนั้นไม่มีทางเป็นแบบในข่าวนั้นได้ เธอแค่อยากรู้ว่าสิ่งที่เขาพูด คือเรื่องจริงหรือเปล่า เธอจะเชื่อใจเขาได้ใช่ไหม

จงฮยอนตอบยูรากลับด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนมั่นคง

“เรื่องจริงสิ พี่ไม่ใช่คนโกหกและเกลียดการโกหก เธอก็รู้ หรือเธอไม่รู้” เขาถามกลับบ้างด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่นในใจลึกๆว่าเธออาจไม่เชื่อใจเขา

ยูราถอนหายใจออกมาเบาๆพอให้คนในสายได้ยิน

“ถ้าตอบยากนัก เธอไม่ต้องตอบพี่ก็ได้นะ”จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความน้อยใจและผิดหวัง

“วันนี้เธอคงเหนื่อยมาทั้งวันแล้วไปนอนเถอะนะ เดี๋ยวพี่จะขึ้นเครื่องล่ะ น่าจะถึงโซลสักเช้ามืดถึงแล้วพี่จะส่งข้อความไปหานะ” จงฮยอนรวบรัดตัดความเพื่อจะวางสายไปจัดการกับข่าวที่กำลังแพร่สะพัดทางอินเตอร์เนตเสียงที่อ่อนล้าของเขาทำให้ยูรารู้ว่าเขาต้องเหนื่อยใจกับข่าวนี้มากแค่ไหนเพราะฉะนั้นกำลังใจและความเชื่อใจคือสิ่งเดียวที่เธอจะสามารถทำให้เขาได้

“โอปป้า” ยูราเรียกเสียงแผ่ว

“หืมม” จงฮยอนขานรับเสียงแผ่วเบาเช่นกัน

“พรุ่งนี้ถ้าพี่จัดการเรื่องเรียบร้อยแล้ว เราไปทานเนื้อกันนะคะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”ยูราปรับเสียงสดใสให้เขาได้รู้สึกว่าเธอจะอยู่ข้างๆเขา

“นี่คือวิธีปลอบใจพี่งั้นเหรอเอาของกินมาล่อนิ่ผิดคนแล้วนะ พี่ไม่ใช่เธอสักหน่อย” จงฮยอนแซวกลับด้วยน้ำเสียงเอ็นดูหญิงสาวที่เดียงสาคนนี้
“ถ้าพี่ไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรนะ จริงๆฉันก็ไม่ว่างมากหรอกนะจะไม่ไปก็ได้” ยูรากระเง้ากระงอดด้วยน้ำเสียงงอนนิดๆ

“ไปสิๆ พูดแล้วอย่าคืนคำสิ” จงฮยอนรีบรับคำเพราะกลัวยูราจะงอนซะจนยกเลิกนัดพิเศษครั้งนี้จริงๆแล้วต่อให้ยูราไม่ออกปากนัดก่อน เขาก็ตั้งใจจะมาหาเธออยู่แล้วเพราะไม่ได้เจอกันมาหลายวันเลยทีเดียว ก่อนหน้าที่เขาจะมาทำงานที่สิงคโปร์ด้วยซ้ำ

“ก็ได้ค่ะ งั้นเจอกันนะคะ” น้ำเสียงงอนนิดๆของยูราแต่ก็ทำให้คนฟังรู้ว่าเธอกำลังยิ้มอยู่ทำให้หัวใจคนฟังพองโตออกมาจนลืมข่าวลือบ้าๆพวกนั้นจนหมดสิ้น

“อายองอ่า” เขาเรียกเธออีกครั้งก่อนวางสาย

“หืมม ว่าไงคะ” ยูราถามคนปลายสาย

ไม่มีเสียงตอบใดๆจากปลายสายมีเพียงเสียงบรรยากาศโดยรอบให้พอรู้ว่าเขายังไม่ได้วางสายไปหลายวินาทีที่เงียบสงัดจนยูรารู้สึกได้ว่าจงฮยอนกำลังต้องการบอกอะไรบางอย่างกับเธอยูราอดทนนิ่งรอฟังอย่างตั้งใจ

“พี่รักเธอนะ” ในที่สุดก็เขาก็เอ่ยปากออกมาจนได้หลังจากใช้เวลารวบรวมความกล้าอยู่นานจนยูราเกือบวางสาย

ยูราแทบจะไม่เชื่อหูตัวเองว่าจงฮยอนพูดอะไรออกมาในที่สุดเธอก็ได้รับสิ่งที่เธออยากฟังมาตลอดยูราเฝ้าถามตัวเองว่าเธอรอคอยคำนี้มานานแค่ไหนกันนะและวันนี้เธอได้รับมันแล้วจากผู้ชายที่เธอรักน้ำตามันไหลออกมาจนเจ้าตัวไม่สามารถหยุดมันได้

ยูราบอกตัวเองว่าต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามจะไม่มีข่าวลือหน้าไหนมาทำให้ความรู้สึกของเธอหวั่นไหวได้อีกแล้วสำหรับผู้หญิงที่ชื่อคิมยูรา แค่เขาพูดมาคำเดียวว่ารักเธอ เธอพร้อมที่จะปกป้องเขา อยู่เคียงข้างเขาและเธอจะเชื่อใจเขา ยูราคิดในใจ

“อายองอ่า ได้ยินใช่ไหม เธออย่าเงียบไปสิ”หลังจากจงฮยอนตัดสินใจบอกคำนั้นออกไปแต่ปลายสายกลับเงียบจนเขารู้สึกหวั่นใจเขาชักกลัวว่าอาจจะตัดสินใจผิดหรือเปล่าที่บอกไปหรือว่าเธอไม่ได้คิดแบบเดียวกันกับเขา

“อายองอ่า อายอง” จงฮยอนยังคงเรียกชื่อเธอซ้ำๆ เพื่อเช็คว่าเธอยังอยู่ในสาย

“ห๊ะ คะ ค่ะ!!” ยูรารับคำแบบงงๆเหมือนคนเพิ่งออกจากพะวังค์

“พี่พูดว่าอะไรนะคะเมื่อกี้พี่ถามฉันว่าอะไร” ยูรายังคงงง จนถามผิดถามถูก

“อ๊า ช่างมันเถอะ เธอคงไม่ได้ยินสินะพี่วางสายล่ะนะ กู๊ดไนท์นะ” จงฮยอนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเสียดายที่เธอไม่ได้ยินสิ่งที่เขาอยากจะบอก

“อ๋อค่ะ โอปป้า โอปป้ารู้ใช่ไหมว่าฉันก็รักพี่เหมือนกัน กู๊ดไนท์นะคะ บาย” ยูราพูดเสร็จก็ชิงวางสายด้ววความอายทันทีทิ้งให้ชายหนุ่มมองโทรศัพท์อย่างอิ่มใจที่สุด คำพูดสั้นๆแต่ทำให้หัวใจเขารู้สึกมีความสุขได้อย่างประหลาด