เช้าวันรุ่งขึ้นทั้งนักแสดงและทีมงานต่างเตรียมตัวเพื่อเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรมในระหว่างที่บ้างก็ทานอาหารเช้าบ้างก็ขนกระเป๋าสัมภาระกันลงมารวมกันไวัที่เค้าเตอร์

จงฮยอนเดินเข้าไปในส่วนของห้องอาหารเขากวาดสายตาไปรอบๆเพื่อมองหาอายอง ว่าเธอนั่งอยู่ตรงไหนพลันสายตาเหลือบร่างขาวบางนั่งดื่มกาแฟอยู่ที่โต๊ะริมกระจกเพียงคนเดียว สายตามองเหม่อไปยังชายหาดกว้างสุดลูกหูลูกตาด้านหน้าอย่างกำลังใช้ความคิด

"พี่ขอนั่งด้วยนะ"จงฮยอนเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะจัดแจงวางแก้วกาแฟ และจานขนมปังลงบนโต๊ะ

"อ่อค่ะ" อายองหันมามองทางต้นเสียง ก่อนจะพยักหน้าเชิงอนุญาต

"เมื่อคืนหลับสบายไหมเหนื่อยรึเปล่า" จงฮยอนเอ่ยถาม

"ค่ะหลับสบายดีค่ะ พี่ล่ะ" อายองถามกลับ

"พี่นอนไม่หลับพี่หลับไม่ลง"จงฮยอนตั้งใจพูดสื่อความหมายให้อายองรู้ถึงสาเหตที่ทำให้เขานอนไม่หลับ

"งั้นเดี๋ยวขึ้นเครื่องพี่ก็นอนเยอะๆนะคะ" เธอเอ่ยราบเรียบ

"อายองเธอยังโกรธพี่หรือเปล่า เรื่อง เอิ่มมม เรื่องเมื่อคืน" เขาค่อยๆอ้อมแอ้มเอ่ยถาม

"ไม่ค่ะฉันไม่ได้ติดใจอะไรแล้วล่ะ" อายองปฏิเสธพลางหลบสายตา

"ทำไมพี่ยังมากล้าถามอีกนะใครจะลืมมันไดัลงกันเล่า" อายองคิดในใจ

"แล้วเรื่องโอกาสที่พี่ขอจากเธอ ว่ายังไงครับ" เขาเอ่ยทวง

"พี่แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าอยากได้โอกาสจากฉัน พี่คะ ฉันอยากให้เราหยุด" อายองพูดมาถึงตรงนี้ก็ต้องหยุดเพราะเหมือนก้อนน้ำลายมาจุกที่คอ เธอไม่สามารถพูดต่อได้ เธอกลัวน้ำตาจะไหลออกมาให้เขาเห็นความอ่อนแอของเธอ

"ทำไมเราต้องหยุดพี่รักเธอ พี่บอกเธอไปเป็นร้อยเป็นพันครั้ง ทำไมเธอไม่เข้าใจ เธอจะดื้อไปถึงไหนห๊ะ คิม อายอง" จงฮยอนเริ่มหัวเสีย

"แล้วพี่รู้หรือเปล่าว่าฉันก็รักพี่ แต่ แต่...." มาถึงตรงนี้เธอพูดไม่ออกจริงๆ

"พี่รักเธอและเธอก็รักพี่ แล้วทำไมเราต้องหยุด ไหนเธอบอกพี่ซิ ว่าทำไม" เขาคาดคั้น

"เพราะเพราะ... เราแตกต่างกันเกินไปค่ะ ฉันคิดว่าเราต่างกันเกินไป” เธอพยายามเรียบเรียงสิ่งที่เธอคิดออกมาให้เป็นคำพูดที่เข้าใจง่าย สั้นกระชับที่สุด เพื่อเธอจะได้ไม่ต้องพูดอะไรยาวเกินไปจนน้ำตาจะทะลักออกมาซะก่อนที่จะพูดจบ

“พี่คะฟังเหตุผลฉันหน่อยนะ ฉันว่าเราต่างกัน เราเหมือนมาจากคนละโลก สังคมของพี่เพื่อนชิคๆคูลๆของพี่ เต็มไปด้วยคนสวยคนหล่อรอบๆตัวพี่พี่มีโอกาสเจอคนที่เข้ากับพี่ได้มากมาย นางแบบสูงๆสวยๆ มีรสนิยมแบบเดียวกันคุยภาษาเดียวกันกับพี่ แต่กับฉันฉันไม่รู้หรอกนะว่าแฟชั่นชั้นสูงคืออะไร โลกของฉันมีแต่ดนตรี การร้อง การเต้นและเมมเบอร์ พี่พอจะเข้าใจใช่ไหม”

อายองถามหาความเข้าใจจากผู้ชายตรงหน้าทุกสิ่งที่เธอพูดคือสิ่งที่เธอคิดจริงๆ สำหรับเธอและคนรอบข้าง ต่างคิดตรงกันว่าหนุ่มฮ๊อต กับ สาวโก๊ะกัง อย่างเธอและเขาจะไปกันได้จริงๆเหรอถ้าไม่มีรายการนี้เราจะได้เจอกันเหรอ

มันก็แค่ช่วงเวลาหนึ่งที่ดาว2ดวงบังเอิญมาอยู่ในระนาบเดียวกันเป็นชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นเดี๋ยวมันก็ต้องเคลื่อนที่ไปตามวิถีแห่งตนเองอยู่ดี และนี่คือสิ่งที่เธอคิด

“พี่ไม่เข้าใจไม่อยากเข้าใจเหตุผลบ้าๆที่เธอพยายามพูดด้วย ไม่ต้องพูดถึงอีกนะ พี่ไม่อยากได้ยิน”จงฮยอนลุกออกไปจากตรงนั้นทันที

จงฮยอนยืนมองไปยังทะเลกว้างเขายืนนิ่งเหม่อมองไปด้วยสายตาที่ไม่โฟกัสใดๆ เขาแค่ไม่รู้จะมองไปที่ไหนได้อีกเพราะในสายตาของเขาตอนนี้มีแต่อายองเท่านั้น

อายองที่ยืนอยู่มองแผ่นหลังกว้างที่เธอรักของชายหนุ่มอย่างเงียบๆเธอสูดหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะเดินเข้าไปยืนข้างกายชายหนุ่ม เธอเอื้อมมือไปคว้ามือของจงฮยอนขึ้นมาจับไว้โดยไม่มีคำพูดใดๆเอ่ยออกมา

จงฮยอนหันมองมาที่มือของที่อายองยังคงจับเอาไว้แน่นจงฮยอนขยับมือเล็กน้อยเพื่อสอดนิ้วของตัวเองไปกับนิ้วของอายองให้แนบสนิทและกระชับกันมากขึ้น

“เธอต้องการให้มันเป็นแบบนี้เหรออายอง”เขาเอ่ยถามโดยไม่หันหน้ามองหญิงสาว

“ค่ะฉันรู้แล้วว่าพี่รักฉัน และพี่ก็รู้ว่าฉันรักพี่ สำหรับฉัน ฉันพอแล้ว” เธอตอบโดยไม่หันไปมองเขาเช่นกัน

“แต่พี่ต้องการอยู่กับเธอ อยากได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ อยากกินข้าวกับเธอทุกวันอยากใช้ชีวิตด้วยกันแบบทุกวันนี้ ทำไมให้พี่ไม่ได้” เสียงเขาเริ่มขาดช่วงก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ

“ฉันมีความทรงจำที่ดีกับพี่เยอะแยะมากมายมันเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับฉันมาก มันเกินสิ่งที่ฉันคาดหวังไว้ซะอีกฉันกลัวว่าถ้าเราไปไกลกว่านี้ แล้ววันนึงมันเปลี่ยนไป ฉันกลัวว่าฉันจะต้องเจ็บปวดจากการรักพี่”อายองสารภาพออกมา

เธอถอนหายใจออกหนึ่งครั้งก่อนจะพูดต่อ

“เมื่อคืนตอนที่พี่โมโหใส่ฉัน พี่ตะคอกใส่ฉัน พี่เสียงดัง พี่ปาข้าวของและพี่ยังเรียกเพื่อนสนิทของฉันด้วยน้ำเสียงแบบนั้นมันทำให้ฉันกลัวค่ะ ถ้าเราคบกันต่อไป แล้ววันหนึ่งเราทะเลาะกันแบบนี้อีกมันจะบั่นทอนความรู้สึกของเราได้ ฉันอยากให้ความรู้สึกที่เรามีอยู่ตอนนี้สวยงามแบบที่มันควรจะเป็นบอกตรงๆนะคะ ว่าฉันกลัวว่าเราจะเกลียดกัน หรือรู้สึกไม่ดีต่อกัน”

“แต่พี่กลัวกับการอยู่โดยไม่มีเธอ”จงฮยอนหันหน้ามองอายองด้วยสายตาที่เปลือยออกอมาให้เธอได้เห็นความจริงใจของเขาทั้งหมดเขารู้สึกผิดกับการกระทำที่ไร้สติของเขาเมื่อคืน เขาไม่ทันได้คิดว่าอายองจะกลัวเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาใจดี ใจเย็นกับเธอมาตลอด แต่เธอจะเข้าใจไหมว่าที่เขาทำไปเพราะความรัก

“เราก็ไม่ได้หายจากกันไปไหนนะคะมันจะเป็นความรู้สึกพิเศษที่มีแต่เราที่รู้ ฉันจะไม่ปิดโอกาสถ้าพี่เจอใครที่ถูกใจ”เธอพยายามยิ้ม

“แต่พี่คงทนไม่ได้ถ้าเธอมีใคร” เขาเอ่ยตรงๆ

“ตราบใดที่ฉันยังรักพี่อยู่ฉันก็ยังเปิดใจให้ใครไม่ได้” เธอตอบตรงเช่นกัน ก่อนจะพูดสิ่งที่เธออยากจะบอกเขาทั้งหมดออกมา

“ให้มันเป็นไปแบบนี้เถอะนะคะการที่ได้ใช้ชีวิตอยู่โดยที่รู้ว่ามีคนคนนึงที่รักเรา และเฝ้ามองเราจากมุมใดมุมหนึ่งของโลกใบนี้มันวิเศษที่สุดแล้วนะคะ สำหรับฉันแล้ว ถึงฉันจะไม่เห็นพี่แต่ฉันจะรับรู้ด้วยความรู้สึกของฉัน ว่ามีพี่ที่เฝ้ามองฉันอยู่ พี่ก็เหมือนกันนะรับรู้ด้วยนะว่าฉันจะเฝ้ามองพี่ จะเป็นกำลังใจให้พี่ฉันอยากเห็นพี่เป็นซุปเปอร์สตาร์ เรามาเป็นกำลังใจให้กันต่อไปแบบนี้เถอะนะคะ ถ้าวันนึงที่ฉันหมดความกลัวฉันหวังว่าอะไรๆจะไม่สายเกินไป” เธอพูดพลางยิ้มน้อยอย่างพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่

“งั้นพี่ขอเธออย่างเดียวอย่าลืมว่าผู้ชายคนนี้รักเธอที่สุด พี่จะเฝ้ามองความสวยงามของเธอ อย่าลืมว่าหัวใจของเธออยู่ที่พี่และหัวใจของพี่ก็อยู่ที่เธอ ดูแลมันด้วยนะ” จงฮยอนพูดด้วยเสียงหนักแน่น

“ค่ะฉันจะดูแลหัวใจของพี่อย่างดีที่สุดนะ” อายองรับคำก่อนจะปล่อยมือจากจงฮยอน แล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในโรงแรมก่อนที่กองถ่ายทั้งหมดจะเดินทางกลับประเทศเกาหลีด้วยความสงสัยงงงวยของทีมงานทั้งหมด ที่เห็นความเปลี่ยนแปลงของนักแสดงทั้งสองที่เมื่อยังคืนทะเลาะกันด้วยความหึงหวงแต่เช้านี้ทั้งคู่กลับพูดคุยกันเหมือนเพื่อนร่วมงาน รุ่นพี่รุ่นน้องตามปกติทั้งสองแยกกันนั่ง แยกกันเดิน จนกระทั่งถึงเกาหลีต่างก็แยกย้ายกันกลับไปตามทางของตนเอง จงฮยอนจะพยายามรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับอายองว่าจะเป็นแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้น จะไม่มีการติดต่อใดๆหลังจากจบรายการกันอีกต่อไป

“พี่จะพยายามนะอายอง”จงฮยอนพึมพำเบาๆกับตัวเองพร้อมมองตามให้หลังหญิงสาวที่เดินแยกออกไปกับทีมงานของเธอ