จงฮยอน : พี่กับจีเฮเราก็เป็นเพื่อนกันไง ทำไมเธอถามพี่แบบนี้ล่ะ

อายอง : พี่จีเฮไม่ใช่คนรักเก่าของพี่หรอกเหรอ

จงฮยอน : อายองอ่า ไม่เอาน่า

อายอง : พี่บอกว่าจะตอบพี่ก็ตอบมาก่อนสิ

จงฮยอน : เราไม่ควรมาคุยเรื่องแบบนี้กันนะพี่ไม่อยากทะเลาะกับเธอนะ

จงฮยอนยังคงบ่ายเบี่ยงที่จะพูดเรื่องนั้นด้วยเหตุผลส่วนตัวที่เขาได้เคยคิดไว้

อายอง : พี่ไม่ตอบ แล้วพี่จะถามฉันทำไมว่ามีอะไรอยากถามพี่หรือเปล่าถ้าพี่ตอบไม่ได้ วันหลังก็ไม่ต้องมาถามฉันอีกนะ

อายองเริ่มงอแงเพราะจงฮยอนไม่รักษาสัญญากับเธอว่าจะตอบทุกข้อสงสัย

ที่เธอข้องใจเธอเบี่ยงตัวออกจากวงแขนที่จงฮยอนโอบเธอไว้ด้วยอาการไม่พอใจแต่ยังพยายามเก็บอาการไว้ไม่ให้เกรี้ยวกราดออกมา

จงฮยอน : เธอยังจะให้พี่ตอบอะไรในเมื่อเธอก็รู้มาก่อนแล้ว เธอรู้อะไรมาบ้างดีกว่านั่นคือสิ่งที่พี่อยากรู้

จงฮยอนถามเธอกลับบ้างทั้งสองจ้องหน้ากันเขม็ง ตามนิสัยที่ดื้อรั้นด้วยกันทั้งคู่

อายอง :เพราะฉันอยากรู้ว่าพี่จะบอกฉันไหม พี่จะปิดฉันไปอีกนานแค่ไหน

อายองระบายเหตุผลของเธอด้วยน้ำเสียงที่ทั้งโมโหและสั่นเครือทุกครั้งเวลาที่เธอต้องอดกลั้นอะไรบางอย่างนานเกินไปน้ำตาก็มักจะไหลออกมาโดยที่เธอไม่สามารถควบคุมมันได้ เสียงสั่นของเธอทำให้จงฮยอนใจหายเขาจับเธอให้หันหน้ามองเขาตรงๆ และสวมกอดเธอด้วยความอ่อนโยนเขาลูบหลังเธออย่างเบามือเพื่อปลอบให้เธอใจเย็นลง

อายอง : พี่ไม่รู้หรอกว่าฉันรู้สึกยังไง ทุกครั้งที่ฉันโทรหาพี่และหลายครั้งที่พี่โทรหาฉัน แต่มีเสียงพี่จีเฮอยู่ข้างๆเล็ดลอดออกมาให้ฉันได้ยินพี่ยังต้องทำงานกับเธอ ฉันพยายามที่จะเข้าใจว่ามันคืองาน แต่ ..... แต่ฉันอดคิดไม่ได้ว่าพี่สองคนยังมีความรู้สึกต่อกันอยู่ (อายองหยุดพูดเพราะก้อนสะอื้นขึ้นมาจุกที่คอ)

จงฮยอน : อายองอ่า ไปกันใหญ่แล้ว ฟังพี่ก่อนนะ พี่กับจีเฮไม่มีอะไรกันแล้วทุกอย่างระหว่างพี่กับเขาเหลือแค่ความเป็นเพื่อนเท่านั้นนะ

อายอง : แต่พี่ปิดฉัน!! (อายองเงยหน้าสบตามองจงฮยอนด้วยเววตาที่แดงกล่ำ)

จงฮยอน : เพราะพี่รู้ ว่าถ้าเธอรู้ เธอก็จะเป็นแบบนี้ไง พี่ถึงไม่บอกเธอไงล่ะ

อายอง : พี่คิดว่าฉันเป็นคนงี่เง่าใช่ไหม

อายองปาดน้ำตาและมองหน้าจงฮยอนด้วยแววตาที่ใสซื่อของเธอดวงตาที่ยังมีน้ำตาคลออยู่เต็มเบ้า เธอต้องการบอกให้เขารู้ถึงสิ่งที่อยู่ในใจของเธอเธอต้องการระบายทุกอย่างให้เขาได้ฟัง เธออยากให้เขารับรู้ในมุมของเธอบ้างว่าการรับมือกับความรู้สึกแบบนี้มันยากแค่ไหน

อายอง : ฉันพยายามอย่างหนักที่จะไม่คิดถึงเรื่องนั้นแต่พี่รู้ใช่ไหมว่ามันยากมากแค่ไหน ที่ฉันต้องรับรู้ว่าคนรักของตัวเองยังสนิทสนมอยู่กับคนรักเก่าของเขามันเป็นเรื่องที่ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าฉันต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้

จงฮยอนสวมกอดเธอแน่นขึ้น เขาค่อยๆจับไหล่เธอพร้อมดันตัวออกมาเพื่อมองหน้าชัดๆจงฮยอนค่อยๆใช้ปลายจมูกเรียวแหลมไล้แก้มนวลของอายองไปทั่วหน้าจนอายองเองก็รู้สึกขนลุกก่อนจะบรรจงจูบที่หน้าผากแผ่วเบา

จงฮยอน : พี่ขอโทษที่ทำให้เธอต้องไม่สบายใจ เชื่อใจพี่นะ พี่ไม่มีทางนอกใจเธอแน่นอน พี่กับเขาไม่มีอะไรกัน เรื่องมันจบไปนานแล้วนะ

อายอง : แต่..... แต่ ที่ฉันรู้มา คะ คะ คือ...

จงฮยอน : เธอรู้อะไรมาบ้าง ไหนเล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ

อายอง : ฉันรู้มาว่า พี่รักพี่จีเฮมากเป็นรักที่พี่จริงจังและคิดจะลงหลักปักฐานกับเธอเป็นรักที่พี่บอกกับทุกคนว่าจะเป็นรักสุดท้ายของพี่พี่ไม่มีทางรักใครได้มากเท่าพี่จีเฮอีกแล้ว นี่คือสิ่งที่ฉันรู้มา จริงรึเปล่าคะ

จงฮยอน : จริง (จงฮยอนค่อยๆพยักหน้ายอมรับในข้อมูลที่อายองรู้มา ว่าเป็นความจริงซึ่งถือว่าแหล่งข้อมูลของเธอน่าเชื่อถือมากเลยทีเดียว)

จงฮยอน : แต่ต้องใช้คำว่าเคยนะ.... พี่เคยรักเขานะ แต่มันไม่ใช่ตอนนี้นะอายองทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว

จงฮยอนตอบตามความจริงตามความรู้สึกจริงๆมาถึงตอนนี้แล้วเขาคิดว่าคงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องปิดบังกันอีกต่อไป

จงฮยอน : เขาเป็นรักแรกที่พี่จริงจังด้วยจริงๆ พี่ยอมรับว่าเคยรักเขามากจริงๆแต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ไปกันไม่ได้ ในเมื่อไม่ใช่มันก็ต้องจบ จริงไหม

อายอง : พวกพี่เลิกกันเพราะไปกันไม่ได้ แต่ไม่ได้เลิกกันเพราะหมดรักใช่ไหม

จงฮยอน : คิม อายอง ตั้งใจฟังพี่นะ ตอนนี้ เวลานี้ พี่รักเธอ ได้ยินใช่ไหมคนที่พี่รักตอนนี้ คือ คิมอายอง

อายอง : แต่ .......

จงฮยอนไม่รอให้อายองซักถามอะไรออกมาอีกเขาปิดปากอายองด้วยริมฝีปากของเขาทันที ริมฝีปากแนบสนิทกัน แล้วค่อยๆเคลื่อนไหวช้าๆจงฮยอนขยับริมฝีปากเล็กน้อยเพื่อลิ้มรสความหวานจากปากสวยของอายองเธอรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกจนต้องเผยอปากเพื่อขออากาศหายใจ จงฮยอนค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาอย่างเสียดายความหวานที่ไม่อยากละออกมาแม้สักวินาทีเดียว

จงฮยอน : เชื่อใจพี่นะ พี่รักเธอ พี่จะไม่พูดว่าเธอจะเป็นรักสุดท้ายของพี่ แต่พี่จะทำทุกอย่างให้เธอมีความสุขที่สุดและพี่จะไม่ยอมเสียเธอไปแน่นอน

อายอง : ฉันดูงี่เง่ามากเลยเนาะที่หึงแม้แต่ความทรงจำของพี่

จงฮยอน : ความทรงจำก็คือความทรงจำนะอายอง แต่พี่เลือกที่จะอยู่กับคนที่พี่รักในวันนี้และอนาคตของพี่ พี่ก็ยังอยากให้เป็นเธอนะ

อายอง : ขอบคุณนะที่พี่เลือกให้ฉันเป็นปัจจุบันของพี่ฉันจะทำให้ปัจจุบันและอนาคตของพี่มีความสุขนะ