เบื่อกับอาการไม่ค่อยจะดีมาสองสามวันของร่างกายตอนนี้ เลยมาคิดว่ามันก็อาการแบบนี้อีกแล้ว จะสดชื่นรึก็ไม่ จะป่วยไปซะเลยให้สิ้นซากรึก็ไม่ มันจะเอาไงกันแน่วะเนี่ย วันนี้มองสอดส่ายสายตาออกไปนอกหน้าต่าง เห็นครอบครัวบ้านที่เพิ่งย้ายมาอยู่ไม่นานกำลังเตรียมตัวจะออกเรือเที่ยว
งั้นจะช้าอยู่ใยล่ะ(วะ) ขืนมัวแต่คิดว่าป่วยมันก็ป่วยทุกวัน




มองทางโน้นทีทางนี้ที อากาศมันก็ไม่เลวนี่เหว่ เราเป็นคนแปลกอย่าง เวลาจะอยากไปไหนจะไปเลย ถึงขึ้นตัดสิ่งที่ตัวเองเคยทำประจำหลังอาบน้ำเช้า เช่น สวดมนต์ แต่วันนี้ไม่ได้ ฉันต้องสวดก่อน เสาร์-อาทิตย์ สองวันนั้นก็ขาดสวดไปทีแล้ว




วันนี้ให้อาหารเจ้าสองหน่อ ( อีกตัวไม่มากิน) เสร็จก็ออกเลย






ตั้งแต่เดินออกจากบ้านก็เจอผู้คนมาตลอดทาง ที่นี่แปลกกว่าที่ไหนที่เคยได้ยินมาว่าเดินไปทางไหนก็เงียบ ผู้คนเขาไม่ออกจากบ้านกันแต่ที่นี่อยู่ในบ้านจะไม่รู้เลยว่าออกมาแล้วสนุก หายป่วยเป็นปลิดทิ้ง ลมเย็น อากาศดี คนขี่จีกรยานกันครึกครื้น เด็กๆกำลังอยู่ในช่วงปิดเทอม




เจริญหูเจริญตาไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม พร้อมทั้งออกลูกกันโตงเตง




ของบ้านนี้ลูกห้อยออกมาริมทางเดินเลย แต่ไม่มีใครสน เพราะเขาเห็นกันซะจนเบื่อ




วันนี้เดินทางสูดอากาศไปเรื่อยๆ ผ่านอะไรต่ออะไรหลายที่ เจอป้ายบอกทางอยู่ที่นึง สภาพบุบเยิน เออเน๊อะ..คนที่ชอบทำลายสิ่งของสาธารณะพัง ใช่ว่าจะมีแต่บ้านเรา ที่นี่ก็คือกัน คนมือบอนมีทั่วโลก




สองข้างทางเดินเป็นป่าเป็นเขา ริมทางสองฝั่งนั้นมีแต่ดงบลูเบอรี่ เลือกเก็บเอาได้เลยว่าจะอยากนั่งตรงไหน จะเห็นเครื่องหมายแสดงถนนเป็นภูเขาสูง-ต่ำ




ดอกไม้พวกนี้เวลาแห้ง ลมมาทีปลิวฟุ้งไปทั่ว ถ้าใครแพ้เกสรดอกไม้เป็นอันว่าจบเห่




ผ่านต้นอะไรสักอย่างไม่รู้มีลูกเต็มต้น




ระหว่างทางเดินก็เจริญตาไปด้วยแอ๊ปเปิ้ลเริ่มแดงแล้ว ทุกต้นดกสุดๆ







ตรงนี้เป็นที่โล่งกว้างและมีทางแยก เดินไปไกลอีกหน่อยจะพาเราเดินไปออกถนนใหญ่ที่มีรถเมล์วิ่งไปมา




มองสูงขึ้นไปมีบ้านหลังสีเหลืองกำลังก่อสร้าง อยู่สูงมาก น่าอยู่ดี อากาศคงจะดีมากเลย ใครว่ายื่งสูงยิ่งหนาวไม่ใช่เลย สำหรับที่นี่ยิ่งสูงยิ่งเจอแดดยิ่งสบายกว่าใคร ดังนั้นมันจึงแปลว่าไม่มีกฏเกณฑ์อะไรตายตัว คำพูดบางอย่างที่พูดกันมาแต่ดึกดำบรรพอาจใช้ไม่ได้ในยุคสมัยนี้




ลูกอะไรสักอย่างเหมือนลูกองุ่น ออกพรึบเต็มต้นสีแดงๆ




มีบ้านที่กำลังสร้างใหม่ในเขตนี้หลายหลัง หลังนี้ทำด้วยไม้ทั้งหลัง ที่นี่แทบจะไม่มีใครสร้างบ้านด้วยปูนเลยเท่าที่เห็น เพราะที่นี่บ้านเมืองเขามีแต่ป่าไม้ เฟอนิเจอร์ส่วนใหญ่เป็นไม้และไม่แพง คนที่นี่ไม่นิยมทาแล็กเกอร์ให้เป็นเงามันเพื่อเคลือบผิวไม้ หรือพื้นไม้ในบ้านก็ไม่เคลือบเงาเหมือนพื้นปาเก้บ้านเรา




ถนนที่เราเดินนี้เห็นเป็นทางเรียบ แต่อย่าคิดนะว่าไม่เหนื่อย มันเป็นที่สูงเหมือนขึ้นภูเขา เพียงแต่ว่ามันมีถนนให้เดินดีกว่าการขึ้นเขาทั่วไป เรียกว่าบ้านเมืองที่นี่ทุกหนแห่งมีถนนให้เดินหมดเลย แม้กระทั่งเข้าป่าก็ไม่ต้องเดินลุย




บ้านเรือนแถวนี้ส่วนมากจะอยู่สูงและมีทางขึ้นแบบนี้ แต่เขาจะมีอีกทางเอาไว้เพื่อขับรถขึ้น




อย่างบ้านหลังนี้จะเห็นรถขึ้นไปจอดข้างบน








ลูกกุหลาบเมื่อหมดช่วงออกดอกแล้วทีนี้มองไปทางไหนก็จะเห็นแต่ลูกกุหลาบดก ออกลูกแข่งกับแอ๊บเปิ้ล




ลูกแบบนี้ไม่รู้ว่าลูกอะไร เท่าที่รู้เราคงไม้กล้าเด็ดเอามาชิมแน่ ยังไม่อยากตาย อิอิอิ






นี่ก็อีกอย่างที่ไม่รู้ว่าลูกอะไร หน้าตาไฉไลโฉบเฉี่ยวดี ลูกแก้วๆ มันเงา




ถนนทางเข้าบ้าน ซ้ายมือเป็นที่จอดรถของแต่ละบ้าน ทางขวาเป็นทางเท้าและตัวบ้าน ตั้งอยูบนที่สูง ไม่เรียกว่าภูเขาเพราะไม่สูงมากแต่ถ้าเดินขึ้นมาตามทางก็หอยแฮ่กเหมือนกัน มันเหมือนไม่สูงเพราะมันไม่ชัน




บ้านเราชั้นที่ 1 จะอยู่ที่พื้นราบติดริมน้ำมีประตูเข้าด้านหน้า ส่วนชั้นที่ 2 ถ้าเดินมาแล้วเลี้ยวขวาโดยไม่ลงไปข้างล่างริมน้ำ ก็จะเข้าประตูบ้านชั้น 2 ถ้าแขกมาบ้านก็จะงงไม่รู้ว่าบ้านมีข้างล่างอีก





วันนี้ได้บลูเบอรี่มาน่าจะประมาณเกินโล ลูกใหญ่ ตอนแรกเรานึกว่ามันวายแล้วเพราะไม่ได้ไปเก็บหลายวัน ที่ไหนได้ดูท่าทางมันจะอมตะนิรันดร์กาล




เสื้อแขนยาวที่ใส่ไปเปื้อนดูไม่จืด ยังไม่รู้ว่าจะซักออกหรือเปล่า




กลับมาด้วยความหิวน้ำอย่างสุดซึ้ง ตบท้ายด้วยไอศครีม รัมลูกเกดที่ซื้อมากักตุนเอาไว้




ขอยกความดีให้รองเท้าเพื่อนยาก พาเดินลุยแหลกพิชิตป่ามาหลายที่ บุกน้ำลุยไฟไม่หวั่น ถึงจะไม่สวยไม่งามแต่ความสามารถเยี่ยม พื้นยางเหนียวหนึบดีมาก เข้าป่าขึ้นเขาไม่เคยลื่นเลย เหยียบหิน ไม้ แหลมคม ก็รอดมาได้สบายมาก ตกลงวันนี้ อาการป่วยที่ทุกวันตื่นมาจะต้องเซ็งกับความไม่สดใสของร่างกาย แต่วันนี้เดินขึ้นที่สูง ลงที่ต่ำผ่านฉลุย กลับมาบ้านพอเสร็จเรื่องก็มานั่งไตร่ตรองดูว่า เออ..กรูนี้หนอก็ยังไม่งั่กนี่หว่า หลงนึกอยู่สองสามวันว่า ไอ้ที่ทำท่าเหมือนจะป่วยนี้ สงสัยว่ากรูนี้หนอคงจะใกล้วัยชราเลยเกิดการเจ็บป่วย ทำใจยอมรับ แต่แล้ววันนี้ ไอ้คนมันยังไม่ชราอ่ะ มันจะอยู่เฉยๆในกรุได้นานเท่าไหร่เชียว ก็หาออกนอกบ้านจนได้และกลับมาด้วยความสดชื่น บวกกับนึกกระหยิ่มว่า " เรามันก็ไม่ธรรมะดาเหมือนกันนะเว๊ยยย "