มกราคม 2554

19 มกราคม 2554
ไม่ได้เขียนมาเนิ่นนาน เนื่องด้วยเรื่องราวที่มากมายเกินกว่าจะบรรยาย

ขอขอบคุณ คุณผา เดียว ดาย สำหรับกำลังใจครับ และขอบคุณที่ตามเข้ามาอ่านบล็อกผม แล้วพบกับความนิ่งสงบมานาน

และขอบคุณทุกๆท่านที่เข้ามาอ่าน และให้กำลังใจครับ

ผมจึงเขียนมันขึ้นมาอีกครั้งครับ

เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมได้ไปผาเดียวดายที่เขาใหญ่มาด้วยครับ ผมจำไม่ได้แล้วว่าเป็นครั้งที่เท่าไร ที่ผมได้ไปที่นั่น แต่ทุกครั้ง มันก็ยังให้ความรู้สึก ให้ผมได้คิดอะไรมากมายทุกครั้งครับ

......................................

ตอนนี้ ผมสับสน

ผมกำลังจะทำสัญญากู้บ้านให้พ่อกับแม่ บ้านหลังที่เราอยู่ทุกวันนี้ เพื่อโอนมาเป็นชื่อของเรา เป็นบ้านของเรา

ด้วยวัยเพียง 22 ปี กับภาระที่มาเร็ว แต่แลกกับความสุขของทุกคน

ในขณะเดียวกัน ผมหมดกำลังใจที่จะทำงาน ผมไม่ไหวกับงานที่ทำอยู่ ด้วยเงินเดือนที่มากเกินไป(ผมรู้สึกว่ามันมากเกินไปจริงๆ) กับหน้าที่ที่ไม่ชัดเจน กับการนั่งเหมือนเป็นสากกะเบือในโรงงาน ผมไม่ไหวกับสถานะนี้จริงๆ ผมอยากได้ประสบการณ์มากๆ ผมอยากทำงานเยอะๆ มอยากไปเป็นเครื่องปั่น มากกว่าเป็นสากกะเบืออย่างทุกวันนี้ ใช่ว่าผมจะไม่พยายาม ผมพยายามแล้ว แต่มันอาจจะไม่มากพอ เพราะผมไม่รู้ว่าควรต้องทำอะไรบ้าง ผมจบมาใหม่ ไม่มีใครบอกว่าผมต้องทำอะไรบ้าง จ้างผมมาทำไม? ผมสามารถขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปจากโรงงานแล้วกลับมาตอนเย็นได้โดยไม่มีใครรู้ จ้างผมมาทำไม? ผมอยากทำงานครับ ผมอยากทำงาน ผมอยากทำงาน

มีคนบอกผมว่า ห้าปีแรกของชีวิตทำงาน คือช่วงเวลาของการสร้างกล่องเก็บเงิน ถ้าเราได้ทำงานที่ได้ใช้ทักษะ ได้พัฒนาตัวเอง จะเป็นการทำให้กล่องเก็บเงินของเราใหญ่ เพื่อรอที่จัเก็บเงินในช่วงหลังจากนั้น

ถ้าผมยังคงเป็นสากกะเบืออยู่ที่นี่ กล่องเก็บเงินของผมมันคงจะเล็ก ถึแม้เงินเดือนตอนนี้จะมากก็ตาม.....

แล้วผมก็ได้งานใหม่ ที่เงินเดือนน้อยลงเกือบครึ่ง เมื่อไปบอกเจ้านาย ผมร้องไห้ เจ้านายเสียใจ เจ้านายไม่ปล่อยผมไป เค้ารับไม่ได้ที่ผมต้องไปอยู่แบบนั้น เงินเดือนที่น้อยลง กับบริษัทที่เล็กลงมาก แต่มันเป็นงานที่ผมอยากทำครับ เป็นงานที่ะทำให้ผมได้ฝึกตัวเอง ให้ผมได้ใช้ความสามารถ ใ้ห้ผมต้องขยันเป็นเครื่องปั่น ไม่ใช่นั่งเป็นสากกะเบือ ผมอยากไปครับ แต่ผมก็ขอบคุณเจ้านายที่หวังดีกับผม ผมรักเจ้านายมากครับ ผมรักมากจริงๆ แต่ผมก็ไม่ไหวกับระบบที่ไม่ชัดเจนเหมือนกันครับ

ผมสับสน

ผมควรต้องทำอย่างไร?

ผมจึงสมัครงานใหม่ ที่เงินเดือนน้อยลงไม่มาก กับบริษัทที่มีชื่อ

แล้วเค้าก็เรียกผมสัมภาษณ์

แต่....มันเป็นคนละวันกับวันที่ผมต้องไปทำสัญญากู้บ้าน ผมภาวนาให้มันเป็นวนเดียวกัน เพื่อจะแบ่งเวลา เช้า และ บ่าย ไปทั้งสองที่ เพื่อจะได้ไม่ต้องลางานบ่อยครั้ง เพื่อรักษาน้ำใจเจ้านายที่พยายามปรับปรุงอะไรๆให้ดีขึ้น เพื่อผม

แล้วผมก็เลื่อวันสัมภาษณ์มาเป็นวันเดียวกับวันทำสัญญาจนได้

แต่แล้ว ธนาคารก็ขอเลื่อนวัน

นี่มันอะไรกัน!!!!

ถ้าผมจะโทรไปขอเลื่อนสัมภาษณ์อีก คงไม่ดีแน่ ไม่ดีจริงๆ ผมทำได้แคเพียง ขอเลื่อนธนาคาร จะได้มั้ย? ผมกำลังรอคำตอบ ได้โปรดเถอะครับ งานใหม่นี้ ผมอยากได้กว่าจริงๆ

ผมสับสน

ทำไมทุกอย่างต้องมาพร้อมกัน จริงๆแล้วมันก็เกิดเพราะผมเองนั่นแหละ ผมก่อเรื่องทั้งหมดขึ้นมาเอง ผมสร้างมันขึ้นมาเอง ผมคงจะหนีมันไปไม่พ้น

ผมคงต้องอยู่กับมันให้ได้

Create Date : 19 มกราคม 2554		3 comments
Last Update : 19 มกราคม 2554 21:27:59 น.
Counter : 667 Pageviews.
Share Tweet