BlogGang.com : : i will ok : เกี่ยวกับผม

เกี่ยวกับผม

ขอบคุณทุกท่านครับที่ได้สละเวลาอันมีค่า กระดิกนิ้วชี้ข้างขวา(บางคนซ้าย) เพื่อเข้ามาดูบล็อกของผม ขอบคุณจากใจจริงครับ

ยังไงๆถ้าอ่านบล็อกผมแล้วถูกใจ อยากเก็บไอ้หนุ่มคนนี้ไว้ เผื่อว่ามันจะมีประโยชน์(อันน้อยนิด น่าจะมีโทษซะเป็นส่วนใหญ่) ก็ช่วยแอดมาทีนะครับ เพราะผมแอดไม่เป็น(จริงๆนะ พยายามมองหาหลายทีแล้ว) กร๊ากกกกกกกกกกกก

-------------------------------------------------------------------------------------

ขอใช้พื้นที่นี้เขียนเป็นไดอารีแล้วกันครับ เว้นการอัพโหลดรีวิวพักนึง เดี๋ยวค่อยไปอัพโหลดต่อนะครับ

วันก่อนกลับบ้านที่ระยอง หลังจากที่แอบที่บ้านหนีไปเที่ยวมาเล สิงคโปร์เมื่อสองสัปดาห์ก่อนก็ยังไม่ได้กลับบ้านเลย เพิ่งมีโอกาสได้กลับนี่แหละ ก็ไปขึ้นรถตู้ที่อนุสาวรีย์ราคา 160 บาท รถขับกลับทางมอเตอร์เวย์ แต่ก่อนแต่ไรไม่เคยเอะใจอะไรเล้ยยยย มาวันนี้ที่นั่งรถกลับ รู้สึกรำคาญถนนชะมัด ทำไมมอเตอร์เวย์เมืองไทยถนนถึงได้ตะกวดเยี่ยงนี้ นอนไม่ได้เลยอ่ะ ไม่รู้ดิ ใครจะว่าก็ได้นะ แต่คือหลังจากที่ได้ไปสัมผัสถนนที่มาเลย์มาแล้ว เลทำให้รู้สึกว่าถนนมันเรียบได้อีกอ่ะ แต่ก่อนก็ยังนอนบนรถกลับบ้านได้ แต่วันนั้นนอนไม่ได้เลย ตกหลุมตลอด เฮ้อ!!! เซ็งเป็ด!!(เกี่ยวไรกับเป็ดวะ?? ไม่เห็นมีเป็ดซักตัว!!!)

พอกลับบ้านก็อย่างว่า เพิ่งย้ายบ้านกลับมาอยู่ในเมืองอ่ะนะ คืดเกิดละโตในเมืองอ่ะ แต่ตอนมาปลายย้ายไปนอกเมืองจนเข้ามหาลัย ประมาณหกปีได้แล้วแหละ จนเมื่อเร็วๆนี้ย้ายบ้านกลับมาอยู่ในเมืองอีก อยู่บ้านก็ไม่มีไรทำ เพื่อนบ้านก็ไม่รู้จักใคร ไม่มีเพื่อนที่บ้านเลยอ่าา โทรหาเพื่อนสมัยเรียนมอปลายก็ยังอยู่กทม.กันหมดเลย ไม่มีไรทำ ตกกลางคืนเลยขี่มอไซค์เล่นดีกว่า ก็ขี่ไปเรื่อยๆอ่ะนะ งงว่ะ คือเมืองมันโตไปเยอะเลย ไม่อยู่แค่ไม่กี่ปีเอง รู้สกเหมือนเจริญขึ้นเยอะเลย แล้วยิ่งไปตรงสวนศรีเมืองนะ เห็นทำสะพานใหม่ เปิดไปสวยมาก รู้สึกว่าบรรยากาศอย่างนี้เหมือนที่มะละกาเลย ถ้าเอาจริงเอาจังเรื่องท่องเที่ยวกันซักหน่อยนะ สู้มะละกาได้ไม่ยากเลย แต่ก็อย่างว่า ตัวเมืองระยองไม่ได้มีไว้สำหรับนักท่องเที่ยว เลยค่อนข้างเงียบเหงา เสียดายทรัพยากรท่องเที่ยวที่มีอยู่เหมือนกันนะ

ขี่รถไปสายล่าง ก็โหหหห!!!!! ไรวะ ผับเพียบเลย หรูๆทั้งนั้น คือคนทำงานมันเยอะอ่ะที่นี่ ผับเลยมีเยอะ รวมทั้งร้านเหล้สชิวๆด้วย เยอะมากมาย บรรยากาศดีดีทั้งนั้น เห็นแล้วอยากเข้าไปนั่งมั่งจัง แต่ไม่มีเพื่อนนั่ง เลยได้แต่มองและมอง

แล้วยิงไปถนนยมจินดานะ โห!!!! อนุรักษ์กันได้ขนาดนี้เลยหรอ คือแม่เคยมาเปิดร้านทำผมที่นี่เมื่อตอนมอต้นอ่ะ ตอนนั้นก็เหมือนว่าที่น่กำลังจะเปลี่ยนไป แต่พอมาวันนี้ ที่นี่กลับเหมือนเดิม ยังคงอนุรักษ์เมืองเก่าได้แบบดีมาก ชอบๆๆ ไม่แพ้เมืองเก่าที่มะละกาเลย คลาสสิคมาก รู้สึกดีใจอ่ะ ที่เมืองของเราได้รับการดูแลขนาดนี้เลยหรอ??? ก็ขี่วนไปเรื่อยอ่ะ ประมาณชั่วโมงนึง จะขี่กลับบ้านแล้วแหละ ก็วนไปทางโรงเรียนเก่าอ่ะนะ ตอนนั้นก็สี่ทุ่มแล้ว ต่างจังหวัดด้วย มันก็ไม่มีรถแล้ว ขี่อยู่ดีๆก็มีเด็กวัยรุ่นทำท่าเหมือนจะขี่แซงไป แต่มันก็ไม่แซงแล้วมันก็ขี่ปะกบแล้วหัวเราะอ่า เหวอเลยตอนนั้น คิดว่าเอาแล้วไงกู โดนจี้แน่ๆๆ แต่ก็ขี่แซงมันมาได้แปบนึงมองในกระจกรถ อ่อๆๆๆ น้ำมันเค้าหมด เค้าเลยหัวเราะ แล้วก็ที่มาขี่ปะกบเพราะมันจะแซงแต่แซงไม่ขึ้น เลยหัวเราะตัวเอง เอาไงดีหว่าไม่ช่วยก็กระไรอยู่เพราะไม่มีรถเลยตรงนั้น เลยช่วยไปซื้อน้ำมันให้ ไอ้เราก็ไม่มีเงินหรอกนะ ทั้งตัวมี 40 บาท ไปซื้อน้ำมันให้เค้าอีก 30 คือน้องมันก็ไม่มีตังค์แต่ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้ว ทำบุญๆ

พออีกวันก็ออกไปร่อนเหมือนเดิม คราวนี้ขี่ไปดูแถวบ้านเก่าที่เคยอยู่ พอเข้าซอยไปเท่านั้นแหละ เฮ้ย!!! เปลี่ยนไปเยอะว่ะ เห็นแล้วคิดถึงเลย ไอ้เราก็ขี่มอไซช้าๆอ่ะ คือจะกินลมชมวิวประมาณนั้น แต่คนอื่นๆเค้าก็ขี่กันปกติ เลยกลายเป็นเป้าสายตาคนเลย ก็ไม่สนใจ ขี่ไปเรื่อยๆ จากพื้นที่ว่างเปล่าตอนเด็กเคยมาจับปลา จับกบ ตอนนี้มันกลายเป็นอาคารพานิชย์ไปแล้ว!! ไม่น่าเชื่อว่าจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้แค่ไม่กี่ปี กับซอยตันๆที่ยาวเพียงกิโลเดียว ทั้งๆที่ตอนอยู่นะ ไ่ม่เห็นจะเปลี่ยนเลย หรือมันอาจจะเป็นเพราะว่าที่จริงมันก็เปลี่ยนของมันอย่างนี้มาตลอดเวลาแหละ แต่เรากลับไม่เคยคิดที่จะหยุดดูการเปลี่ยนแปลง ไม่เคยสนใจที่จะลองหยุดดู แล้วสังเกตความเป็นไปของสิ่งที่อยู่รอบตัวเราก็ได้ ต่อให้มันจะดีขึ้นยังไง เราก็ไม่มีวันเห็น แต่เมื่อวันนึงเราลองหยุดดู แล้วปล่อยให้เค้าเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆแล้วกลับมามองดูอีกครั้ง เราจึงได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของเค้าได้อย่างชัดเจนก็เป็นได้ ใช่แล้ว!!! เราต้องหยุดและใช้เวลา ให้ความสนใจกับสิ่งใกล้ตัวเราบ้างก็ดีนะ

ก็ขี่ไปดูตรงที่เป็นบ้านเก่าอ่ะนะ มองเข้าไปก็เห็นเครนปั้นจั่นอ่ะที่เค้าไ้ว้ก่อสร้างอาคารสูงๆอ่ะ งงเลยเดะ อะไรวะ มึงจะสร้างตึกสูงตรงทีเป็นบ้านกูหรอ??? บ้านกูจะกลายเป็นอะไรเนี่ย??? กลับบ้านไปถามแม่เลยได้ความว่า จะสร้างเป็นโรงเรียนของ อบจ. อืม ไม่น่าเชื่อว่าบ้านที่เราเคยใช้ชีวิตกว่าครึ่งชีวิต มีประสบการณ์มากมายกับบ้านกลังนี้ กับทีี่ตรงนี้ เรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมายนับล้านเหตุการณ์ วันนึงจะกลายไปเป็นอย่างอื่น จะกลายไปเป็นโรงเรียน ต่อให้มีใครนั่ง time machine ย้อนเวลากลับไปบอก ก็ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด ถึงตอนนี้ยังไม่อยากจะเชื่อเลย แต่มันก็เป็นไปแล้วล่ะ อยากร้องไห้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะร้องด้วยอารมณ์ไหนดี

เมื่อวานแทนที่จะนั่งรถกลับมากรุงเทพเลย กลับไปเที่ยวบางแสนซะนี่ ไม่มีไรทำ แวะไปหาเพื่อน ไปนั่งกินเบียร์กันสองคนที่ร้านเม้า ทู เม้า สุดหาดวอน กินไทเกอร์ครั้งแรก ก็อร่อยดีนะ แต่ไม่รู้ราคาเหมือนกันว่าขวดเท่าไร เพราะตอนจ่ายไม่มีสติ เอิ๊กๆ ปกติก็ไปบ่อยอยู่นะบางแสนน่ะ แต่ไปกี่ทีๆก็ไม่ซ้ำกลุ่มเพื่อน คือถ้าไปนะไม่รู้ว่าจะเลือกไปนอนกับเพื่อนกลุ่มไหนดี เยอะเกิ๊น เดี๋ยวมันน้อยใจอีก หาว่าไปไม่บอก แตานี่ขนาดว่านั่งกินอยู่สุดหาดแล้วนะ ยั้งงงงเจอเพื่อนอีก เป็นรุ่นน้อง ก็ชนแก้วไปสองที คุยกันสักพัก นั่งฟังดนตรีสดต่อ ชอบบรรยากาศมากมาย ดนตรีสดโฟล์คซอง ริมหาดบางแสน สายลมและแสงดาวช่างเหมาะเจาะถูกที่ถูกเวลาซะเหลือเกิน แต่ถ้าเปลี่ยนจากไอ้เพื่อนคนนี้เป็นแฟนมานั่งด้วยก็คงดี เอิ๊กๆๆ ก่อนกลับมีวงนึงขึ้นมาเล่น ชอบมากเลย เค้าเล่นเพราะอ่ะ ฟังแล้วยิ้มตลอดเลย ทุกอย่างลงตัว บรรยายไม่ถูก ที่สำคัญเค้าเล่น คาฮองล่ะ ถูกใจมาก นั่งดูเค้าเล่นคาฮอง ครูพักลักจำทั้งๆที่เมาๆ เอาไว้มาหัดต่อที่มอล่ะ ชอบๆๆ

ศุกร์นี้จะไปทาสีร้านขายข้าวให้ป้าขายข้าวที่กินบ่อยๆที่โรงอาหารคณะวิดยา เพราะความปากดีแท้ๆ ไปว่าสีร้านป้าเค้าไม่สวย เลยต้องอาสาทาให้ใหม่เลย ห้าๆๆๆ สมน้ำหน้าตัวเอง!!!

เสาร์อาทิตย์นี้ไปเขาใหญ่

Create Date : 18 มิถุนายน 2552

Last Update : 23 มิถุนายน 2552 23:28:09 น.

2 comments

Counter : 601 Pageviews.

ยินดีเช่นกันเจ้าคร่า

โดย: น้องข้าวเหนียวกะพี่หมูปิ้ง (MooBamBam

) วันที่: 19 มิถุนายน 2552 เวลา:18:07:12 น.

ชีวิิตไวรุ่นแท้ๆ ว่าแต่คนเขียนนี่ขื่ออะไรคับ เห็นแต่หน้า ...

โดย: คุณปลาเค็ม IP: 161.246.245.60, 161.246.1.34 วันที่: 26 มิถุนายน 2552 เวลา:11:53:18 น.