about a boo - 7

ชาตินี้เป็นหมา ชาติที่ผ่านมาอาจเป็นลิง

ใครๆในบ้านต่างว่าบูเป็นหมานิสัยเสียเพราะเจ้าของตามใจ ของเล่นอย่าง
ลูกบอลลูกอะไรเต็มบ้านไม่ชอบเล่น แค่นจะไปเล่นของที่ไม่ใช่ของเล่น
อย่างเช่นลูกมะพร้าว

ด้วยความที่มีบ้านกว้างแล้วก็มีแม่ชอบทำสวน เราจึงมีต้นไม้สารพัด แต่ไม่
ค่อยมีคนเก็บดอกเก็บผล ปล่อยให้ผลไม้สุกคาต้นเป็นประจำ ไอ้ที่เป็นอาหาร
ของนกนานาชนิดได้อย่างมะละกอ กล้วย อ้อย ก็ไม่มีปัญหา (อ้าวมีทุกอย่าง
จริงๆ นะ ไม่ได้สักแต่ว่าเขียนให้สัมผัสไปอย่างนั้น) แต่ไอ้ที่นกกินไม่ได้อย่าง
มะพร้าวนี่สิจะเอาไปไหนได้ (พูดก็พูดเหอะ ถึงเอาไปได้ก็ไม่มีใครอุตสาหะลุกขึ้นมา
ขนอยู่ดี) มะพร้าวที่ร่วงลงมากองเต็มโคนต้นเลยยังอยู่อย่างนั้น ก่อนจะกลายเป็น
ของเล่นใหม่ของน้องบู ความสามารถพิเศษนี้เป็นที่ภาคภูมิใจของเจ้าของเบอร์หนึ่ง
ที่เป็นพยานรู้เห็นเหตุการณ์เป็นคนแรกในขณะที่คนอื่นเชื่อว่าเป็นความบังเอิญ

วันนั้น หลังจากวิ่งเล่นกันจนเหนื่อย คนกับหมาพากันนั่งหอบแฮ่กอยู่ที่ม้าหิน
กลางสนาม เห็นคนยังหอบตัวโยนไม่เลิก หมาเลยหันไปหาอะไรทำฆ่าเวลา ฮะฮ้า...
หันไปเจอลูกแข็งๆ เขียวๆ กลิ้งโค่โร่อยู่โคนต้น เจ้าบูรี่เข้าไป เอาจมูกดุนๆ ดมๆ
เอาเท้าแตะๆ อ้าปากจะงับ เอ๊ะมันกลิ้งหนีแฮะ ท่าจะต้องจัดการขั้นเด็ดขาดซะแล้ว
ว่าแล้วบูก็นอนลง เอาตีนหน้าจับลูกมะพร้าวไว้มั่น แล้วก็งัด กัด ง้าง แทะ ทึ้ง เลีย
อย่างเอาเป็นเอาตาย ข้างฝ่ายคนนั่งมองด้วยความขบขัน พลางนึกปรามาสอยู่ในใจ
“ไม่มีปัญญาหรอกว้าบู แข็งขนาดนั้น” แต่ไม่อยากขัดศรัทธา

...ไม่อยากให้มันหันมาชวนวิ่งอีกรอบมากกว่า



เผลอแป๊บเดียว ได้ยินเสียงแคว่กๆ หันไปอีกที เฮ้ย...ลูกเขียวๆ แข็งๆ ที่เปียก
น้ำลายบูหายไปแล้วแฮะ เอากะมันสิ.. บูเอาตีนหน้าจับลูกมะพร้าวไว้ ใช้ฟันฉีก
เปลือกสีเขียวและดึงกาบมะพร้าวออกมาเป็นริ้วๆ ยิ่งดึงยิ่งมัน ดึงไปดึงมาจนหมด
ภาพบูนอนจับลูกมะพร้าวกลมเกลี้ยง ทำตาปริบๆ มีกาบมะพร้าวกระจายอยู่รอบตัว
ติดหัวติดหูและติดฟันเต็มไปหมด ทำให้เราอึ้งไปพักใหญ่ว่ามันทำได้ยังไงกันนี่
รวมๆ แล้ว คิดว่าบูใช้เวลาในการปอกมะพร้าวเบ็ดเสร็จประมาณเกือบครึ่งชั่วโมง
เห็นจะได้ แค่นี้ก็มหัศจรรย์มากแล้ว แต่ที่สำคัญ มันไม่ได้ทำอย่างนี้แค่ครั้งเดียว

หลังจากที่บูปอกมะพร้าวเกลี้ยงเหลือแต่กะลาได้สามสี่ลูก ทุกคนก็ยอมรับว่า
มันมีความสามารถพิเศษเช่นเดียวกัน ล.ลิง ที่สมุย
ไม่แน่หรอก ถ้าพูดได้บูอาจจะพูดว่า “พี่ลิงที่พีีีี่ทีีีี่สมุยดังเพราะปีนเก็บ
มะพร้าว ผมปีนต้นไม้ไม่ได้ แต่ปอกมะพร้าวได้นะครับ เพ่”



บ้านใหม่

หลังจากต้องร่อนเร่ไปนอนกับคนนั้นทีคนนี้ทีอยู่นาน บูก็ได้บ้านหลังใหญ่
เป็นของตัวเองเสียที โชคดีที่มีวัสดุเหลือใช้จากการสร้างบ้านจำนวนมาก ทั้งมุ้งลวด
เหล็กดัด ตะปู กระเบื้อง และที่สำคัญ...ช่างไม้ หลังจากเจรจาต่อรองได้ไม่กี่วัน
พอให้ช่างไม้เสียเหงื่อ และ (ช่างหัว) เจ้าของเสียเบียร์ไปหลายขวด บ้านหลังใหม่
ของบูก็เสร็จสวยงาม มันใหญ่เสียจนมนุษย์ตัวโตๆ สองคนกับหมาตัวย่อมหนึ่งตัว
เข้าไปนั่งพร้อมกันได้อย่างสบาย ช่างไม้อดใจไว้ไม่ไหว กระซิบถามอย่างเกรงใจ
ผสมอยากรู้ว่า “ที่บ้านมีหมากี่ตัวหรือครับ”
“มีตัวเดียวนี่แหละ ช่าง แต่สร้างไว้เผื่อโตไง”
บ้านใหม่มีเหล็กดัด กรุมุ้งลวดสี่ด้าน แถมด้านบนอีกต่างหาก เอาใจสุนัขนอก
เสียหน่อย ไหนๆ แม่ก็ไม่ยอมให้บูเข้ามานอนในบ้าน และถึงให้เข้าบ้าน ก็ไม่มีแอร์
คอนดิชั่นให้อยู่ดี

เราตั้งบ้านของบูไว้ที่มุมระเบียงหลังบ้าน ซึ่งมีช่องสำหรับวางได้พอดี ถึงจะดู
อับลมไปสักหน่อย แต่ทำเลนี้ก็ใกล้พอให้เราได้ยินเสียงบูร้องและสามารถออกมา
ดูมันได้อย่างรวดเร็ว สมใจอยู่หรอก เพราะเจ้าบูร้องประท้วงที่ต้องอยู่ตัวเดียว
ในบ้านใหม่เสียหลายวัน ไม่ได้เห่าให้หนวกหูหรอกนะ แต่ส่งเสียงงี้ดง้าดเหมือน
เด็กๆ กับตะกุยมุ้งลวดขาดเกือบครบทุกด้าน เป็นนาน...กว่าจะทำใจได้ว่าร้องยังไง
ก็หนีไม่พ้นต้องรอจนเช้าอยู่ดี...เฮ้อ แล้วถ้าบังเอิญใครไปทำเสียงดังแถวประตูนั้น
ตอนกลางคืน มันจะเรียกโดยการลุกขึ้นมาซอยเท้ายิกๆ แกว่งหางใหญ่ยาวฟาด
กรงไปมา จนไม่ว่าใครก็อดใจไม่ได้ ต้องเปิดประตูออกไปทักทายบูกันถ้วนหน้า

 

Create Date : 12 กุมภาพันธ์ 2553		3 comments
Last Update : 17 กุมภาพันธ์ 2553 23:36:24 น.
Counter : 640 Pageviews.
Share Tweet