ในวันที่ฝนตก
แอร์เย็น ๆ ในรถ ทำให้คิดถึง
ถ้อยคำของใครบางคน
“เมื่อรู้จักกันไปนาน ๆ ก็ต้องแยกย้ายกันไป
ไม่มีอะไรยั่งยืน”
เป็นเช่นนี้จริงหรือ
ไม่เคยเชื่อ และมันคงไม่ใช่
อะไรเหรอ ทำให้เธอคิดเช่นนั้น
ตั้งแต่รู้จักกันมาเธอเป็นคนที่ค่อนข้างเป็นตัวเอง
ไม่ถึงกับมีโลกส่วนตัว
แต่เธอก็ไม่สุงสิงกับใครมากนัก
หน้าที่การงานของเธอมั่นคงฐานะใช่ได้
เป็นคนยิ้มง่าย
ใครอยู่ใกล้.เธอ...จะรับรู้ถึงความอบอุ่น
“ฉันไปเจอเขา มา” นั่นคือเสียงในสายที่เธอพูด
“เพราะอะไร”
“คิดถึง”
“แล้วเจ็บมั้ย”
“......ฉันเป็นห่วง”
ผ่านไปหลายเดือน
ไม่เคยได้รับรู้เรื่องราวอีกเลย
เธอเคยบอกฉันว่าที่คบกับฉัน
เพราะฉันเป็นคนง่าย ๆ นิ่ง ๆ
มีนัยต์ตาของความเป็นมิตร
มีความรู้สึกห่วงใย เมื่อเพื่อนเป็นทุกข์
…….
เขาทั้งสองคงกลับไปคืนดีกันแล้วหล่ะน่ะ
หลายวันต่อมา
“ไปเป็นเพื่อนผมน่ะ...”
“.....ที่ไหน..”
นี่ล่ะมั้งที่เขาว่าฉันเป็นคนง่าย ๆ
ฉันไม่ค่อยซักถามอะไรเพื่อนมากมาย
ไม่เคยมีคำถามอะไร ทำไม เมื่อไหร่
ค่อยรบกวนจิตใจเพื่อนฝูง
......เป็นเวลาทุ่มกว่า ๆ ฉันก็ไปถึงจุดหมาย
แก้วกาแฟที่ว่างเปล่า ทั้งสองใบ
นั่นหมายความว่า เธอมาถึงนานแล้ว
เรากอดทักทายกันตามปกติ เมื่อไม่ได้เจอกันนานๆ
เธอสั่งอาหาร... ช่างรู้ใจจริง ๆ
ฉันสังเกตเห็นสีหน้าของเธอที่ซ่อนความกังวลไว้
อาหารมากมายกว่าที่เราสองคนจะทานกัน
...........................
........................
“นั่งสิ...” เพื่อนฉันเอ่ยปาก
“หวัดดี ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”ฉันทักทายผู้มาใหม่
“ครับ พี่” เขาเป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาพอดู
ฉันยังแอบชอบเขาอยู่เลย
“ทานอะไรมาหรือยัง ...พี่สั่งของโปรดเธอไว้”เพื่อนฉันพูดอีก
“แล้วพี่หล่ะครับ ...” เขานิ่งไปชั่วครู่
“พี่ยัง ดื่มกาแฟมากเหมือนเดิมนะครับ”
มากเหมือนเดิม ทำไมคำพูดนี้ดูแปลกจัง
“ครับผมยังดื่มเหมือนเดิม รสเดิม”
ฉันจะดูกลายเป็นส่วนเกินของเขาทั้งสองคนมั้ยเนี่ย
เกิดอะไรกับคนทั้งสองคนนะ
เป็นเวลาเกือบสามปี ที่เขาคบกัน ดูรักและห่วงใย
จนฉันแอบอิจฉาอยู่มากมาย
เด็กหนุ่มตักอาหารให้ฉัน เพื่อนฉัน
นั่นเป็นเรื่องปกติที่ฉันเห็นเป็นประจำ
แต่วันนี้ฉันทานอะไรไม่อร่อยเลย
มันอึดอัด...
“ผมจะไปทำงานประเทศ......” เด็กหนุ่มบอกฉัน
“ก็ดีนิ....ชวนพี่มาเลี้ยงฉลองเหรอ” คำพูดฉันทำให้บรรยากาศดูแย่ลงไปมาก
“พี่.....ไม่ให้ผมไป”
“อยู่ประเทศเดียวกันผมยังไม่ค่อยมีเวลาเจอคุณเลย” เพื่อนฉันพูดสวนขึ้นมา
..........เงียบมาก
.......เงียบอยู่นาน
......นานมาก
ทุกคนไม่ได้ตักอาหารใส่ปากกันเลย
แต่เขี่ยไปมาเล่นซะยั้งงั้น
ฉันเรียกให้พนักงานมาเก็บอาหารไป
สั่งน้ำผลไม้มาแทน
ไม่มีคำพูดคัดค้านจากใครเลย
“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอทั้งสองคน”
................
...............
“วันนี้  จะต้องมีใครเจ็บใช่มั้ย” ฉันกล่าว
เพราะฉันทนกับบรรยากาศเช่นนี้ไม่ไหวแล้ว
และฉันก็รู้ว่าเขาทั้งสองคนรู้สึกเช่นไร
“ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ได้นะ....” ฉันหันไปบอกเพื่อนฉัน
“เราตกลงกันแล้ว”เพื่อนฉันตอบ
“นี่กุญแจรถยนต์ กับกุญแจคอนโด คืนนี้เวลา.....ผมบิน”
เด็กหนุ่มยืนซองสีน้ำตาลให้ฉัน ฉันรับไว้แบบงงๆ
ทว่าเพื่อนฉันลุกเดินออกไปจากโต๊ะเมื่อไหร่ไม่รู้
.....ฉันรีบลุกแล้วเดินตามเพื่อนไปอย่างงงๆ(ของงอีกครั้ง)
ที่จริงต้องเรียกว่าวิ่งเลยเห็นจะได้
จากวันนั้นจนถึงวันนี้
ฉันยังเก็บกุญแจรถและคอนโดไว้เลย
เพื่อนฉันก็เดินทางไปทำงานต่างประเทศเป็นระยะตามหน้าที่การงาน
สำหรับแฟนเพื่อนฉันก็ไปทำงานในประเทศที่บอกไว้ คงไม่มีวันได้เจอกัน
“ก็เหมือนกับหนังสือ เมื่อเราสนใจเราไขว้คว้าหามาอ่าน  
เมื่ออ่านจบ อ่านหลาย ๆ เที่ยว เราก็วาง ความรักในแบบฉบับของผมไม่มีอะไรยั้งยืน
แต่เขาคือสิ่งดี ๆ ที่เขามาในชีวิต”
ฝนตกและรถติดเหมือนวันนี้ ต่างกันที่ไม่มีเพื่อนฉัน
วันนี้ฉันรอคืนของให้เธอนะ
......
เพราะว่ารักใครบางคน

Create Date : 23 เมษายน 2554
Last Update : 23 เมษายน 2554 20:04:39 น.		2 comments
Counter : 667 Pageviews.
Share Tweet