Bloggang.com : Quaver : เมื่อ...ผีเสื้อขยับปีก บทแรก...เริ่ม เงาความเหงา

เมื่อ...ผีเสื้อขยับปีก บทแรก...เริ่ม เงาความเหงา

ฉันพลิกกล่องหนังดีวีดีในมือกลับไปมา น้ำหนักของมันเบาหวิวแต่น้ำหนักของความรู้สึกกลับกดทับหัวใจจนหนักอึ้ง หลังจากดูรอบที่สองจบลง มันทำให้ฉันเริ่มเข้าใจภาพจากหน้าปกที่จับดารานำสองคนในเรื่องนั่งเคียงข้างกัน คนคนหนึ่งเอียงซบไปที่ไหล่ของอีกคน คนที่นั่งตัวตรงมองราวกับเหลือบคนข้างกายด้วยสีหน้าที่ยากจะเข้าใจ

ภาพที่ใช้โทนสีหม่นยิ่งขับความเหงาให้ฉายชัด ความชิดใกล้ของสองคนถูกความเหงาที่มองไม่เห็นถ่างให้ไกลกันออกไป

ภาพยนตร์เรื่องนี้ฉันได้รับมาเมื่อคืน คนที่เอามามอบให้บอกสั้นๆก่อนกลับว่า

“ชั้นรู้ว่า แกต้องเข้าใจ”

ถ้าฉันเจอมันในตอนนี้ ฉันจะตอบกลับไปว่า

“ชั้นรู้”

บทแรก...เริ่ม เงาของความเหงา

.........เราสองคนเป็นเพื่อนกันมาถ้านับระยะเวลาก็ถือว่าไม่ยาวนานนักอย่างที่คนภายนอกมองเข้ามาจะรู้สึกแปลกใจในความสนิทที่เรามีต่อกัน แต่ถ้านับแค่เรื่องความรู้สึกมันราวกับว่าเรารู้จักกันมาทั้งชีวิต

พวกเราเริ่มรู้จักกันวันแรกในงานรับน้องคณะ มหาวิทยาลัยที่ตั้งอยู่เฌองดอย คณะที่ปีปีหนึ่งจะมีน้องใหม่เข้ามาจำนวนน้อยที่สุดของมหาวิทยาลัย รุ่นที่เราก้าวเข้ามาเป็นรุ่นที่เมื่อนับแล้วก็มีจำนวนมากที่สุดตั้งแต่ตั้งคณะมา แต่ถึงกระนั้นเมื่อเทียบกับคณะอื่นแล้ว จำนวนน้องใหม่ก็ยังน้อยมาก ขนาดที่ว่ารวมรุ่นพี่ปีห้ามาจนน้องใหม่ก็ยังน้อยกว่าจำนวนน้องใหม่บางคณะเสียอีก

เพราะความที่เป็นคณะที่เพิ่งตั้งมาได้ไม่นานนัก ปีรุ่นของพวกเราก็ยังไม่ถึงเลขสองหลักด้วยซ้ำ อาคารของคณะจึงเป็นอาคารเก่าจากคณะอื่นที่เขาให้ยืมมาใช้(แบบลืมคืน)ที่ทั้งเล็กทั้งร้อน เรื่องความเล็กดูจะไม่เป็นปัญหาใหญ่สำหรับพวกเราชาวคณะสักเท่าไร อย่างที่บอกเอารุ่นพี่รุ่นน้องบวกอาจารย์มาพร้อมหน้าพร้อมตากันยังยืนกันได้สบายๆ

แต่ลักษณะของตัวอาคารที่เป็นโดมแหลม ทั้งอับทั้งหาที่ระบายอากาศได้ยากทำให้เมื่อเริ่มเปิดภาคเรียนที่อากาศยังคาบเกี่ยวกับฤดูร้อนมากมาเป็นฤดูร้อนน้อยลงมานิด ทำให้อาคารของคณะกลายสภาพเป็นเตาอบอย่างง่ายดาย จึงไม่น่าแปลกใจที่นักศึกษาคณะนี้จะพร้อมใจกันเข้ามาทำงานส่งในเวลากลางคืนที่อากาศพอหายใจได้อย่างโล่งปอดสักหน่อย

เมื่อแรกน้องใหม่ก้าวเข้ามา รุ่นพี่จะพาน้องไปถ่ายรูปที่ลานสักทำหนังสือแนะนำตัวน้องใหม่ เมื่อเรียกน้องทีละคนให้ออกไปถ่ายรูป คำสั่งที่ส่งออกมาคือ ทำท่าที่มันแปลกชวนจดจำให้มากที่สุด

ถึงจะก้าวเข้ามาสู่คณะที่ต้องมีความเป็นตัวของตัวเองอย่างสูงก็ตามเถอะ แต่ในใจของเด็กหน้าใหม่ที่ยังมีความประหม่า ความกลัวบวกอายทำให้มันดูราวเป็นคำสั่งที่ยากจะตอบสนองได้ง่ายๆ

ยิ่งตัวฉันเองที่มาจากโรงเรียนสตรีประจำจังหวัดยิ่งดูยากเข้าไปใหญ่ เมื่อมายืนต่อหน้ารุ่นพี่แต่ละคนทั้งๆที่เป็นผู้ชายแต่ผมกลับยาวถึงกลางหลัง บ้างก็มีทั้งหนวดทั้งเคราทำให้เพิ่มน่ากลัวขึ้นไปอีกเท่าตัว หัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ มือไม้ที่กำแน่นแต่ก็รู้ถึงความสั่น ลมหายใจขาดเป็นช่วงๆ ช่วงเวลาที่กล้องลั่นชัตเตอร์นั้นกลับลางเลือน มาจำได้ชัดเจนก็ตอนที่กลับมานั่งพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ช่วงเวลานี้จึงเป็นช่วงเวลาในความทรงจำที่เมื่อมองย้อนกลับไปมันสามารถเรียกรอยยิ้มปนขำตัวเองได้ทุกครั้งไป

ถึงจะเรียกว่าหนังสือแต่มันดูจะหรูเกินความเป็นจริงอยู่(ไม่)บ้าง ภายในหนังสือเล่มเล็กนี้จะมีรูปขาวดำเด็กปีหนึ่งเรียงตามเมเจอร์พร้อมประวัติย่อๆที่รุ่นพี่บอกให้เขียนอะไรก็ได้สั้นๆพอที่จะบอกความเป็นตัวตนของเราเพื่อที่จะทำให้เพื่อนจดจำเราได้

วันที่รุ่นพี่แจกหนังสือ ฉันเห็นรูปตัวเองยืนกอดอกแน่น ใบหน้าเรียบเฉย และรูปที่อยู่ถัดไปทำให้ฉันสะดุดใจเพราะเป็นรูปของผู้ชายอีกคนในท่าทางแบบเดียวกันไม่ผิดเพี้ยน ฉันรีบตวัดสายตาอ่านข้อความที่อยู่ด้านล่าง ข้อความนั้นทำให้ฉันเมื่ออ่านจบต้องหันมองหาเจ้าของทันที เป็นช่วงจังหวะเดียวที่ฉันและเขาหันมาสบตากัน เราต่างมองกันด้วยความรู้สึกว่าเรามาเจอคนประเภทเดียวกันเข้าแล้ว

และความเป็นเพื่อนของเราสองคนก็เริ่มต้นโดยไม่ต้องพูดกันสักคำเดียว

เขาเขียนไว้ว่า “ผมรู้จักรักความเหงาเพราะหนังของหว่อง กา ไว”

ฉันเขียนไว้ว่า “หว่อง กา ไว ทำให้ฉันหลงรักความเหงา”

Create Date : 17 มิถุนายน 2551

Last Update : 5 ธันวาคม 2551 11:07:07 น.

1 comments

Counter : 535 Pageviews.

ย้อนมาอ่านจุดเริ่มต้นค่ะ

โดย: coji

วันที่: 18 มิถุนายน 2552 เวลา:8:03:31 น.