เช้าวันนี้ชินจังตื่นสาย แม่ตื่นนอนก่อนแล้ว ชินจังลุกไปชิ้งฉ่อง แล้วมาบอกชั้นว่า "กลับไปนอนห้องโน้นไม่ทันแล้วละ แม่ืตื่นแล้ว ช่างมันละกัน" แล้วก็นอนต่อ ตื่นราวๆ 8 โมงเช้า แม่ขับรถไปส่งขึ้นรถไฟที่สถานีไปถึงโอซาก้าอควาเรียม เกือบเที่ยง กินข้าวกล่องที่แม่ทำไว้ให้เสร็จก็เดินเที่ยว

เป็นพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำในร่มที่ใหญ่กว่านาโงย่าอควาเรี่ยมมาก แต่ชั้นบอกตามตรง ว่าประทับใจนาโงย่าอควาเรี่ยมมากกว่า ที่โอซาก้ามีแต่กิจกรรมในร่ม ไม่มีโชว์ปลาโลมา(หรือว่ามี แต่ชั้นหาไม่เจอนะ) เหมือนที่นาโงย่า ก็อย่างว่าแหละ ชั้นชอบนาโงย่านี่นา อะไรๆ ก็ดีไปซะหมด



เข้าไปเดินชมสัตว์น้ำข้างใน แต่ชอบเจ้าตัวเนี้ยอย่างเดียว สัตว์น้ำอย่างอื่นก็น่ารัก สวย และแปลกตาดี ได้ยินคนญี่ปุ่นบางคนบอกว่า "น่ากินจัง น่าอร่อยจัง" ตอนเห็นปลามากุโระด้วยแหละ ช่างปากตรงกับใจจริงจริ๊ง



ชมเสร็จก็ออกมาดูเรือซานตามาเรีย พอดีเจอเจ้าสองตัวเนี้ย



ต่อไปก็เป็นเรือซานตามาเรีย กำลังจะออกจากท่า



หลังจากน๊าน ชั้นก็ขอร้องชินจังให้พาชั้นไป...



หาสถานที่ส่วนตั๊วส่วนตัวกุ๊กกิ๊กกัน

แล้วก็กลับบ้านชินจังโลด แม่ขับรถมารับ แล้วก็ทำกับข้าวให้กิน อาหารเย็นเป็นเท็มปุระกับโซเม็น ชั้นรีบอาบน้ำแล้วขึ้นห้อง ไปเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน ชินจังเอาน้ำมาให้ แล้วก็มานอนด้วย เหมือนเดิม พอถามก็บอกว่า เมื่อเช้าไม่เห็นแม่ว่าอะไรเลย

เช้าตรู่ของวันที่ 7 ชั้นต้องรีบตื่นเตรียมตัวกลับไทย แม่ชินจังเอาขนมให้กิน แล้วก็ถ่ายรูปที่ระลึกกัน



คุณแม่แสนจะเรียบร้อยเนอะ



พ่อชินจังก็เพิ่งตื่น จริงๆ ยังใส่ชุดนอนอยู่เลย



คุณแม่เดินออกมาส่งหน้าบ้าน แล้วบอกชั้นว่า "มาเที่ยวอีกนะจ๊ะ" ชั้นขอบคุณ แล้วเดินขึ้นรถ แม่พูดต่อว่า "ฝากความระลึกถึงพ่อกับแม่เธอด้วยนะ" แล้วชินจังก็ขับรถไปจอดไว้ที่สถานีรถไฟ



มาถึงสถานีโอซาก้า ก็ขึ้นรถบัสไปสนามบิน



ชินจังมาส่งชั้น หลังจากเช็คอินก็นั่งโอ๋ชั้นอยู่แป๊บนึง ก่อนจะกลับไปก็ไม่ลืมที่จะยึดทรัพย์ เอาเงินเยนของชั้นไปหมดเลย เพราะกลัวชั้นจะเข้าไปช้อปปิ้งอีก แต่เมินซะเถอะ ชั้นรูดปรื๊ดซื้อของไปอีกหลายอย่าง 55

ก็เกือบจบทริปที่ญี่ปุ่นอย่างแฮปปี้เอนดิ้งแหละ มีความสุขจัง อยากไปอีกนะ การไปครั้งนี้ทำให้รู้ว่าครอบครัวเค้าเวลคัมชั้นมาก แล้วชินจังก็ดูแลชั้นได้ดี คือ ตอนแรก ชั้นคิดเอาเองว่า ชินจังคงไม่กล้าเทคแคร์ชั้นต่อหน้าพ่อแม่ของเค้า เพราะปกติ เวลาไปเจอเพื่อนๆ เค้า เค้าก็มักจะเดินห่างชั้นเป็นวา ไม่กล้าจูงมือ ไม่กล้าเอาใจ ชั้นเลยทำใจไว้แล้ว แต่แปลกมากๆ พออยู่ในบ้านเค้าเนี่ย เค้ากลับดีกับชั้นมากๆ จนชั้นงงไปเลย ชั้นก็เลยตัดสินใจได้แล้ว ว่าถึงมาอยู่ญี่ปุ่นก็คงไม่ลำบากอะไร เค้าคงไม่ทอดทิ้งชั้นแน่นอน

ก่อนจบบันทึกการเดินทาง แถมภาพที่ดูดีๆ ของสมาิชิกครอบครัวชินจังหน่อยละกัน



จริงๆ ภาพนี้ดูดีนะ แต่ชั้นดันไปทำขอบเบลอซะนี่ เลยเห็นหน้าพี่สาว กะคุณแม่ไม่ชัด พี่ชินจังสูงม๊ากมาก (เลยหาแฟนยากไง ป่านนี้ยังไม่มีแฟนเลย)



จบและ...

ขอแถม เล่าความเบื๊อกของตัวเองนิดนึงส์ เกือบเสียมือถืออันแพงไปซะแระ ตอนมาถึงเมืองไทย เพราะมัวแต่ห่วงกระเป๋าเดินทางเลยเปิดเช็คของในกระเป๋า แล้วลืมวางมือถือทิ้งไว้ รู้สึกตัวอีกทีตอนออกมาข้างนอก ผ่านด่านศุลกากร เรียบร้อยแล้ว จะเข้าไปอีกก็เข้าไปไม่ได้ ซวยชิบป๋ง รีบหาตู้โทรหยอดเหรียญ ตู้ก็เจ๊งหมดทุกตู้เลย สุดท้ายจนปัญญา ทำหน้าเศร้า ในใจนึกไปถึงประโยคนึง ในเซียมซีที่เสี่ยงที่วัดอาซากุสะว่า "ของหายไม่ได้คืน" แล้วก็เซ็งเป็ดนัก เพราะสนามบินสุวรรณภูมิ ก็เป็นที่เรื่องลือว่าของหายบ่อยๆ ขนาดของ ในกระเป๋าเดินทาง ที่ล๊อคไว้ยังหาย แล้วจะมาหวังอะไร กะมือถือ ที่วางลืมไว้ โดยไม่มีอะไรปกคลุมละ ชั้นก็เกือบตัดใจไปแล้ว แต่อีกใจนึงก็คิดว่า "ที่นี่เมืองไทยนะ คนไทยต้องมีคนดีมั่งแหละ" และตอนที่ชั้นทำหน้าตาตื่นอยู่นั้น รปภ. กลุ่มนึง เดินผ่านมาก็ถามว่าเป็นอะไร แล้วแนะนำให้ไปติดต่อเจ้าหน้าที่ เพื่อขอเข้าไปข้างใน ไปหามือถือ ชั้นคุยกะรปภ. สาว ขอยืมโทรศัพท์เค้าโทรไป โชคยังดี มีคนเก็บได้ ตอนเค้าเอามือถือมายื่นให้ ชั้นยกมือไหว้ขอบคุณเค้าท่วมห้ัว แล้วก็เปิดกระเป๋า หยิบป๊อกกี้ที่ซื้อมาจากญี่ปุ่น ให้คุณรปภ. หญิงที่ให้ยืมโทรศัพท์ไปเป็นการตอบแทน