เป็นหวัด

แรงจะหายใจเองยังไม่มี
เลยไม่อาจเข้ามาประดาบอักษรกับท่านได้
ไปกินยานอนก่อนล่ะค่ะ

ปล.ไปออกรวมเรื่องสั้นกับกลุ่มใบขวานเหรอ
กลุ่มนี้อยู่อีสานไม่ใช่หรือ ไหงลานเทวาที่ลงที่อยู่ว่าภูเก็จไปรวมด้วยได้ล่ะค่ะ...แปลกใจจริงเชียว

ซาบซึ้งในเนื้อคำจริงๆ

ผู้เฒ่าขอแค่อ่านนะ
มิสามารถประดาบกับผู้กล้าได้

สวัสดีค่ะคุณลานเทวายินดีที่ได้รู้จักนะคะ
เรื่องบทกลอนป้าแป๋วก็ไม่ถนัดค่ะ แต่ได้อ่านของเพื่อนๆ
หลายๆ คนในบล็อคแกงค์แล้วรู้สึกชื่นชมค่ะ
คนที่ชอบแต่งกลอนเป็นคนที่ละเอียดอ่อนละเมียดละมัยนะคะ

เพราะมากค่ะ
ชอบแต่งกลอนเช่นกัน แต่ไม่ค่อยได้เอาลงบลอกเลยค่ะ
ขอบคุณที่ไปแวะทักทายกันนะคะ
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ

ยินดีที่ได้รู้จักด้วยคนค่ะ

กลอนไพเราะจังเลยค่ะ

ชอบรูปข้างบนนั้นด้วยค่ะ

มาพักใจฟังเพลง
ขอบคุณสำหรับเพลงที่ป้าฟังแล้ว ทำนองเย็นใจจัง

ความหมายซาบซึ้งค่ะ

มาบล๊อคนี้ ถึงแม้จะเข้าไม่ถึงแก่น
แต่ได้เกาะ รู้ ฟัง ก็ปลื้มใจค่ะ

ในรอยทางอันต่างมา

เราทิ้งซากฝากชีวากับเถ้าถ่าน

ดีชั่วใดสรรค์ในวันวาร

ทิ้งร่องรอยสันดานบ่งโลกไว้...


ช่าง...กินใจเสียจริง
มิอาจประดาบด้วยเช่นกัน

สวัสดีค่ะ มาชมผลงานกลอน
ไพเราะสมกับนาม"ลานเทวา"

มาช้าไปหน่อยนะคะ
หัวหมุน ๆ ชุลมุน แหะ แหะ

ความจริงสายลมนี่ก็ช่วยเกลื่อนความเจ็บปวด
ได้ดีเหมือนกันนะ....

จำได้ว่า...
เคยนั่งร้องไห้ริมทะเล
ลมแรงพัดหยาดน้ำตา
พาความเจ็บปวดลงสู่เกลียวคลื่นและผืนทราย...