น่าสงสารจัง

แค่ภาพก็ให้ความรู้สึกหดหู่เหลือจะกล่าว
ภาพแรก กับภาพตาใสๆซื่อๆที่เหลือบมองขึ้นมาในภาพ 2 – 3 จบด้วยภาพ 4
เมื่อรวมกับเนื้อคำแทบจะทำให้ใจละลาย
………………………………

ลานกวีเพิ่งเริ่มบล็อกเมื่อ 3 มิ.ย. ใช่มั๊ย
ป้าเริ่มเปิดย้อนต้นจากวันที่3 ซึ่งมี 3 บล็อกแล้วนะ
แล้วจะหาโอกาสเข้ามาเปิดย้อนต่ออีกจ๊ะ

อยากให้ทุกคนบนโลกใบนี้
มีเมตตาธรรม จริงๆค่ะ

ไม่ค่อย ๆ คุ้นกับเพลงนี้เท่าไร
แต่พอเห็นภาพแล้ว อ่านบทกวีแล้ว
คิดถึง เพลง กล้วยไข่ของเฉลียง ทุกที


ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไมโลกนี้ต้องมีสงคราม
เฮ้ออออออ
อยากจะได้ อยากจะแย่งชิง อยากจะครอบครองอะไรกันมากมายนักหนา
เฮ้อออ
วิกฤติน้ำมันทั่วโลกตอนนี้ก็ชวนหดหู่เสียเหลือเกิน

พอเห็นภาพหดหู่จากสงครามทีไร
ก็อดไม่ได้ อยากกดปุ่มนิวเคลียร์ความรักให้กระจายไปทั้งโลกทุกที

รักกัน ให้สงบสุข นี่มันยากหรืออย่างไร


แหะ ขออภัยถอนหายใจ บ่นเยอะไปหน่อย

พรายทรายขอแอบอนุญาต add บล็อกคุณ larnkawee
เลยนะคะ อิอิ แบบไม่รอขออนุญาตเลย

จะได้แวะมาง่าย ๆ หน่อย

(พรายทรายอัพบล็อกนิยายช่วงนี้ทุกคืนวันอาทิตย์ค่ะ
แต่แวะเข้ามาคุย รับแขกไปเรื่อยค่ะ)


แล้วจะแวะมาอีกนะคะ รู้ว่าขยันอัพบล็อก อิอิ

ต้องใช้ฝนตกกี่ห่าหาบ
จึงจะล้างคราบชั่วที่มัวหม่น
จะใช้ฝนกี่ชาติราดใจคน
จึงหลุดพ้นความทุกข์ที่รุมใจ

ต้องใช้แดดกี่แดดมาแผดเผา
น้ำทุกข์ท่วมตัวเราจึงแห้งได้
จะใช้จันทร์สาดแสงอีกเพียงไร
จึงอาบเย็นเต็มใจที่ร้อนรน

จะต้องปลูกดอกไม้อีกกี่ดอก
จึงพอพอกพูนใจที่สับสน
จะต้องเด็ดดอกไม้อีกกี่ต้น
จึงพอมอบให้คนทั้งแผ่นดิน

จะต้องทำความดีอีกเท่าไร
จึงสลายความเลวร้ายได้หมดสิ้น
จะต้องสูญเสียอีกสักกี่ชีวิน
จึงได้ยินเสียงสันติกู่ตะโกน

ภาพท่านเศร้าขนาด