Bloggang.com : weblog for you and your gang
สัจจะนั้นมีเพียงหนึ่ง แต่หนทางรู้ซึ้งนั้นมีหลากหลาย...
Group Blog
ซุ้มหน้าบ้าน ลานรับแขก
[- คลังเสบียง -]
กวีนิพนธ์ -
ปรัชญาชีวิต
คัมภีร์ นักการศึกษา
พงศาวดาร (ฉบับไร้พิสดาร)
เปิดกรุ วรรณกรรมสะท้านโลก
ศึกษากฎหมาย กับนายกุนเชียง
My Soci@L Comment -
My Di@l2y 1
My Di@l2y 2 (ลับ)
<<
พฤษภาคม 2553
>>
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
20 พฤษภาคม 2553
นิยายที่เขียนไม่จบ - ๑
All Blogs
Canivore , ตอนที่ 4 – รางวัลตอบแทน
Canivore , ตอนที่ 3 - ชันสูตร
เรื่องสั้นจุ๊ดจู๋(หด) ตอน ห้องน้ำพิศวาท
Canivore , ตอนที่ 2 - ยศ-ตำแหน่ง ,ความก้าวหน้าที่แสนเศร้า
Canivore , ตอนที่ 1 - เสือ
Canivore , ก่อนล่าเหยื่อ
ไปตายซะ... ?
เขายังเดินได้ แม้ไม่มีขา
นิยายที่เขียนไม่จบ - ๑
ชีวิตชาวนา
กระดาษ และ ดินสอ
แผนพิฆาต สาวแว่นบนรถเมล์
สวรรค์ที่ไม่อยากเห็น...
กระเป๋าชูชีพ
ผีขนมเส้น
ชะตากรรม
ภาพธรรมดา
การจากไปของผีเสื้อ
คำนำ
นิยายที่เขียนไม่จบ - ๑
๐ ยังไม่มีชื่อเรื่อง
อลาสก้า ต้นฤดูหิมะร่วง...
นีโอ เด็กหนุ่มคงแก่เรียน นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุด ราวกับว่าโลกนี้มีเพียงเขากับกองหนังสือที่วางอยู่ตรงหน้าเท่านั้น
ว่าไง... นีโอ ขยันน่าดูเลยน่ะ เด็กหนุ่มรูปร่างสูงกำยำ อีกคนเดินเข้ามาทักทายนีโอ ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ เขาวางหนังสือกองโตอีกกองลงข้างๆที่นั่งใกล้กับนีโอ แล้วบิดตัวไปมา นีโอละสายตาจากหนังสือ แล้วหันหน้าสนทนากับเด็กหนุ่มคนนั้น
แน่ล่ะ... ก็ฉันกำลังเตรียมสอบทหารนี่ ว่าแต่นายเถอะ เอโก้ วันนี้ไม่ไปซ้อมบาสเก็ตบอลหรือ ?
ไม่หละ ฉันลาออกจากชมรมแล้ว
นายจะบ้าเหรอ.. อนาคตนายกำลังจะไปได้สวย นายกำลังจะติดทีมชาติ
ใช่! ทีมชาติ ? นั่นคือความจริง..
นายกำลังล้อฉันเล่น?
เปล่า ฉันไม่ได้พูดเล่น ทีมชาติคือความจริง แต่ทหารคือความฝัน ฉันจะเป็นทหาร
ยินดีต้อนรับสู่โลกของการตีความเชิงอุดมคติ
นีโอ เรามาแข่งกันไหมว่าใครจะเดินไปบนถนนสายนี้ได้ไกลกว่ากัน
ในฐานะคู่แข่งน่ะหรือ ?
เปล่า! ในฐานะเพื่อน
ได้สิ พร้อมเสมอเพื่อน แต่ฉันขอบอกนายไว้อย่างหนึ่งน่ะ เรื่องบาสฉันอาจแพ้นาย แต่เรื่องนี้นายไม่ได้เปรียบอะไรฉัน
ทุกอย่างพระเจ้าเป็นผู้กำหนด
ฉันไม่เชื่อในพระเจ้า ฉันเชื่อในตัวเอง
ฉันก็เชื่อในตัวเอง แต่พระเจ้าเป็นอีกตัวช่วยของฉัน
ฉันไม่ขัดศรัทธานาย มาเริ่มแข่งกันตอนนี้เลยเถอะ ก่อนอื่นเริ่มจากหนังสือที่กองอยู่ตรงหน้านี้ก่อนเลย
ตกลง
ฮัลลลโล่... คุยอะไรกันอยู่หรอจ๊ะสองหนุ่ม ท่าทางสนุกจัง ฉันขอคุยด้วยบ้างสิเสียงของเด็กหญิงสาวแรกรุ่น ผมสีบรอนซ์ ท่าทางทะมัดทะแมง ดังมาจากข้างหลัง ของนีโอ และเอโก้ หล่อนพูดเสร็จก็นั่งลงตรงด้านหน้าที่นั่งของทั้งสองคน
ฉันกับนีโอกำลังแข่งขันกันอยู่หนะ เอลิต้า เอโก้พูด
แข่ง ? พวกนายแข่งอะไรกันหล่ะ ขอฉันแข่งด้วยคนสิ
บางทีเราอาจให้เธออาจเข้าร่วมการแข่งขันนี้ได้ ถ้าเราเปลี่ยนเงื่อนไข นีโอพูด
ใช่ ? เปลี่ยนเงื่อนไข เอโก้พูดรับ
นี่พวกนายทั้งสองคนพูดอะไรกันย่ะ เงื่อนไขอะไรกัน ฉันงงไปหมดแล้ว
ก้าวไปให้ไกลที่สุดบนถนนของความฝัน นี่แหละการแข่งของเรา
ว้าววว น่าสนใจดีนี่ ว่าแต่นีโอ นายหัดพูดอะไรให้เข้าใจได้ง่ายๆหน่อยไม่ได้รึ
จบ... เขียนต่อไม่ออก
เรื่องย่อ... หลังจากนี้ นีโอ และ เอโก้ ได้เป็นทหารสมใจ ทั้งสองอยู่คนล่ะหน่วย แต่ก็ยังได้ทำงานร่วมกันในสงครามหลายๆแห่ง ส่วนเอลิต้าก็ได้เป็นนักข่าวต่างประเทศ
จากนั้นความขัดแย้งก็เริ่มเกิดขึ้นในใจของนีโอ เมื่อเขาเริ่มตระหนักว่าสงครามไม่อาจนำมาซึ่งสันติภาพ หลังจากที่เขาได้เห็นผู้บริสุทธิ์จำนวนมากได้ตายไปด้วยภัยสงคราม และได้เห็น ความอดอยาก และความหวาดกลัว ที่ได้คุกคามผู้คนในพื้นที่ ซึ่งทุกอย่างขัดกับอุดมการณ์ของเขาโดยสิ้นเชิง เขาจึงออกจากการเป็นทหารแล้วหันหน้าเข้าสู่การเป็นนักปฎิวัติพร้อมกับพรรคพวกร่วมอุดมการณ์อีกกลุ่มหนึ่ง ทำหน้าที่เป็นหน่วยเสริมกำลังทุกด้านในกลุ่มคนที่เรียกร้องสันติภาพในประเทศเผด็จการต่างๆ จนสำเร็จเป็นผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในประเทศนั้นมาแล้วหลายๆครั้ง โดยมีนายทุนกระเป๋าหนักให้การสนับสนุนอยู่เบื้องหลังอย่างลับๆ นีโอและพรรคพวกรู้ดีว่า พวกตนกำลังถูกหลอกใช้เพราะคนที่ได้ประโยชน์จากการปฏิวัตินั้นคือนายทุนแบคเขานั่นเอง แต่เขาก็คิดว่ายังดีกว่าที่จะให้คนในประเทศเผด็จการนั้นๆ ต้องมาตายอย่างโง่ๆ เพราะการใช้อำนาจอย่างไร้ขอบเขตของคนด้วยกันเอง
ส่วนเอโก้นั้น ยังเชื่อมั่นอยู่เสมอว่ากระสุนปืน และสงคราม จะนำมาซึ่งความสงบสุขของโลกอย่างยั่งยืน การใช้กำลังทางทหารบังคับให้อีกฝ่ายยอมจำนนนั้นจะนำมาซึ่งความสงบเรียบร้อย เอโก้ไต่เต้าขึ้นจนได้ตำแหน่งสูงขึ้นในกองทัพ ด้วยผลงานเสี่ยงตายจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน แม้เขาจะต้องเผชิญกับความขัดแย้งเช่นเดียวกับนีโอก็ตาม แต่เอโก้ยังยึดมั่นในความคิดของตัวเองไม่เปลี่ยนแปลง
เอลิต้าเข้าสู่เส้นทางถนนนักข่าวเธอเสี่ยงภัยเดินทางไปทุกที่ เพื่อที่จะทำข่าวเกี่ยวกับสงคราม และการก่อการร้าย โดยเธอยึดถือคติรายงานแต่ความจริงทุกเรื่อง เอลิต้าได้พบกับการต่อสู้ที่หลากหลายทั้งของฝ่ายผู้นำ ฝ่ายทหารและของประชาชน ได้พูดคุยพบเจอกับคนหลายระดับ งานนี้ทำให้เธอถูกกดดันจากผู้มีอิทธิพลในพื้นที่หลายๆครั้ง และยังรวมไปถึงการบิดเบือข่าวที่เธอเสี่ยงภัยหามาเพื่อประโยชน์ของหน่วยงานของเธอเองโดยไม่สนใจว่าใครจะเป็นอย่างไร ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้ทัศนะคติของเธอเปลี่ยนไป เธอเบื่อหน่ายต่อวงการนี้เต็มที แต่เนื่องจากเธอรักในอาชีพนี้เธอจึงยังทำหน้าที่นี้ต่อไป แต่เปลี่ยนจากจากการที่รายงานความจริงที่เป็นข้อมูลดิบ ทุกอย่าง ทุกครั้ง เป็นรายงานความจริงในเฉพาะบางประเด็น หรือบางครั้งก็บิดเบือนข้อมูลดิบไปเลยก็มี โดยเธอจะคำนึงถึงผลกระทบที่จะเกิดต่อสันติภาพของผู้คนให้น้อยที่สุด แม้บางครั้งเธอจะถูกตำหนิเพราะถูกจับได้ว่าให้ข่าวไม่ตรงกับความจริงก็ตาม...
เหตุการณ์เริ่มเลวร้ายลงเรื่อยๆเมื่อนีโอ ต้องกลายมาเป็นผู้ก่อการร้ายข้ามชาติ เพราะถูกหักจากนายทุนแบคของเขา ที่กลัวว่าเรื่องที่ตัวเองให้การสนับสนุนกลุ่มนักปฏิวัติอย่างลับๆจะแดงขึ้นมา นีโอและพรรคพวกถูกตั้งค่าหัว และถูกตามล่าตัวอย่างหนัก โดยหนึ่งในหน่วยงานที่ตามล่าตัวเขานั้นอยู่ในการรับผิดชอบของนายพลเอโก้ เขาต้องต้องระหกระเหินไปตามชะตากรรมเป็นเวลาเกือบ 20ปี โดยในระหว่างนั้นเขาได้ประสบพบเจอกับเหตุการณ์หลายหลากต่างๆนานา เดินทางไปทั่วโลกตั้งแต่ทวีปแอฟริกา เอเชีย ออสเตเรีย ยันยุโรป สุดท้ายเขาก็ยอมมอบตัว และหลุดพ้นจากข้อหาดังกล่าวด้วยการช่วยเหลือจากเอโก้ และการบิดเบือนข่าวสารโดยเอลิต้า
ในวัย40 กว่าๆ ทั้งสามคนได้พบกันเป็นครั้งสุดท้าย ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง และได้พูดคุยแลกเปลี่ยนทรรศนะคติในด้านต่างๆ อย่างมีความสุข หลังจากนั้นได้ไม่นาน...
นีโอ ก่อตั้งกลุ่มเรียกร้องสันติภาพ แต่แล้วก็ถูกลอบสังหาร
เอโก้ ถูกยิงตาย ในหน้าที่ เพราะการปฎิบัติภารกิจปราบปรามกลุ่มนักค้ายาเสพติด แต่แผนรั่วเลยตายกันทั้งกลุ่ม
เอลิต้า ฆ่าตัวตาย เพราะเสียใจที่การบิดเบือนข่าวเพื่อช่วยเหลือครอบครัวเล็กๆครอบครัวหนึ่งของเธอ เป็นเหตุให้ครอบครัวนั้นถูกฆ่ายกบ้านอย่างโหดเหี้ยม
ทั้งสามคนก้าวไปไปถึงสุดทางฝั่งฝันของตัวเองอย่างสมศักดิ์ศรี แต่ความจริงบนถนนแห่งความฝันมันไม่ได้เรียบง่ายและสวยหรูอย่างที่คิดไว้...
ทุกคนล้วนมีความฝัน แต่ความจริง ณ จุดที่ฝันไว้คืออะไร ?
คำตอบคือ อาจเป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้น
ดังนั้น สิ่งสำคัญที่สุดคือการเตรียมพร้อมรับกับความจริงที่เหนือความคาดหมาย ซึ่งอาจเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา !
*หมายเหตุ หนึ่งในนิยายเรื่องยาวหลายๆเรื่องที่อยากเขียน แต่เขียนไม่จบ..... เฮ้ออออ
ผมอยากสื่ออะไรหลายๆอย่างในเรื่องนี้ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเขียนไม่จบ... เฮ้ออออ (อีกรอบ)
อยากได้ไฟแรงๆ เติมเชื้อให้มันลุกไหม้โชติช่วงชัชวาลสักที แต่ไม่รู้จะไปหาที่ไหน ฮุ้ยยย
เผื่อว่าสักวันจะได้เขียนนิยายาวๆได้จบสักเรื่องก็ยังดี จะได้เก็บเอาไว้อวดเพื่อน
เก็บเอาไว้โม้ให้แม่ฟัง ส่วนเรื่องนี้ก็ต้องดองกันเอาไว้ต่อไป...
Create Date : 20 พฤษภาคม 2553
Last Update : 20 พฤษภาคม 2553 6:03:20 น.
1 comments
Counter : 607 Pageviews.
Share
Tweet
พยายามเข้าค่ะ
สักวันหนึ่งจะต้องเขียนจบ
และต้องเขียนได้ดีมาก ๆ ด้วย
เนื้อหาสนุกเชียวค่ะ
ดูเข้ากับบรรยากาศตอนนี้
จนเหมือนประชด ๆ หน่อย ๆ เชียวนะ
โดย:
โสดในซอย
วันที่: 20 พฤษภาคม 2553 เวลา:21:08:36 น.
ชื่อ :
Comment :
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
สหายกุนเชียง
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
?
]
บ่นเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก
ครั้งที่ 60
ตอน - ความสุขของความรัก
.........คือการได้รัก
ทำไม? คนเราถึงอยากมีคนรัก
นั่นเพราะอยากมีความสุข
ในเมื่อที่การได้รักใครสักคน
มันก็ทำให้มีความสุขอยู่แล้ว
ทำไมจะต้องไปอยากรู้
หรือไปใส่ใจอะไรอีก
ว่าใครรัก ใครไม่รัก
เขารักใคร ใครรักเขา ฯลฯ
กับหัวใจที่เต็มไปด้วยแผลฉกรรจ์ดวงนี้
มันดีแค่ไหนแล้ว ที่ยังใช้รักใครได้อยู่...
13/08/55
เพลงพวกนี้.........
ผมชอบทุกเพลงครับ
แต่ละเพลงฟังมานานแล้ว
และจะฟังต่อไปเรื่อยๆ
เพราะฟังกี่รอบๆ ก็ไม่เบื่อ
ว่างๆมานั่งฟังเป็นเพื่อนกันเถอะ
แล้วจะติดจาย~* ^___^
Music
Playlist
at
MixPod.com
Free Counter
The following text will not be seen after you upload your website, please keep it in order to retain your counter functionality
play slot machines
Friends' blogs
Webmaster - BlogGang
[Add สหายกุนเชียง's blog to your web]
Links
คำสัมผัส
ที่ทำการ พรรคไทยกินแกลบ @fb-page
The Old Law~ RU
BlogGang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.
สักวันหนึ่งจะต้องเขียนจบ
และต้องเขียนได้ดีมาก ๆ ด้วย
เนื้อหาสนุกเชียวค่ะ
ดูเข้ากับบรรยากาศตอนนี้
จนเหมือนประชด ๆ หน่อย ๆ เชียวนะ