เสมือนลำธาร ที่ไหลผ่านยังหน้าผา “อาจารย์ครับ พอจะมีความคิดดีๆที่เมื่อระลึกขึ้นมาแล้ว จะทำให้ปล่อยวางกายและใจนี้ลงได้สักเล็กน้อยแก่ผม จะได้ไหมครับ?” “ ความจริงเธอก็คงจะได้ศึกษาวิธีเจริญสติตามแนวสติปัฏฐานสี่ เพื่อให้เห็นความไม่เที่ยงในกายและใจนี้มาแล้ว รู้วิธีเจริญอสุภะภาวนา การมองกายและใจนี้เป็นธาตุสี่ มาแล้ว ถ้าอย่างนั้น อาจารย์จะเล่านิทานเรื่องหนึ่งให้ฟัง เผื่อว่าจะมีประโยชน์บ้าง " อาจารย์ยิ้มน้อยๆ "ในหมู่บ้านแห่งเล็กๆ ซึ่งตั้งอยู่ในป่า ต้นน้ำในหุบเขา อันเป็นถิ่นกำเนิดของลำธารที่ไหลไปไกลมากจนไม่รู้ว่าสิ้นสุดที่ใดกันแน่ มีประเพณีที่นิยมอาศัยกันในเรือและล่องเรือไปเรื่อยๆตามลำธารสายนั้น ชีวิตทั้งชีวิตจึงผูกพันธ์กับเรือและกระแสน้ำ บุรุษหนึ่งย่อมอาศัยเรือนั้นอยู่อาศัย สร้างครอบครัว สะสมทรัพย์ แลอาศัยฝูงปลาในลำธารเพื่อเลี้ยงชีพแห่งตน ชีวิตดำเนินไปเยี่ยงนี้เนิ่นนาน จนลืมไปว่า ได้ใช้ชีวิตของตนมานานสักเท่าไหร่แล้ว วันหนึ่งได้มีบุรุษผู้รู้แจ้งคนหนึ่งมาเตือนว่า ที่สิ้นสุดของลำธารสายนี้เป็น หน้าผาสูงชัน อันเป็นกำเนิดของน้ำตกแห่งความมรณะ ไม่มีใครที่ตกไปจะรอดชีวิตนี้ได้เลย จงออกจากเรืออันไร้แก่นสารนี้เถิด และ เดินทางสู่แผ่นดินอันเจริญเบื้องหน้า ไม่จำเป็นต้องพี่งพาแม่น้ำ และเรือลำนี้อีกต่อไป ชายผู้นั้นย่อมไม่อาจปล่อยเรือของตน อันอุดมไปด้วยบุตร ภรรยาทรัพย์สิน ที่อยู่ที่อาศัยไปได้ และคงหาว่าบุรุษผู้นั้นโกหกแลจ้องเอาทรัพย์สินอันมีค่าของตนไปครองเป็นแน่ จึงแสดงความไม่พอใจและขับไล่บุรุษนั้นไปอย่างไร้น้ำใจ และเมื่อถึงที่สิ้นสุดของลำธารสายนั้นในค่ำคืนหนึ่ง ชายผู้นั้นพร้อมทั้ง ครอบครัว ทรัพย์สินทั้งหมด นั้นย่อมแตกสลายไปพร้อมเรือ ที่ตกสู่หน้าผาอันสูงชัน เบื้องล่างอย่างน่าสะพึงกลัว ” “อาจารย์ครับ ช่วยขยายความต่อให้กระจ่างสักเล็กน้อยว่าควรสรุปว่าอย่างไรหรือครับในเรื่องนี้ ” “ก็เจ้าเห็นว่าเป็นอย่างไรเล่า ในการที่บุคคลที่เกิดมาพร้อมร่างกาย ย่อมมีความผูกพันธ์ต่อกายนี้เช่นบุรุษที่มีความผูกพันธ์ต่อเรือของตน เมื่อชีวิตอันเสมือนเรือที่ย่อมไหลไปเพราะกระแสแห่งกาลเวลา เราย่อมแสวงหาทรัพย์สิน ภรรยาและบุตร เมื่อมีใครมาเตือนว่า เราย่อมจักละสังขารนี้ไปเพราะความแก่หย่อม เพราะโรคร้าย หรืออุบัติเหตุ ที่จะต้องมาถึงเราอย่างแน่นอน เราย่อมแสดงความไม่พอใจ ย่อมโกรธที่เขามาพูดสิ่งอันเป็นอัปมงคล ไม่รู้กาละเทศะ ไม่สามารถวางความยึดถือในกายและใจอันเป็นความผูกพันธ์นี้ลงได้ เมื่อสุดท้าย ชีวิตและร่างกายของเราย่อมแตกสลายภายใต้เงื้อมือของท่านพญามัจจุราจ ที่ฉุดกระชากเอาลมหายใจสุดท้ายของเราออกจากร่างกายของเรา อย่างไร้ความปรานี ทิ้งไว้แต่ร่างกายที่จะต้องตกเป็นเหยื่อของหมู่หนอน และแตกสลายลงในที่สุด เรื่องที่อาจารย์เล่ากับชีวิตของเจ้าจะมีสิ่งใดที่แตกต่างกัน” “เป็นอย่างนั้นเลยหรือครับอาจารย์ ” ลูกศิษย์เริ่มรู้สึกหน้าตึงขึ้นเล็กน้อยเพราะเริ่มรู้สึกว่าเป็นเรื่องของตัวเอง “ถ้าจะง่ายต่อการจำ ก็จงคิดเสมอๆว่า ชีวิตก็เปรียบเสมือนเรือในลำธารที่กำลังบ่ายหน้าไปยัง หน้าผาอันสูงชัน จงอย่าได้ประมาทในวัย ในความไม่มีโรค ในทรัพย์สิน จงมีความเพียรในการปฏิบัติธรรมเพื่อละกายและใจอันเป็นที่มาแห่งความทุกข์ เพื่อความหลุดพ้นแห่งสังสารวัฏเถิด ” “ ครับอาจารย์ ผมจะจำไว้ครับ ” ลูกศิษย์หนุ่มหลับตา ตั้งสติ สูดหายใจเข้าแรงๆ แล้วค่อยๆผ่อนลมหายใจอย่างช้าๆ ยิ้มน้อยๆ ก่อนคารวะท่านอาจารย์และเดินกลับออกไป ด้วยกิริยานอบน้อม ที่มา : บอร์ด ธรรมะใน เว็ป satabun.com เพลงขิม - ลาวเจริญ...   Create Date : 27 พฤศจิกายน 2550 2 comments Last Update : 27 พฤศจิกายน 2550 1:19:08 น. Counter : 879 Pageviews. Share Tweet

โดย: ดุ๊ค IP: 125.25.248.90 27 พฤศจิกายน 2550 19:06:33 น.

แวะมาทักทายนะ   โดย: Link_conner55 27 พฤศจิกายน 2550 23:49:19 น.