ชื่อเรื่อง--เธอคือชีวิต

ผู้แต่ง--ดวงตะวัน

สำนักพิมพ์--พิมพ์คำ

รายละเอียด(เรื่องย่อ)-- ยมทูตฝึกหัดชื่ออรอินทุ์เดินทางมาพร้อมกับยมทูตพี่เลี้ยงของหล่อนที่ชื่อแสง
เพื่อมารับดวงวิญญาณคนตาย แต่...เกิดเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้หล่อนไม่สามารถกลับไปยังยมโลกได้ ต้องติดค้างอยู่ในโลกมนุษย์

อรอินทุ์จึงจำเป็นต้องติดตามชายหนุ่มคนหนึ่งที่เพิ่งสูญเสียเพื่อนรุ่นพี่ที่รักและเคารพกลับมาอยู่กับเขาที่บ้าน
โตมรอยากปฏิเสธหญิงสาวที่ติดตามตอแยเขา แต่...เขาไม่อาจทำได้ เพราะโตมรได้เห็นว่า อรอินทุ์สามารถ “เชื่อมต่อ” กับคุณแขไข
หญิงชราซึ่งมีบุญคุณต่อเขาและนอนหลับไหลไม่ได้สติมาตลอดสองปีที่ผ่านมา

การเชื่อมต่อถ่ายเทพลังระหว่างยมทูตสาวน้อยกับหญิงชรา ไม่เพียงแต่ทำให้อรอินทุ์มีชีวิตเป็นมนุษย์
แต่ยังทำให้คุณแขไขฟื้นคืนกลับมาจากหลับไหลยาวนาน

และที่สำคัญ... ยังทำให้เรื่องราวตัวตนที่แท้จริงของผู้ชายสองคนเปิดเผย
นั่นคือ ยมทูตหนุ่มที่ชื่อ “แสง” และ“โตมร” ชายหนุ่มที่ใช้ชีวิตเดียวดายตลอดมา

ทว่าสิ่งสำคัญกว่าการได้รู้ว่า แสงและโตมรคือใครกันแน่ ? คือการที่ผู้ชายทั้งสองคนได้มองเห็นถึง “หัวใจ” ของตนเอง
โตมรรักอรอินทุ์ ยมทูตสาวผู้นั้นหมดหัวใจ
และแสง..ยมทูตหนุ่มก็รักผู้หญิงคนหนึ่งอยู่เช่นกัน เขาเฝ้ารอ...เฝ้าคอยที่จะมารับหล่อนไปอยู่กับเขาตลอดกาล

แต่...จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อโตมรเป็นมนุษย์ และอรอินทุ์เป็นยมทูต
และ...จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รักแสงเลย

ชีวิตและความตาย สิ่งใดจะมีพลังมากกว่ากัน
...หรือว่าแท้จริงแล้ว เหนือกว่าชีวิตและความตาย คือ ความรัก



ส่วนตัว--เลือกหยิบเล่มนี้เพราะมีเพื่อนคนหนึ่งแนะนำ (สาวกดวงตะวัน)
แต่ ปุกกลิ้งก็ผัดผ่อนมาจนมันเป็นละคร จึงต้องหยิบมาอ่าน เพราะกลัวติดภาพตัวละคร

ปุกกลิ้งอ่านเรื่องนี้ด้วยหัวใจเบิกบานและชุ่มชื่น เล่มนี้เป็นหนังสือรักที่ยืนอยู่บนความตาย
เปิดเรื่องได้น่าสนใจ เพราะตัวละครหลักเสียชีวิต และทิ้งปริศนาเอาไว้ ทำให้ติดตามอ่านอย่างไม่อยากวาง
ต้องคอยเดา ว่า เอ๊ะ ทำไมนะ เอ๊ะ ใครนะ อยู่ตลอดเวลา
แต่ละปม วางไว้อย่างยอดเยี่ยม แล้วค่อย ๆ คลายทีละนิด ทำให้เราอยากรู้ว่าเรื่องจะดำเนินต่อไปอย่างไร
พอเราเดาทางนี้ นักเขียนก็ใส่เหตุการณ์ให้คิดอีกแบบ
พอเราเดาทางนั้น ก็กลับตลบหลังเราให้กลับไปคิดแบบเดิม แต่ก็ใช่จะมั่นใจว่าเดาถูกนะ

การดำเนินเรื่องโดยรวมไม่ถือว่าเครียด แม้จะมีเรื่องความตาย ชีวิต วิญญาณ และการฆาตกรรมเป็นที่ตั้ง
เรื่องดูเบาลงมาเพราะความน่ารักของนางเอก และบทสนทนาโต้ตอบของตัวละคร ที่ทะเลาะกันบ้าง
แหย่กันบ้าง ทำให้ได้ยิ้มอยู่บ่อย ๆ
ยิ่งตอนจบมีหักมุมเล็ก ๆ ทำให้ถึงกับร้อง "อ๊ายยย ทำกันได้" แต่ยิ้มไปถึงไหน ๆ

ตัวละครในเรื่องนี้น่ารัก โดยเฉพาะคนที่แวดล้อมพระเอก เป็นคนที่น่าคบหาทั้งสิ้น
นางเอกก็มีสีสรร ใสซื่อ บริสุทธิ์ มองโลกในแง่ดี
ส่วนตัวละครอื่น ๆ ในเรื่องมีมิติ น่าเชื่อถือ ไม่ใช่ใส่เข้ามาลอย ๆ ทุกตัวละครมีเหตุผลในการกระทำ
และที่ชอบที่สุดคือ ทุกคน ดำรงอยู่ด้วยคำคำเดียว "รัก"

เรื่องนี้ทำให้เห็นถึงคุณค่าของชีวิต ได้ข้อคิดว่า ชีวิตคนเรามันสั้น ควรทำดีต่อกัน ให้อภัยกัน
และแสดงออกซึ่งความรักนั้น อย่างคำพูดของนางเอกตอนหนึ่ง
"ทำไมเราไม่บอกรักกันตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ล่ะ หรือต้องรอให้ใกล้ตาย หรือตายไปแล้วเสียก่อน
ถ้าตอนนั้นมาบอก ต่อให้ตะโกนดังแค่ไหน ก็ไม่มีทางได้ยิน"
อ่านแล้วจี๊ดเลย เพราะมันเป็นเรื่องจริง คนเรามัวแต่กลัว ไม่กล้าบอกรัก หรือแสดงออก
แต่เวลาไม่คอยใคร อาจสายเกินไปก็ได้

เรื่องนี้ชอบหลายประโยคเลยล่ะ
หน้า285**
นางเอกลงไปเล่นน้ำกับพระเอกโดยที่นางเอกว่ายน้ำไม่เป็นจึงกอดคอพระเอกไว้
นางเอกบ่นว่า "น้ำเย็นจัง"
แต่ทำไมหัวใจเขาอบอุ่นอย่างนี้ล่ะ....

หน้า469**
ชีวิตที่ไร้รัก ไยมิใช่ความตาย

ชอบที่สุดคือ คำโปรยปกหลัง**
ทางเดียวที่เราจะใช้ชีวิตได้อย่างดี และงดงามที่สุด คือการใช้ชีวิตทุกวันของเราด้วยความรัก



**งงอยู่นิดนึง**
หน้า275
"คนสมัยก่อนนี่เขาจะดูว่าผู้ชายคนไหนเป็นโรคผู้หญิงก็ให้ลองตักสาเกให้กิน
ถ้าไม่ยอมกิน แสดงว่าเป็นโรคผู้หญิง"
โรคผู้หญิงคือโรคอะไรอ่ะ แล้วทำไมต้องสาเก




อ่านเรื่องนี้แล้วอินเพราะอยู่ในอารมณ์สบาย ๆ สดใส ซาบซ่า ขอเรียกว่า..อารมณ์รัก


ขอบคุณเวบ สำนักพิมพ์ พิมพ์คำ สำหรับรูปปกและรายละเอียดค่ะ