ชื่อเรื่อง--อลหม่านตำนานเทพ

ชื่อผู้แต่ง--ปัทม์

สำนักพิมพ์--ปริ๊นเซส

รายละเอียดจากปกหลัง--ร่างของเทพแห่งสมุทรค่อย ๆ สลายลงไปอย่างช้า ๆ จนเหลือเพียงความรกร้างว่างเปล่าของเขาโอลิมปัสซึ่งเคยเป็นที่อยู่อาศัยของบรรดาเทพมากมายในอดีตเท่านั้น

"โพไซดอน ..โพไซดอน ตื่นเถิด ได้เวลาตื่นของเจ้าแล้ว.."
"บ้าชะมัด ฝันบ้า ๆ อะไรก็ไม่รู้"
มินตราบ่นอุบกับเสียงปริศนาที่ตามมารังควาน ไม่ให้เธอได้นอนมาสองสามคืนแล้ว

คำนิยมของบรรณาธิการ--นักเขียนช่างคิดเหลือเกิน สำหรับพล็อตนวนิยายเรื่องนี้ ชอบมากๆ ที่หยิบยกเทพต่าง ๆ มาเขียนถึงไว้อย่างน่ารัก
อ่านแล้วรู้สึกเลยว่าได้สำผัสกับจินตนาการที่ไม่รู้จบในโลกการอ่านจริง ๆ อ่านนะ..อยากให้อ่านเรื่องนี้มาก


ส่วนตัว-- ก่อนอื่นขอขอบคุณเพื่อนบ้านผู้ใจดีให้ยืมผ่านโครงการ LIF คุณ ~:พุดน้ำบุศย์:~ ค่ะ

โดยส่วนตัวชอบเรื่องที่เป็นตำนาน ชาติภพ เทพ มาร ทำนองนี้อยู่แล้ว ทำให้เรื่องนี้เป็นหนึ่งในดวงใจได้ไม่ยาก (แม้ไม่ได้อยู่อันดับต้น ๆ ก็ตาม)
แม้เนื้อเรื่องจะธรรมดา ไม่มีอะไรหวือหวานัก แต่ก็อ่านแบบเพลิน ๆ ได้เหมือนกัน

เทพแต่ละองค์ล้วนจำอดีตชาติได้ทำให้ไม่ต้องเดาว่าใครเป็นใครมากนัก แต่บางตอนก็ยังงงเรื่องวงศาคณาญาติว่าใครลูกใคร น้องใครเหมือนกัน
ทำให้ต้องพลิกกลับไปอ่านอีกที (ตอนแรกอ่านตอนง่วง ๆ เลยงงอ่ะ ต้องกลับมาอ่านใหม่ตอนที่มีสติพร้อม 55)

ชอบความเก๋ของหนังสือตรงที่ผู้เขียนเขียนให้เทพแต่ละองค์ไม่ได้เกิดมาในเพศเดิมซะทั้งหมด ตอนแรกอ่านก็ตะขิดตะขวงใจเหมือนกัน
คอยแต่จะคิดถึงชาติก่อนเรื่อย ว่าผู้ชายชอบผู้ชาย แต่อ่านไปก็รู้สึกชอบว่าคนเขียนเขียนให้ดูน่ารักแบบพอดี ๆ ไม่ชวนหวาดเสียวมากนัก (อ่านจบดันชอบคู่รัตติกับปฐวีซะงั้น)

ฉากสวีทหวานแหววก็ทำได้ดี แม้พระเอกกับนางเอกจะทะเลาะกันประจำก็ตาม แต่ได้ความหวานของคู่อื่นมาชดเชยก็พอช่วยได้

เสียดายอยู่อย่างเดียวจอมมารที่ตั้งตาคอยว่าน่ากลัวนักหนา ดันออกมานิดเดียวแถม "เสร็จ" ฝ่ายพระเอกง่ายมาก เลยรู้สึกว่าที่ฝึกฝนกันมาแทบตายเพื่ออะไรกันแน่

ขอบคุณเวบ สำนักพิมพ์ปริ๊นเซส สำหรับรูปปกค่ะ