แห่ะแห่ะ .....


ป่าวหรอกค่ะ มันเนื่องมาจากเพราะตาเจ็บน่ะ เมื่อสาม-สี่วันก่อนเกิดอาการตาอักเสบขึ้นเพราะคอนแท็กซ์เลนส์ (หรือไม่ก็มือที่จับ) ไม่สะอาดพอน่ะค่ะ เลยต้องไปโรงพยาบาลพร้อมทั้งต้องใส่แว่นอยู่หลายวัน


ประจวบกับอาทิตย์นี้ ไม่มีทริปออกไปถ่ายภาพที่ไหนน่ะ แต่ให้ถ่ายก็ยังไม่อยากถ่าย เพราะไม่ชินกับการถ่ายภาพผ่านแว่นตาน่ะค่ะ มันประดักประเดิดยังไงพิก๊ล อิอิ เลยออกไปดูหนังดีกว่า


ทีแรกชวนคุณพจน์เพื่อนรักออกไป ก็ดันต้องอยู่กับครอบครัวเพราะติดลมจากการพาพ่อ-แม่ไปเลือกตั้ง เลยต้องอยู่ด้วยทั้งวันอ่ะ เลยลองโทรไปชวน แซนดี้ หงส์ (แฟนพันธ์แท้บาร์บี้ และแห่งปี) ปรากฎว่าเธอว่างค่ะ และเดินอยู่สยามพารากอนพอดี เสร็จเรา อิอิ เลยดูเบิ้ลสองเรื่องควบในวันเดียวซะเลย


(มีกล่าวเปิดเผยบางส่วนของภาพยนต์นะคะ --- เผื่อใครรอชม DVD, VCD แห่ะแห่ะ)



หนังสองเรื่องนี้ ดูที่โรงเดียวกันค่ะในเวลาต่อกันด้วย คือที่ ลิโด น่ะ เรื่อง Transamerica ฉายก่อนตอน 18.30 น. แล้วพักให้ออกไปฉี่แปร๊บนึง พร้อมกับให้ออกไปเตรียมทิชชู่ไว้ซับ (น้ำหมาก หรือน้ำตา คิกคิก) แล้วโรงเดิมจึงจะเปิดให้เข้าดู Brokeback Mountain ตอน 20.30 น. น่ะค่ะ


Transamerica ก็เป็นหนังที่ดูสบายๆ เรื่อยๆ น่ะค่ะ ไม่ได้เด่นที่บทหรือเนื้อเรื่องเท่าไร เพราะหลายตอนก็ปล่อยให้งงๆ ไม่มีเหตุผล ก่งก๊งซะอย่างนั้น แต่ที่ชอบมาก-ถึงมากที่สุด ก็คือบทบาทการแสดงของนักแสดงหญิง Felicity Huffman ที่แสดงเป็น บรี กะเทยแปลงเพศน่ะค่ะ




She แสดงเก่งมากกกกกก~ เหอเหอ ทำให้คนดูเชื่อได้เลยค่ะว่ากำลังนั่งดูกะเทยแปลงเพศ ไม่ได้นั่งดูผู้หญิงน่ะ


แถมไม่ว่าจะท่าเดิน การพูด การหยิบจับ หรือแม้แต่กริยาเล็กๆ น้อยๆ เช่นการเดินตกส้นสูง ท่าตบแป้ง การแต๊บ (ซ่อนอวัยวะเพศชายให้แบนราบลงไป) อาการของคนขาดฮอร์โมนไม่ได้ หรือท่าตอนเขินเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชาย เนียนมากๆ จริงๆ เชื่อเลยว่านั่งดูกะเทย (เหี่ยวๆ หน่อย อิอิ) อยู่จริงๆ เริ่ดเจงๆ ค่ะ ถ้าหนังเรื่องนี้ใช้นักแสดงชายมาแต่งกะเทยก็จะไม่น่าสนใจเท่านี้เลยล่ะค่ะเรื่องนี้


สมแล้วล่ะค่ะที่ She กวาดรางวัลมาหลายรางวัลจากเรื่องนี้ รวมทั้งถูกเสนอชื่อเข้าชิงนักแสดงนำฝ่ายหญิงในออสก้าร์ด้วย




จุดขายอย่างที่ 2 ของหนังเรื่องนี้ ก็คือ โทบี้ ลูกชายของบรี กะเทยคนนั้นแหล่ะค่ะ รับบทโดย Kevin Zegers (ในเรื่องเล่นเป็นหนุ่ม 17 แต่อายุจริง 22 เป็นชาว Canada) ซึ่งหล่อลากกกกกดิน มากกก~ อิอิ (น้ำหมากหกกระจาย ) เป็นคนที่มี sex appeal สูงมาก และเค๊าก็คงรู้ตัวล่ะเนอะว่าเขา "มีดี" ที่สิ่งนี้ เล่นมาหลายๆ เรื่อง เลยใส่น้อยชิ้น ไม่ก็เปลือยช่วงบนตลอด อิอิ กำไรเป็นของท่านผู้ชม




ก่อนไปดูเรื่องนี้ เราเคยลงบล๊อคเพลงของภาพยนต์เรื่องนี้ คือเพลง Travelin' Thru ของ ป้าดอลลี่ พาร์ตัน ไว้แล้วนะคะ คลิ๊กไปฟังเพลงที่นี่ได้เลยค่ะ


*ภาพประกอบบล๊อคนี้ของหนังเรื่องนี้ จริงๆ แล้วในหนังไม่ใช่มีแบบนี้ทั้งเรื่องหรอกนะคะ อิอิ แต่จะได้ไม่ซ้ำกับเวปต่างๆ ที่พูดถึงหนังเรื่องนี้ เลยเลือกแต่ภาพหายากในหนัง (เพราะวับๆ แวมๆ) ที่ไม่ใช่ภาพโปรโมทมาลง หุหุ




เอาล่ะค่ะ จบไปเรื่องหนึ่งแล้วนะ มาต่อกันในเรื่องที่สองเลย Brokeback Mountain นั่งดูโรงเดิมแหล่ะค่ะ แต่เถิบแถวนั่งขึ้นมาอีก 1 แถว รอบนี้คนนั่งหน้าเราตอนให้ยืนถวายความเคารพในเพลงสรรเสริญฯ คนนี้กลับไม่ยืน เราเกือบๆ จะเอากระเป๋าที่สะพายฟาดไปโดนกบาลมันแล้ว แต่แซนดี้ หงษ์ รีบสะกิดบอกเราก่อนว่า อย่าๆ ดูเหมือนเค๊าจะสติไม่เต็ม 100% ปล่อยๆ มันไป

---

Brokeback Mountain

Brokeback Mountain เรื่องเศร้าที่ก่อเกิดมาเพราะ "รัก" เรื่องนี้ บอกตรงๆ หลังจากดูจบแล้ว มันก่อให้เกิดความรู้สึกหลายอย่างมากเลยค่ะกับในตัวเรา ทั้งดื่มด่ำในสุข ทั้งอึดอัดขัดใจ ทั้งหน่วงๆ ในใจ รวมทั้งเกิดความรู้สึกชาขึ้นมาตั้งแต่ตีนผมลงไปที่สันหลังเลยค่ะ


และเหนือสิ่งอื่นใด ก่อให้เกิดความสงสารค่ะ สงสารตัวละครที่เกี่ยวข้องทั้งหมด สงสารในนิยามของ "ความรัก" เพราะไม่ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นกับยุคคาวบอยในปี 1963 หรือจะเกิดกับคนปัจจุบันในปี 2006 นี้ก็ตามที เรื่องราวแห่งการพลัดพรากในสิ่งรัก ย่อมเป็นทุกข์ทั้งสิ้น ไม่ว่าคุณจะเป็นเพศอะไรค่ะ




อันที่จริงถ้าเรื่องราวทั้งหมดทั้งมวลนี้ จบสิ้นลงในปี 63 ตอนทั้งคู่ลงมาจากภูเขาแล้ว ในช่วงอายุแค่ 19 ซึ่งยังเยาว์วัยนัก ก็น่าจะแล้วกันเนอะ แต่นี่มันพัวพันยืดเยื้อต่อมาอีก 20 จนทั้งคู่อายุ 39 เข้าไปแล้ว มันลึกซึ้งไป แถมมีชีวิตอื่นๆ ที่รายรอบทั้งสองคนเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยนี่ มันน่าเศร้ามาก


แถมการตายของแจ๊ค ทำให้เอนนิส ผู้ซึ่งยึดความรักครั้งนั้นเป็นสรณะในชีวิตไปแล้ว แล้วจะทำอย่างไรคะ ??? กับอีกครึ่งชีวิตที่เหลือ ของชายวัยกลางคนที่เหลือตัวคนเดียว ยากจน แร้นแค้นท่ามกลางฝุ่นแล้งของถนนลูกรังในทุ่งร้าง และไม่ใช่คนที่จะออกไปเข้ากับคนแปลกหน้าได้ง่ายๆ ซะด้วยซิ


ตรงนี้แหล่ะ... หน้าที่ของนักแสดงจบไปแล้ว หน้าที่ของผู้กำกับจบไปแล้ว ตัวหนังก็จบบริบูรณ์ปิดฉากลงแล้ว แต่...กรี๊ดๆๆๆ โฮๆๆๆ คนดูอย่างเรา (และอีกหลายๆ คน) กลับเอาไปคิดต่อ เอาไปเจ็บปวดต่อในจิตนาการเอาเอง แงๆๆๆ




หนังเรื่องนี้ในตอนต้นๆ เรื่อง ภาพสวยมากถึงมากที่สุด ท้องฟ้าในสอง-สามฉากแรกของเรื่อง สวยงามอลังการมากที่สุดเท่าที่ท้องฟ้าจะสวยได้เลย บนภูเขาโบรคแบ๊คตอนทั้งสองอายุ 19 ขึ้นไปเฝ้าแกะ ก็สวยงาม บริสุทธิ์ และน่าตื่นตาตื่นใจมากค่ะ มีแสงแดด แสงเงา หุบเขากว้างใหญ่ ต้นไม้ สายธาร ฝูงแกะ สวยมากๆ


ซึ่งผิดกับช่วงหลังๆ ของเรื่อง แม้จะมีการออก ทริปตกปลา (จริงๆ เพื่อการอย่างอื่น คิกคิก) ตามป่าเขาลำเนาไพรในสถานที่ต่างๆ ก็ไม่มีที่ไหนสวยเท่าบนเขาโบรคแบ็คนั้นอีกแล้ว แถมบ้านช่องห้องหับ กลับหดหู่ลงมากๆ อีกด้วย




ชอบเสื้อผ้า ชอบอุปกรณ์ประกอบฉากของเรื่องนี้มากค่ะ เสื้อผ้าสื่อออกมาได้ถึงการเป็นคาวบอยในเมืองที่แร้นแค้นมากเลยค่ะ แถมหนังต้องย้อนยุคกลับไปอีก 40 ปี แล้วต้องมีพัฒนาการของช่วงอายุต่อเนื่องที่เปลี่ยนไปอีก 20 ปีด้วย เป็น 20 ปีที่มีการเปลี่ยนแปลงทั้งตัวบุคคล แฟชั่น ทรงผม รวมทั้งสัดส่วนรูปร่างของตัวละครที่ไปตามช่วงอายุ ซึ่งจะเห็นได้ชัดในตัวแจ๊ค เก่งจริงๆ


แถมลงรายละเอียดชนิดที่เรียกว่า เห็นไปถึงหมวกคาวบอยที่แอนนิสใส่ เป็นหมวกเก่าที่ขึ้นราด้วยนะ คนหาของเก่งจริงๆ เริ่ดสุดๆ




ไม่พูดถึงการแสดงของทั้งคู่แล้วนะคะ เพราะก็มีแต่ใครๆ พูดถึง แถมแค้นเป็นการส่วนตัวด้วย โทษฐานที่สวมบทบาทได้เนียนสนิท จนทำให้ผู้ชมอย่างเรา ต้องมานั่งระทมทุกข์ต่อ กับ "ไข้โบรคแบ๊ค" ที่มีคนเป็น และระบาดติดต่อกันระงมตรึม งุงิงุงิ


และไม่กล้าไปดูในโรงอีกแล้วล่ะ กลัวจะเดินกลับออกมาตัวเปล่า พร้อมกับทิ้งหัวใจไว้ตรงที่นั่งในโรงนั่นอีก แล้วมานั่งเจ็บปวดต่อที่บ้านค่ะ แงๆๆ แต่จะรอ CVD หรือ DVD เพื่อที่จะได้แอบๆ ดูซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกหลายๆ รอบคนเดียว อิอิ


และจะไม่ลืมเตือนตนเองเสมอเพื่อไม่ให้ประมาทว่า การพลัดพรากในสิ่งรัก ย่อมเป็นทุกข์ทั้งสิ้น ค่ะ จะได้เตรียมปล่อยวางซะตั้งแต่เนิ่นๆ เฮ้อ คงจะทำได้หรอก หุหุ




เพลงประกอบบล๊อคนี้จากหนังเรื่อง Brokeback Mountain แหล่ะค่ะ
I Don't Want You To Say Goodbye
Artist : Teddy Thompson



อุ๊บส์ ..... พึ่งเห็นว่าบล๊อคคราวนี้ รูปประกอบมีแต่ชายหนุ่มล้วนๆ (มีหญิงรูปหนึ่ง แต่ในเรื่องก็ดันเป็นชาย อิอิ) ไม่มีสาวๆ มาฝากใครเลย มีแต่เรื่องแนวนี้ล้วนๆ อ่ะ ขออำภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ อิอิ




และถึงจะมีคำถามมากมายในใจ ว่าเขาจะดำรงชีวิตต่อยังไง ก็คงไม่ต้องห่วงล่ะเนอะ เพราะยังไงซะ ทุกชีวิต ก็ย่อมมีเส้นทางไปต่อของตัวเองทั้งสิ้น



บั๊บบายจ้า~

Create Date : 04 เมษายน 2549
Last Update : 20 มิถุนายน 2551 18:20:36 น.		29 comments
Counter : 2387 Pageviews.
Share Tweet