วันนี้ที่ทำงานหยุดค่ะ ก็เลยมีเวลาว่างมาอัพบล็อคแต่เช้า (นี่เช้าเหรอ) 55 สำหรับวันนี้เราก็ขอเอาเพลงโปรดลงแปะไว้หน้านี้ด้วยนะคะ เราชอบวัชราวลีมากค่ะ อินกับทุกเพลงเลยก็ว่าได้

วันนี้กะจะเล่าให้ฟังเรื่องที่เป็นจุดกำเนิดความประทับใจทั้งหลายทั้งปวงนะคะ ที่ทำให้เรารู้สึกดีกับเค้า (ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ค่ะ) เพราะความรู้สึกแบบนี้ใช้แค่หัวหัวใจ ไม่ได้ใช้สมอง (คิดว่างั้นนะคะ)

คืนก่อนเปิดเทอม แม่เราโทรทางไกลหาเราจากเมืองไทยค่ะ เราก็แบบดีใจมากกกกก คิดถึงบ้านสุดๆ ก็เล่าโน่นนี่นั่นให้แม่ฟังเหมือนผีเจาะปากมาพูด เพราะอยู่ที่นั่นเราไม่ได้เจอคนไทยเลยค่ะ อยากพูดภาษาไทยใจจะขาด จะให้พูดกับตัวเองคนเดียวก็จะหาว่าบ้า 55 อึดอัดมากค่ะ 

พอแม่โทรมาเราก็เม้าท์ๆๆๆๆตลอดเลยจนทุกคนเข้านอนแล้ว เราก็เลยไปนั่งคุยโทรศัพท์ที่ห้องนั่งเล่น อาศัยแสงจากโคมไฟนวลๆ เพื่อไม่ให้มันมืดเกินไป ระหว่างที่คุยกัน แม่เราก็พูดประโยคหนึ่งขึ้นมาที่ทำเอาเราอึ้งไปแว๊บนึงค่ะ แม่บอกว่า Profile ของโฮสท์เราถึงบ้านแล้ว พ่อกับแม่ก็ตื่นเต้นนั่งดูกันใหญ่ แล้วก็เห็นเป็นรูปครอบครัวที่โฮสท์เราถ่ายกันครบ มี mom, dad, จิงโจ้, C แล้วก็ M ค่ะ แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นนะคะ ประเด็นก็คือ แม่เราบอกว่า อยู่ดีดีพ่อก็พูดถึงจิงโจ้ขึ้นมาว่า 

"ผู้ชายฝรั่งคนนี้น่าตาดีนะ"  

แค่นั้นล่ะค่ะ เราก็ตกใจมากกกก เพราะพ่อเราไม่เคยพูดชมผู้ชายเลยค่ะโดยเฉพาะเรื่องหน้าตา ตั้งแต่เราเกิดมาจำความได้น่ะนะคะ เราก็โอ้ววววว (พ่อคิดเหมือนหนูเลยอ่ะ) 55555

ประมาณ 4-5 ทุ่มเห็นจะได้อ่ะค่ะ ก็มีเสียงไขประตูบ้าน เราก็หันไปมอง จิงโจ้กลับถึงบ้านแล้วค่ะ ดึกแบบนี้จนเราเริ่มชิน จิงโจ้ก็เดินเข้าบ้านมา พอเห็นเราก็เดินตรงมาที่ห้องนั่งเล่นแล้วมองเรา เราก็แบบไม่สนใจค่ะ เม้าท์มอยกับแม่ต่อ 555 จิงโจ้คงเห็นเราพูดภาษาอะไรที่ไม่ใช่ภาษาอังกฤษ ก็คงเข้าใจว่าเราคุยกับทางบ้านที่ไทยนั่นละค่ะ เลยยอมเดินหนีเข้าห้องตัวเอง

พอตอนเช้าไปโรงเรียน เราอยู่โรงเรียนเดียวกันกับจิงโจ้แล้วก็ Cค่ะ เวลาไปโรงเรียนตอนเช้าก็จะไปพร้อมกัน คือนั่งรถจิงโจ้ไปค่ะ (ซึ่งรถคันนี้จิงโจ้ซื้อเองจากเงินที่ทำงานพิเศษของเค้าอ่ะค่ะ) ตามตำแหน่งในรถได้แก่.. จิงโจ้เป็นคนขับรถ น้องCนั่งข้างคนขับ เรานั่งหลังสบายๆ(เป็นคุณนายค่ะ) 55555 ตอนเช้าอากาศจะดีมากๆเลยค่ะ เพราะออกจากบ้านกันตั้งแต่ 6 โมงครึ่ง วิชาแรกเริ่มเรียน 7 โมง 15 นาที เช้ากว่าที่ไทยมากกกก แต่ว่าที่นู่นเลิกเร็วนะคะ บ่ายโมง 45 ก็เลิกเรียนแล้วค่ะ วัยรุ่นอเมริกันหลายคนก็เลยมีเวลาทำงานพิเศษกัน

พอถึงโรงเรียน ด้านหลังตึกแรกจะเป็นที่จอดรถของนักเรียน จิงโจ้ก็ขับหาที่จอดรถไป จอดเสร็จปุ๊บทุกคนปลดเข็มขัดออกแล้วเราก็กำลังจะลงจากรถ จิงโจ้เลยหันควับมาทางด้านหลังที่เรานั่งแล้วพูดกับเรา(เป็นบทสนทนาแรกของหลายๆวันหลังจากคำว่า Hello? ตอนที่เราอาบน้ำวันนั้น) ว่า 

"ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นแล้วใช่ไหม ^^ " 

แล้วก็ยิ้มให้เรา เราตอนนั้นก็ทำหน้างงๆว่าเค้าจะหมายถึงอะไร พอนึกได้ว่าอ๋อ.... จิงโจ้เห็นเราคุยโทรศัพท์กับแม่นี่นา (เพราะตอนคุยกับแม่เราจะคุยไปยิ้มไปอ่ะค่ะ) เราเลยยิ้มกลับไปแทนคำตอบประมาณว่า สบายมาก อะไรงี้ 

แล้วพอเค้าเห็นเรายิ้ม เค้าก็แบบหันกลับไปหัวเราะกับตัวเองแล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปเรียนค่ะ ตอนที่เรากำลังเดินไปเข้าคลาส เราก็รู้สึกดีแบบแปลกๆอ่ะค่ะ กับการถามไถ่ไม่กี่ประโยค มันทำให้คนไกลบ้านรู้สึกดีเหมือนกันนะเนี่ย ^^

เลิกเรียนเสร็จปุ๊บ ก็เหมือนเดิมค่ะ รอกลับบ้านพร้อมจิงโจ้แล้วก็น้องC จิงโจ้ให้เราไปรอเค้าที่ห้องดนตรีของโรงเรียนค่ะ ห้องใหญ่มากกก มีเปียโนตัวใหญ่วางไว้กลางห้อง แล้วก็มีอุปกรณ์ดนตรีเยอะ

มากเลยค่ะ คนก็เยอะเสียงดังจอแจ 

เราก็มองๆหาจิงโจ้ อยู่ดีดีก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาตัดหน้าเรา แล้วยื่นมือมาแล้วพูดว่า 

"สวัสดีครับ ผมชื่อคริสต์ ยินดีที่ได้พบคุณ" 

เราก็ยืนมองแบบงงๆเอ๋อๆ อะไรว๊าา ใครเนี่ย แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าอ๋อ... เพื่อนในคลาสพีชคณิตนี่เอง แต่ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าเพื่อนคนนี้ชื่ออะไร รู้แต่ว่าคนนี้อ่ะฮาแล้วชอบทำอะไรเว่อร์ๆอ่ะค่ะ 555 

พอเรานึกได้เราก็เลยยื่นมือไปเชคแฮนด์แล้วก็ยิ้มๆให้ประมาณว่า ฉันจำเธอได้ เราเรียนคลาสเดียวกัน :) สักพักหนึ่งเราได้ยินเสียงดุๆดังขึ้นมาว่า 

"ยุ้ย! กลับบ้านกันได้แล้ว" 

พอเราหันไป เป็นจิงโจ้ค่ะ พอจิงโจ้เห็นเราหันมา เค้าก็หันหลังให้เดินดุ่มๆไปไม่รอเราเลยค่ะ เราก็เอ๊ยยยย... รอด้วยสิ รีบวิ่งตาม(เดี๋ยวไม่ได้กลับบ้านอ่ะค๊า) 5555 

>>>> พอดีวันนี้ต้องรีบไปธุระ เดี๋ยวคืนนี้มาเล่าต่อนะคะ :) ขอคั้นไว้ก่อนเน้อออ >>>>