BlogGang.com : : JO-Kung : โอ้! พลาด

โอ้! พลาด

สี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง
แล้วนับประสาอะไรกับคนธรรมดาอย่างผมที่จะพลาดพลั้งไม่ได้
พลาดพลั้งในที่นี้ไม่ได้หมายถึงพลาดรถเที่ยวสุดท้าย
หรือพลาดพลั้งไปเผลอฆ่าใครด้วยความเอ็นดูก็ไม่ใช่
แต่พลาดในที่นี้เกิดจากความเบลอของสติซะเป็นส่วนใหญ่(ไม่ใช่โง่นะ)
เรื่องพลาด ๆ เนี่ยมีตั้งหลายเรื่อง
ให้แจกแจงมาหมดคงไม่ได้เป็นอันทำอะไรกัน
อย่างเร็วก็เมื่อคืน ที่พลาดการ update diary ของเมื่อวาน
อุตสาห์กดส่ง diary เวลา 23.58 แล้วนะ
แต่ๆๆ ความซวยไม่เคยปราณีใครโอ้! แม่เจ้า เครื่องแฮงค์ครับท่าน
ทำไงดีๆๆ เวลาไม่เหลือแล้วโฮๆๆๆ เดี๋ยว update ไม่ทันวันนะทำไงดีๆๆๆ
ผมนึกอยู่อย่างนี้ พอรู้ตัวอีกทีก็ปิดคอมฯนอนอยู่บนเตียงด้วยใจชอกช้ำแล้ว
(ไหน ๆ ก็ up date ไม่ตรงวันแล้วนี่หว่า ไม่เอาแล้ว นอนดีกว่าเฟ้ย)
พลาดเรื่องต่อไป นานมาแล้ว ไปกินพิซซ่ากับเพื่อน
ซึ่งมันจะมีให้ตักสลัดถ้วยนึงตักเท่าไหร่ก็ได้ แต่ได้ทีเดียว ถ้วยเดียว
(เสียตังค์ไปแล้วนะ)
เพื่อน ๆ ก็ไปที่โต๊ะสั่งของ ผมได้รับมอบหมายหน้าที่ในการตักสลัด
โอ้ เป็นเรื่องง่ายดายอะไรเช่นนี้ ใช้ความรู้ที่เรียนมาโดยการ
Take Moment กระหล่ำปลีที่ทำมุมกับหอมหัวใหญ่เป็นคาน
แต่ละชั้นก็เชื่อมด้วยน้ำสลัดเพื่อช่วยในการยึดเกาะฐาน
โอ้ เป็นสถาปัตยกรรมชั้นยอดจริงๆจะมีใครทำได้อย่างนี้มั้ยเนี่ย ผมคิด…
พอเสร็จแล้วผมรีบประคองถ้วยสลัดที่สูงเสียดเพดาน (เวอร์ไปหน่อยนะ)
รีบกลับไปที่โต๊ะ ก่อนที่อะไร ๆ มันจะพังทลายตามกาลเวลา
พอไปถึงโต๊ะผมก็รีบอวดฝีมือตัวเองใหญ่เลยว่า
เป็นไงบ้าง ฝีมือๆๆๆ เจ๋งป่าว
แต่… แต่ไม่มีเสียงชมเชยหรือถากถางจากเพื่อนผมเลย
ผมเงยหน้าขึ้นมามอง โอ้! ไม่จริง ทำไมเพื่อนผมเปลี่ยนไป
มันไปเสริมหน้าอกมาตั้งแต่เมื่อไหร่
แล้วทำไมหน้ามันถึงได้น่าจีบกว่าเดิม
พอผมมองข้ามหัวเพื่อนหน้าใหม่ของผมไป
ผมก็ได้เจอเพื่อนหน้าเก่าของผมนั่งอยู่อีกโต๊ะถัดไป
ซึ่งท่าทางของมันไม่ต่างกับเพื่อนหน้าใหม่ของผมเลย
เงียบ… ไม่มีใครพูดอะไร (เอาล่ะสิ ทำไงดีวะตู)รวบรวมความกล้า
รีบบอกขอโทษเพื่อนหน้าใหม่แต่น่ารัก แล้ววิ่งกลับไปหาเพื่อน
โดยที่ไม่ลืมจะเอาถ้วยสลัดติดมือไปด้วย
(ก็เสียตังค์นี่หน้า จะให้ฟรีๆ ได้ไง เบอร์โทรก็ไม่ให้เชอะ)
เฮ้อ พลาดดดดดด….ด
พลาดอีกเรื่อง เมื่อคืนนี้เอง คือวันนี้ต้องส่งการบ้าน
ซึ่งเป็นแบบฝึกหัดที่อาจารย์สั่งผมก็ทำไม่ได้ เล็คเชอร์ก็ม่ายมี
สรุปแล้วก็ต้องพึ่งเพื่อนโทรไปหาใครก็ไม่มีเลย
ก็เหลืออยู่คนนึงชื่อแนนผมก็โทรจากเบอร์ที่ผมเมมไว้ในมือถือ
ว่า NANโทรไปหาก็รีบถามเลย ว่า
“เฮ้ย มีแบบฝึกหัดรึเปล่า ยืมลอกหน่อยดิ”เสียงฝั่งนู้นก็ตอบมา
“แบบฝึกหัดอะไรวะ”(เอาล่ะสิ เสียงมันเปลี่ยนไป)
“เอ้อ แล้วตอนนี้อยู่ไหนว่ะ “ผมถาม"มาบุญครอง" เสียงนั้นตอบ
(ซวยละตู ผิดคนแล้ว เชียงใหม่มีมาบุญครองที่ไหนฟ่ะ)
ผมคิดดังนั้น รีบหาทางเอาตัวรอด ทั้งที่ยังนึกไม่ออกว่าเพื่อนผมคนนี้เป็นใคร
“แกจะเอาแบบฝึกหัดอะไร” เสียงนั้นถามอีก
(แม่ง อะไรฟ่ะ ถามอะไรนักหนาหัดเป็นคนขี้สงสัยตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย รู้มั้ยคนอื่นลำบากใจนะเฟ้ย)
“เอ้อๆๆ ไม่มีอะไร ๆๆ แล้วสบายดีรึเปล่า มาเที่ยวกับใคร” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“อ๋อ สบายดี มากับพี่สาว แล้วจะเอาแบบฝึกหัดอะไร”
(มันจะอะไรนักหนากับผมมมมบอกว่าไม่มีอะไรๆๆๆ ไง อย่าเป็นคนขี้สงสัยนักสิ)
“อื้อ ไม่เป็นไร แค่นี้นะ ว่าง ๆ จะโทรหาใหม่” ผมรีบจบการสนทนา
“อะไรวะ แกนี่แปลก เออ บาย” มันตอบ (รอดแล้วผม)
พอวางสาย แล้วมานั่งนึกดู เอ… เราโทรไปตะกี้หาใครหว่า
NAN… N-A-N… เอ้อๆๆๆ จำได้แล้วๆๆๆ ไอ้แน่นนี่เอง
โอ้ ไม่ได้เจอตั้งนาน เป็นไงมั่งเนี่ยไม่ได้โทรหาเลยตู(พึ่งโทรตะกี้นี่หว่า)
แล้วจุดประสงค์ตูมันอยู่ไหนฟ่ะ ไอ้แนนเนี่ยปรากฏว่าผมไม่ได้ mem เบอร์มันไว้
สรุปแล้ว พลาดครับท่านขอโทษแน่นด้วยนะเฟ้ย
วันหลังจะโทรไปหา(จริง ๆ ) นะ
จะมีใครเคยพลาดอย่างผมบ้างเนี่ย ...

Create Date : 26 เมษายน 2550

Last Update : 26 เมษายน 2550 11:09:16 น.

0 comments

Counter : 640 Pageviews.