ฟิค พี ก้อง >> เมื่อไหร่ก็รักคุณ .. ตอนที่ 18.2 ( ต่อต่อน 18 จบแบบสั้น ๆ )

มาขึ้นไว้ตั้งแต่ก่อนเริ่มตอนใหม่เลย มั่นใจมากก ว่าอ่านแล้วจะต้องงงกัน (แล้วจะเขียนให้งง เพื่ออะไร เหอะ เหอะ) ถ้าใครจำเนื้อเรื่องไม่ได้แล้ว แนะนำไปอ่านใหม่ช่วงท้ายตอนที่ 1 ต้นตอนที่ 2 ที่คุณพี ไปเยี่ยมพิพัฒน์ ที่โรงพยาบาลนะคะ แล้วก็ถ้างงหนักเข้าไปอีก แนะนำอ่านตอนพิเศษ ยัยข้าวค่ะ เพราะเหตุการณ์ มันจะเป็นช่วงเวลาที่คาบเกี่ยวกันทั้งหมด ... และบอกไว้ก่อนอีกเรื่อง ว่าตอนนี้ก็ still มาคุ นะคะ ถ้าอ่านแล้วแบบอะไรวะเนี่ย !! หงุดหงิด อะไรประมาณนี้ ก็ขอบอกว่าจาก็หงุดหงิดใจกับการแต่งตอนนี้เหมือนกัน อยากจะให้มันผ่าน ๆ ไป จบ ๆ ไปเร็ว ๆ 5555 อนุญาตให้เซ็งได้ และถ้าแบบเบื่อเหตุการณ์ในเรื่อง ไม่รุ้จะเม้นท์อะไร ก็เม้นท์ทักทาย ให้รู้ว่ายังทนอ่านกันอยู่ก็พอแล้วค่ะ

รักและขอบคุณ คนอ่านทุกคน

จา จ่า จ้า จ๊า จ๋า ^ ^

ตอนที่ 18.2

วันนี้พีไปเยี่ยมคุณพิพัฒน์...... เมื่อวานผมได้บอกพีไปชัดเจนว่าผมไม่คิดจะไปเยี่ยมอาการพี่ชายของเขา ผมรู้สึกไม่ดีนิดหน่อยที่บอกพีไปแบบนั้น แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็ไม่ต่างไปจากที่คิดมากนัก..


‘ไม่เป็นไรก้อง ผมเข้าใจ’


รอยยิ้มและน้ำเสียงหนักแน่น ทำให้ผมสบายใจขึ้นได้เสมอ แต่เมื่อได้อยู่กับตัวเองเพียงคนเดียวอีกครั้ง ผมถึงรู้ว่าคำพูดพวกนั้น เป็นแค่คำพูดที่พีใช้ปกป้องความรู้สึกของผมเท่านั้นเอง เป็นไปได้เหรอ ที่พีจะไม่รู้สึกเจ็บปวด ทุกข์ใจกับเรื่องนี้เลย ??


ตั้งแต่เริ่มคบกัน พีพยายามทุกทางเพื่อกันนายพิพัฒน์ออกไปจากครอบครัวผม ช่วยเหลือครอบครัวผม แม้ว่ามันอาจจะหมายถึงการหักหลังพี่ชายตัวเอง แต่พีก็ทำ พี่ชายเขาเป็นต้นเหตุให้ผมต้องตาบอด และก็เป็นพีที่พยายามทุกทางจนผมกลับมามองเห็นได้อย่างเดิม พีอยู่เป็นเพื่อนผมจนผลผ่าตัดสำเร็จและพักฟื้นจนเป็นปกติ ช่วงเวลาที่คาบเกี่ยวกันนี้ ครอบครัวเพียงคนเดียวของเค้ากลับต้องอยู่ในสภาพพิการและขาดคนดูแล .. ถ้าคิดในแง่คนในครอบครัว จะเป็นไปได้เหรอ ที่พีจะไม่รู้สึกผิดกับพี่ชายตัวเอง ... แล้ว พีจะรู้สึกฝืนใจซักแค่ไหน เวลาที่ยิ้มและบอกกับผมว่าเค้า ‘ไม่เป็นไร’


เพราะรอยยิ้ม และนิสียของพี แล้วก็ไอ้ท่ากวน ๆ เจ้าเล่ห์ ๆ ของเค้าอีก ทำให้คนอื่นอาจมองว่าเค้าไม่ได้ทุกข์ร้อนกับเรื่องราวหนัก ๆ พวกนี้ แต่ผมที่ไกล้ชิดพีมากที่สุด ถ้าไม่แกล้งทำเป็นไม่รู้ ก็คงปฏิเสธไม่ได้ ว่าผม “รู้ดี” ว่าพีมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ ..



แต่ผมก็ยังเลือกที่จะทำเป็นมองข้ามเรื่องนี้ไป ...มองข้ามความเจ็บปวดของคนที่รักผม...



สาเหตุแค่เพราะนายพิพัฒน์เป็นคนฆ่าพี่กิ่ง ทำร้ายพี่แก้ว และทำร้าย ผมใช่รึเปล่า ที่ทำให้ผมยังคงแกล้งทำเป็นสบายใจกับคำปลอบใจของพีตลอดเวลา เลือกที่จะเป็นคนที่ถูกกันความไม่สบายใจทุก ๆ อย่างออกไป และทำเป็นมองไม่เห็นความพยายามที่จะแสร้งทำเป็นเข้มแข็งของพีอย่างในเวลานี้


.... ทั้งหมดเป็นแค่ความเห็นแก่ตัวของผมใช่มั้ย ...



อยากจะทำอะไรให้พีบ้าง ... แต่มันก็ยากที่จะยอมรับนายพิพัฒน์ และก็ยากที่จะก้าวข้ามความรู้สึกอยากถูกปกป้อง ยากที่ดึงความกล้าออกมา ทั้งที่ตลอดชีวิต ผมไม่เคยเป็นที่พึ่งพิงให้ใครได้เลยจริง ๆ ซักครั้ง



‘ขอแลกทั้งใจแค่ได้รักเธอ ต้องเจออะไรก็ยอม ฉันพร้อมจะเสี่ยง ชั้นพร้อมจะตาย เป็นไงเป็นกัน’



เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่โทรมาถูกจังหวะรู้ตารางเวลาพักของผมแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้เลย นอกจากคนที่อยู่ในความคิดของผมคนนี้คนเดียว ..



ก่อนจะทันได้เอื้อมมือไปรับ ... โทรศัพท์ผมก็แตกกระจายอยู่ตรงหน้า ทำให้ผมทั้งตกใจและงง .. มันเร็วแค่ชั่ววินาทีที่ผมยื่นมือไปจะรับสายของพีแค่นั้นเอง โทรศัพท์ของผมก็ต้องเป็นแยกชิ้นส่วนไปคนละทิศละทาง ด้วยฝีมือของผู้หญิงคนหนึ่ง....



ผู้หญิงที่ทำให้ผมต้องตกใจเหวอไปเลย .. กับการถูกขอเป็นแฟนแบบไม่ได้ตั้งตัว ....



ผมบอกลารุ่นน้องคนใหม่ และเดินจากมา เพราะหวังว่านั่นจะเป็นการปฏิเสธ คำขอแบบไม่มีที่มาที่ไป นั้นไปในตัว

กำลังหนักใจว่าถ้าเจอกันที่โรงพยาบาลพรุ่งนี้จะทำหน้ายังไงดี ไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่จนเกินไป แต่แล้วอยู่ ๆ โทรศัพท์มือถือที่ผมขอยืมพี่แก้วมาใช้ก็ดังขึ้น



ข้าวหาเบอร์โทรที่ผมใช้ชั่วคราวได้อย่างง่ายดาย .. รู้สึกเหตุการณ์มันเดจาวูแบบแปลก ๆ ที่ผมจะปฏิเสธใครซักคนแต่กลับถูกจู่โจมแบบไม่ทันจะได้ตั้งรับแบบนี้ และไม่รู้ว่าเป็นเพราะ ไอ้เหตุผลแปลก ๆ นี้หรือไงก็ไม่รู้ ที่ทำให้ผมตัดสินใจออกไปพบกับข้าว ในค่ำวันนั้น ...


.................................................................................................



คำขอร้องจากผู้หญิงร่างบาง หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู แต่แววตากลับดูให้ความรู้สึกมุ่งมั่นและหม่นเศร้าในเวลาเดียวกัน วิธีการเล่าปัญหาทั้งหมดให้ผมฟัง เรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกจุกในอก ...แต่คนเล่ากลับยังมีรอยยิ้ม และยังร่าเริงระหว่างที่พูดได้



เศร้าแต่ก็ยังยิ้ม... ร่าเริงทั้งที่คงทั้งกดดันและอยากร้องไห้...



ในใจผมรู้สึกแปลบปลาบอย่างบอกไม่ถูก


“ถ้าข้าวคิดว่าพี่จะช่วยอะไรได้ พี่ก็ยินดีช่วยนะ เอ่อ ... ข้าว ไม่เป็นไรมากใช่มั้ยครับ”


“ ไม่เป็นไรได้ไงคะพี่ก้องมีเรื่องขนาดนี้ ถ้าบอกว่า ‘ไม่เป็นไร’ ข้าวก็คงโกหกพี่ก้องแล้วล่ะ ..... แต่ถึงเราจะเพิ่งเจอกัน มันอาจดูปุปปับ พี่ก้องอาจจะไม่เชื่อ แต่ข้าวรู้สึกจริงๆ นะคะ ว่าพี่ก้องจะต้องช่วยข้าวได้ ข้าวเชื่อแววตาคู่นี้ของพี่ก้องค่ะ แค่พี่ก้องจะยอมช่วยข้าวนะคะ นะค๊า”



คนคนนี้เชื่อผม เชื่อจริง ๆใช่มั้ย ว่าผมจะสามารถช่วยเหลือเค้าได้ ผม... คนที่มีแต่คนคอยปกป้องคนนี้นี่นะ ...



“ข้าว.. มั่นใจเหรอ ว่าอย่างพี่จะช่วยอะไรได้”



“มาก ๆ ค่ะ”



แววตาท่าทางพวกนี้ทำให้ใจผมเต้นในจังหวะที่แปลกออกไปอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ... แววตาที่เคยอยากให้ใครซักคนมองผมแบบนี้มานานแล้ว


.

.

.


ที่เรื่องทุกอย่างมันเป็นอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ .. เหตุผลของความยุ่งยากทั้งหมด มันอาจจะตื้นเขิน เป็นแค่เพราะการตัดสินใจโง่ ๆ ชั่ววูบของผม... กับแค่เพียงเพราะความอยากจะเอาชนะคำว่า “ไม่เป็นไร” ของพี ก็เท่านั้นเอง


........................................................................................

Create Date : 31 มกราคม 2555		32 comments
Last Update : 31 มกราคม 2555 0:07:14 น.
Counter : 2232 Pageviews.
Share Tweet