<<
กันยายน 2555
 
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
30 
 
17 กันยายน 2555
 

ฟิค พี ก้อง >> เมื่อไหร่ก็รักคุณ .. ตอนที่ 19

ตอนที่ 19





ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก....



ผมฟังเสียงตอบรับแบบนี้ ฟังจนจะจำไปเป็น call center ได้อยู่แล้ว ได้ยินทุกครั้ง ความกระวนกระวายของผมก็เพิ่มมากขึ้นทุกที



“ก้อง.. ทำไมตัดสายโทรศัพท์ไป โทรกลับหาผมด้วยนะ”

“ก้อง ได้ยินผมแล้ว โทรกลับด้วย คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย ผมเป็นห่วงคุณมากนะ”

“ก้อง ถ้าติดงานอยู่ ส่งข้อความาบอกก็ยังดีนะ ผมเป็นห่วงคุณนะก้อง”

“ก้อง ถ้าภายในชั่วโมงนี้คุณไม่โทรกลับมา ผมจะแจ้งความแล้วนะ”



ข้อความที่ผมส่งไป ไม่มีการตอบรับกลับมา ผมตั้งใจจะไปแจ้งตำรวจริง ๆ เพียงแต่ไม่สามารถปลีกตัวจากที่นี่ไปได้ พี่พัฒน์เอง ก็ยังไม่ได้ออกจากห้องฉุกเฉิน อาการช็อคไปนั้นยังวางใจไม่ได้ ในเมื่อคุณหมอยังไม่ออกมาจากห้องนั้น ผมก็คงทำได้แต่รออย่างหงุดหงิดงุ่นง่านต่อไป



“พี ... ทางนั้นเป็นไง อาการพี่พัฒน์เป็นไงบ้าง”



พี่ปอ ที่ปรึกษาคนเดียวที่ช่วยเหลือผมมาตลอด จนถึงตอนนี้ก็ยังคงช่วยผมจัดการปัญหาที่เกิดขึ้น แบบไม่ทันตั้งตัวพวกนี้ ผมต้องขอบคุณพี่ชายคนนี้จริง ๆ



“ยังไม่ได้สติครับ หมอเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมอยู่ๆ พี่พัฒน์ ถึงได้ช็อคไปแบบนี้”



“งั้นพีอยู่ดูพี่พัฒน์ไปก่อน ไม่ต้องห่วงทางนี้ ถ้าได้เรื่องยังไงแล้วพี่จะรีบโทรไปบอกนะ ”



“เดี๋ยว เดี๋ยวครับพี่ปอ แล้วก้องละครับ พี่แก้วติดต่อก้องได้บ้างมั้ย ผมว่าไปแจ้งความดีกว่า ให้พี่แก้วไปแจ้งความเถอะพี่ปอ”



“เอ่อ.. ตอนนี้แก้วกับที่บ้านก็พยายามติดต่อก้องอยู่ พี่ว่าพีใจเย็นๆ ก่อนเถอะนะ”



ถึงอยากจะบอกพี่ปอว่าผมเย็นไม่ไหว ก็คงจะไม่มีผลอะไร ถึงยังไง ผมก็ทิ้งพี่พัฒน์ไปตอนนี้ไม่ได้อยู่ดี ที่ทำได้ก็แค่รับคำพี่ปอไปส่ง ๆ แบบนั้น และได้แต่กลับมานั่งรอให้พี่พัฒน์อาการดีขึ้นกว่านี้ แค่ให้ได้ยินจากปากหมอว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว แล้วผมจะไม่รีรอเลยที่จะไปตามหาก้องด้วยตัวของผมเอง



จากนาทีเป็นชั่วโมง ที่ผมได้แต่นั่งเฝ้ารอให้ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกมา สลับกับนั่งฟังประโยคซ้ำ ๆ จากอุปกรณ์สื่อสารในมือ



ร้อนรน สับสน มืดมน และ เริ่มรู้สึก....กลัว



เวลาผ่านไปช้าแสนช้าเมื่อต้องผจญกับวินาทีที่ทรมานและสิ่งเดียวที่ทำได้คือการรอคอย คงเป็นครั้งที่สองที่ผมภาวนาให้สิ่งศักสิทธิ์มีจริง ขอให้ท่านช่วยคุ้มครองคนสำคัญของผมด้วย



ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกพร้อมกับที่คุณหมอเจ้าของไข้พี่พัฒน์ เดินออกมาด้วยสีหน้าที่ดูดีขึ้นกว่าตอนเข้าไป



“คุณพิพัฒน์พ้นขีดอันตรายแล้วครับ เดี๋ยวหมอจะให้ย้ายกลับไปห้องพักฟื้น ยังไงคุณไปพักผ่อนก่อนก็ได้นะครับ”



“ขอบคุณมากครับคุณหมอ ขอบคุณครับ” และผมคงต้องขอบคุณสิ่งศักสิทธิ์ ขอบคุณจริง ๆ ที่ช่วยคุ้มครองพี่พัฒน์ และถ้าท่านยังคงมีอยู่จริง ยังคงเมตตาผมขอโลภมากขออีกซักข้อเถอะ ขอให้ช่วยคุ้มครองก้องให้ปลอดภัย และให้เราได้เจอกันเร็ว ๆ ด้วยเถอะ



ดีที่ตอนนี้เลยเวลาตอนนี้เลยหัวค่ำมาซักพักใหญ่ ๆ แล้ว อย่างน้อยรถก็ไม่ติดจนต้องนั่งหงุดหงิดใจอยู่บนท้องถนน อาการพี่พัฒน์เป็นปกติก็โล่งใจไปได้เปราะหนึ่ง อันที่จริงผมควรจะพักซักหน่อยอย่างที่คุณหมอแนะนำ แต่ตอนนี้ใจที่เป็นห่วงก้อง บอกผมว่าให้ตามก้องไปก่อน เจอตัวก่อน ตอนนั้นจะกอดให้แรง ๆ ให้หายกังวล แล้วตรงไหล่นั้นผมถึงจะพักได้ก่อนจะต้องกลับมาเจอศึกหนักที่นี่



ศึกหนักที่นี่ ... ถึงช่วงไฟแดงสุดท้ายก่อนขึ้นทางด่วน ผมถึงจะมานึกได้ว่ายังไม่ได้ โทรบอกที่บ้านหรือพี่ปอพี่แก้วเลยซักคน แต่พอยกโทรศัพท์มาตั้งท่าจะโทรออก หน้าจอที่ค้างข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน ข้อความจาก “ก้อง” ... โมโหตัวเองสุด ๆ เพราะข้อความนี้ส่งมาเป็นชั่วโมงแล้ว ไม่น่ารีบจนลืมเช็คโทรศัพท์เลยให้ตาย ก้องเองก็คงพยายามติดต่อผมอยู่ ไม่น่าเลย ไม่น่าเลยจริง ๆ พีรวิชญ์



“พี ผมขอโทษ .. ขอให้ทุกอย่างมันกลับไปสู่จุดเริ่มต้นเถอะนะ”



เรียกได้ว่าช็อค!! .... ความรู้สึกผมตอนนี้อาจจะเทียบเท่าหรือมากกว่าวันที่ได้รู้ครั้งแรกว่าก้องไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยซ้ำ มันหมายความว่ายังไงกัน แต่ก่อนที่จะแปลความหมายให้ทำร้ายจิตใจตัวเอง เสียงข้างในใจอีกเสียงมันกลับค้านขึ้นมา ใจผมมันบอกว่า ไม่จริง !! และ ผม...ไม่เชื่อ !!



ผมไม่เชื่อว่าข้อความนี้จะมาจากคนรักของผม ... เราไม่ได้ทะเลาะกัน ก่อนไปเราเพิ่งจะผ่านเรื่องดี ๆ ด้วยกันไปด้วยซ้ำ จะเป็นไปได้ยังไง ที่ก้องจะส่งข้อความที่มีความหมายคล้ายกับการบอกเลิกแบบนี้มาให้ผม ... ต้องมีอะไรซักอย่างเกิดขึ้น อาจมีใครแอบใช้โทรศัพท์ก้อง ส่งข้อความบ้า ๆ แบบนี้มาให้ผมก็ได้นี่ ผมไม่มีวันเชื่อลูกไม้ตื้น ๆ ของคนที่พยายามทำลายความสัมพันธ์ของเราง่าย ๆ แบบนี้หรอก มันปัญญาอ่อนเกินไป ไม่มีทางไหนเลยที่ผมจะคิดได้ว่ามันจะเป็นไป มันไม่มีทางเป็นความจริง



>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>





เจ็บใจตัวเองจริง ๆ ให้ตาย ผมไม่เฉลียวใจที่จะถามก้องถึงที่อยู่ของคนไข้ที่เค้าจะไปหา ยิ่งเจ็บใจยิ่งกว่าที่ผมขับรถมาจนถึงชลบุรีได้โดยไม่คิดถึงเรื่องนี้เลย ตั้งแต่เช้าผมขับรถวนไปวนมาทั้งวัน ตามถนน ทำไปทำไมพีรวิชญ์ ไม่มีประโยชน์อะไรซักนิด เพิ่งจะคิดได้เอาตอนที่พี่ปอโทรมาบอกสถานการณ์ของทางบริษัทให้ฟัง แต่เหมือนคำบอกเล่ากับน้ำเสียงหนักอกหนักใจของพี่ปอ จะเหมือนลมที่ผ่านหูผมไปเปล่า ๆ มันไม่ได้เข้าหัวผมมาแม้แต่น้อย ไม่เหมือนกับประโยคที่วิ่งวนอยู่ในหัวผมไปมาประโยคเดียวนั้น ที่จะสลัดมันออกไปแค่ไหนก็ไม่หลุด ยิ่งตามหาตัวต้นเหตุเท่าไหร่ก็ยิ่งไม่เจอ และทั้ง ๆ ที่ในสถานการณ์ผิดปกติขนาดนี้ สิ่งแรกที่ผมควรจะทำคือไปถามที่โรงพยายาบาลว่าก้องไปหาคนไข้ที่ไหนไม่ใช่อยู่ ๆ ก็ออกมาแบบหุนหันพลันแล่นแบบนี้



ความใจร้อนไม่เข้าข้างผมเหมือนทุกครั้ง ผลลัพท์ของการคิดเร็วทำเร็วของผมครั้งนี้จึงจบลงตรงที่ว่าผมเสียเวลาไปโดยใช่เหตุ และก็คงต้องกลับไปที่จุดเริ่มต้นอย่างที่ก้องบอกไว้จริง ๆ



“คนไข้ ?? ไม่มีนะคะ ก้องเค้าขอใช้วันลาหยุดค่ะ เนี่ย แลกเวรกับพวกพี่ ๆ ไว้เรียบร้อยก่อนล่วงหน้าแล้วด้วย”



คำตอบจาก เพื่อนร่วมงานของก้องที่ผมพอจะคุ้นเคย ยิ่งทำให้ความเชื่อมั่นของผมสั่นคลอนไปทุกที ๆ



“พี่อักษร หมายความว่าที่ก่อนหน้านี้ที่ก้องเค้าทำงานหามรุ่งหามค่ำ นั่นเพราะเค้าขอแลกเวรกับพวกพี่ เพื่อจะลาหยุดช่วงนี้อย่างงั้นเหรอครับ”



“อืม .. ใช่ค่ะ มีอะไรกันรึเปล่าคะ”



“ปละ เปล่า ไม่มีอะไรครับ ไม่มีอะไร สงสัยผมคงจะเข้าใจผิดเอง แล้วก้องจะกลับมาทำงานวันไหนครับ”



“ลาไว้อาทิตย์นึงนะคะ เห็นบอกจะไปพักผ่อนกับที่บ้านด้วยนี่ พี่ก็คิดว่าคุณพีจะไปด้วยกันซะอีก”



ผมได้แต่ยิ้มแกน ๆ ให้พี่อักษรโดยไม่ได้ตอบอะไรออกไปอีก ผมไม่ได้คำตอบที่ต้องการจากที่นี่ กลับได้คำตอบที่ผมคาดไม่ถึงมาแทน ก้องโกหกผม แถมการโกหกนั้นก็เป็นการวางแผนไว้ล่วงหน้าด้วยซ้ำ





เพราะอะไร ???





เพื่ออะไร ????







จนถึงตอนที่ผมพาตัวเองมาหยุดยืนหน้ารั้วบ้านสีขาวหลังเดิม ผมก็ยังคิดคำตอบอะไรไม่ออกซักอย่าง ผมเปิดประตูเข้าไป รู้สึกไปเองรึเปล่า ว่ารอบบ้านดูเงียบผิดปกติ ไม่มีเสียงทะเลาะกันของเจ๊ตุ่มกับเจ๋ง ไม่มีเสียงแม่ฟองที่คอยห้ามคอยดุ ... ไม่มีคนที่เคยยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ไกล้ ๆ ประตูรั้ว ในเวลาพอเหมาะพอดีกับที่ผมกลับมาถึงบ้านทุกวัน และถ้าวันไหนผมเกิดล้อว่าเค้าตั้งใจออกมารอผม ก็จะได้รับแก้มพอง ๆ ตาเบิ่งโต ๆ ที่เจ้าของพยายามจะดุ แต่ออกมาเป็นกิริยาที่น่ารักเกินไปกลับมา เสียงปฏิเสธแข็งขันว่าไม่ได้รอ ขัดกับที่ปิดก๊อกน้ำเดินเข้าบ้านพร้อมกันไปทุกครั้ง ช่วงเวลาแห่งความสุขพวกนั้น แล้ววันนี้ ...





ผมได้แต่สูดหายใจเข้าลึกก่อนที่พยายามปรับอารมณ์ให้ดีขึ้นกว่าเดิมหน่อย ในเวลาแบบนี้ผมควรจะเรียกกำลังใจกลับมา เพื่อเป็นหลักให้กับทุกคน คงไม่ใช่แค่ผมที่เป็นห่วงก้องจนแทบบ้า ทุกคนที่อยู่ข้างในนั้นก็คงกระวนกระวาย และร้อนใจไม่ต่างกัน



“พี่ไม่รับปากนะก้อง ก้องทำแบบนี้ทำไม ทั้งพี ทั้งพี่ปอ พี่ ยังทุกคนอีก เราพยายามช่วยกันอยู่นะก้อง”

“.........”

“พี่เข้าใจ ... แต่ยังไงมันก็ยังมีทางอื่น ก้องน่าจะถามพีก่อน ถ้าพีรู้เค้าไม่ยอมให้ก้องทำแบบนี้แน่”

“...........”

“พี่ไม่เห็นด้วยเลยนะ แต่เอาเถอะ ในเมื่อก้องตัดสินใจไปแล้ว พี่จะช่วยปิดพีให้ แต่ไม่รับปาก ว่าจะปิดได้แค่ไหน พีร้อนใจเรื่องก้องหายไปมากนะ”

“..........”

“ยิ่งห้ามไม่ให้ตามหา พีก็จะยิ่งสงสัย”

“.........”

“นี่ก็เหมือนกัน ไม่อยากจะเชื่อเลย เสียแรงเอ็นดูเหมือนน้องสาวแท้ ๆ”

“..........”

“ไม่รู้ล่ะ ก้องจะพูดยังไง พี่ก็ยังว่าข้าวผิดอยู่ดี อืมม เดี๋ยวพี่บอกแม่ให้ แต่ก้อง ต้องส่งข่าวมาบ่อย ๆ นะ พี่กับแม่เป็นห่วงก้องมาก เข้าใจมั้ย”



ในห้องที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าแต่กลับมีเสียงพูดของพี่แก้วดังออกมาแค่คนเดียว บทสนทนาที่มีแค่ทางเดียวแต่ผมไม่ต้องเดาก็รู้ว่าปลายสายนั้นเป็นใคร หยุดชะงักผมไว้แค่หน้าประตูและถอยกลับออกมาแบบเงียบ ๆ ในที่สุด



คำถามในหัวที่มีมาตลอดทางเหมือนจะยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นร้อยเป็นพัน ผมไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

สรุปแล้วข้อความบ้า ๆ นั่น ไม่ใช่มีใครแกล้งส่งมา และคงไม่มีใครบังคับให้ก้องส่งมันให้ผม เหตุผลของก้องคืออะไร แล้วทำไม......... ถึงมีแค่ผมที่ไม่รู้อะไรเลย



ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าน้อยใจได้มั้ย ....



แต่รู้แน่ ๆ ว่าไม่มีประโยชน์ที่ผมจะเข้าไป .... ที่ตรงนี้คงไม่สามารถจบปัญหาอะไรได้ อีกครั้งที่โมโหตัวเอง ลืมไปได้ยังไง ว่ายังมีอีกคน ...คนที่น่าจะเป็นต้นเหตุของปัญหาทั้งหมด ถึงเวลาแล้วที่ผมต้องไปเผชิญหน้า แล้วก็หวังให้ปัญหาบ้าบอที่คน ๆ นั้นสร้างขึ้นกับชีวิตของเรา จบลงไปซักที



TBC…. ^___________________________^ .... TBC



กลับมาแล้วค่า ( ไม่ต้องบอกก็รู้ ) หายไปนานจนไม่กล้านับวันนับเดือนแล้วค่ะ โขกหัวขอโทษสำหรับคนที่ติดตามและคนที่เลิกติดตามไปแล้ว แหะ แหะ มาพูดถึงเรืองฟิคก่อนเนาะ ตอน 19 แล้วจ้า ตอนหน้าจะจบได้ซะที เนื้อเรื่องยังไม่ไปไหนเนาะ ตั้งแต่ตอน 18 มา รู้สึกมันมีแต่เรื่อง น่าเบื่อขนาด อ่านแล้วรู้สึกว่าอารมณ์ตอนหลัง ๆ มันขัดกับอารมณ์ตอนต้น ๆ เรื่องมากมาย จนรู้สึกว่าตัวเองหลงประเด็นมาไกลซะเหลือเกินแล้ว แต่ก็วางประเด็นไว้เอง ก็เลยต้องจำใจให้มันดราม่าน่าเบื่อแกะแก้ปมให้หมดไป แต่คิดว่าพวกรายละเอียด ปัญหาของยัยข้าว คงไม่ได้ลงลึกมากมายอะไรนะคะ เพราะมันไม่ใช่ตัวละครหลัก ( เหรอ แต่ให้มันเล่นซะหลายตอนเลย ) ถ้ามีคนอยากรู้เบื้องหลังเบื้องลึก ไว้เฉลยในตอนพิเศษ ที่ยังกล้าคิดว่าจะมี จะเขียนตอนหลักให้จบ ก็ยังไม่จบซะทีเลย เฮ้ออออออออ

ซ้ำ ๆ เดิม ๆ แต่ก็ขอบอกอีกครั้งนะคะ ว่าขอบคุณมาก ๆ สำหรับทุกคนที่แวะเวียนมารอ มาทวงถาม ทักทาย หรือแค่เปิดเข้ามาดู จาเข้าใจอารมณ์การรออ่านนะคะ ว่ามันเซ็งมากเลย เหมือนเวลาจารออ่านนิยายหรือฟิคของคนอื่น ๆ นี่ก็อารมณ์เดียวกัน ว่าทำไม่มาต่อซักที แต่ขอบคุณจริง ๆ ที่ไม่ลืมกัน ซึ้งใจมาก ๆ ค่ะ

ต่อไปนี้ขอบ่น .... อ่านข้ามไปได้ แต่อย่าข้ามเลยนะ แหะ แหะ ^ ^
ช่วงเวลาหลายเดือนมานี้ ชีวิตได้พบหลายอารมณ์มากมายค่ะ ตั้งแต่ แผนการย้ายบ้าน และสุดท้าย การงานอาชีพกับสถานที่ใหม่ค่ะ เพิ่งรู้ว่าการไปทำอะไรที่เราไม่เคยทำ ในที่ที่ไม่เคยอยู่มันยากกกมากกก และการลงทุนมีความเสี่ยงสุด ๆ แต่คิดว่ามนุษย์เงินเดือนส่วนมากก็คงอยากมีวันที่มีกิจการอะไรซักอย่างเป็นของตัวเอง อย่างจาแค่แบบร้านกับข้าวเล็ก ๆ ยังแบบผจญได้หลายอารมณ์มาก ตั้งแต่คาดหวัง ตื่นเต้น กลัว และชอกช้ำสุด ๆ ก็นอยด์แหละค่ะ เป็นแม่ค้านี่เหนื่อยมากจริง ๆ และก็ได้บทเรียนว่าสุดท้ายของความตั้งใจอาจจะไม่ได้มีความสำเร็จเสมอไป ยืดอดบอกว่า ตอนนี้ยังไม่ประสบความสำเร็จค่ะ แต่ไม่ได้คิดจะเลิก ยังคิดจะทำต่อ เฮ้อออ แต่ว่าเงินเก็บหนู จัดว่าหายไปแล้ว เกือบเกลี้ยงไปแล้ว แกว๊กกกกกก 55555 ตอนนี้หัวเราะได้ แต่ตอนนั้นเศร้านะ ผิดที่เราเองด้วยที่วางแผนได้ไม่ดีพอ ไม่ท้อค่ะ แต่คงต้องถอยมาตั้งหลักเก็บเงินใหม่ แล้วคงค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ทำกันใหม่อีกครั้ง เล่างง ๆ ใช่มั้ย แหะ แหะ แค่อยากแชร์ประสบการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ค่ะ และก็เตือนตัวเอง และคนอื่น ๆ ที่อาจอยากจะเริ่มกิจการอะไรด้วยตัวเอง ว่าต้องวางแผนให้รอบคอบและมีแผนสำรองไว้จะดีมาก ๆ เลย

สุดท้าย คิดถึงทุกคน และยังคงยืนยัน ว่าจะจบเรื่องนี้ ภายในปีนี้ให้ได้ค่ะ สู้




 

Create Date : 17 กันยายน 2555
22 comments
Last Update : 17 กันยายน 2555 3:41:38 น.
Counter : 6714 Pageviews.

 
 
 
 
ขอบคุณมากๆที่มาลงให้อ่านต่อนะคะ ไม่อยากให้จบเลย
 
 

โดย: pf IP: 124.122.24.202 วันที่: 17 กันยายน 2555 เวลา:21:16:21 น.  

 
 
 
เย้ๆๆๆ มาแล้ว มาแล้ว ซิงเกอร์ มาแล้ว อ้าว ไม่ใช่ writer up ตอนใหม่แล้วคร่าๆๆๆๆๆ แต่ว่า มันยังอึมครึม ไม่เปลี่ยนแปลงเลย เกิดอะไรขึ้นกับน้องก้อง คะเนี่ย มึนตึ๊บเลยค่ะ ^____^".
 
 

โดย: lek^lek IP: 223.207.39.165 วันที่: 19 กันยายน 2555 เวลา:0:35:54 น.  

 
 
 
สุ้ ๆ นะคะไรท์เตอร์ ขอให้ต่อไปนี้มีแต่สิ่งดี ๆ เข้ามานะคะ จะเป็นกำลังให้เสมอในทุก ๆ เรื่องค่ะ..
และอีกอย่างที่อยากบอกว่า "คุณแน่มาก" ที่กล้าทำในสิ่งที่คิดค่ะ!!

 
 

โดย: Wonder IP: 125.27.75.239 วันที่: 19 กันยายน 2555 เวลา:22:18:55 น.  

 
 
 
รอๆๆนะคะ สู้ๆๆ
 
 

โดย: ployly IP: 110.169.233.36 วันที่: 23 กันยายน 2555 เวลา:1:38:14 น.  

 
 
 
รอนานเมิ่กๆ
ย้อนกลับไปอ่นตอนเก่าก็ยังงงๆอยู่เหมือนยังต่อไม่ติด
แต่ก็เป็นกำลังใจให้น้องจาเหมือนเดิมนะคะ
สู้ๆนะคะ
 
 

โดย: พี่นิดจร้า^^ IP: 171.98.42.62 วันที่: 25 กันยายน 2555 เวลา:14:27:27 น.  

 
 
 
ยินดีต้อนรับกลับค่ะ
 
 

โดย: miyukik IP: 141.0.8.220 วันที่: 4 ตุลาคม 2555 เวลา:23:50:32 น.  

 
 
 
ให้กำลังใจwriter ลุ้น และรอ ค่ะ
 
 

โดย: Ji IP: 171.97.170.130 วันที่: 23 ตุลาคม 2555 เวลา:22:38:19 น.  

 
 
 
รักพี่จาค่ะ มาเป็นกำลังใจให้
 
 

โดย: แป้ง วารุณี IP: 58.9.160.38 วันที่: 28 ตุลาคม 2555 เวลา:21:20:25 น.  

 
 
 
ชอบฟิค คุณมากและทำให้ลองหักฟิคดูบ้าง...เข้ามารออ่านบ่อยมากๆ เลย ดีใจที่มาฟิคต่อ..อย่าหายไปนานนะ ..สงสารคนรออ่านบ้าง ... และก็ห้ามจบ..ขอให้มีให้อ่านให้ชื่นใจอย่างนี้ตลอดไปนะ...ขอเป็นกำลังใจให้กับฟิคดีดีแบบนี้คะ
 
 

โดย: best IP: 125.27.203.113 วันที่: 6 พฤศจิกายน 2555 เวลา:15:47:14 น.  

 
 
 
หวัดดีค่ะ ไรท์ คนเก่ง แวะมาทักทายคjะ สบายดีนะคะ อากาศเริ่มเปลี่ยนแปลง แต่เรายังไม่เปลี่ยนไป ใช่มั๊ยคะ รักษาสุขภาพนะคะ ปูลู .. อย่าลืมมาต่อลมหายใจรีดเดอร์นะคะ..^________^".
 
 

โดย: lek^lek IP: 171.4.105.62 วันที่: 10 ธันวาคม 2555 เวลา:19:01:47 น.  

 
 
 
^__^". ยังยิ้มเหมือนเดิม ถึงเวลาจะเปลี่ยนไป แต่เรายังไม่เปลี่ยนใช่มั๊ยคะ" ยังรอ " ต่อไป ^__^".
 
 

โดย: lek^lek IP: 223.206.18.125 วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:0:14:54 น.  

 
 
 
แวะเข้ามา แอบใช้คอมที่ทำงาน

ขอโทษสำหรับคนที่รอ และเสียดายความตั้งใจของตัวเอง ที่จะจบฟิคเรื่องนี้ภายในปีที่แล้ว ก็ทำไม่ได้ ขอโทษด้วยค่ะ

ตอนสุดท้าย กับ โปรเจ็คพิเศษอย่ในโน้ตบุคที่เดี้ยงตายสนิทไปตั้งแต่ปีที่แล้ว พอคิดว่าจะบิวต์ใหม่ แต่งใหม่ทั้งตอน ก็บิวต์ไม่ขึ้นซะที เสียดายเนื้อหาที่แต่งไว้แล้ว พยายามนึกประโยคคำพูดและและหลาย ๆ อารมณ์ที่แต่ไว้แต่งไว้ แต่มันไม่มาแล้ว

ไม่กล้าพูด ว่าจะได้มาต่อตอนจบเมื่อไหร่ คงอีกซักพักใหญ่ ๆ แค่ไหนก็ยังไม่รู้ชะตาของ เมื่อไหร่ก็รักคุณเลยค่ะ

ขอบคุณมาก ๆ ที่ยังแวะเวียนมานะคะ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ



 
 

โดย: จา IP: 171.98.109.44 วันที่: 10 เมษายน 2556 เวลา:13:52:10 น.  

 
 
 
เป็นกำลังให้นะคะ นานแค่ไหน ก็จะรออ่านนะคะ รวมเล่มเมื่อไหร่ เราขอจองก่อนใครเลยนะ สู้ๆ ค่ะ ^___^".
 
 

โดย: lek^lek IP: 171.5.213.55 วันที่: 24 เมษายน 2556 เวลา:23:55:48 น.  

 
 
 
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก.... เฮ้ออ..
 
 

โดย: จา IP: 171.98.109.44 วันที่: 13 มิถุนายน 2556 เวลา:16:23:54 น.  

 
 
 
พี่จาสู้ๆ ๆ กอด
 
 

โดย: แป้ง วารุณี IP: 171.7.177.106 วันที่: 9 กรกฎาคม 2556 เวลา:18:02:09 น.  

 
 
 
คิดถึงนะคะ กอดหนักๆ กอดแน่นๆ และยังรอ ต่อไป ^__^".
 
 

โดย: lek^lek IP: 27.55.215.123 วันที่: 14 พฤศจิกายน 2556 เวลา:14:12:58 น.  

 
 
 
ยังคงรอต่อไป ^_______^".
 
 

โดย: lek^lek IP: 114.109.118.227 วันที่: 6 พฤษภาคม 2557 เวลา:8:28:26 น.  

 
 
 
ยังคงรอต่อไป ^_______^".
 
 

โดย: lek^lek IP: 114.109.118.227 วันที่: 6 พฤษภาคม 2557 เวลา:8:28:44 น.  

 
 
 
จอรอและเป็นกำลังใจให้นะคะ..กลับมาสร้างความสุขอีกครั้งให้พวกเรานะคะ
 
 

โดย: ิbest IP: 182.52.144.251 วันที่: 17 มิถุนายน 2557 เวลา:15:01:00 น.  

 
 
 
คิดถึงนะคะ ยังรออยู่ที่เดิม
 
 

โดย: lek^lek IP: 27.55.202.107 วันที่: 15 มีนาคม 2558 เวลา:23:17:31 น.  

 
 
 
คิดถึงนะคะ ยังรออยู่ที่เดิม
 
 

โดย: lek^lek IP: 27.55.202.107 วันที่: 15 มีนาคม 2558 เวลา:23:19:07 น.  

 
 
 
ยังคงคิดถึงอยู่ร่ำไป กลับมาน้าาาา คุณนักเขียน ^____^".
 
 

โดย: lek^lek IP: 27.55.19.118 วันที่: 12 กันยายน 2558 เวลา:0:16:59 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

ยังคงรักจะยืนอยู่ตรงนี้
 
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




[Add ยังคงรักจะยืนอยู่ตรงนี้'s blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com