Bloggang.com : ตามตะวัน <Follow the sun only> : ***..สื่อหัวใจ..ไดอารี่..*** (1)

พฤษภาคม 2548

1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31

16 พฤษภาคม 2548

***..สื่อหัวใจ..ไดอารี่..*** (1)

1 ม.ค. ….
ไดอารี่ที่รัก สวัสดีปีใหม่จ้า ปีนี้เป็นปีที่ 5 ของเราที่เราได้รู้จักกันแล้วนะ จำปีใหม่เมื่อ 4 ปีที่แล้วได้มั้ย ที่แซนได้ไดอารี่เล่มสีชมพูมาจากใครบางคน ใครคนนั้นที่ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ให้แซนได้อุ่นใจ เป็นกำลังใจให้แซนเสมอ แซนยังจำวันที่เค้ายื่นไดอารี่สีชมพูให้ได้อยู่เลย วันนั้นเค้าบอกว่า “พี่ให้แซนจ้า เอาไว้จดบันทึกเรื่องราวดีดีในชีวิตนะ เขียนความประทับใจที่เกิดขึ้น แล้วพี่หวังว่าเรื่องของพี่ที่แซนจะเขียนลงไปคงเป็นเรื่องดีดีระหว่างเรานะจ๊ะ” ดูสิ ไดอารี่จ๋า ตลอดเวลา 4 ปี แซนก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้เค้าที่แซนได้รับรู้ ลงในไดอารี่หมดเลย ดูเหมือนว่าทุกหน้าของไดอารี่จะมีมีชื่อของเค้าอยู่ด้วยเสมอ เค้าคงจะเป็นคนคุ้นเคยอีกคนของไดอารี่ไปแล้วล่ะสิ สำหรับแซนนะ เค้าเป็นยิ่งกว่าคนคุ้นเคย ยิ่งกว่าเพื่อน และยิ่งกว่าพี่ชายเสียอีก แต่แซนรู้ว่าสำหรับเค้าแล้วแซนก็เป็นได้เพียงน้องสาวตัวน้อยของเค้าเท่านั้น จริงมั้ย ….

จาก
แซนจอมแสบ

สุทรายุปิดไดอารี่ลงและวางไว้ในลิ้นชัก เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับไดอารี่เพื่อนรักของเธออีกแล้วในวันนี้ ในหัวใจของเธอหนักอึ้ง และคิดถึงใครคนนั้นอย่างบอกไม่ถูก วันนี้วันปีใหม่แต่พี่เก่งกลับไม่ยอมกลับมาบ้าน สงสัยคงจะไปฉลองปีใหม่กับคนอื่นแน่ ๆ เลย หญิงสาวถอนหายใจเบา ๆ มองรูปถ่ายของคทาวุธหรือพี่เก่งพี่ชายร่วมโลกที่สนิทกับเธอมาตั้งแต่ยังเด็กด้วยความคิดถึงและรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก ปีนี้เธอคงต้องฉลองปีใหม่กับแม่สองคนเท่านั้น

“ยัยแซน ลงมาทานข้าวเร็วลูก” คุณนวลจันทร์ ร้องเรียกลูกสาวคนเดียวอยู่ชั้นล่าง

“ค่ะแม่ ไปแล้วล่ะ” สุทรายุออกมาจากห้องนอนส่วนตัวแล้วเดินแกมวิ่งลงบันได ทันใดนั้นเท้าของเธอก็พลันหยุดนิ่งอยู่ที่บันไดขั้นเกือบสุดท้าย เมื่อสบสายตาอันอบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยของใครบางคน

“ไงตัวแสบ วิ่งลงบันใดอย่างนั้นเดี๋ยวก็หัวทิ่มหรอก หรือว่าคิดถึงพี่มากเลยรีบวิ่งมาหา ถ้าอย่างนั้นก็มาเร็ว พี่ซื้อขนมมาฝากเราด้วยนะ” ร่างสูง ๆ ที่ยืนยิ้มอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหารร้องทักขึ้น ผู้ชายคนเดียวที่เรียกเธอว่าตัวแสบ ผู้ชายคนที่เธอคิดถึงตลอดวัน ปรากฏกายอยู่หน้าเธอนั่นเอง ไหนว่าจะไม่กลับมาไง หัวใจสุทรายุไหววูบ

“เอ่อ สวัสดีค่ะพี่เก่ง กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ไหนบอกว่าจะไม่มาไง” หญิงสาวค่อย ๆ เดินลากเท้าไปที่โต๊ะอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่ พยายามปกปิดความดีใจเอาไว้ด้วยสีหน้าวางเฉย ความน้อยใจที่คทาวุธไม่ยอมบอกว่าจะกลับมาอัดแน่นอยู่ในหัวใจ

“เพิ่งกลับมาน่ะสิ แล้วถ้าพี่ไม่มา จะมีใครแถวนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่งหรือไม่ก็งอนตุ๊บป่องมั้ยเนี่ย ” น้ำเสียงเข้ม ๆ ยังเจือแววหยอกล้อรวมทั้งแววตาอ่อนโยนยังคงมีให้น้องน้อยอย่างเธอไม่เปลี่ยนไป ใช่สิ เค้าคงเห็นเธอเป็นแค่น้องสาวตัวน้อยที่ไม่ได้เรื่องของเค้า น้องที่ไม่มีวันโตล่ะสิ พอคิดมาถึงตรงนี้สุทรายุก็แทบจะไม่อยากมองหน้าผู้ชายหน้าตาคมเข้ม ตัวโต คนนั้นเลย

“แหม ใครเค้าจะทำแบบนั้นล่ะ ตัวเองอยากมาก็มาสิ ไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา ไม่ต้องมาอ้างคนอื่นหรอก” หญิงสาวพูดงอน ๆ เสมองไปที่โต๊ะอาหาร เธอพยายามห้ามตัวเองที่จะไม่งอนเค้าแล้วนะ เพราะเค้าจะได้ไม่ว่าเธอว่าไม่ยอมโตสักที แต่มันอดไม่ได้จริง ๆ นี่นา

“เอาน่ะ ยัยขี้งอน มานี่เร็วมานั่งทานข้าว เดี๋ยวพี่จะหยิบของฝากให้นะ” ร่างสูง ๆ ของคทาวุธเดินหายไปทางห้องรับแขกอย่างรวดเร็ว

สุทรายุนั่งลงที่โต๊ะทานอาหาร น่าแปลกที่คราวนี้หัวใจที่เคยเต้นแรงด้วยความยินดีที่เห็นพี่ชายต่างสายเลือดกลับบ้าน กลับมีความรู้สึกบางอย่างปะปนมาด้วย ความรู้สึกที่เธอเองก็ยังไม่เข้าใจ

“เอ้า ตัวแสบของฝาก เห็นแล้วคิดถึงเราเลย” คทาวุธยื่นถุงของฝากถุงใหญ่ส่งให้ พร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างภูมิใจ

“ตุ๊กตาหมี อีกละ โธ่ พี่เก่งขา แซนไม่ใช่เด็กแล้วนะ ปีนี้แซน 22 แล้ว กำลังจะรับปริญญาแล้วนะ “ สุทรายุกล่าวด้วยเสียงกระเง้ากระงอด แต่สองมือชูตุ๊กตาหมีตัวเขื่องเอาไว้ชื่นชมความน่ารักของมัน

“อ้าว ไม่ชอบหรอ ไม่ชอบก็เอาคืนมา” มือแข็งแรงเอื้อมมาทำท่าดึงตุ๊กตาหมีไปจากมือของเธอ สีหน้าภูมิใจเมื่อสักครู่เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงพร้อมด้วยน้ำเสียงที่เจือความน้อยใจ

“เดี๋ยวก่อน ใครว่าไม่ชอบล่ะ แหม ก็มันออกจะน่ารักแบบนี้” สองมือของหญิงสาวกอดตุ๊กตาหมีสีขาว แก้มใสไว้แน่น พลางเอาหน้าฝังเข้าไปที่ใบหน้าของหมีตัวนั้นชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็เอามือขยี้หัวน้องสาวตัวแสบของเค้าเบา ๆ

“ดีแล้ว พี่ซื้อให้เก็บไว้ดีดีนะ มันแพงรู้มั้ย กว่าพี่จะหอบหิ้วข้ามน้ำข้ามทะเลมา ต้องหิ้วขึ้นเครื่องบินมากับพี่เลยนะเนี่ย” ชายหนุ่มยิ้ม ทำให้ใบหน้าคมเข้มเกือบจะดุ ดูอ่อนโยนน่าดู

“เอ้าพี่น้องคุยอะไรกันจ๊ะ มาเร็วมาทานข้าว” คุณนวลจันทร์มารดาของสุทรายุ พูดพลางถือชามแกงจืดออกมาจากครัว หลังจากรับประทานอาหารไปได้สักครู่ คุณนวลจันทร์จึงถามขึ้นว่า

“ตาเก่ง คราวนี้กลับมานานเท่าไหร่น่ะ”
“อืมม เดือนนึงครับคุณน้า แล้วคราวนี้กว่าจะได้กลับมาอีกครั้งก็คงจะปีหน้าครับ”
“คงจะใกล้สอบแล้วสินะ เรียนหนักหรือเปล่า รู้สึกว่าจะซูบไป” คุณนวลจันทร์ถามหลานชายที่เลี้ยงมาประดุจลูกชายอีกคนอย่างปราณี

“ครับคุณน้า คราวหน้ากลับมาผมจะเอาปริญญาเอกมาฝากครับ” คทาวุธยืดอกอย่างภาคภูมิใจ

“งั้นตาเก่งคงไม่ได้อยู่งานรับปริญญาน้องสินะ อีก 2 เดือนน่ะ” คุณนวลจันทร์กล่าวอย่างนึกได้ ทำให้เจ้าของงานที่กำลังฟังอยู่เงียบ ๆ เปลี่ยนสีหน้าที่เคยยิ้มเป็นงอง้ำทันที

“ครับ” แล้วชายหนุ่มก็หันมาทางสุทรายุ “ไม่โกรธพี่นะตัวแสบ เอ ทำไมวันนี้ทานเงียบจัง” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“ก็แซนหิวนี่ ตอนนี้อิ่มแล้ว งั้นแซนขอตัวก่อนนะคะแม่ขา “ แล้วสุทรายุก็อุ้มตุ๊กตาหมีเดินขึ้นห้องไปเงียบ ๆ นึกไม่อยากคุยกับคนซื้อตุ๊กตาหมีมาให้เสียเฉย ๆ

Create Date : 16 พฤษภาคม 2548

Last Update : 16 พฤษภาคม 2548 22:17:21 น.

1 comments

Counter : 136 Pageviews.