***...ฟ้าใส...กับหัวใจเดินดิน...***(15)ตอนจบ

“ฟ้า เอ่อ ฟ้าเองค่ะ” ประโยคหลังนี้ทั้งอ่อยและแผ่วเบา

“ฟ้าทำแบบนี้ทำไมครับ” ผมถามเสียงเรียบ

“ฟ้า เอ่อ ฟ้า เป็นห่วงพี่ไตรนี่คะ” ฟ้าก้มหน้าตอบ

“ห่วงพี่ทำไม”

“ฟ้าเห็นว่าระยะหลัง ๆ พี่ไตรทำงานหนักมาก ๆ แล้วก็ไม่ค่อยสบายด้วย ฟ้าคุยกับพี่ไตร พี่ไตรก็ไม่คุยกับฟ้า ฟ้าไม่รู้ว่าจะทำยังไง ก็เลยได้แต่แอบเอาของพวกนั้นมาให้พี่ไตรค่ะ” ฟ้ายิ่งพูด เสียงยิ่งเบาลง ใบหน้าสวยหวานก้มลงจนคางแทบจะจรดกับคอ ผมแอบยิ้มเพราะแน่ใจว่าเธอจะมองไม่เห็น ก่อนจะทำเสียงเข้ม

“ฟ้าก็เลยทำตัวเป็นผู้หวังดี ทำแบบนี้สนุกนักใช่ไหม”

ฟ้าเงยหน้าขึ้นมองผมอย่างตกใจ

“ฟ้าไม่ได้ล้อเล่นกับพี่ไตรนะคะ ฟ้าเป็นห่วงพี่ไตรจริง ๆ พี่ไตรโกรธฟ้าหรือคะ ถ้าอย่างนั้นฟ้าก็ขอโทษค่ะ ถ้าพี่ไตรรำคาญฟ้า รังเกียจฟ้าล่ะก็ฟ้าจะไม่มายุ่งกับพี่ไตรอีกเลยก็ได้ค่ะ” ดวงตากลมโตมีน้ำตาเอ่อเต็ม สายตาตัดพ้อกับน้ำเสียงสั่นเครือ ร่างบางค่อย ๆ เดินถอยหลังออกห่างจากผม ผมรีบคว้าต้นแขนบางเอาไว้บีบเบา ๆ พยายามสบสายตากลมโตนั้น

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะฟ้า พี่ไม่เคยรำคาญหรือโกรธฟ้าเลย”

“แล้วทำไมพี่ไตรเปลี่ยนไปคะ” ฟ้าถามเสียงตัดพ้อ

“พี่ เอ่อ พี่” ผมอึกอัก พูดไม่ออกไปเสียเฉย ๆ

“ฟ้านึกว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสียอีก” ผมปล่อยมือจากต้นแขนฟ้าทันที ก่อนจะหันหลังให้ร่างบาง

“ก็พี่ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนกับฟ้านี่” ผมหลุดปากพูดไปอย่างเหลืออด

“พี่ไตร” ฟ้าอุทานอย่างตกใจ

“เป็นไงล่ะฟ้า ฟ้าอยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมพี่ถึงไม่คุยกับฟ้าทั้ง ๆ ที่พี่อยากจะคุยกับฟ้าเหลือเกิน ทำไมพี่ถึงไม่เหมือนเดิม เพราะพี่รู้ไงว่าพี่เป็นอะไรกับฟ้าไม่ได้มากไปกว่าเพื่อน พี่ก็เป็นแค่ไตรธรรม คนธรรมดาที่ไม่มีอะไรเลิศเลอ ไม่มีฐานะร่ำรวย ไม่ได้จบนอก ขับรถมือสองเก่า ๆ เป็นแค่คนธรรมดาที่มันอยากจะเด็ดดอกฟ้ามาอยู่ในมือ” พอผมได้ระบายออกไปบ้าง ก็เหมือนกับเขื่อนทำนบแตก คำพูดที่เคยอัดอั้นเอาไว้ในใจก็พร่างพรูออกมาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่

“พี่พยายามแล้วนะฟ้า พี่พยายามอยู่ห่าง ๆ ฟ้า พยายามตัดใจแล้ว แต่พี่ก็ทำไม่ได้ พี่ไม่อยากดึงฟ้าลงมาอยู่บนดินกับพี่ ทั้ง ๆ ที่ฟ้าก็มีนายภาคภูมิ คนที่เหมาะกับฟ้าทุกอย่างอยู่ข้าง ๆ ” ผมพูดอย่างขมขื่น

“พี่ไตรคะ ทำไมพี่ไตรถึงคิดแบบนั้นล่ะคะ พี่ภูมิเป็นแค่พี่ชายฟ้าคนหนึ่งนะคะ” ฟ้าแตะแขนผมเบา ๆ

“แต่นายนั่นมันคงไม่คิดแค่พี่ชายแน่”

“สำหรับฟ้า แค่พี่ชายค่ะ ทำไมพี่ไตรไม่ถามฟ้าล่ะคะ ทำไมคิดทุกอย่างเองแบบนี้” ฟ้าเริ่มเขย่าแขนผม “ถามฟ้าสิคะ ถามฟ้า”

ผมหันกลับมามองใบหน้าหวาน ก่อนจะกุมมือบอบบางไว้บีบเบา

“ฟ้าจ๋า พี่รักฟ้า แล้วฟ้าล่ะจ๊ะ ฟ้าคิดยังไงกับพี่” ผมพยายามส่งผ่านความรักที่มีทั้งหมดไปทางสายตาที่สบกับดวงตากลมโตของฟ้า แก้มนวลเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม ผมยิ้มอย่างชอบใจ

“พี่ไตรก็น่าจะรู้นะ ว่าฟ้าคิดยังไง ฟ้าน่ะต้องแอบดูแล แอบเป็นห่วงทั้ง ๆ ที่เจ้าตัวเค้าไม่สนใจฟ้า ทำเย็นชากับฟ้าสารพัด” ฟ้าค้อนผม แบบที่ผมเคยคิดว่าผมชอบมองที่สุด

“ก็เค้ากำลังน้อยใจตัวเองนี่นา ฟ้าต้องเข้าใจนะ พี่อยู่บนดิน มองฟ้าทุกวัน ฟ้าอยู่สูงขนาดนั้น มันไกลเกินเอื้อม” ผมยิ้มให้ฟ้าบาง ๆ

“ใครว่าล่ะคะพี่ไตร ฟ้าอยู่ใกล้พี่ไตรแค่นี้เอง หัวใจฟ้ามาอยู่กับพี่ไตรตั้งนานแล้ว ฟ้าไม่ได้อยู่บนฟ้านะคะ แต่ฟ้าอยู่แค่ขอบฟ้า ขอบฟ้าที่มองเห็นได้ว่ามันจรดกับดินอยู่” ฟ้ายิ้มหวานให้ผมอย่างน่ารัก

“ถ้าอย่างนั้น พี่ก็คิดทั้งหมดไปเองล่ะสินะ” ผมพูดกับตัวเองเบา ๆ

“ก็ใช่นะสิคะ พี่ไตรน่ะทำงานก็เก่ง ฉลาดก็ฉลาด แต่เรื่องบางเรื่องเนี่ยทำไมไม่เฉลียวบ้างเลย” ฟ้าแกล้งบ่นเบา ๆ

“ว่าพี่หรอ หือ อย่าคิดว่าพี่รักแล้วพี่จะลงโทษไม่ได้นะ” ผมก้มลงกระซิบใกล้ ๆ ที่ข้างหูฟ้า ปากของผมเฉียดแก้มนวลไปนิดเดียว ฟ้าเอียงหน้าหนี ก่อนจะต่อว่า

“อื้อ พี่ไตรน่ะ ไปค่ะไปทำงานได้แล้ว”

“ฟ้าจ๋า” ผมเริ่มส่งสายตาเจ้าชู้ที่มีให้ฟ้าเพียงคนเดียวไปให้ มือยังไม่ปล่อยจากร่างบอบบาง

“ว่าไงคะ” สายตาหวาน ๆ ของฟ้าทำให้ผมหัวใจเต้นแรงขึ้น

“พี่รักฟ้านะ” ผมกระซิบเบา ๆ ฟ้ายิ้มให้ผมอย่างอ่อนหวาน ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูผม

“ฟ้าก็รักพี่ไตรค่ะ”



นี่ล่ะครับเรื่องราวของผมนายไตรธรรมคนเดินดินธรรมดา ใครจะไปรู้ล่ะครับว่าวันหนึ่งขอบฟ้าจะลงมาจรดกับดินอย่างผมได้ ไม่ว่าเรื่องนี้จะเป็นฝีมือของกามเทพ พรหมลิขิต หรือผมเองที่ลิขิตก็ตาม แต่ผมก็ตั้งใจที่จะทะนุถนอมความรักที่มีนี้เอาไว้ให้ดีที่สุด เพราะจุดที่ฟ้าและดินจะมาบรรจบลงได้มีเพียงที่เส้นขอบฟ้าเท่านั้น และผมโชคดีที่ได้พบกับเส้นนั้น โชคดีจริง ๆ

Create Date : 11 มิถุนายน 2548		3 comments
Last Update : 11 มิถุนายน 2548 0:38:15 น.
Counter : 710 Pageviews.
Share Tweet