เล่าเรื่องการบินเก่าๆ ตอนบินหลงอย่าลงต่ำ ( ตอนที่ 1 )

ในห้องเตรียมบิน บุญชมกับบุญชูกำลังถกกันเกี่ยวกับเรื่องการบินอย่างออกรสชาติโดยไม่มีใครยอมใครสาเหตุเนื่องมาจากวันที่ผ่านมาได้มีนักบินรุ่นน้องคนหนึ่งทำการบินแล้วเกิดบินหลง ไม่สามารถที่จะหาตำบลที่อยู่ของตนเองได้ในขณะบิน เนื่องจากติดสภาพอากาศ ทำเอาผู้เกี่ยวข้องวิ่งกันวุ่นกว่าที่จะไปจูงเอากลับมาได้ ทำให้เกิดปัญหาข้อถกเถียงกันมากมาย ถึงวิธีการและแนวทางการปฏิบัติ เมื่อเกิดการบินหลงขึ้นมา บุญชมบอกว่า ควรจะลงมาบินต่ำๆ เพื่อที่จะได้หา Check point ได้ง่าย เมื่อพบเมืองใหญ่ๆก็สามารถรู้ได้ว่าเป็นเมืองอะไร บุญชูแย้งว่า เมื่อลงมาบินต่ำแล้วไปอยู่กลางหุบเขา ไม่สามารถหา Check point ได้จะทำอย่างไร เหงื่อโง่มิต้องไหลออกมาจนชุ่มชุดบินเชียวหรือ การคุยกันแบบเสียงดังของคนทั้งสอง เรียกความสนใจของผู้คนในห้องเตรียมบิน ต่างคนก็ช่วยกันออกความคิดเห็นต่างๆนานา จนกลายเป็นกลุ่มใหญ่ ส่งเสียงอื้ออึงไปทั้งห้อง และก่อนที่จะเกิดวิกฤตกาลด้านเสียง ก็พลันมีเสียงที่มีอำนาจคุ้นหู ดังขึ้นมาว่า

“เอ้า..มีอะไรกันหรือ เสียงดังเหมือนนกกระจอกแตกรังเชียว”

ทุกคนหยุดพูดหันหน้าไปทางต้นเสียง อ๋อ ..ครูดอนนั่นเอง ตู้ความรู้ประจำฝูงบิน

“คืออย่างนี้ครับครู เรากำลังคุยกันถึงเรื่องที่สิงห์บินหลงเมื่อวานนี้ ว่ามีการแก้ไขอย่างใดหรือไม่ เมื่อเกิดการบินหลงขึ้นมา ทุกคนต่างก็มีความคิดของตัวเอง นำมาเสนอ ก็เลยเสียงดังไปหน่อยครับ”

ครูดอน พยักหน้ารับ เม้มปากแล้วนิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่จะพูดออกมาว่า

“เอาอย่างนี้ เรื่องการปฏิบัติเมื่อบินหลงนั้น ก็แล้วแต่สถานการณ์ในขณะนั้นๆ สภาพจิตใจของนักบิน สภาพอากาศ สภาพของเครื่องบิน เหล่านี้ล้วนเชื่อมโยงกันทั้งสิ้น เราพักเอาไว้ก่อน มาฟังเรื่องที่ครูจะเล่าให้ฟังนี้แล้วเอาไปวิเคราะห์เอาเองว่า เมื่อเกิดการบินหลงขึ้นมาควรจะทำอย่างไร ดีไหม”

“ดีครับครู”

“ถ้าอย่างนั้นนั่งที่กันให้เรียบร้อย ครูจะเล่าประสบการณ์ของครูอุดมศักดิ์ให้ฟัง อ้อลืมบอกไปครูอุดมศักดิ์เมื่อก่อนนี้ก็เป็นผู้ฝูงอยู่ฝูงนี้แหละ ตอนนี้ท่านไปเป็นใหญ่ที่อื่นแล้ว เรื่องมีอยู่ว่า “

“เมื่อปี 2510 ครูอุดมศักดิ์ได้รับคำสั่งให้ไปราชการสงครามที่ประเทศเวียดนามใต้ เป็นสงครามระหว่างลัทธิก็ว่าได้” ครูดอนเริ่มเท้าความ

....ครูอุดมศักดิ์ ได้รับบรรจุในตำแหน่งนักบินในหน่วยบินลำเลียงวิกตอรี่ ปฏิบัติภารกิจร่วมกับฝูงบินลำเลียงทางยุทธวิธีที่ 19 ของ ทอ.อเมริกัน โดยใช้เครื่องบิน ซี-123 โปรไวน์เดอร์ เป็นเครื่องบินปฏิบัติภารกิจ การจัดนักบินออกปฏิบัติภารกิจ เป็นหน้าที่ของฝ่ายยุทธการของฝูงบินลำเลียงทางยุทธวิธีที่ 19 โดยทางฝูงบินจะจัด ลูกเรืออเมริกันและลูกเรือไทยออกปฏิบัติภารกิจร่วมกัน ตามตำแหน่งของแต่ละคน ในระยะแรกที่ครูอุดมศักดิ์ไปทำงานนั้น จะเป็นการบินในลักษณะฝึกบิน โดยฝึกบินพร้อมกันไปกับการบินภารกิจจริง จนกระทั่งสอบผ่านการปฏิบัติหน้าที่นักบินที่สอง จึงออกร่วมการปฏิบัติภารกิจกับนักบินที่หนึ่งอื่นๆในฝูงบินได้โดยไม่ต้องบินกับครู ในระหว่างนี้ครูอุดมศักดิ์ได้มีโอกาสบินกับนักบินที่หนึ่งของอเมริกันหลายคน ได้มีโอกาสเรียนรู้วิธีการต่างๆ ตลอดจนได้ประสบการณ์จากการบินลำเลียงทางยุทธวิธีในยุทธบริเวณหรือสนามรบมาพอสมควร และเชื่อหรือไม่ว่า..ครูอุดมศักดิ์เกือบจะไม่มีโอกาสที่จะมาเล่าเรื่องราวต่างๆให้พวกเราฟังได้ จะเป็นเพราะชะตายังไม่ถึงฆาตหรือเพราะว่าจำคำสั่งสอนของครูการบินที่พร่ำสอนตั้งแต่เป็นศิษย์การบินชั้นปฐม ชั้นมัธยม จนออกมาเป็นนักบินประจำกองว่า การเป็นนักบินต้องมีความรอบคอบ รู้จักปฏิบัติการบินตามวิธีการที่ถูกต้อง และสำคัญที่สุดคือ เมื่อมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นในขณะทำการบิน ให้รู้จักแก้ไข ซึ่งหนึ่งในวิทยายุทธนับร้อยที่ครูผู้มีพระคุณกรุณาสั่งสอนไว้จึงได้มีโอกาสรอดมาเล่าเรื่องให้เราฟังได้ คือเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้”

( อ่านต่อตอนหน้า )

Create Date : 11 พฤษภาคม 2552		2 comments
Last Update : 11 พฤษภาคม 2552 16:51:25 น.
Counter : 2958 Pageviews.
Share Tweet