"ผมขอละนะ หลังที่ 80 นี้ยังไงก็ต้องทำ" นายใหญ่พูดเหมือนจะสั่ง ช่างผินก้มหน้าด้วยแววตาสุดจะเซ็ง แต่ก็ต้องจำยอม
"ช่างผิน เราทำหมู่บ้านมาแล้วเจ็ดโครงการ ในสายตาช่างผิน บ้านแบบไหนสวยที่สุด" นายใหญ่ถามเชิงปรึกษา
"แบบบราวิเรียน ของโครงการหกครับ ทันสมัยดี" ช่างผินตอบแบบงั้นๆ
"ดี...! ตกลงบ้านหลังที่ 80 นี้เอาแบบบราวิเรียนนะ แต่ยกจั่วให้สูงๆ หน่อยนะ จะได้กลมกลืนกับหลังอื่นๆ ที่เป็นทรงไทย วัสดุอุปกรณ์ทุกชนิดให้ใช้ของดีๆ ช่างผินสั่งเข้ามาเลยนะ ไม่จำกัดราคา ขอให้ได้ของดี" นายใหญ่สั่งการทันที

ช่างผินขับรถกลับมายังโครงการด้วยจิตใจไม่สู้จะดีนัก เขาไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำบ้านหลังนี้เลย ลุงผินไม่อยากเป็นช่างผินแล้ว เมื่อเริ่มลงมือก่อสร้างแกปล่อยให้ช่างลูกมือทำกันอีเรื่อยเฉื่อยแฉะ ทั้งวัสดุ แกก็ให้ช่างเก็บของเก่ามาใช้เป็นส่วนใหญ่
"ก็หลังสุดท้ายแล้วนี่ จะอะไรกันนักกันหนา" ลุงผินพึมพำในลำคอ "อยากออกก็ไม่ได้ออก จะรั้งกันไว้ทำไมก็ไม่รู้ บ้านหลังนี้ ถ้าออกมาไม่ได้เรื่องจะมาโทษผินไม่ได้นะ ก็คนมันไม่มีกะใจแล้วนี่นา"

ลุงผินมองบ้านหลังที่ 80 อย่างเวทนา ตั้งแต่คานล่างแล้วที่ลูกน้องใส่เหล็กเส้นผิดขนาด แกก็ไม่ได้สั่งให้แก้ไข บ้านแบบบราวิเรียนที่มีจั่วมุกเล่นระดับซึ่งไม่ได้ฉาก ลุงผินกะให้ช่างอื่นมาแก้ไขซ่อมแซมเมื่อคนเข้าอยู่แล้ว กระเบื้องปูพื้นชั้นล่าง แทนที่จะสั่งหินอ่อนมาปูตามเกรดของโครงการ ลุงผินยังจำที่นายใหญ่สั่งได้ว่าให้ใช้วัสดุตามใจแก ลุงผินจึงสั่งให้นำกระเบื้องปูพื้นที่เหลือจากโครงการอื่นมาปู ด้วยจงใจประชดนัยๆ มีหลายจุดที่สีกระเบื้องไม่กลมกลืนกัน ฝ้าระแนงชายคาถ้าใช้ไม้ระแนงจะสวยและทนทานกว่า แต่แกก็จงใจที่จะเลือกใช้ฝ้ายิปซัมแผ่นเรียบเพราะทำง่ายเสร็จเร็ว ซึ่งหากลุงผินวันนี้คือช่างผินวันก่อนๆ บ้านหลังนี้จะต้องถูกรื้อสร้างใหม่ทั้งหลัง

แล้วในที่สุดบ้านหลังที่ 80 ก็เสร็จสมบูรณ์ ทาสีแล้วดูเผินๆ สวยงามมาก ไม่มีใครรู้หรอกว่าจุดอ่อนของบ้านอยู่ตรงไหนบ้างเพราะแทบดูไม่ออก มีแต่ลุงผินเท่านั้นที่รู้ว่า คานล่างไม่ได้มาตรฐาน เสาคอนกรีตบ่มไม่ได้ที่ เพราะแกะแบบออกเร็วเกินไป และอีกอย่างน้อย 10 กว่าจุดที่แกแกล้งทำไม่เห็น ที่สำคัญแกไม่สนใจดูแลควบคุมการก่อสร้างบ้านหลังนี้ด้วยซ้ำ

ลุงผินแจ้งให้คุณบุรินทร์วิศวกรทราบว่าพร้อมส่งงานแล้วบุรินทร์บอกกับลุงผินว่าอย่าเพิ่งไปไหน เย็นนี้จะจัดงานเลี้ยงส่งให้ บอกคนงานทุกคนด้วย ผมจะสั่งอาหารโต๊ะจีน 10 โต๊ะเขาไปแล้ว กินกันให้เต็มที่ มีดนตรีด้วยนะ ให้ตั้งเวทีและโต๊ะอาหารบริเวณบ้านหลังที่ 80 ด้วยนะ

ลุงผินออกจะดีใจไม่น้อยที่บริษัทจะมีน้ำใจจัดเลี้ยงส่งให้แก คนงานที่ทราบข่าว ต่างก็ดีใจรีบอาบน้ำแต่งตัวกันแต่หัววัน

งานเลี้ยงเต็มไปด้วยความชื่นมื่น และสนุกสนาน สมศักดิ์ศรีของผู้ที่ร่วมงานกับบริษัทมาถึง 15 - 16 ปี สร้างความร่ำรวยให้กับบริษัทหลายร้อยล้านบาท เมื่อทุกคนอิ่มท้อง เสียงดนตรีหยุดพัก ลุงผินหรือช่างผินของนายใหญ่ก็ขึ้นไปกล่าวอำลาเจ้านายและเพื่อนร่วมงานของแกด้วยน้ำตาแห่งความปลื้มปิติน้ำตานองใบหน้า พร้อมกันนั้นแกก็ได้ส่งมอบกุญแจบ้านหลังที่ 80 ของโครงการให้กับเจ้านายเพื่อเป็นการส่งมอบงาน
เมื่อลุงผินกล่าวคำอำลาจบแล้ว นายใหญ่ผู้เป็นกรรมการผู้จัดการของบริษัท จึงขึ้นกล่าวขอบคุณช่างผินที่ทุ่มเทให้กับบริษัทมายาวนาน พร้อมกับเชิญช่างผินขึ้นมาบนเวทีอีกครั้งเพื่อรับมอบของขวัญจากบริษัท นายใหญ่พูดว่า

"ผมรักช่างผินเหมือนญาติ ความซื่อสัตย์และผลงานของช่างผิน ผมและลูกค้าประทับใจมาตลอด ในนามบริษัท เฮาส์แอนด์เฮาส์ ผมขอตอบแทนช่างผินด้วยบ้านหลังที่ ช่างผินเลือกแบบเอง เลือกวัสดุเอง และสร้างเองอย่างสุดสวยสุดฝีมือ บ้านหลังที่ 80 นี้จะเป็นบ้านที่ดีที่สุดของช่างผิน สวยงามทนทานชั่วลูกชั่วหลาน ขอให้พวกเราปรบมือดังๆ ให้ช่างผินอีกครั้งครับ"กล่าวจบนายใหญ่ก็มอบกุญแจบ้านพร้อมโฉนดที่ดินให้กับช่างผิน

น้ำตาช่างผินร่วงพรูด้วยความดีใจในน้ำใจของนาย แต่ใครจะรู้ว่า น้ำตาช่างผินตกในกับผลงานบ้านหลังสุดท้ายของอาชีพช่าง และเป็นบ้านหลังสุดท้ายของเขาเอง

Create Date : 08 พฤษภาคม 2550
Last Update : 8 พฤษภาคม 2550 18:16:22 น.		13 comments
Counter : 555 Pageviews.
Share Tweet