อันนี้เขียนย้อนหลังนานมากกกกๆๆๆ ... ไปหาคุณหมอตามนัดประจำสัปดาห์ 39 ช่วงระหว่างสัปดาห์ 28-39 ไม่มีอาการเจ็บท้องแต่อย่างใด มาทำงานก็มีแต่คนถามว่า อ้าวยังไม่คลอดอีกเหรอ คุณพ่อก็ลุ้นจนเหนื่อยแล้ว จัดกระเป๋าไปโรงพยาบาลไว้เรียบร้อยจนลืมว่าเอาอะไรใส่กระเป๋าไว้บ้าง แล้วก็ทำการซักซ้อมกับเพื่อนๆที่จะช่วยดูแลพี่เคนตอนที่พ่อกับแม่ไปโรงพยาบาลเตรียมคลอดหนู .. 

เอาหละ มาถึงนัดหมอ (จำไม่ค่อยได้แล้ว) หมอตรวจปากมดลูก หมอบอกว่าปากมดลูกเปิด 5 ซมแล้ว ยังไม่เจ็บท้องอีกเหรอ ฮ่าๆๆ หมอบอกว่าหนูอยู่ต่ำมากๆแล้ว ถุงน้ำก็ใหญ่มากเตรียมระเบิดแล้ว คุณหมอบอกว่าถ้าเจ็บท้องแล้วจะเร็วมากๆ ให้เตรียมตัวเอาไว้ให้ดี แล้วหมอก็ถามว่าอยากจะเร่งคลอดไหม จะได้มีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจ แม่ก็ถามหมอว่า หมอคิดว่าควรจะเร่งไหม หมอบอกว่า คิดว่าน่าจะดี เพราะจะได้รู้แน่ๆว่าต้องมาโรงพยาบาลกี่โมง แล้วปากมดลูกเปิดมากขนาดนี้ถ้ารอเจ็บท้องเอง อาจจะมา รพ ไม่ทัน คุณแม่เลยตอบตกลงทันที หมอนัดเร่งคลอดให้วันพฤหัส แต่เนื่องจากไม่ได้เป็น medical หมอเลยให้เป็นแบบ on call คือหมอบอกว่า 8 โมงเช้าวันพฤหัส หมอจะโทรมาหาแล้วบอกว่าให้เข้ามากี่โมง

พอได้วันนัดคลอดแล้ว ก็มาบอกหัวหน้าที่ทำงานว่าจะมาทำงานวันสุดท้ายวันพุธ ชิวๆ พอถึงวันพุธมาทำงาน ก็ขอหัวหน้ากลับบ้านตอนบ่าย 2 เพื่อนๆที่ทำงานเข้ามากอดหลายคนมาก แล้วบอกว่าโชคดี หัวหน้า 2 คนก็เข้ามากอด ตอนนั้นน้ำตาจะไหลมาก มันหลากหลายความรู้สึกมาก ทั้งดีใจ ทั้งกลัว เพราะว่าชีวิตคงจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญอีกครั้ง ครั้งแรกตอนมีน้องเคน ครั้งนี้ก็ตอนจะมีหนู 

ตอนเย็นวันนั้นก็พาพี่เคน คุณพ่อไปกินข้าวที่ร้านแอปเปิ้ลบี จำได้เลยว่าสั่งสปาเก็ตตี้คาโบนาร่า กินไปนั่งมองนาฬิกาไป ไม่อยากให้เวลาเดินไปข้างหน้าเลย ตอนนั้นเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาซะงั้น