5 ชั่วโมงครึ่งผ่านไปไกด์จึงบอกให้ชื่นใจว่าปล่องภูเขาไฟ Karthala ที่พวกเรามุ่งพิชิตอยู่ห่างอีกไม่กี่อึดใจแล้ว แต่เราต้องเดินฝ่าทะเลทรายเบื้องหน้าไปก่อน

ภูมิประเทศเบื้องหน้าดูแปลกตามาก อยู่ดีๆ ก็เป็นพื้นที่ทะเลทรายที่สุดแสนจะแห้งแล้ง ทั้งที่ถ้าหันหลังกลับไปก็มีต้นไม้เขียวชอุ่มเป็นทิวแถว

เราเดินข้ามทะเลทรายไปอย่างช้าๆ วิวกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ลมพัดเฉื่อยฉิว ชวนขนลุกอย่างบอกไม่ถูก

จะมีก็แต่ต้นไม้หน้าตาแปลกๆ ซึ่งดูยังไงก็ไม่รู้ว่าตายหรือยัง ผมจินตนาการว่ากำลังเดินอยู่บนดวงจันทร์โน่นแน่ะ

เมื่อเวลา 11.45 น. พวกเราจึงมาถึงปล่องภูเขาไฟที่ยังไม่ดับแห่ง Karthala ใจกลางประเทศคอโมโรส

ระหว่างที่ไกด์ผายมือไปว่านี่คือปล่องภูเขาไฟ Karthala ผมพยายามมองหาแอ่งโคลนเดือด ลาวาและกลุ่มควันโขมงตามจินตนาการภูเขาไฟที่ผมมีมาโดยตลอด

ซ้ายไม่มี ขวาไม่มี บนไม่มี ล่างไม่มี ที่ไหนก็ไม่มี ไม่มีร่องรอยใดๆ ให้ผมถ่ายภาพไปบอกกับใครต่อใครได้ว่านี่คือปล่องภูเขาไฟที่ยังไม่ดับ

ไกด์บอกว่าภูเขาไฟที่ยังไม่ดับหรือ active volcano ไม่ได้หมายความว่าจะต้องมีควันพวยพุ่ง มีโคลนเดือดปุดๆ หรือมีลาวาไหลเลี้ยงตลอดเวลา เพราะอาการเหล่านั้นจะมีต่อเมื่อภูเขาไฟปะทุและเราคงไม่ได้มายืนกดชัตเตอร์อยู่ตรงนี้

ที่เรียกว่ายังไม่ดับเพราะยังมีโอกาสปะทุหรือระเบิดได้ตลอดเวลา และในช่วงหลายสิบปีมานี้ ปะทุแทบจะทุก 7 ปี ครั้งล่าสุดเมื่อปี 2005 นี่เอง

อ้าวนี่ก็เจ็ดปีแล้วซินะหลังจากการปะทุครั้งก่อน ถึงเวลาปะทุอีกรอบพอดิบพอดี นึกแล้วเสียวไปถึงไส้ ปะทุขึ้นมาจริงๆ ไม่ต้องคิดจะวิ่งหนีเลย ยืนท่าสวยๆ ไว้เผื่อใครมาเจอศพถูกเคลือบด้วยลาวาเป็นพอ

ไกด์ชี้ให้ดูว่าปล่องนี้ระเบิดล่าสุดเมื่อปี 1991 ซึ่งเป็นการระเบิดครั้งใหญ่

ปล่องโน้นเมื่อปี 2005

ไกด์ยังบอกอีกว่าพื้นที่ที่เรายืนอยู่นี้มันอาจจะระเบิดและกลายเป็นปล่องขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้ แล้วแต่ความดัน ความร้อนและแม็กมาจะเลือกปะทุตรงจุดไหน

และในพื้นที่รัศมี 3 x 4 กม. รอบตัวพวกเรานี้เป็นปล่องของภูเขาไฟ Karthala ที่ขยายขึ้นทุกครั้งที่มีการปะทุ ปัจจุบันเป็นเจ้าของสถิติปากปล่องภูเขาไฟที่กว้างที่สุดในโลกด้วย การปะทุและระเบิดกว่า 20 ครั้งที่ผ่านมา ทำให้ลักษณะของปล่องภูเขาไฟเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ครั้งหนึ่งเคยมีทะเลสาบอยู่ในปล่องด้วยนะจะบอกให้

ปัจจุบัน ปล่องที่ใหญ่ที่สุดสำหรับผมมันดูเหมือนเหมืองหินหรือภูเขาหินที่ถูกระเบิดเอาหินดินทรายไปใช้งานมากกว่า

ถ่ายรูปเพลินๆ หันไปอีกที ไกด์ Hussein เอาสำรับกับข้าวมาตั้งรอแล้ว รักษาเวลาตั้งแต่ต้นจนจบเลยจริงๆ พ่อคุณ กินกันกลางลานกรวดลาวานั่นเลยครับ คลาสสิกดี

อาหารประกอบด้วย พาสต้าผัดซอสมะเขือคนละกล่อง ขนมปังฝรั่งเศส กล้วย เนย น้ำดื่ม เหนื่อยจนไม่หิวเลยครับ แต่จำต้องกินเพราะขาขึ้นใช้เวลาไปเกือบหกชั่วโมง ขาลงถึงจะใช้เวลาน้อยกว่าแต่ก็ต้องการพลังงานมหาศาลอยู่ดี

นั่งคุยกันไปกินกันไป เสียงก้องไปทั้งเขาเลยครับ เงียบสนิทไร้ผู้คน หากไกด์จะจับผมหมกทรายเพราะหมั่นไส้นี่ก็คงไม่มีใครรู้

น่าเสียดายที่ธรรมชาติที่สมบูรณ์และห่างไกลขนาดนี้ยังมีพวกมือบอนมาเขียนชื่อแสดงความทุเรศของตัวเองที่มาพิชิตเขาลูกนี้ได้อีก ไร้สำนึก อยากเขียนจริง เขียนลงบนทรายแบบผมนี่

ก่อนเริ่มการเดินทางขาลง ปล่องภูเขาไฟในตอนนี้ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกโดยทั่ว ทำให้ดูเป็นภูเขาไฟขึ้นกว่าตอนไม่มีหมอกเยอะเลย แต่มันก็แค่หมอกไม่ใช่ควัน นึกถึงเพลงหมอกจางๆ หรือควันของพี่เบิร์ดขึ้นมา

ขากลับก็กลับเส้นทางเดิมแต่ไกด์ไม่ได้เดินทิ้งห่างมากอีกแล้ว มารู้ในภายหลังว่าเขาสบายใจแล้วที่ผมขึ้นถึงยอด คงได้ทำหน้าที่สมบูรณ์ไปแล้วครึ่งหนึ่ง และขาลงก็ใช้เวลาน้อยกว่าด้วย

เหมือนที่คิดไว้ไม่มีผิด ขาลงแม้ไม่เหนื่อยหอบเหมือนขาขึ้นแต่เข่าและเล็บเท้าที่กระแทกรองเท้าทุกครั้งที่ก้าวเดิน ทำให้ผมทนไม่ไหวจนต้องขอยืมรองเท้าแตะที่ไกด์นำติดมาสวมใส่แทนรองเท้าเดินป่าในช่วงชั่วโมงสุดท้าย ปวดฝ่าเท้าเป็นบ้าเพราะพื้นเป็นหินกรวดตลอดทางแต่อย่างน้อยไม่ปวดเล็บเท้า ใครไม่เคยลองดูได้นะครับ นึกถึงพวกนักโทษสมัยก่อนที่เขาทรมานด้วยการตอกเล็บ มันเจ็บปวดอย่างนี้เอง

ผ่านไปสี่ชั่วโมงจึงเดินทางมาถึงหมู่บ้านที่เราเริ่มเดิน จุดสังเกต คือ ต้นลิ้นจี่ใหญ่และหุ่นไล่กาที่ตอนแรกผมคิดว่าเป็นพิธีกรรมขับไล่ผีแม่ม่ายที่ระบาดจากบ้านเรามาถึงนี่ 

ไกด์พามาส่งเกือบถึงโรงแรม (เขาขอลงก่อนเพราะแท็กซี่ที่ผมต้องจ่ายเองขากลับถึงบ้านเขาก่อน) ตอนประมาณ 18.30 น. ไกด์ซึ่งผมรู้ประวัติส่วนตัวของเขาเกือบทั้งหมดหลังจากผจญภัยและคุยเป็นเพื่อนกันมากว่า 10 ชม. กล่าวชมผมว่าร่างกายแข็งแรงและใช้เวลาน้อยกว่าคนปกติซึ่งจะใช้เวลาขาขึ้นประมาณ 7 ชม. และขาลงประมาณ 5 ชม. ผมใช้ไป 5 ชม. และ 4 ชม. ตามลำดับ โถ พ่อคุณ เล่นเดินทิ้งกันไม่เห็นฝุ่นเลย ไม่เร่งฝีเท้ายังไงไหว รวมแล้วใช้กำลังขาในการเดินเป็นระยะทางเกือบ 40 กม.

นอกจากหยาดเหงื่อแรงงานที่เสียไปเทียบเท่ากับการรับจ้างทำนาซึ่งไม่เคยทำมาก่อนแต่แม่เคยบอกว่าเหนื่อยโฮกแล้ว ผมเสียเงินค่าไต่เขาให้บริษัททัวร์ไป 120 ยูโร หรือประมาณ 4,800 บาท และทิปไกด์ไปอีก 500 บาท ได้ของแถมเป็นอาการปวดไปทั่วสรรพางค์กาย และอาการป่วยที่ต้องพึ่งพาทิฟฟี่ก่อนนอนในคืนนั้น

ไม่รู้จะบอกว่าผิดหวังหรือสมหวังดี ผิดหวังที่ไม่ใช่ภูเขาไฟตามจินตนาการ สมหวังที่ได้ไต่ภูเขาไฟที่ยังไม่ดับและอาจพูดได้ว่าเป็นคนไทยคนแรกที่(สู้อุตส่า)มาไต่ภูเขาไฟลูกนี้ เพราะคงไม่มีคนไทยคนไหนเสียสติพอจะมาเที่ยวไกลขนาดนี้ ใครเสียสติปีนมาแล้วก็มาบอกเล่าเก้าสิบกันนะครับ 

***************************

นับเวลาถอยหลังกลับเมืองไทย 1 เดือนกับอีก 12 วัน