Titanic – อยู่อย่างไร…ตายอย่างไร

ชลนิล

“บทความนี้มีการเฉลยเนื้อหาที่อาจจะทำให้ผู้อ่านเสียอรรถรสในการชมภาพยนตร์”

รูปภาพประกอบจาก //moviescreenshots.blogspot.com/2006/09/titanic-1997.html
มันเป็นเรือที่มีหลากคำเรียกขาน ทั้งเป็น “เรือแห่งความฝัน” “เรือที่ไม่มีวันจม” …ไม่ว่าจะเป็นคำเรียกขานใด เรือลำนี้ก็บรรทุกผู้คนนับพัน ผู้คนที่มีความหลากหลายอาชีพ เพศ วัย และชนชั้น ข้ามมหาสมุทรกว้างใหญ่ ก่อนที่จะพาผู้โดยสารจำนวนเกือบครึ่ง ฝังร่างกลางทะเลอันเย็นเยียบ ปล่อยให้ผู้โดยสารที่เหลือตกอยู่ในสภาพของผู้สูญเสีย ซึมเศร้า รู้สึกผิด และมีความทรงจำ ที่สามารถนำไปเล่าขานได้ชั่วลูกหลาน

ถ้าพูดถึงภาพยนตร์เรื่องไททานิค หลายคนคงนึกถึงแจ็คและโรส คู่รักข้ามชนชั้นที่สามารถปลูกต้นรักด้วยเวลาอันสั้น แต่ประทับใจผู้ชมไปทั่วโลก

แจ็คเป็นจิตรกรหนุ่มพเนจร ผู้เดินทางตามสายลมแห่งโชคชะตา เร่ร่อนไปในเส้นทางหัวใจปรารถนา อาศัยผีเสื้อเสรีโบกโบยนำทาง สามารถขึ้นเรือไททานิคได้ด้วยโชคช่วยทางการพนัน มีโอกาสพบรักข้ามชนชั้นก็เพราะหัวใจอาจหาญ ไม่ยอมให้ผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งกระโดดเรือฆ่าตัวตาย

โรส สาวผู้ดีตกยาก ที่ต้องรักษาเกียรติและหน้าตาของครอบครัวด้วยการยอมรับหมั้นกับชายหนุ่มมหา เศรษฐี ที่เธอไม่อาจทำใจรัก แถมยังต้องเดินทางข้ามมหาสมุทรพร้อมเขาและมารดาตนเอง เพื่อไปเข้าพิธีวิวาห์ที่อเมริกา การสมรสครั้งนี้ ไม่ผิดกับการเดินสู่ประตูเรือนจำ ซึ่งจะพันธนาการชีวิตเธอไปจนตาย อยู่กับเกียรติยศจอมปลอม สังคมเลิศหรู ดูดีแค่เปลือก หมดโอกาสปลดปล่อยวิญญาณเสรี ไม่มีวันได้เดินทางสู่โลกกว้าง ได้เผชิญชีวิตอย่างที่หัวใจร่ำร้อง

อาจเพราะความกดดันเหล่านี้ ทำให้โรสเผลอหลุดสติแตก ตั้งใจไปกระโดดเรือฆ่าตัวตาย แต่ที่ท้ายเรือไททานิคนี้ ชะตาพาให้เธอพบกับแจ็ค…ชายหนุ่มต่างชนชั้น แต่มีหัวใจคล้ายกัน ดวงใจที่รักอิสระ ดวงใจกล้าหาญ หวังท่องไปในโลกกว้าง หลุดจากกรอบ พันธนาการจอมปลอมที่กักขังผู้คน

ด้วยคำพูด… “คุณโดด ผมโดด” …ทำให้โรสยอมเปลี่ยนใจ ไม่ฆ่าตัวตาย และนั่นคือจุดเริ่มต้นความรักของพวกเขา

เส้นทางความรักสั้น ๆ ของสองหนุ่มสาว บนเรือแห่งความฝัน ที่ใคร ๆ ต่างมั่นใจว่าไม่มีวันจมนั้น กลับเต็มไปด้วยอุปสรรค บททดสอบนานา จนเกิดเหตุหายนะที่พิสูจน์จิตใจผู้คน…บทพิสูจน์นี้ ไม่ใช่วัดใจแค่แจ็คกับโรส แต่หมายรวมถึงจิตใจผู้คนมากมาย บนเรือลำนี้

เรือไททานิคชนเข้ากับภูเขาน้ำแข็ง ท้องเรือแตกเสียหาย น้ำไหลทะลักเข้าลำเรือจนมันเริ่มจมอย่างเชื่องช้า ช่วงเวลาแห่งการเอาตัวรอดนี้ ได้แสดงถึงจิตใจผู้คน ภาพรวมของความอลหม่าน ความพยายามรักษาชีวิต ความดิ้นรนเพื่อจะเอาตัวรอด

เรือบดมีไม่พอต่อจำนวนคนนับพัน ผู้ที่มีสิทธิขึ้นเรือก่อนคือผู้โดยสารชั้นหนึ่ง!

น่าแปลกที่ความตายย่างกรายมาถึง กลับยังมีการแบ่งชนชั้น เอาเปรียบ…โดยหารู้ไม่ว่า…ความตายเสมอภาคกัน ความตายไม่เคยเลือกหน้าตา หรือฐานะ…

เมื่อความตายมาถึง…เมื่อรู้ว่าไม่มีทางรอด…คุณจะเลือกตายอย่างไร?

บนเรือไททานิค ยังมีคนบางกลุ่มที่เลือกจะตายอย่างสง่างาม พร้อมยืดอกยอมรับความตายอย่างอาจหาญ…

กัปตันเรือทำหน้าที่ของตนจนวาระสุดท้าย ยอมจมไปกับเรือโดยไม่คิดแย่งที่โดยสารเรือบดกับใคร ยืดอกอยู่หน้าพังงาเรือสมกับเป็นลูกผู้ชาย

บาทหลวงก็ทำหน้าที่ให้กำลังใจผู้คน ยกพระคัมภีร์มาสอน ช่วยเยียวยาจิตใจผู้คนที่กำลังหาที่พึ่ง ได้มีหลักยึด ไม่หวาดหวั่นต่อความตาย พร้อมเดินทางต่อด้วยจิตใจไม่กระสับกระส่าย

เหล่านักดนตรีก็ยังบรรเลงเพลง จนถึงวาระสุดท้ายพร้อมกับเรือ ทำหน้าที่ขับกล่อมผู้คนที่ระส่ำระสายให้สงบลงบ้าง แม้ว่าอาจจะไม่มีใครสนใจฟังเสียงเพลงของพวกเขาเลยก็ตาม

ในกลุ่มผู้ดี ชนชั้นสูง ก็ใช่จะมีแต่คนเห็นแก่ตัว ขี้ขลาด หนีเอาตัวรอดก่อนคนอื่นเท่านั้น ยังมีสุภาพบุรุษแท้ ที่ยอมเสียสละทางรอดให้แก่คนอื่น ไม่หนีวุ่นวายไปกับใคร รู้ว่าต้องตาย ก็ยืดอกยอมรับอย่างลูกผู้ชายแท้

เหล่านี้คือคนที่กล้าจะตาย…ตายด้วยหัวใจไม่กระสับกระส่าย ตายด้วยหัวใจมีหลักยึด

ทว่าผู้คนส่วนใหญ่ไม่เป็นเช่นนั้น ต่างพยายามดิ้นรน หนีเอาตัวรอด หนีความตายกันอย่างสะเปะสะปะไม่รู้ทิศรู้ทาง มีความกลัวตายครองใจ รุ่มร้อน ดิ้นรน ไม่อาจเป็นสุข แล้วก็ตกตายโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ผู้คนเหล่านี้ไม่ต่างจากมดปลวกที่มีมรณะมากางปีกครอบไว้ ให้หนีอย่างไรก็ไม่อาจหลุดรอด

ตายด้วยจิตใจหวาดกลัว กระสับกระส่ายเป็นทุกข์เช่นนี้…เส้นทางที่ไป ย่อมไม่ต่างจากสภาวะจิตใจขณะละจากร่าง!

ในเมื่อเลือกที่จะรอดไม่ได้ เหตุใดจึงไม่เลือกเส้นทางที่จะตาย…ตายอย่างสง่างาม จิตใจมีความมั่นคง มีหลักใจเกาะ ย่อมดีกว่าตายด้วยความดิ้นพล่าน ทุรนทุราย

โรสคือผู้รอดชีวิต เธอรอดเพราะความมีสติของแจ็ค…เขาพาเธอไปยังจุดที่จะอยู่บนเรือได้นานที่สุด ไม่ยอมกระโดดลงน้ำอันเย็นเยียบอย่างขาดสติ และเมื่อเรือจะจมจริง ๆ เขาก็มีสติพอที่จะบอกจังหวะให้เธอกลั้นหายใจ กระทั่งลงไปอยู่ในน้ำ ก็ยังพยายาม หาแผ่นไม้ให้เธอขึ้นไปอาศัย โดยตนเองยอมเสียสละแช่อยู่ในน้ำเสียเอง

น้ำในทะเลเย็นจัด ผู้โดยสารจำนวนหลายร้อยคนที่แช่อยู่ในน้ำเสียชีวิตเกือบหมด รวมทั้งแจ็ค! …มีเรือบดพายกลับมารับผู้รอดชีวิตซึ่งเหลือเพียงห้า – หกคน โดยมีโรสเป็นหนึ่งในนั้น

แรกทีเดียว โรสตั้งใจตายพร้อมแจ็ค ไม่ยอมเรียกให้เรือบดมารับ แต่เธอก็ไม่อาจทำได้ เพราะได้สัญญากับเขาไว้แล้ว ว่าจะต่อสู้…และพยายามมีชีวิตอยู่ต่อไป ให้คุ้มค่ากับการเสียสละของเขา

โรสใช้ชีวิตที่เหลืออย่างคุ้มค่า ได้ทำสิ่งต่าง ๆ ที่ผู้หญิงยุคนั้นไม่กล้าทำ ทั้งขี่ม้า ขับเครื่องบิน ความรักที่มีต่อแจ็คยังอยู่ในความทรงจำ โดยไม่ยอมให้ความเศร้าโศกเสียใจ มาฉุดชีวิตตนเองให้จมแช่อยู่กับอดีต

เธอก้าวไปข้างหน้า มีครอบครัว ใช้ชีวิตเฉกเช่นคนทั่วไป ทำในสิ่งที่อยากทำโดยไม่มีวันมาหวนนึกเสียใจทีหลัง และเสียชีวิตอย่างสงบในวัยชรา บนเรือที่ลอยลำเหนือซากเรือไททานิค ซึ่งจมอยู่ใต้ทะเล ไม่ต่ำกว่าสองไมล์

เมื่อยังมีชีวิต ก็อยู่อย่างมีสติ ดำเนินตามรอยทางที่เหมาะควร ไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่น กระทำในเรื่องที่ไม่น่าละอายใจ เรื่องที่จะไม่มีวันย้อนนึกเสียใจทีหลัง ยามโดนผลกรรมทวงคืน

เมื่อมรณะมาเยือน ก็สามารถยิ้มรับโดยไม่พรั่นพรึง ยอมรับมันเฉกเช่นคนเตรียมใจอยู่ทุกขณะ…ความตายไม่น่ากลัว เรื่องที่น่ากลัวคือ…การไม่ยอมรับว่าจะต้องตาย…

ที่มาบทความ: //kid.plearnkid.com/?p=11004v

Create Date : 20 มีนาคม 2555
Last Update : 20 มีนาคม 2555 11:40:17 น.		1 comments
Counter : 756 Pageviews.
Share Tweet