The Mist

มีคนเคยพูดไว้ค่ะว่า
ถ้าหากว่ามีการเลือกตั้งพระผู้เป็นเจ้าแล้วล่ะก็
พระผู้เป็นเจ้าองค์ปัจจุบันคงจะไม่ได้รับเลือกอีกครั้งเป็นแน่แท้
ไม่ว่าจะซื้อเสียงหรือไม่อย่างไรก็ตามแต่
ด้วยโลกของเราทุกวันนี้อยู่ยากเต็มที มีแต่ทุกข์ทั้งภายนอกภายใน

พระผู้เป็นเจ้ากล้าดีอย่างไร ถึงปล่อยให้เด็กๆกำพร้าพ่อแม่
พระผู้เป็นเจ้ากล้าดีอย่างไร ถึงปล่อยให้มีสัตว์ร้ายเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์อยู่ทุกวี่วัน
พระผู้เป็นเจ้ากล้าดีอย่างไร ถึงปล่อยให้สัตว์โลกตกอยู่ในตมแห่งทุกข์นี้

นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ดิฉันไม่เชื่อในพระผู้เป็นเจ้าค่ะ
หากแต่ดิฉันเชื่ออย่างหมดใจต่อ “คำสอน” ซึ่งล้วนเป็นข้อเท็จจริง
และปฏิเสธไม่ได้
เกริ่นมานาน จะพาเข้าเรื่อง The Mist ค่ะ

ฟ้าหลัง(พายุ)ฝนได้ทิ้งซากความเสียหายต่อบ้านเรือนตามริมฝั่ง
บ้านตัวเอกของเราเองค่ะ เป็นศิลปินวาดใบปิดภาพยนตร์
เช้านั้นเขาเลยต้องพาลูกชายเข้าเมืองเพื่อเตรียมเสบียง
ทันใด ก็เกิดกลุ่มหมอกประหลาดมุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมือง
พร้อมๆกับกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างเข้าไป

เหยื่อรายหนึ่งวิ่งเข้ามาในร้านสะดวกซื้อพร้อมด้วยใบหน้าที่โชกเลือด
กลายเป็นพยานบอกกล่าวว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ภายในกลุ่มหมอก
ทุกคนจึงลังเลที่จะออกไปเผชิญกับบางสิ่งบางอย่างด้านนอกนั่น
ทุกคนจึงจำต้อง “อยู่ร่วมกัน” พากันและกันกลัว ไม่กล้าแม้แต่จะออกไป
ทุกคนจึงจำต้อง “อยู่ร่วมกัน” ภายใต้สภาวะกดดัน ด้วยไม่รู้ว่าจริงๆแล้วอะไรอยู่ด้านนอกนั่น
ทุกคนจึงจำต้อง “อยู่ร่วมกัน” ค่ะ

หนังใจดี ไม่ปล่อยให้เรารอนานเกินควร
พาเรามาเจอ “สัตว์ประหลาด” ของแท้เข้าจนได้
ภาพความสยองจึงเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนนั้น

ทว่า นั่นไม่ใช่แก่นสารที่แท้จริงของดาราบองท์นะคะ
หากแต่ต่อจากนั้นไปต่างหาก ที่หนังพาเราเข้าสู่เขตแดนของกมลสันดานมนุษย์เรา
อารยชนอย่างเราๆท่านๆนี่แหละค่ะ เมื่อถูกกระตุ้นให้เกิดความกลัวต่อ “บางสิ่ง” ที่เราไม่รู้
ภายใต้สภาวะการณ์ที่แทบจะเรียกได้ว่าไร้กฎเกณฑ์
แถมต้องถูกบีบอัดให้ “อยู่ร่วมกัน” ด้วยความกลัวในใจ
นั่นเอง เราจึงได้เห็นผลกระทบ ว่าความกลัวทำอะไรมนุษย์เราได้บ้าง

ภายใต้กับดักทางจิตใจที่ถูกคุกคามด้วยอันตราย คนสิ้นไร้ความหวังเริ่มมองหาผู้นำ
เริ่มโยนความผิดบาปให้กับสิ่งร้ายๆรอบข้างตัว
เริ่มหันหาพระผู้เป็นเจ้า
สุดท้ายก็ปราศจากเหตุผลแห่งอารยชนโดยสิ้นเชิง
และแทบจะทันใด คนเหล่านั้น ก็เริ่มที่จะแบ่งตัวเองออกเป็น 2 กลุ่มแทบจะทันที
คล้ายๆขั้วทางการเมืองแถวนี้ไงคะ
เพียงแต่หนึ่งถูกนำโดยคนคลั่งศาสนา นำแสดงโดยมาเซีย เกย์-ฮาร์เดน
ที่ก่อนหน้านั้นแทบไม่มีใครเคยสนใจฟังเสียงพร่ำบ่นมาก่อน
และอีกหนึ่งของเรา คือโธมัส เจน ที่เล่นเป็นคนกล้านำในกลุ่ม

หนังให้เราได้ลุ้นระทึกตลอดเวลานะคะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
แต่ว่า อย่าเสียดายเวลามาเดาเลยค่ะ
เข้าไปหาคำตอบด้วยตัวเองดีกว่านะคะ แนะนำเป็นอย่างยิ่งค่ะ

ทว่าตัวหนังนั้นเครียด กดดัน ลุ้นระทึกจนนั่งไม่ติดที่
กลัวจนอกสั่นขวัญแขวน และปิดท้ายด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ได้
ดังนั้น เมื่อคุณก้าวออกจากโรงหลังหนังจบ อารมณ์จะไม่จบนะคะ
ด้วยตอนจบของหนังนั้น อาจไม่เป็นไปเหมือนใจใครหลายๆคน
บางคนชอบตอนจบแบบนี้ บางคนไม่

เลยลองถามหลานชายดิฉันเล่นๆว่า แล้วถ้าเป็นเขา เขาจะทำอย่างไร ?
เขาคิดนานเชียวค่ะ ก่อนจะตอบ
ไม่ว่าจะตอบอย่างไรนะคะ แค่ได้คิด ไตร่ตรองสำหรับคนที่เรารักแล้วละก็
มันเพียงพอแล้วล่ะค่ะ
ซึ่งสำหรับดิฉันแล้ว การตัดสินใจในตอนจบของหนังนั้นดีที่สุด
เป็นจริงได้ที่สุด สำหรับสถานการณ์ ณ ตรงนั้น วินาทีนั้น
แต่ก็อย่างว่าล่ะค่ะ คำตอบในตอนท้ายนั้นต่างจิตต่างใจ

สิ่งที่ยังกรุ่นๆหลังออกจากโรงนั้นหลอนดิฉันพอควรค่ะ
ถึงกับต้องหาอะไรมาปรับสภาพจิตใจ เรียกกำลังใจกลับมาอีกครั้ง
Laudate Dominum (KV339) ของโมสาทจึงกลายมาเป็นตัวเลือกในขณะนั้น
ฟังอยู่หลายรอบเลยค่ะ กว่าจิตใจจะกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว

แล้วสุดท้าย ก็ได้แต่ทอดถอนใจว่า
โธ่ ถัง… แม้แต่เพลงที่เราฟังเพลงนี้ ขณะนี้
เขาก็ยังแต่งถึงพระผู้เป็นเจ้าเลย ได้รับแรงบันดาลใจจากพระผู้เป็นเจ้า
ท่าทางจะหนีไม่พ้น จะจนด้วยใจซะกระมัง เฮ้อ…

ขอแสดงความนับถือ

ปล. หาฉบับที่ขับร้องโดยซูมิ โจไม่เจอค่ะ ลองฟังอันนี้ไปก่อนละกันนะคะ
ที่ https://www.youtube.com/watch?v=jEh4-0hCeWk

Create Date : 28 กุมภาพันธ์ 2551		2 comments
Last Update : 28 กุมภาพันธ์ 2551 1:28:41 น.
Counter : 633 Pageviews.
Share Tweet