Bloggang.com : กาญจน์ฏี : ComeTrue

ComeTrue

จินตนาการมรณะ[DarknessMind]
ComeTrue
คุณเคยรู้สึกสับสนจนไม่สามารถจะแยกแยะความเป็นจริงกับความคิดฝันได้บ้างไหม ฉันเคยแยกมันไม่ออก ไม่รู้ว่าตอนไหนคือความเป็นจริง ตอนไหนคือความคิดฝัน เพราะทุกสิ่งปนเปและซ้อนทับกันไปหมด บางทีฉันก็รู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในห้วงฝันทั้งที่ลืมตาตื่น และความคิดฝันของฉันแต่ละครั้งอันเนื่องแต่สิ่งกระทบจิตใจก็จะออกมาในรูปการณ์ที่น่าสยดสยอง ขณะที่ฉันรู้สึกตัว มันก็แค่สิ่งที่นึกคิดหรือจินตนาการจากความคับข้องใจ แต่ผลที่ปรากฏกลับกลายเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในโลกแห่งความจริง!

นรีอ่านหนังสือสอบปลายภาคด้วยความพยายามยิ่งยวด ต่างจากพี่สาวสองคนที่ใช้เวลากับตำราน้อยกว่าหล่อน คนโตเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยรัฐบาลชั้นปีที่ 1 คนรองเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 เป็นเรื่องที่เจ้าตัวยอมรับว่าหัวของหล่อนไม่ดีเท่ากับพี่สาวทั้งสอง และบิดามารดาก็เหมือนจะรักใคร่ไยดีพี่สาวมาก หล่อนรู้สึกเป็นส่วนเกินของครอบครัว บ่อยครั้งที่บิดามารดา พูดจาเปรียบเทียบพวกพี่กับตัวหล่อน พี่ๆก็ยิ้มเยาะให้น้องสาวที่น่าสงสาร นรีรู้สึกถึงความอยุติธรรมเรื่อยมา ทั้งที่มีฐานะเป็นลูกเหมือนๆกัน เหตุใดความรักและความห่วงใยต่างกันนัก พี่สาวที่ได้ใจชอบกระแนะกระแหนน้องสาวคนเล็ก นี่หรือคือสายสัมพันธ์ฉันพี่น้อง พี่สาวต่างหากเล่าที่ควรเอ็นดูตัวหล่อน แต่ก็เปล่า เป็นความปวดร้าวใจอย่างไม่อาจสรรหาคำบรรยาย และนรีต้องเก็บงำไว้กับตนเป็นเวลาที่ยาวนาน

นับแต่ผลการเรียนที่ด้อยกว่าพี่สาว หล่อนก็เผชิญกับความลำเอียงมาโดยตลอด ลูกคนเล็กอย่างหล่อนต้องเป็นฝ่ายอดทนอดกลั้น ความรู้สึกต่ำต้อยถูกตอกย้ำในใจไม่ว่าจะภายในบ้านหรือนอกบ้าน บิดามารดาจะชื่นชมพี่สาวทั้งสองต่อหน้า พี่ๆเป็นที่ภาคภูมิใจและอวดตัวแก่คนรู้จักอย่างหน้าชื่นตาบาน ถ้อยตำหนิต่างๆนานากลับตกเป็นของนรี หล่อนเป็นรอยด่างของครอบครัว กระทั่งจะขึ้นชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ หล่อนก็ยังคงสถานะดังว่าอย่างไม่อาจลบเลือน

"นรี ไปหยิบเทปเพลงให้พี่หน่อยสิ" พี่สาวคนโตที่กึ่งนั่งกึ่งนอนกับเบาะบอกแกมสั่ง

น้องสาวมองหน้าพี่อย่างนึกฉิว ดูเอาเถอะ หล่อนต้องใช้ความสามารถทั้งหมดเพื่อจดจำเนื้อหา พี่สาวกลับใช้สอยหน้าตาเฉย

"ยัยนรี พี่เขาบอกไม่ได้ยินหรือไง" พี่สาวคนรองที่นอนคว่ำเท้าคางเป็นฝ่ายสำทับเสียงเข้ม

นรีจะทำอย่างไรได้ หล่อนก็ต้องจำยอมลุกเดินเข้าห้องนอนของพี่สาวคนโต และหยิบสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ พวกพี่สาวเป็นเช่นนี้เสมอ ชอบกดขี่ข่มเหงเอากับหล่อนและเห็นหล่อนเป็นเครื่องเล่นสร้างความสำราญ

เสียงหัวเราะคิกคักดังอยู่เบื้องหลัง นรีเม้มปาก ใครอย่าได้ถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องเชียว หล่อนตอบได้โดยไม่ต้องเสียเวลาคิดด้วยซ้ำ

น้องสาวกลับออกมาและยื่นส่งเทปให้พี่สาวคนโต

"พี่คะ"

ฝ่ายหลังชักสีหน้า แต่รับของ นรีก็กลับไปนั่งอ่านหนังสือให้ห่างจากพวกพี่ๆ

คล้ายดังกลั่นแกล้ง พี่สาวคนโตเปิดเสียงเพลงดังรบกวนน้องสาวคนเล็ก หล่อนคิดจะกลับเข้าห้องของตน ทว่าพี่สาวคนรอง ดักคออย่างข่มขู่ว่า

"นั่งอยู่นั่นแหละ ถ้าแกคิดจะลุกไปไหนล่ะก็ พี่จะฟ้องแม่ว่าใช้แกนิดๆหน่อยๆ แกก็ไม่พอใจพวกพี่"

คนฟังระบายลมหายใจยาวอย่างหนักใจ

"อ่านหนังสือไป ถ้าแกต้องสอบซ่อม พ่อกับแม่ต้องลงโทษแกแน่ เกรดของแกก็ไม่ดีไม่ใช่เหรอ หนึ่งนิดๆเองนี่" พี่สาวคนโตเอ่ยเหมือนหวังดี

"พวกพี่น่าจะติวให้นรีนะ" หล่อนติง

"คนโง่อย่างแก ต่อให้ติวก็ไม่ได้เรื่องหรอก สมองทึบจะตาย" พี่สาวคนรองพูดแดกดันตรงๆอย่างแล้งน้ำใจ

"ติวให้ก็เสียเวลาของฉันหมด" พี่สาวคนโตเสริมประโยค

นรีโคลงศีรษะ และตั้งสติให้ความสนใจกับตำราต่อไป หล่อนไม่ทันเห็นพี่สาวทั้งสองขยิบตาแก่กัน

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงพี่สาวคนรองก็เรียกขานน้องสาวคนเล็ก

"นรี"

คนถูกเรียกจำต้องละสายตาจากหนังสือในมือ

"อะไรคะ" คำถามสะกดกลั้นความขุ่นใจ

"ฉันหิวน้ำ" คนตอบบอกง่ายๆ

"นรีอ่านหนังสืออยู่นะคะ พี่ๆหัวดีกว่า ใช้เวลาอ่านหนังสือน้อยกว่า ทำไมพี่ๆไม่ลุกไปเอาอะไรๆเองคะ อีกอย่างก็อยู่ใกล้ตู้เย็นกว่านรี"

"แกกล้าย้อนเหรอ" พี่สาวคนรองยันกายนั่ง สายตาเอาเรื่องจ้องมอง

"เปล่าค่ะ หรือที่นรีพูดมันไม่ถูก"

"ยังจะเถียง"

"ไม่ได้เถียงค่ะ"

"อ้อ คงเสียเวลามากกับแค่ให้พี่เชื้อใช้สอย"

"ถ้าพี่ไม่ใช้โน่นใช้นี่นรีบ่อยๆ นรีก็จะทำ แต่นรีรู้ว่าพี่หาเรื่องใช้ไปเรื่อย" หล่อนแย้งเสียงเรียบ

"แกเป็นน้อง พี่ใช้ก็ต้องทำ" พี่สาวคนโตออกปาก

"แกล้งนรีมากกว่ามั้ง"

"กล่าวหากันชัดๆ ใครจะแกล้งแกฮะนรี ไร้สาระ" พี่สาวคนเดิมตำหนิ

"แต่นรีว่าใช่เลยล่ะ"

"เถียงคำไม่ตกฟาก ปากดีนะแก" พี่สาวคนรองขว้างปานิตยสารใส่หน้าน้องสาวคนเล็กเต็มแรงอย่างมีอารมณ์

เป้าหมายไม่ทันตั้งตัว สิ่งพิมพ์เล่มหนาก็ปะทะเข้าที่ใบหน้าตรงๆ หนังสือเรียนหลุดมือ ความเจ็บปวดแล่นจากส่วนหน้าและตรงสู่หัวใจของหล่อน อารมณ์ของนรีถึงขีดสุดทำให้น้ำตาหลั่งไหล

"สำออย" พี่สาวคนรองตะคอก

"พอเหอะ เกิดมันน้อยใจฆ่าตัวตายจะทำไง" พี่สาวคนโตเอ่ยเตือน

คนฟังก็สะบัดหน้า

"พ่อกับแม่จะถามเราไหมพี่"

"ไม่มีใครสนใจนรีอยู่แล้ว" คำพูดของพี่สาวคนโตช่างไร้หัวใจ

คนที่เจ็บช้ำถลันวิ่งเข้าห้องนอนและล้มตัวลงกับเตียงพร้อมกับปล่อยให้น้ำตานองหน้า ใจดำกันทั้งนั้น นรีนึกต่อว่า ไม่ว่าเมื่อไรหล่อนก็ไม่เคยมีความหมายหรือความสำคัญ บิดามารดาไม่เคยต่อว่าต่อขานพี่ๆสักคำกับการข่มเหง ไม่แม้แต่จะถามไถ่ถึงสิ่งผิดปกติที่เกิดกับตัวหล่อน เป็นความโหดร้ายที่สุดทนและหล่อนภาวนาให้ตัวเองหลุดพ้นจากสภาพนี้โดยเร็ว หล่อนเคยคิดถึงเรื่องที่ไม่ควรคิด หากไม่มีพี่สาวทั้งสอง บิดามารดาอาจรักหล่อนกว่าที่เป็นอยู่ ความคิดวนเวียนในหัวทุกครั้งที่พี่ๆทำร้ายทั้งร่างกายทั้งจิตใจของนรี จากการเป็นผู้ถูกกระทำฝ่ายเดียวความเกลียดชังและแค้นเคืองที่สั่งสมตามกาลเวลาย่อมต้องบังเกิด เพียงแต่ไม่มีพี่สาวทั้งสอง ความรักในครอบครัวก็จะเป็นของหล่อน

ประกายตาของนรีเปลี่ยนเป็นแวววาม สีหน้าบ่งบอกอารมณ์ความรู้สึกชัดเจน พลันสมองก็บิดผันการรับรู้ให้หล่อนต้องสับสนระหว่างโลกฝันกับโลกจริงและสูญเสียความสามารถในการแยกแยะอย่างสิ้นเชิง การรับรู้เป็นไปอย่างพร่าเลือน หล่อนคิดว่าตนกำลังฝันกลางวัน แต่การตระหนักรู้กับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดและความรู้สึกที่รุนแรงเมื่อครู่ยังแจ่มชัด…หล่อนปล่อยให้เจตจำนงเป็นสิ่งนำทาง

แรงผลักดันบางอย่างที่หยั่งรากลึกและแฝงเร้นทุกเมื่อเชื่อวันส่งให้นรีเดินออกจากห้อง หล่อนคิดว่าเห็นพี่สาว ทั้งสองมองหล่อนอย่างดูแคลน นรียิ้มที่มุมปาก

"นรีจำได้ว่าพี่ๆกลัวพิเอโร่…ตัวตลกในหนังฝรั่งที่เคยดูตอนเด็กๆ และเป็นฆาตกรโรคจิต"

คนฟังมีสีหน้าฉงน บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปอย่างน่าพิศวงด้วยความเยียบเย็นที่ชวนให้รู้สึกขนพองสยองเกล้าแผ่กระจายทั่วบริเวณบ้าน ขณะคนพูดระลึกถึงพิเอโร่ในวัยเยาว์ ความทรงจำถูกกระตุ้นและมีผลให้ภาพในหัวปรากฏเป็นจริง พิเอโร่ร่างผอมสูงสวมหมวกทรงแปลก เสื้อผ้าสีสันสดใส

พวกพี่สาวเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึงระคนกริ่งเกรง พิเอโร่ที่น่าหวาดหวั่นยังขาดบางสิ่ง นรีมองอย่างสำรวจบุรุษที่ถือกำเนิดจากอากาศธาตุราวเนรมิต หล่อนนึกรู้ว่าพี่สาวทั้งสองพรั่นพรึงสิ่งใด มือข้างหนึ่งของพิเอโร่ก็มีมีดปลายแหลมวาววับทันใด ปากที่ทาสีแดงแสยะยิ้ม ดวงตาฉายแววอำมหิตจดจ้องพี่ๆของนรีอย่างมุ่งร้าย

เป้าหมายโผกอดกันด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทาอย่างหวาดผวา พวกหล่อนกลัวและอยากหนี แต่ก้าวขาไม่ออก พิเอโร่ก็ย่างสามขุมเข้าไปหาอย่างใจเย็น

"น…นรี" พี่สาวคนโตเรียกหาน้องสาวคนเล็กเพราะดูเหมือนพิเอโร่จะหมายเฉพาะตัวหล่อนกับน้องสาวคนรอง

คนถูกเรียกมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาเป็นประกายวาว

"ช่วย…ด้วย…"

นรีส่ายหน้าน้อยๆ

"แกจะปล่อยให้มันทำร้ายพี่เหรอ" พี่สาวคนรองเอ่ยอย่างวอนขอ พิเอโร่อยู่ใกล้พวกหล่อนเต็มที

คนฟังยิ้มเย็น

"พอกันที พี่สาว" สิ้นเสียงของนรี

พิเอโร่ก็กระชากแขนแยกตัวพี่สาวคนโตออกมา ดวงตาของหล่อนขยายขึ้นอย่างตระหนกและมีน้ำใสๆคลอ ทั้งฉายแววหวาดกลัวเจียนเสียสติ พี่สาวคนรองฉวยโอกาสผุดลุกจะหนี พิเอโร่ที่ไวกว่าก็ก้าวเท้าโดยเร็วและใช้มีดแทงเข้าที่กลางหลังของหล่อนจนมิดด้าม

"กรี๊ด!" พี่สาวคนโตกรีดร้อง

พี่สาวคนรองส่งเสียงด้วยความเจ็บปวดและทรุดลงกับพื้น พิเอโร่ก็ดึงมีดที่ย้อมด้วยเลือดออกจากตัวอีกฝ่าย คนเจ็บครวญครางพลางร้องไห้ หล่อนไม่มีทางหนีพ้น พิเอโร่ปล่อยเหยื่อไว้อย่างนั้นแล้วหันกลับไปหาพี่สาวคนโตของนรีที่สติใกล้ขาดผึง หล่อนถดตัวหนีแต่หมดทาง แผ่นหลังสัมผัสกับชั้นวางโทรทัศน์

นรีเฝ้ามองอย่างผู้ดูที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง มือหนึ่งของพิเอโร่ทึ้งผมของพี่สาวคนโตอย่างไม่ปรานีปราศรัย หล่อนพร่ำร้องขอความเมตตา แต่พิเอโร่ไม่ไยดี มีดคมกรีดลึกรอบใบหน้าของหล่อน ผู้ถูกกระทำส่งเสียงโหยไห้ เลือดไหลออกตามปากแผล นรีรู้ว่าสิ่งที่เกิดจากความคิดของหล่อนจะทำอะไรกับพี่สาวคนโต

มีดปักไว้กับแผ่นไม้อันเป็นส่วนประกอบของชั้นวางโทรทัศน์ มือข้างเดิมสาละวนกับการถลกลอกหนังหน้าของเหยื่อ พี่สาวคนโตของนรีส่งเสียงหวนโหยด้วยความเจ็บอย่างเกินบรรยาย ปึ้ด! เหยื่อกรีดเสียงดังลั่นและดิ้นเร่าๆ ส่วนที่เคยมีหนังตอนนี้มีแต่ของเหลวอุ่นๆรินไหล ใบหน้าสวยงามที่พี่สาวคนโตชื่นชมนักหนา บัดนี้ไม่หลงเหลือความน่าดูน่ามอง หล่อนได้แต่เปล่งเสียงครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนคนเสียจริต

พี่สาวคนรองที่นอนคว่ำหน้าก็ฝืนตัวเหลียวมอง ภาพที่สายตาเห็นก็ทำให้หล่อนยิ่งผวาหนักและพลอยส่งเสียงร้องอีกคน ความต้องการเอาตัวรอดสั่งให้มือและเท้าทำการคืบคลานให้พ้นจากอันตราย

นรีเหลือบตาแล พิเอโร่ก็จับข้อเท้าของเหยื่อและลากกลับ

"ไม่…!" เหยื่อร้องเสียงหลงปนสะอื้น

พิเอโร่หักเท้าของเหยื่อ เสียงร้องก็ออกจากปากของหล่อน ยังไม่พอ เท้าอีกข้างรวมทั้งแขนสองข้างก็เช่นกัน สภาพของพี่สาวคนรองไม่ต่างกับคนพิการ

"…นรี" เจ้าหล่อนกลั้นใจเรียกหาน้องด้วยเสียงที่แผ่วเบา

นรีเลิกคิ้วสูง ปากเหยียดยิ้ม

"เสียใจจริงๆค่ะพี่" ถ้อยปฏิเสธสิ้นเยื่อใย

สิ่งที่เกิดจากความคิดของนรีก็ชำแหละแผ่นหลังและอวัยวะภายในของพี่สาวคนรอง เหยื่อที่ส่งเสียงเป็นระยะก็ค่อยๆเงียบลง ดวงตาของเหยื่อที่คว่ำหน้าเปิดค้าง เลือดทะลักไหลนองพื้นเป็นบริเวณกว้างและทางปาก พิเอโร่ไม่สนใจเหยื่อที่หมดลม ยังมีอีกหนึ่งที่หายใจ

พี่สาวคนโตตกอยู่ในสภาพคล้ายคลึงกับพี่สาวคนรองโดยมีนรียืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างแทบปราศจากความรู้สึก ร่องรอยแห่งความสมใจปรากฏบนใบหน้า พี่สาวทั้งสองตายอย่างอนาถด้วยฝีมือของพิเอโร่ที่พวกหล่อนจำฝังใจ และนรีก็ได้เป็นลูกคนเดียวของบ้านอย่างที่ต้องการ

เสียงเปิดบานประตูดังขึ้น ต่อมาคือเสียงกรีดร้องของผู้ให้กำเนิดซึ่งเห็นภาพสุดสยดสยองที่สะเทือนใจเป็นที่ยิ่ง และเป็นเสียงที่ช่วยปลุกนรีให้ตื่นจากห้วงภวังค์ หล่อนรู้สึกตัวเต็มที่ พิเอโร่อันตรธานพร้อมด้วยอาวุธสังหารต่อหน้าต่อตาของหล่อน นรีที่รับรู้เรื่องราวอย่างยินดีก็หันไปยิ้มเริงรื่นให้บิดามารดา.

Create Date : 25 มีนาคม 2548

Last Update : 25 มีนาคม 2548 15:57:44 น.

2 comments

Counter : 1050 Pageviews.

ความจริงพี่สาวมีตั้งสองคนน่าจะสู้ได้นะคะ
ถึงจะตกใจแต่ก็ไม่น่าหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก เพราะยังไงก็เป็นน้องสาวตัวเอง

โดย: moojeab IP: 202.28.180.201 วันที่: 17 ตุลาคม 2548 เวลา:11:38:26 น.

เพิ่งเห็นเม้นท์ของน้องหมอ แหะๆ ขอโทษน้า

โดย: กาญจน์ฏีบ่ได้ log in IP: 203.151.140.119 วันที่: 8 ธันวาคม 2548 เวลา:23:38:43 น.