Alive

จินตนาการมรณะ [DarknessMind] ; Alive
มนุษย์เรามีความคิดฝันหรือจินตนาการทุกคน บ้างก็สามารถทำให้ปรากฏเป็นจริง บ้างก็มีขีดจำกัดแห่งความสามารถและกลายเป็นเพียงความใฝ่ฝัน กระนั้นความคิดฝันคือสิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจให้ก้าวไปสู่จุดหมาย แม้จะมีคนบางส่วนเท่านั้นที่ก้าวถึงเส้นชัยที่ปลายทาง จินตนาการในทางที่ถูกที่ควรเป็นเรื่องดีงาม หากจินตนการของคุณเป็นไปในทางตรงข้าม และกลายเป็นความจริง อะไรจะเกิดขึ้น!

ช่วงพักกลางวันเด็กหญิงวัย 10 ปีลากดินสอวาดรูปลงสมุดเรียน หน้ากลางคือหน้าที่สามารถจะฉีกออกได้ตามแต่ใจ ด้วยความที่แปลกแยกจากคนอื่นทำให้แทบไม่มีเพื่อน ยามว่างเด็กหญิงจึงหากิจกรรมแก้เหงา การวาดรูปคือสิ่งที่ใจชอบ แต่ภาพที่ปรากฏกลับเป็นภาพของสัตว์ประหลาดที่เด็กหญิงเรียกว่า 'ปิศาจ' เป็นความชอบส่วนตัวที่วาดตั้งแต่วัยที่สามารถทำได้ และแรงจูงใจรับมาจากหนังสือการ์ตูนที่ซึมซับบ่อยครั้ง เด็กหญิงคิดเสมอว่ามันมีตัวตนอยู่ในโลกอื่น และรู้สึกหลงใหลไปกับภาพความรุนแรงที่ไร้ความปรานี

แต่เพราะการที่ชอบเก็บตัวและปลีกตัวออกห่างจากใครๆก็ทำให้ตกเป็นเป้าของการกลั่นแกล้งได้ง่าย เด็กหญิงไม่มีกลุ่มเพื่อนที่คอยปกป้อง กลุ่มอันธพาลประจำห้องก็จ้องเล่นงาน ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนแกล้งสารพัด และเพราะเพื่อนที่รู้เห็นรวมทั้งตัวเด็กหญิงไม่กล้าบอกกล่าวครูอาจารย์ด้วยคำขู่ว่าถ้าทำเช่นนั้นจะถูกแกล้งหนักข้อทำให้ไม่มีใครกล้าต่อต้าน ทางที่ช่วยให้รอดพ้นคือนิ่งเฉยเสียและจำยอมสถานเดียว

ทุกครั้งที่เด็กหญิงรู้สึกเก็บกดก็มักจะหาทางระบายความอัดอั้นตันใจด้วยการทำสิ่งที่ถนัด การวาดรูปช่วยให้เกิดการผ่อนคลายได้มาก และความคิดบางอย่างที่ซึมซับจากสัญชาตญาณดิบเถื่อนจากรูปก็เป็นอีกสิ่งที่สามารถบิดเบือนความเป็นจริงที่เจ็บปวด

เพื่อนร่วมห้องที่มีทั้งชายและหญิงที่นั่งอยู่หลังห้องซึ่งเฝ้ามองเด็กหญิงที่นั่งอยู่เกือบหน้าห้องได้สักพักหนึ่งก็ซุบซิบก่อนจะลงมือ แล้วหนึ่งในกลุ่มก็ลุกเดินเฉียดกรายเด็กหญิงที่จดจ่ออยู่กับกิจกรรมที่กระทำ

"ทำอะไรน่ะยัยแก้ว" เสียงใสๆถามชัดเจนพร้อมกับยื่นหน้าด้วยสายตาแส่ส่าย

คนถูกถามเงยหน้าและตอบอย่างหวาดระแวง มือก็รีบปิดสมุด

"วาดรูป"

"รูปอะไรเหรอ" คนถามที่ใคร่รู้ยืดตัวขึ้น

"ก็รูปไง" เป็นคำตอบแบบกำปั้นทุบดิน

"เราอยากเห็น" บอกแกมสั่งอย่างวางอำนาจ

"ไม่สวยหรอก"

"เอ๊ะ! เราบอกว่าอยากเห็น" ถ้อยคำห้วนจัด

แก้วทำท่าจะลุกหนี ฝ่ายตรงข้ามก็คุกคามและแย่งสมุดจากมือของแก้วมาเปิดดู

"พวกเราดูดิ ยัยแก้ววาดอะไรก็ไม่รู้ น่าเกลียดชะมัด" คนพูดกางสมุดและยกขึ้นเหนือหัวให้เพื่อนๆได้เห็น

"น่าเกลียดเหมือนคนวาดเด๊ะ" เสียงเด็กชายเอ่ย

ทั้งกลุ่มหัวเราะอย่างสนุกสนาน

แก้วรู้สึกอับอายอย่างมากและอยากได้สมุดคืน

"ขอเราเถอะ" สุ้มเสียงสั่นเครือ

"ไม่ให้" คนยึดสมุดถอยห่าง

แก้วพยายามยื้ดแย่ง แต่ไม่เป็นผลเพราะฝ่ายตรงข้ามตัวสูงใหญ่และแข็งแรงกว่า ความโกรธและคับแค้นแต่ทำอะไรไม่ได้ก็ทำให้น้ำตารินไหล

"ยัยแก้วร้องไห้แน่ะ" สมาชิกในกลุ่มนั้นเยาะหยัน

"โถๆ แก้วจ๋า อยากได้คืนเหรอ" คนแกล้งแสร้งถามอย่างเห็นใจ

เจ้าตัวพยักหน้า

"งั้น เธอต้องคลานสี่ขาและให้เรานั่งหลัง"

แก้วเม้มปากแน่น

"ว่าไง ไม่งั้นไม่คืนให้นะ"

คนถูกแกล้งจ้องหน้าคนพูดแน่วนิ่ง เสียงหัวเราะจากคนอื่นๆยังไม่จางหาย แก้วหันมองอย่างจดจำ ทว่าไม่อาจตอบโต้ แก้วก็ จำยอมโดยดี

คนตัวเล็กกลายเป็นพาหนะให้คนที่มีน้ำหนัก และกว่าจะเป็นที่พอใจของฝ่ายตรงข้าม แก้วก็ให้รู้สึกเจ็บที่หลังและที่ใจยิ่งนัก

"อะ เอาไป" คนแกล้งโยนสมุดลงกับพื้นอย่างไม่อินังขังขอบ

เจ้าของรีบไขว่คว้าและกอดสมุดแนบอกอย่างหวงแหน ดวงตาแวววาวอย่างเคียดแค้นชิงชังจับตามองคนทั้งกลุ่มที่ลุกเดินออกจากห้อง อยากให้เกิดอะไรบางอย่างกับคนกลุ่มนี้เหลือเกิน…แก้วรำพึง

เด็กหญิงที่สวมชุดนอนลวดลายน่ารักนั่งอยู่กับโต๊ะหนังสือ ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ยังฝังใจ มือกดดินสอกับสมุดวาดด้วยประกายตาที่วาวโรจน์ แม้น้ำตาจะเอ่อท้น และจิตใจที่แข็งกร้าวแฝงความเหี้ยมเกรียม แก้วใช้เวลาอยู่นานกว่ารูปปิศาจจะเสร็จสมบูรณ์ อารมณ์ผ่อนคลาย แก้วก็ชื่นชมกับฝีมือของตน

ปิศาจมีสี่ตา รูปร่างคล้ายหัวใจสีออกคล้ำ เขาโค้งด้านข้างสองและด้านหน้าตรงส่วนหัวหนึ่ง ปากกว้างและยาวมีฟันซี่ใหญ่ของสัตว์กินเนื้ออยู่เต็มปาก แต่ไม่มีจมูก แขนที่ยาวมีกงเล็บแหลม เท้าเหมือนสัตว์ปีก หางยาวเป็นพวงคล้ายสุนัขจิ้งจอก แก้วตั้งชื่อให้มันว่า 'ฮาร์ทัส' และการเคลื่อนไหวที่พิเศษของมันอย่างที่แก้วเขียนกำกับไว้ด้านข้างคือการกระโดดเป็นระยะทางที่ไกลโดยปราศจากเสียง กับความสามารถทะลุผ่านทุกสิ่งที่กีดขวาง แต่ระยะช่วงสั้นๆมันจะใช้การเดิน ปิศาจของแก้วจะมีลักษณะเฉพาะที่เขียนบอกและมีชื่อกำกับทุกตน

แก้วพอใจกับฮาร์ทัสมาก แต่พอเหลือบตามองนาฬิกาก็เป็นเวลาที่ควรเข้านอน แก้วเปิดสมุดค้างและปิดโป๊ะไฟก่อนเดินไปที่เตียงที่อยู่ใกล้ๆ

ยามดึกสงัด ณ ช่วงเวลาเที่ยงคืนตรงมีเงาดำที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วอยู่ในความมืดบนหลังคาครัวเรือนจากหลังหนึ่งข้ามไปยังอีกหลังที่อยู่ห่างออกไป ที่สุดก็หยุดยืนบนหลังคาบ้านของเด็กวัยเดียวกับแก้วเพราะมันรู้ทุกอย่างที่อยากรู้ ตำแหน่งแห่งที่ของ บ้านเรือนของใครสักคนเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

เหยื่อใช้เครื่องคอมพิวเตอร์เล่นเกมส์โดยที่พ่อแม่หลับสนิทและไม่รับรู้ว่าลูกทำอะไร เจ้าปิศาจก็ม้วนตัวทะลุผ่านส่วนหลังคาลงไปและเข้าสู่ห้องนอนของเหยื่ออย่างง่ายดาย มันยืนอยู่ด้านหลังเหยื่อที่ไม่รู้เรื่องราวใดๆ ขาขยับตัวเข้าใกล้ น้ำลายที่มีกลิ่นเหม็นหยดย้อย และกลิ่นนี่เองที่เรียกความประหลาดใจให้แก่เหยื่อ

เด็กหญิงหมุนเก้าอี้เพื่อจะมองหาต้นตอของกลิ่น ก็ต้องพบเข้ากับสัตว์พิสดารที่ไม่เคยเห็น มันมีรูปร่างไม่เป็นที่เจริญตา ทว่าน่าสะพรึงกลัว ดวงตาของมันจับจ้องมองมาอย่างไม่กะพริบ เด็กหญิงรู้สึกหวาดกลัวจับใจ เนื้อตัวสั่นเทา

พอเหยื่ออ้าปากจะส่งเสียงร้อง ทว่ายังไม่ทันที่เสียงจะเล็ดลอดล่วงพ้นลำคอ เจ้าปิศาจก็ใช้กงเล็บตวัดตัดฉับเข้าที่คอหอยขาวๆ ของเหลวสีแดงสาดกระเซ็นและทะลักไหลเปรอะเปื้อนร่างที่ล้มตะแคงลงกับพื้น แต่ยังกระตุกถี่ก่อนสิ้นใจต่อหน้า แล้วมันก็ตรงเข้ากัดกินเหยื่ออย่างหิวกระหาย ภายในคืนเดียวมันจัดการเหยื่อไปหลายรายที่ล้วนแต่เป็นเด็กชั้นประถมศึกษา และจงใจเหลือเศษซากบางชิ้นส่วนทิ้งไว้

เช้าวันใหม่แก้วไปโรงเรียนก็ทราบข่าวการเสียชีวิตของเพื่อนร่วมห้องและเป็นกลุ่มที่ชอบหาเรื่องหลายต่อหลายครั้ง ทีแรกเกิดความตื่นตระหนก ถัดมาคือความสาแก่ใจ และย่อมไม่มีความเสียใจนอกจากสีหน้าเรียบเฉย เด็กหญิงซ่อนยิ้มเยือกเย็นแฝงความอำมหิตไว้ในสีหน้าอย่างแนบเนียน เจ้าตัวรู้ว่าเป็นฝีมือของใคร เพราะความฝัน…แก้วร่วมรับรู้เหตุการณ์ผ่านทางสายตาของฮาร์ทัส!

**********************************
มาแบบสั้นๆง่ายๆจบไวนะคะ เรื่องนี้เขียนด้วยโหมดโหดเพื่อระบายอารมณ์อันเนื่องมาจากความเครียดและภายใต้ภาวะกดดันบีบคั้นหัวใจสุดๆค่ะ แต่ดูเหมือนจะยังโหดไม่ได้ใจ หึๆ

Create Date : 22 มีนาคม 2548		0 comments
Last Update : 22 มีนาคม 2548 22:45:58 น.
Counter : 323 Pageviews.
Share Tweet