Bloggang.com : freepark : เรื่องสั้นชุด ความน่าจะเป็นหมา : สมการบนรถ

เรื่องสั้นชุด ความน่าจะเป็นหมา : สมการบนรถ

สมการบนรถ

“ระวังๆๆ เบรคๆๆๆ”
เสียงของพล ผู้เป็นสามี ของเยาวภา ดังลั่น หลังจากฝ่ายภรรยา ที่เพิ่งหัดขับรถวันนี้เป็นวันที่สอง ขับรถไปเบียดเกือบโดนขอบของฟุตบาทแห่งหนึ่ง แต่โชคดีที่เบรกรถไว้ได้ทัน พลยื่นหน้าออกจากหน้าต่างของรถไปชะเง้อมองด้านข้างของตัวรถ และถอนหายใจ ที่รถของตัวเองไม่เป็นอะไร แต่เขาพบว่า มีจักรยานคันหนึ่งจอดนิ่งอยู่ข้างๆ ใกล้ๆ เฉียดตัวรถนิดเดียว

เยาวภาสีหน้าเคร่งเครียด ด้วยความที่กดดันที่ต้องมานั่งหัดขับรถกับผู้เป็นสามีจอมจริงจัง เธอน่าจะไปหัดที่โรงเรียนสอนขับรถให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แต่ก็จำต้องยอมหัดกับสามีแต่โดยดี เพราะเกรงใจ และไม่อยากดูถูก

“เอาล่ะ รีบสตาร์ทรถ จะได้หัดต่อ”
พลบอกภรรยา ให้รีบเอารถออก เพราะกลัวรถจักรยานจะล้มมาโดนรถเป็นรอยขีดข่วน แต่ยังไม่ทันทีเยาวภาจะสตาร์ทรถเสร็จ ก็มีเด็กชายวัยสิบขวบ วิ่งเข้ามาจูงรถจักรยานขี่ออกไป แต่ที่ๆ จักรยานจะออกแคบเกินไป เพราะรถยนต์ขวางอยู่ ทำให้แฮนด์ของจักรยานเบียดเข้ากับตัวรถจนเป็นรอยขีดข่วน พลตกใจ ร้องโวยวายด่าเด็กคนนั้น เด็กคนนั้นหันมาทำหน้างงๆ แล้วขี่จักรยานจากไป พลลงจากรถไปดูร่องรอยความเสียหาย

“เห็นมั้ย เพราะคุณแท้ๆ ออกรถช้า รถโดนจักรยานเด็กนั่น เป็นรอยเลย”
“ชั้นขอโทษ ฉันไม่รู้”
“อะไรก็ไม่รู้ไปหมดล่ะ คุณนี่ เพราะเรียนรู้ช้าอย่างนี้ไง ถึงหัดรถไม่เป็นแบบนี้”
“เอ๊ะคุณนี่ รอยแค่นี้ ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย คิดมากเดี๋ยวรอยมาอยู่บนหน้าผากหรอก”
“ก็มันแค่นี้สำหรับคุณไง แต่มันใหญ่สำหรับผม”
“แต่เรื่องหัดขับรถมันก็เป็นเรื่องใหญ่สำหรับฉันเหมือนกัน”
“ก็แค่หัดรถ แค่ง่ายๆ เอง เรื่องใหญ่ตรงไหน”
“คุณหัดเป็นเร็ว เพราะคุณเก่ง มันก็ง่ายและเป็นเรื่องเล็กสำหรับคุณสิ ส่วนฉันไม่เก่งเหมือนคุณ มันก็เลยยาก คนเราจะให้เก่งเหมือนกันได้ไง คนเรามันไม่เหมือนกัน ชอบมองเรื่องของตัวเองเป็นเรื่องใหญ่ เรื่องของคนอื่นเป็นเรื่องเล็กอยู่เรื่อย”
“คุณนี่ขี้บ่นจังเลยนะ ทำไมทำตัวแย่แบบนี้”
“ฉันทำอะไรผิดพลาดนิดหน่อย คุณก็ชอบมองว่าฉันเป็นคนไม่ดีเป็นคนแย่ไปซะหมด คุณไม่เคยมองสิ่งที่ดีๆ ในตัวฉันบ้างเลย ฉันพยายามทำดีคุณไม่เคยสน แต่พอทำอะไรพลาด ก็มาโวยวาย มาตัดสินว่าฉันเป็นคนเลวเป็นคนไม่ดี ที่ฉันแต่งงานกับคุณมา เพราะชั้นเลือกมองแต่สิ่งที่ดีๆ ในตัวคุณ แต่วันนี้ ฉันทนไม่ได้แล้ว ขอจบแค่นี้ เราเลิกกันเถอะ”
เยาวภาขอเลิกกับสามีในวันนั้นทันที

หลังจากที่ตัดสินใจอยู่หลายวัน ทั้งสองคนก็เลิกกัน พลต้องอยู่ตัวคนเดียวเพียงลำพัง การที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ทำให้พลรู้ซึ้งถึงเวลาที่ไม่มีใคร รู้ซึ้งถึงความเหงา รู้ว่า คนๆหนึ่งมีค่ามากมายแค่ไหน เขาไม่น่าใช้อารมณ์กับเยาวภาขนาดนั้นเลย

พลขับรถแบบใจลอยไปเรื่อยๆตามทาง จนเผลอขับรถเบี่ยงไปกลางถนน จนเกือบถึงทางเลนขวา บังเอิญมีรถกำลังสวนมาพอดี พลจึงรีบหักหลบคืนมาทางเลนซ้าย แต่บังเอิญรถไปเบียดเข้ากับจักรยานที่มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังขี่อยู่ริมทาง ทำให้จักรยานล้ม รถของพลพุ่งไปชนกระถางต้นไม้ริมทาง จนรถเป็นรอยบุบเล็กๆ

พลตกใจรีบลงจากรถมาดูรถของตัวเองว่าเป็นรอยมากแค่ไหน อีกด้านพ่อแม่ของเด็กที่ขี่จักรยานวิ่งออกมาดูลูกชายที่ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ซึ่งโชคดีที่ขี่จักรยานหลบทัน ทำให้จักรยานล้มแค่หัวเข่าแตก พลเห็นเด็กคนนั้นก็รู้สึกว่าหน้าตาคุ้นๆ แลวเขาก็นึกได้ว่าเป็นเด็กคนเดียวกันกับที่เคยทำรถของเขาเป็นรอยเมื่อครั้งนั้น ซึ่งทำให้เขาต้องเลิกกับภรรยาตัวเอง พลเดินเข้าไปหาเด็กคนนั้นและครอบครัวของเด็กเพื่อที่จะดูว่าเป็นอะไรมากน้อยแค่ไหน แต่ เขาก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่าเป็นแม่ของเด็กคนนั้น เป็น เยาวภา ภรรยาของเขานั่นเอง

“เยาว์ คุณ คุณแต่งงานใหม่แล้วเหรอ”
“ใช่ ฉันแต่งงานใหม่แล้ว นี่คุณปกรณ์ สามีของดิชั้น ส่วนนี่เป็นลูกชายของเขา”
“ทำไมคุณต้องแต่งงานใหม่ด้วย เรากลับมาคืนดีกันไม่ได้เหรอ”
“ฉันมีชีวิตใหม่ที่มีความสุขมากๆ ในบ้านหลังนี้”
เยาวภาชี้เข้าไปที่บ้านของเธอซึ่งอยู่ตรงหน้า
“บ้านก็หลังเก่าๆ รกๆ สู้บ้านเราก็ไม่ได้”
“แต่ก็เป็นบ้านที่อบอุ่น และมีความสุข บางคนบ้านหลังใหญ่สวยงาม แต่หาความสุขไม่ได้ก็มี มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับบ้านหรอก มันขึ้นอยู่กับคนอยู่”
“แล้วสามีใหม่คุณนี่ ดูจากรูปร่างหน้าตาแล้ว จะดูแลคุณได้ตลอดรอดฝั่งหรือ”
“ได้สิ รู้มั้ย ตอนนี้ฉันหัดรถเป็นแล้ว” เยาวภายิ้ม
“หน้าตาไม่ใช่สิ่งที่วัดข้อบกพร่องของความเป็นคนจากภายในได้ ฉันถามจริงๆเถอะทำไมคุณถึงชอบมองแต่ข้อบกพร่องของคนอื่นจังเลย ทำไมถึงไม่มองสิ่งที่ดีๆในตัวคนอื่นบ้าง คุณมองแค่ภายนอกของเขาคุณก็ตัดสินได้แล้วหรือว่าเขาเป็นคนยังไง”
“หน้าอย่างนั้น ดูก็รู้ว่าเป็นคนไม่ดีแน่ๆ”
“อย่าด่วนตัดสินอะไร ทั้งที่ยังไม่รู้”เยาวภาพูด
พลนิ่งเงียบ ทำท่าจะเดินจากไป
“แล้วคุณจะไม่ถามซักคำเลยเหรอ ว่าลูกชายฉันเป็นยังไงบ้าง”
“ผมก็เห็นว่าไม่เป็นอะไรมากนี่ แต่รถผมสิ มีรอยบุบรอยใหญ่เลย”
“รอยบุบรถ สำคัญกว่าชีวิตคนว่างั้น”
เยาวภาทำหน้าเอือมระอา แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้พลยืนอยู่คนเดียวเพียงลำพัง

พลเอารถไปจอดที่หน้าร้านค้าแห่งหนึ่ง ยืนมองรอยบุบที่รถอย่างพิจารณา และรู้สึกหัวเสีย รอยขีดข่วนจากเมื่อก่อนเพิ่งจะหายไปได้ไม่นาน รอยบุบก็เข้ามาแทนที่เสียแล้ว
พลมองรอยบุบเล็กๆนั้น โดยไม่ได้หันไปมองข้างหลังว่าเกิดอะไรขึ้น

ป้ายคัตเอาท์โฆษณาอันใหญ่ กำลังล้มลงมาทับยังตัวเขา
งานนี้คนบุบเยอะกว่ารถ แถมยังซ่อมไม่ได้ซะด้วยสิ
แต่แค่นี้...เรื่องเล็ก

Create Date : 06 ตุลาคม 2553

Last Update : 6 ตุลาคม 2553 13:21:54 น.

0 comments

Counter : 359 Pageviews.