BlogGang.com : : Eeyore : ฮีโร่สามัญประจำบ้าน

ฮีโร่สามัญประจำบ้าน

อ่านแล้วชอบ เลยแปลรวดเดียวจบ ทั้งที่งานกำลังยุ่ง
(เพื่ออะไรวะคะเนี่ยอิฉัน!?!)

ขยันก็อ่าน ขี้เกียจก็ผ่าน
ตามสบายจ้ะ

แปลโดย แม่เจ้านีล - เจ้าของบล็อกนี้แหละ

จาก Do-It-Yourself Heroes โดย แนนซี กิบส์ นิตยสารไทม์ ฉบับ May 18, 2009

อ่านต้นฉบับได้ที่นี่ค่ะ

มนุษยชาติสร้างสรรค์ฮีโร่อย่างที่เรา ๆ กำลังต้องการให้เสมอ
ตั้งแต่เฮอคิวสิสกับเชอร์ล็อค โฮล์มส
ผู้ต่างอาศัยความสามารถเหนือธรรมชาติของตนเอาชนะคู่ต่อสู้อันแข็งแกร่ง
ไปจนถึงอันเดอร์ด๊อกยอดสุนัขพิทักษ์โลกกับลูกเป็ดขี้เหร่
ผู้ซึ่งสำแดงความเป็นฮีโร่ให้เห็นผ่านการพัฒนาเปลี่ยนแปลงตัวตนนั้นเอง
ท่ามกลางพาดหัวข่าวซึ่งอึกทึกไปด้วยมหันตภัยและความสับสนวุ่นวาย
ก็เป็นธรรมดาที่ในตอนนี้เราต้องออกค้นหาฮีโร่แห่งกาลสมัยกันอีกสักครั้ง

เริ่มจากกัปตันเชสลี่ (ซัลลี่) ซัลเลนเบอร์เกอร์ ผู้ซึ่งเดินตรวจตลอดความยาวเครื่องบินของตนที่ใกล้จมแม่น้ำ
จนแน่ใจว่าผู้โดยสารทุกรายได้รับการช่วยเหลือไปแล้วครบถ้วน
ต่อมาก็กัปตันริชาร์ด ฟิลลิปส์ ผู้ต่อกรโจรสลัดร้ายกลางทะเลเกรี้ยวกราด
แล้วสุดท้ายเราก็พบ ซูซาน บอยล์ คุณป้าตกงานเคร่งศาสนา
ผู้โดนมารดาใกล้ตายสั่ง ให้ไปไล่ล่าความฝันน่าขันแห่งการเป็นนักร้องแถวหน้าเสียให้รู้แล้วรู้รอด

หนึ่งในจำนวนนั้นอาจเป็นลุงโอลิเวอร์หรือป้าฟลอเรนซ์ของเราได้สบาย ๆ
อยู่อย่างปราศจากชื่อเสียงวันแล้ววันเล่าจนต้องมาเจอบททดสอบกะทันหัน
แทบไร้โอกาสเตรียมตัวนอกเสียจากเวลาชั่วชีวิตที่สั่งสมให้กลายมาเป็นตัวเองนี่แหละ
ซัลลี่ขับเครื่องบินมาแล้ว 19,000 ชั่วโมง บินเครื่องร่อนเป็นงานอดิเรก สำเร็จปริญญาโทสองสาขา
ศึกษาจิตวิทยาภาวะวิกฤต เพื่อเรียนรู้วิธีควบคุมการปฏิบัติหน้าที่ของลูกทีมในสถานการณ์ฉุกเฉิน
"กระผมกับลูกเรือ เราก็แค่ทำงานตามหน้าที่เท่านั้น"
เขาแจ้งให้ประธานาธิบดีทราบเมื่อฝ่ายหลังโทรมาแสดงความยินดี

_{Chesley (Sully) Sullenberger III -- ขอบคุณภาพจาก AP}

ด้านฟิลลิปส์ อดีตคนขับแท็กซี่จากบอสตัน
เมื่อไม่มีอาวุธใด ๆ ที่สามารถนำมาใช้ต่อสู้เขาจึงพยายามเจรจา
ขอแลกเปลี่ยนตัวเองกับโจรสลัดผู้หนึ่ง ซึ่งลูกเรือของตนจับตัวไว้ได้
แต่กลุ่มโจรเห็นว่ากัปตันมีค่ามากกว่าจึงกักไว้เป็นตัวประกันถึงห้าวัน
จนกระทั่งนักแม่นปืนหน่วยจู่โจมพิเศษ (SEAL) แสดงปาฏิหาริย์วันอีสเตอร์ช่วยได้ในที่สุด
"เป็นผลงานที่สุดยอดมาก" เขาเอ่ยถึงทหารหน่วยจู่โจมพิเศษเหล่านั้น "พวกเขาคือซูเปอร์ฮีโร่ตัวจริง"
ลูกเรือของเขาก็เรียกกัปตันด้วยคำเดียวกันนี้เอง

แล้วก็มาถึงบอยล์ น้องสุดท้องในจำนวนเก้าคน เคยขาดออกซิเจนเมื่อแรกเกิด
โดนรุมแกล้งที่โรงเรียน ใช้ชีวิตอุดอู้อยู่กับแมวรักชื่อเพบเบิ้ลส์
เมื่อครั้งที่ไปคัดตัวเข้าแข่งขันในรายการทีวีปี 1995 ยุคแห่งความหยิ่งยโสและหรูหราฟู่ฟ่า ก็ถูกเย้ยหยันกลับมา
จึงได้แต่ร้องคาราโอเกะที่ผับและพยาบาลแม่ซึ่งป่วยหนักจนถึงวันที่เธอเสียชีวิตไป
"แม่คือชีวิตของฉัน" บอยล์กล่าว
"แม่บอกให้ฉันไปสมัคร Britain's Got Talent เราดูรายการด้วยกันเสมอ แม่เชื่อว่าฉันจะชนะ"
บอยล์เฉิดฉายกลางเวทีจนได้ พร้อมความทะนงตนแบบเปิ่น ๆ และขนคิ้วชี้โด่ชี้เด่เหมือนลูกหนู
กระทั่งวันนี้ชื่อเสียงก็ยังอุตส่าห์ล้อเลียนคุณป้าด้วยการให้ฉายา "นางฟ้าขนดก"

แน่ล่ะ เพลงซึ่งสร้างชื่อให้เธอคือหนึ่งในบรรดาเพลงขมขื่นที่สุดที่ละครเพลงเคยมี
ขับร้องโดยเด็กสาวผู้ต่ำต้อยแร้นแค้น
"ชีวิตนี้ฉันเคยฝัน / ว่ามันจะต่างจากนรกที่เป็นอยู่ / ต่างสิตอนนี้เท่าที่ดู / ชีวิตเพิ่งฆ่าฝันที่ฉันสู้เฝ้าฝันมา"

_{"Britain's Got Talent" star Susan Boyle -- ขอบคุณภาพจาก AP}

ทว่าฝันของบอยล์กลับได้ฟื้นคืนชีพอย่างรุ่งโรจน์
แอชตันกับเดมี่ ราชาและราชินีแห่งอาณาจักรทวิตเตอร์ยังจ้อจิ๊บ ๆ เรื่องเธอ
แต่คุณป้าก็ไม่อาจรู้ได้เพราะไม่มีทั้งมือถือและคอมพิวเตอร์
รู้แต่ว่าตอนนี้ที่หน้าบ้านประชาสงเคราะห์ของตนมีช่างภาพมาดักรออยู่ โอปราห์ก็ส่งเทียบเชิญมาออกรายการ
และด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอทำให้พวกหัวแข็งเลิกเยาะหยันแล้วหันมาร้องไห้แทนได้

แต่ละเดือนเทพเจ้าแห่งข่าวทรงบันดาลนิทานสอนใจเหล่านี้มาให้เรา
เป็นของขวัญในกล่องทองคำเพื่อเตือนว่าคุณค่าแท้จริงอยู่ที่ไหน
เรารู้สึกดีขึ้นเยอะเมื่อรู้ว่าใคร ๆ ก็เป็นซูเปอร์แมนได้
และไม่ว่าจะมองทางใด ก็ล้วนแต่มีความยิ่งใหญ่ ศักดิ์ศรี อัจฉริยะภาพ และมีความโชคดีซุกซ่อนอยู่
เรื่องเล่าพวกนี้คงหมดความหมายหากซูซาน บอยล์เป็นยัปปี้นักชงกาแฟในร้านหรูสักคน
หรือหากกัปตันฟิลลิปส์เคยประจำหน่วยซีลมาก่อนเสียเอง
ความธรรมดาสามัญติดปีกให้เรื่องราวโบกบิน

_{Maersk Alabama Captain Richard Phillips -- ขอบคุณภาพจาก AP}

คุณสมบัติต่าง ๆ ที่เนื้อหาของข่าวเชิดชูคือประเด็นสำคัญ
นั่นคือความสามารถตามตำแหน่งหน้าที่ ดังที่นักบินผู้รู้จักคุ้นเคยเครื่องบินของเขาดีแสดงให้เห็น,
ความเสียสละ เหมือนกัปตันผู้ยินดีแลกชีวิตตนเพื่อรักษาชีวิตลูกเรือทั้งหมด,
ความอุตสาหะ เช่นในนักร้องที่รู้ตัวตั้งแต่แตกเนื้อสาวว่าตนต้องการอะไร
และไม่ยอมเปลี่ยนใจแม้จะต้องโดนดูถูกเพียงใดก็ตาม

ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ที่สิ่งเหล่านี้ก็เป็นคุณสมบัติที่โค้ชชีวิตระดับประเทศอย่าง บารัค โอบามา ยกย่องอยู่เสมอ
การที่ท่านประธานาธิบดีขอบคุณและชมเชยสาธารณชนสำหรับความอดทน
ทำให้ฉันมั่นใจว่าเขาต้องได้อ่านคู่มือพ่อแม่มาแน่ ๆ
หนังสือพวกนี้ชอบบอกว่า ถ้าเราอยากให้ลูกมีคุณสมบัติอย่างไร ให้รีบชมเรื่องนั้นไว้ก่อน
โอบามากล่าวว่าการจะฟื้นฟูสังคมด้านใด ๆ อย่างจริงจัง ต้องอาศัย "สำนึกแรงกล้าที่จะรับผิดชอบภาระหน้าที่"
ซึ่งแปลได้ว่าจงพับแขนเสื้อขึ้นและเก็บกวาดชำระมูลฝอยของตนเสียดี ๆ นั่นเอง

ยุคสมัยนี้ปฏิเสธคุณธรรมขั้นสูงซับซ้อน
กลับเรียกหาเพียงความถ่อมตน ความอดทน ความเพียร และความมีประสิทธิภาพ
ในวันที่ทุกคนต่างต้องเอาตัวเองให้รอด เราโหยหาความอุ่นใจที่วีรชนคนธรรมดาเหล่านี้มีให้
ดีใจที่ยังมีเรื่องเล็ก ๆ ให้สนแม้ยังต้องกังวลในเรื่องใหญ่ ๆ

นี่คือช่วงเวลาแห่งคาราโอเกะโดยแท้
แม้จะไม่มีสตางค์จ้างดนตรีเต็มวง
แต่เราก็เริงร่าร้องลำนำเชิดชูความสูงส่งอันสุดแสนสามัญกันได้ตลอดทั้งคืน.

Create Date : 29 พฤษภาคม 2552

Last Update : 29 พฤษภาคม 2552 3:27:18 น.

7 comments

Counter : 1108 Pageviews.

ว้าว มาอ่านเป็นคนแรก

ขอบคุณคนแปลนะจ๊ะ

ตอนนี้พี่มีงาน full time เป็นแม่ลูกอ่อนค่ะ น้องปัณณ์อายุได้ ๓๗ วันละ
เห็นจริงเลยที่เขาว่า You have never worked full time until you become a mom. (on a bumper sticker เหมือนกัน)

แล้วจะมาทักทายใหม่นะคะ

โดย: เปีย IP: 124.120.165.173 วันที่: 29 พฤษภาคม 2552 เวลา:9:36:32 น.

กรี๊ดดด คิดถึงพี่เปีย อะอะ เป็นแม่ลูกอ่อนไปเสียแล้ว
เมื่อคืนเพิ่งไปอ่านบล็อกพี่อยู่พอดี
แต่มันจะเช้าแล้วหนูเลยนึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไร

ว่าง ๆ ขอดูรูปน้องปัณณ์หน่อยจ้า

โดย: Eeyore

วันที่: 29 พฤษภาคม 2552 เวลา:11:41:47 น.

แว้ก ยังมีคนเข้าไปอ่านบล็อกจวนร้างของเราอีกหรือนี่ ^^' อายจัง ไม่ได้เขียนมาเป็นปีแล้ว :p
พี่ก็แวะมาดูบล็อกนี้นานๆที นี่เป็นครั้งแรกที่เข้ามาเจอตอนเขียนเสร็จใหม่ๆ
แหม นับว่าเรานี่ใจตรงกัน(ในรอบทศวรรษ) อิิอิ

รูปปัณณ์ รอแป๊บบบ(ใหญ่ๆ)นะคะ ถ้าทำได้จะมาแปะให้ดูในทันใด (มีบทเรียนว่าทำอะไรได้ตอนไหนทำ อย่าผัดวันประกันพรุ่ง เพราะไม่รู้ลูกจะตื่นตอนไหน เหอเหอ)

โดย: เปีย IP: 124.120.163.80 วันที่: 30 พฤษภาคม 2552 เวลา:19:35:56 น.

มาแล้วค้าบบบ

รูปแรกนี่อายุประมาณ ๖ ชั่วโมง

รูปนี้ถ่ายวันเสาร์ที่แล้ว อายุ ๑ เดือน ๑ วันค่ะ

โดย: เปียดื้อ

วันที่: 30 พฤษภาคม 2552 เวลา:20:44:44 น.

ว้ายยย เห็นเด็ก ๆ แล้วชื่นใจ หน้าตาน้องเหมือนเลี้ยงง่ายนะคะ (หรือเปล่า อิอิ)
แล้วตอนนี้พี่เปียทำงานอยู่หรือลาเลี้ยงน้องอะคะ
ช่วงนี้คงนอนน้อยเนอะ
เอ๊ะ เริ่มจะคุยกันส่วนตัวแระ เดี๋ยวหนูไปฝากเมลไว้ที่บล็อกพี่ดีกว่า
พอพี่เจอแล้วจะได้ลบออกได้เลยจ้า

โดย: Eย IP: 110.169.8.252 วันที่: 2 มิถุนายน 2552 เวลา:14:34:54 น.

ส่งเมลไปแล้วนะคะ (ถ้ามีเวลาจะส่งไปอีก แฮ่)
คอมเมนต์ของพี่(พร้อมรูป)ก็ลบได้เลยนะคะ เขินเหมือนกัน แปะรูปลูกตัวเองเนี่ย จะเอารูปไปใส่บล็อกก็(ยัง)ไม่มีปัญญาเขียนเป็นเรื่องเป็นราว เห็นบล็อกบรรดาคุณแม่ๆที่เขียนเรื่องลูกกันสวยๆงามๆ แถมต่อเนื่องเป็นปีๆ แล้วได้แต่ทึ่งว่าทำกันออกมาได้ขนาดนั้น เอาเวลาที่ไหนมานะ แบ่งเวลายังไงหนอ เก่งจริงๆ

โดย: เปีย IP: 124.120.165.153 วันที่: 12 มิถุนายน 2552 เวลา:16:32:27 น.

ตามมาอ่านอีกรอบค่ะ จะบอกว่าบางทีก็ยังไม่เข้าใจถ่องแท้เลยค่ะ ว่าคือความหมายตรงหรือไม่

ตกลงยุคสมัยนี้เรียกร้องเพียงความถ่อมตนจริงหรือ

โดย: chinging

วันที่: 16 สิงหาคม 2552 เวลา:9:58:19 น.