|
|
แม่ไม่เก่ง แม่ร้องได้ ไม่เป็นไร...
ก่อน 14 ตุลาคม 2547
เราเพิ่งกลับกันมาจากเชียงใหม่ มีปู่ย่ากับตายายของนีลไปด้วย
ปรากฏว่าเป็นทริปที่ตกระกำลำบากกันพอสมควร
คือที่พักสวย รถที่เช่ามาก็เป็นรถดี บริการดี
แต่เราไม่มีโอกาสได้ชื่นใจกับสิ่งเหล่านั้นเต็มที่
เพราะคุณย่ากับนีลเกิดอาหารเป็นพิษ
คืนที่สาม เราไปขันโตกดินเนอร์กัน ก่อนนั้นนีลก็วิ่งวุ่นวาย สนุกสนาน
แต่พอกลับที่พักปุ๊บ นีลก็เริ่มอาเจียน ประมาณทุกสิบห้านาทีหนึ่งครั้ง
และเป็นเช่นนั้นตลอดทั้งคืน
จนเตียงโชกไปหมด ทั้งแม่ทั้งยายก็เปียกและเหม็น
นีลหมดเรี่ยวแรง ต้องละลายน้ำเกลือแร่ให้จิบ ถ้าดื่มนมก็ออกมาอีก
โชคดีที่มีกำหนดกลับกรุงเทพ เช้าวันรุ่งขึ้น นีลทำตัวดีมาก ไม่อ้วกบนเครื่องบิน
แต่พอขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน ก็เอาอีกแล้ว
หมอที่เชียงใหม่ให้ยามานิดหน่อย แม่คิดว่านีลจะดีขึ้นแล้วน่า คืนนี้
เช้าขึ้นก็ยังมีอาเจียน ทั้งที่ให้ยากันคลื่นไส้ไปแล้ว
เฮ้อ.. พาหาหมออีกดีกว่า
14 ตุลาคม 2547
ก็ไปโรงพยาบาลธนบุรี หมอเห็นแล้วบอกให้แอดมิตทันที รอไม่ได้
เด็กเสียน้ำมากและกินอะไรไม่ได้ อย่างนี้เป็นหนัก
เรียกพยาบาลมาสอดสายน้ำเกลือเข้าข้อมือ
นีลใจเสียอยู่แล้วเมื่อเห็นหมอ พอเห็นแม่ถูกกันออกนอกห้อง ยิ่งร้องใหญ่
เขาปิดประตูแน่น พยาบาลบอกเสร็จแล้วจะเรียก ให้คุณแม่ไปนั่งห่าง ๆ
แม่ได้ยินเสียงนีลร้องโหยหวน นีลคงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำให้เจ็บ
ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ไม่เข้ามาช่วย ไม่เข้ามากอด
ทำไมแม่ปล่อยให้เขาทำร้ายนีล
แม่ยืนอยู่ข้างประตู น้ำตาไหล
พยาบาลก็ยังไล่ ให้ออกไปห่าง ๆ ออกไปไกล ๆ
โถ เขาไม่เข้าใจ เขาคงยังไม่มีลูก เขาไม่เข้าใจ
* * *
ในที่สุดเขาก็เข็นนีลออกมา นีลยังร้องไห้จ้า
ทั้งเนื้อทั้งตัวแดงไปหมด สั่นด้วยแรงสะอื้น
แม่ถลาเข้าไปกอดนีลแน่น ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร มาม่าอยู่นี่ ไม่เป็นไร
นีลมีเข็มน้ำเกลือสอดอยู่ที่มือขวา เขาพันมือไว้เหมือนเฝือก เด็กจะได้แกะออกไม่ได้
แม่ก็กอดเก้ ๆ กัง ๆ ต้องระวังไม่ไปแตะมือทั้งสองข้าง
เพราะเขาเจาะมือซ้ายด้วย หาเส้นไม่เจอ
นีลไม่ยอมหยุดร้อง แผลทั้งสองนั่นคงเจ็บเหลือเกิน
แม่ได้แต่บอกนีลว่า ไม่ต้องร้องลูก มาม่าอยู่นี่
ไม่เป็นไร นีลคนเก่ง นีลต้องไม่ร้องนะลูก
แม่ไม่เก่ง แม่ร้องได้ ไม่เป็นไร...
นีลกอดแม่แน่น ร้องไห้จนหลับไป
เขามองแม่กับลูกกันทั้งโรงพยาบาล
แต่ก็ช่างปะไร
มาม่าไม่ไปไหนหรอกลูก มาม่าอยู่ตรงนี้เอง
15 - 16 ตุลาคม 2547
นึกว่าจะต้องอยู่แค่คืนเดียว
คุณหมอมาดูวันรุ่งขึ้น ก็บอกว่าอยู่อีกคืนดีกว่า ยังอันตราย
จากคืนเดียวก็เป็นสอง และจากสองก็เป็นสาม
เข้าวันที่สี่ แม่ตัดสินใจว่าเป็นไงเป็นกัน จะพานีลออกวันนี้
ถ้าเด็กยังเดินได้ จะมากักให้อยู่ในห้องแคบ ๆ ได้อย่างไร
คุณหมอจึงยอมในที่สุด
17 ตุลาคม 2547
กลับบ้านเราได้ นีลสุดแสนดีใจ วิ่งไม่ยอมหยุด
ดีแล้วลูก ไม่เป็นไร แม่ก็ดีใจ
แม่เพียงแต่คิดถึงตอนที่เราต้องนอนเบียดกันบนเตียงโรงพยาบาลเท่านั้นเอง
...
รูปนี้คือวันสุดท้ายก่อนถอดน้ำเกลือ คึกซะไม่มี
* * *
นีลหายดีนานแล้ว แต่แม่นึกถึงตอนนั้นทีไร ใจยังหายทุกที.
| Create Date : 17 มีนาคม 2548 |
| Last Update : 17 มีนาคม 2548 12:01:48 น. |
|
9 comments
|
| Counter : 806 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: rebel  วันที่: 17 มีนาคม 2548 เวลา:14:01:07 น. |
|
|
|
| โดย: Eeyore วันที่: 17 มีนาคม 2548 เวลา:18:19:10 น. |
|
|
|
| โดย: ดช.ภูผา วันที่: 17 มีนาคม 2548 เวลา:21:57:50 น. |
|
|
|
| โดย: xim IP: 168.120.2.200 วันที่: 18 มีนาคม 2548 เวลา:14:59:32 น. |
|
|
|
| โดย: Eeyore วันที่: 19 มีนาคม 2548 เวลา:11:40:48 น. |
|
|
|
| โดย: Eeyore วันที่: 19 มีนาคม 2548 เวลา:11:56:49 น. |
|
|
|
| โดย: sunnine วันที่: 5 เมษายน 2548 เวลา:17:01:02 น. |
|
|
|
| โดย: Eeyore วันที่: 7 พฤษภาคม 2548 เวลา:20:50:06 น. |
|
|
|
| โดย: คุณแม่ขนมตะโก้ (ขนมตะโก้ ) วันที่: 20 มิถุนายน 2549 เวลา:17:06:17 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [