Bloggang.com : ยอดสน :

►►►"เช...ในตัวคุณ"◄◄◄

ลำดับเหตุการณ์หลักๆในการเดินทางของ เออร์เนสโต เกเวรา เดลา เซอรา
นักศึกษาแพทย์วัย 23 ในภาพยนตร์ดังแห่งละตินอเมริกา
เรื่อง The Motorcycle Diaries มีดังนี้

4 มกราคม 1952 บัวโนสไอเรส, อาร์เจนตินา
เริ่มออกเดินทางของ 2 หนุ่มกับ 1 มอเตอร์ไซด์
“ สิ่งที่เราสองคนมีเหมือนกัน คือการไม่ชอบอยู่นิ่ง
จิตวิญญาณ และความรักต่อการเดินทาง ”
? กล้าไหม ที่จะเริ่มต้น

13 มกราคม 1952 มิรามา, อาร์เจนติน่า
ต้องแยกจากแฟนสาว
“ หัวใจของผมเหมือนลูกตุ้มที่แกว่งไปมา
ระหว่างชิชินา และการเดินทาง
ไม่รู้พลังอะไรที่ทำให้ผมตัดสินใจจากดวงตา
และอ้อมแขนคู่นั้นของเธอ ”
? กล้าไหม ที่จะพรากจากสิ่งหรือบุคคลอันเป็นที่รัก

15 กุมภาพันธ์ 1952 ลาโก ฟรียาส, อาร์เจนตินา
ขณะก้าวข้ามพรมแดนสู่ประเทศชิลี
“ สิ่งใดหนอที่เราทิ้งไว้เบื้องหลังตอนข้ามพรมแดนมา
ความรู้สึกขณะนั้นเหมือนแตกออกเป็นสอง
อาลัยอาวรณ์กับสิ่งที่จากมา
และตื่นเต้นกับสิ่งที่กำลังจะได้พบเจอ ในดินแดนใหม่ ”
? กล้าไหม ที่จำต้องจาก และพร้อมไหม? ที่จะพบกับโลกใหม่

26 กุมภาพันธ์ 1952 ชิลี
เริ่มขัดสน ขาดแคลนเสบียงอาหาร
“ ธรรมเนียมเก่าแก่ของอาร์เจนตินา
ห้ามดื่มขณะท้องว่าง และเพราะไม่มีเงินสักแดง
เราจึงหาซื้ออาหารไม่ได้ และจำต้องปฎิเสธไวน์ของพวกคุณ ”
? กล้าไหม ที่จะเอ่ยปากขอ...
กับคนแปลกหน้าโดยไร้สิ่งตอบแทน

11 มีนาคม 1952 ทะเลทรายอาตากามา, ชิลี
พบความจริงของโลกอันโหดร้าย
“ ใบหน้าของพวกเขาเศร้าและหดหู่
ทั้งคู่เล่าถึงเพื่อนๆที่หายตัวไปอย่างลึกลับ และว่ากันว่า
ร่างของพวกเขาจมอยู่ใต้ท้องทะเล
นั่นเป็นคืนหนึ่งที่ยะเยือกที่สุดในชีวิตผม
แต่มันก็ทำให้เข้าใกล้สิ่งหนึ่งที่น่าประหลาด
นั่นคือมนุษยชาติ ”
? กล้าไหม ที่จะยื่นมือเข้าช่วยเหลือผู้ยากไร้

15 มีนาคม 1952 เหมืองชูคิกามาตา, ชิลี
เผชิญหน้ากับบททดสอบทางจิตใจ
“ เมื่อออกจากชูคิกามาตา
พวกเรารู้สึกว่าโลกกำลังเปลี่ยนไป
หรืออาจเป็นตัวเราเองที่เปลี่ยนไป
ยิ่งเราเดินทางลึกเข้าไปในเทือกเขาแอนดิส มากเท่าไหร่
ก็ยิ่งได้พบกับชาวท้องถิ่นที่ไร้บ้าน
ในแผ่นดินของตัวเอง มากเท่านั้น ”
? กล้าไหม ที่จะยอมรับความจริง
ความอยุติธรรมทั้งหลายแหล่

5 เมษายน 1952 มาชูพีคชู, เปรู
เมื่อการล่มสลายของบางเผ่าพันธุ์มาเยือน
“ อินคามีความรู้เรื่องดาราศาสตร์
การผ่าตัดสมอง คณิตศาสตร์ และอื่นๆอีกมากมาย
ขณะที่พวกบุกรุกชาวสเปนมีแค่ดินปืน
อเมริกาวันนี้จะเป็นอย่างไรนะ ถ้าสิ่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้น?
เป็นไปได้มั้ย
ที่ผมจะรู้สึกโหยหาโลกที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน ”
? กล้าไหม ที่จะเรียนรู้และเข้าใจ
ทั้งผู้รุกรานและผู้พ่ายแพ้

8 มิถุนายน 1952 อาณานิคมโรคเรื้อนซัน ปาโบล, เปรู
มิตรภาพขณะเป็นอาสาสมัครรักษาโรคเรื้อน
“ พวกเราเชื่อ และการเดินทางครั้งนี้ก็ยืนยันความเชื่อนี้
ว่าการแบ่งแยกทวีปอเมริกาเป็นชาติต่างๆนั้น เป็นเรื่องเหลวไหล
จากเม็กซิโกถึงช่องแคบแมคเจลแลน
เราเป็นพวกเดียวที่เป็นลูกผสม เพราะฉะนั้น
เพื่อปลดปล่อยตัวเราเองจากความใจแคบของการแบ่งแยก
ผมขอดื่มให้กับเปรูและสหรัฐอเมริกา ”
?กล้าไหม ที่จะพยายามเท่าทันและรู้จักชีวิตให้มากขึ้น

26 กรกฎาคม 1952 การากัส, เวเนซุเอลา
บทท้ายสุดของการเดินทางครั้งสำคัญของชีวิต
“ การเดินทางรอบอเมริกาเปลี่ยนตัวผมไปมากกว่าที่คิด
ผมไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปอย่างน้อยก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เคยเป็น ”
?กล้าไหม ที่จะได้รู้จักคุณค่าของตัวเอง

(อ้างอิงในทุกเครื่องหมายคำพูดจาก สตาร์พิค ฉบับ 646 มกราคม 2548)

ทั้งหมดเป็นการบันทึกเรื่องราวครั้งสำคัญ ของนักศึกษาแพทย์
ผู้ที่ต่อมากลายเป็นตำนานนักปฎิวัติในคิวบาผู้ยิ่งใหญ่
นาม เช เกเวรา
(คำว่า ‘เช’ ในภาษาอาเจนตินา หมายถึง เพื่อน)
ที่มีเรื่องราวการเมืองต่อเนื่องมากมาย
แต่ในที่นี้มีประเด็นที่น่ากล่าวถึงมากกว่า
คือ ถ้าไม่คำนึงถึงว่าต่อมาเขาไม่ได้เป็น somebody ล่ะ
หรือเป็นเพียง nobody เด็กหนุ่มธรรมดาทั่วไปคนหนึ่ง
แล้วอยู่ในประเทศไทยอีกด้วย

ลองคิดดูเล่นๆว่า ถ้าชายหนุ่มคนหนึ่ง
ไม่ยอมเรียนหนังสือหนังหาให้จบ
แต่นำมอเตอร์ไซด์ 1 คันพร้อมเพื่อน 1 คน
ขี่รถท่องเที่ยวตามแผนว่าจะเดินทางไปเรื่อยๆ
รอบประเทศแถบเอเชียด้วยกัน อย่างมาเลเซีย กัมพูชา
ลาว เวียดนาม จีน ฯลฯ ชนิดค่ำไหนนอนนั่น
หรือถ้าให้ดีก็สมมุติให้เป็นช่วงเวลาเดียวกับของเชเลย
ประมาณปีพ.ศ. 2495
บอกญาติพ่อแม่-พี่น้องว่าจะไปท่องเที่ยว
เปิดโลกให้กว้างสัก 7-8 เดือน
คิดว่าจะมีใครเข้าใจและสนับสนุนบ้างไหม?
แบบบอกว่า “ดีมากเลย ไปเลยสิ”
ผมว่าจะมีแต่คนบ่นว่า “เป็นบ้ารึเปล่า...เนี่ย
ไม่ยอมเรียนให้จบ เอาแต่เที่ยวเตร่ไปเรื่อยๆ ”

ฉะนั้นคงไม่ต้องกล่าวถึงคำว่า กล้าไหม? ข้างต้น
ว่าจะทำได้สักกี่ข้อ เพราะแค่กล้าแรกที่จะเริ่มต้น
ก็ดูจะสาหัสสากรรณ์เสียแล้ว
คงไม่ต้องกล่าวถึงความกล้าในข้ออื่นๆให้มากความ

(แม้ในภาพยนตร์ความกล้าที่ดูจะโดนใจมากสุดคือ
ตอนยอมผิดสัญญากับแฟนสาวโดยนำเงินที่ฝากไปซื้อของ
ไปช่วยเหลือผู้ที่สิ้นไร้ไม้ตอกมากกว่าตนแทน )
หรือถ้ามีจริงๆกล้าไปได้ไกลถึงข้อไหนดีละ ลองเดาดู
เหตุที่เป็นเช่นนี้ เพราะโดยทั่วไปผู้คนส่วนใหญ่
มักมองในเหลี่ยมมุมด้านเดิมๆที่คิดเพียงว่า
จะได้ประโยชน์โภชน์ผลอะไรกับการเดินทาง
ที่ดูเลื่อนลอยไร้แก่นสารแบบที่ว่า
เป็นการหายใจทิ้งไปวันๆรึเปล่า...
(ในภาพยนตร์ก็มีคำถามจากสองสามีภรรยา
ที่ต้องเดินทางไกลมาหางานทำในเหมืองแร่เพื่อเลี้ยงชีพ
ย้อนถามกลับเชว่า คุณเดินทางเพื่ออะไร?
ซึ่งเชตอบไปก็พบเพียงความไม่เข้าใจในดวงตาของผู้ถาม)

แล้วทุกอย่างก็มีอันเปลี่ยนแปลงไป ตามกาลเวลา
เมื่อโลกแคบเข้าความกล้าบ้าบิ่นมีมากขึ้น
ความกล้าแบบเชเริ่มมีเป็นข่าวให้ได้ยินอยู่บ้าง
เช่น การปั่นจักรยานรอบโลก ขับรถตุ๊กตุ๊กรอบโลก ฯลฯ
มันเปรียบเสมือนความเป็นเช มีอยู่ในทุกผู้ทุกคน
และพร้อมจะถูกนำออกมาใช้
ผมเคยได้ยินหลายคนในยุคปี 2000 เล่าให้ฟังว่า
เวลาของชีวิต ควรหมดไปกับสามสิ่ง
คือ การหาเงินเพื่อเลี้ยงชีพ
การทำงานให้องค์กรการกุศล
และการเดินทางท่องเที่ยว

ข้อแรกนั้นเป็นปัจจัยพื้นฐานของทุกคนต้องมีอยู่แล้ว
ข้อสองนั้นเป็นการให้คิดถึงผู้อื่น
ซึ่งจะได้เห็นคุณค่าของเพื่อนร่วมโลก
(เช่นเดียวกับที่เชได้พบขณะช่วยเหลือผู้ป่วยโรคเรื้อน)

สำหรับข้อสุดท้ายการเดินทาง
ถ้าเอาระดับยิ่งใหญ่เลยนั้นคงเคยได้ยินกันมาว่า
“ ทุกๆมหาบุรุษ(เช่น ศาสดาในทุกศาสนา, เหมาเจ๋อตุง
ตลอดจน จิตร ภูมิศักดิ์ ถึง เช กูเวรา)
มักเริ่มต้นด้วยการเดินทาง ” แต่ถ้าระดับปฐมเบื้องต้นเลย
ก็เป็น การเดินทางได้ช่วยเติมเต็มให้ชีวิตด้านหนึ่ง
อย่างเช่น การแบกเป้เดินทางไกลในป่า
ถือเป็นการปฎิบัติสมาธิและฝึกสติอันดีเยี่ยม

และแน่นอนว่า ชีวิตมนุษย์เรามีหลายด้าน
เพราะแค่ลูกเต๋าธรรมดายังมีตั้ง 6 ด้านแล้ว
เราคงไม่มั่วตกอยู่แต่ในกรอบวังวนด้านเดิมๆของชีวิตไปตลอดชีพ
โดยไม่ยอมกล้าจะกระโจนออกนอกกระลา นอกกรอบ
เพื่อค้นหาด้านอื่นๆของชีวิตบ้าง
เพราะเชื่อว่าสิ่งสำคัญที่สุดของมนุษย์
คือ การได้พบคุณค่าที่แท้จริงของตัวเอง

ถึงตอนนี้ความกล้าอย่าง “เช...ในตัวคุณ”
พอจะสะดุ้งตื่นบ้างรึยัง..

ขอขอบตุณที่มาของเรื่องราวดีๆนี้
โดยผู้เขียน นามปากกา : STILLWATER

Create Date : 27 กันยายน 2550

0 comments

Last Update : 27 กันยายน 2550 0:10:28 น.

Counter : 891 Pageviews.

Twitter Updates