๐๐ ... ซีจินไต ... ๐๐ (บทที่ 3)

บทที่ 3






“น้าเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า” โจปลดเป้วางบนโซฟา


“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” ฉันนั่งทำงานอยู่

“วันนี้มีขนมอะไรให้ผมกินบ้างครับ” ดิ่งไปที่คอม

“บนเคาน์เตอร์ไง น้าเตรียมไว้ให้แล้ว”

“ขอผมหน่อย..” เปิดเครื่อง “วันนี้การบ้านมาก รายงานยากๆ ทั้งนั้น”

“โตแล้วนะเรา..” วางชามขนมและแก้วน้ำส้มบนโต๊ะเล็กข้างคอม “เมื่อไหร่จะทำเองได้สักที”

“อื่อ..ฮือ..” โจคว้าฉันเข้าไปกอด ไซ้หน้ากับพุงแทนคำตอบ

“อื๊อ..” ก้มลงจูบหัวเกรียนกลิ่นตุ่ย “ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนหรือ”

“เดี๋ยวครับ” หันกลับไปสนใจโปรแกรมบนหน้าจอ



ฉันเลี้ยงโจมาตั้งแต่สามขวบ พ่อแม่เขาเลิกกัน พี่จินตมัยไม่มีเมียใหม่เพราะรักลูก ฉันช่วยเลี้ยงโจ ทำให้ทุกอย่างเหมือนแม่คนหนึ่ง แต่คงความห่างไว้ให้โจรู้สึกว่าฉันคือน้า วันหนึ่งข้างหน้าหากมีอะไรเกิดขึ้น เช่นฉันมีครอบครัว มีลูกของตัวเอง โจจะได้ไม่เสียใจ

ฉันเสียอีกที่ทำเก่ง..วางมาตรการ ความห่าง แต่ความจริงรักโจมากเช่นแม่คนหนึ่งรักลูกของตัวเอง นอกจากนั้นยังเผื่อแผ่ความรักให้เด็กอื่นเท่าที่จะมีโอกาสและการเกี่ยวข้อง เคยคิดเหมือนกันว่าหากอยู่คนเดียวจนกลางชีวิตซึ่งตอนนั้นโจคงโตเป็นหนุ่มแล้ว ฉันอยากไปเป็นครูอาสาที่ต่างจังหวัด

“กรุ๊งๆ..”

“โจ..” ฉันร้องถาม..กำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัว “ไหนว่าทำการบ้าน”

“เพื่อนมันทักมาครับ ผมทำรายงานอยู่จริงๆ ไม่เชื่อน้าออกมาดูสิ”

“ได้เวลาพ่อกลับบ้านแล้ว ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จะได้กินข้าวกัน”

“คร๊าบ..” สักพักเสียงโจขึ้นบันได

“กรุ๊งๆ..”

“อุ๊ย! ..” ฉันสะดุ้ง..ไม่มีอะไรหรอกน่า เพื่อนโจคงทักมาอีก

“กรุ๊งๆ..”

ถึงอย่างไรก็ควรปิดเครื่องใช้ไฟฟ้าเมื่อไม่ได้ใช้งาน..กว่าโจจะอาบน้ำเสร็จ ลงมากินข้าว ตอบคำถามเรื่องการเรียนกับพ่อ

“กรุ๊งๆ..”

แม้ยังไม่ได้สรุปอะไร ฉันเดินไปที่เต้าเสียบข้างฝาห้องดึงสายคอมออก “ไม่ได้กลัวสักหน่อย” พูดกับตัวเอง

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น..ความรู้สึกแปลกๆ เมื่อเข้าไปเกี่ยวข้องกับ “กรุ๊งๆ” แม้แต่เสียงมือถือก็ไม่มี หรือทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งเมื่อวานและเมื่อคืนคือความคิดของฉันเอง ความเหงาของฉัน และความว้าเหว่ของสาวใหญ่คนหนึ่ง

“น้าทำอะไรน่ะ?” โจวิ่งตึงๆ ลงบันไดมา

“ปิดคอม..” ฉันตอบหน้าตาเฉย รู้ว่าสักเดี๋ยวจะได้ยินเสียงโวยวายตามมา “โจลืมปิด เปลืองไฟ” ตั้งข้อกล่าวหาก่อนได้เปรียบ

“ใครเขาปิดคอมอย่างนี้..” กุมขมับเหมือนผู้ใหญ่..พ่อเขาทำท่าแบบนี้เวลาลูกชายดื้อเกเร “มันมีขั้นตอน ดึงสายออกดื้อๆ อีกหน่อยคอมเสียหมด..” ค้อนฉันแวบหนึ่ง “น้าซื้อให้โจใหม่ด้วย”

“อะไรถึงต้องซื้อใหม่..” จินตมัยเข้ามาพอดี “น้าเขาไม่รู้เรื่อง หนเดียวไม่เป็นไรน่า”

“น้าขอโทษ” ขอโทษที่ทำไปทั้งๆ รู้

“น้าพลาสติก” หลานทรพีหยอดท้ายก่อนจะเข้าไปกอดพ่อแล้วมากอดฉัน



ดึกแล้ว..ฉันหยิบมือถือออกมาจากใต้หมอน..อย่างไรเสียก็ยังมีงานอาชีพที่ต้องรับผิดชอบ..เคยได้ยินมา “ค่าของคนอยู่ที่ผลงาน”..นึกถึงข้อสรุปที่ว่าคิดไปเองฉันจึงกดมือถือดูข้อมูล

หลังจากคุณบิสโทรฯ มาทวงดอกกุหลาบก็ไม่มีสายเรียกเข้ามาเลย..ทำใจกล้าดูรายชื่อผู้ติดต่อที่เมมเบอร์ไว้..ถึง ช ..กลั้นใจกดต่อ..ซ..น่าแปลก..”ซีจินไต” หายไป เหลือแต่ “ซี” เฉยๆ ตามที่ฉันพิมพ์..อย่างไรกัน!

คิดอีกที..ฉันอาจตาขาวและคิดมากไปเองก็ได้..สาวใหญ่เล่นแชทครั้งแรกในตำแหน่งปริศนา..ไม่เคยอำใคร..ตื่นเต้น..รู้สึกผิด..ผลจึงออกมาหลอนเป็นเรื่องเป็นราว..ซีจินไต นายไม่มีตัวตนหรอก

ฉันหลับสบายไม่ฝันร้ายอย่างเมื่อคืน แม้จะรู้สึกเตียงสั่นบ้างบางครั้ง..อาจเพราะรถบรรทุกคันใหญ่แล่นผ่าน..ในหมู่บ้านมีการก่อสร้างหลายแห่ง มักขนดินและวัสดุในเวลากลางคืน..ทุกอย่างมีเหตุผลและความจริงถ้าเรามีสติคิดใคร่ครวญ



วันต่อมา ชีวิตฉันเข้าสู่ปกติไม่มีอะไรรบกวนใจ..พี่จินตมัยไปทำงาน โจไปโรงเรียนเช่นทุกวัน..งานบ้านต่างๆ ทยอยมาให้ทำตามหน้าที่..จนบ่ายถึงมีเวลาว่าง

ชาร้อนหนึ่งถ้วยใหญ่และเค้กหนึ่งชิ้นคือช่วงผ่อนคลายของฉัน จิบชาไปละเลียดเค้กไป มองวิวหน้าบ้านที่ไม่มีอะไรมากนอกจากรถวิ่งไปมา คิดอะไรเรื่อยเปื่อย..นี่ละความสุขของฉัน

“ติ๊งติง..ติ้งติง..”

ฉันวางถ้วยชา หยิบมือถือมากดดูข้อความ

“อย่ามัวแต่นั่งขี้เกียจนะจ๊ะ” ฉันอดหัวเราะกับวิธีทวงงานของคุณบิสไม่ได้

“เอ๊ะ!..” ฉันแปลกใจกับข้อความถัดไปที่ยังไม่ได้อ่าน มันมาเมื่อวานตอนที่วุ่นๆ กับซีจินไต

“ดีคับจิน..” ซีนั่นเองที่ส่งข้อความมา

เพื่อความแน่ใจฉันกดดูรายชื่อผู้ติดต่อที่เมมไว้..โล่งใจที่มีแต่ซี..ไร้วี่แววซีจินไต

“ฉัน..” ไม่รู้นึกอย่างไรฉันเริ่มพิมพ์ข้อความตอบ..คงเพราะนึกสงสารหากซีเป็นเพียงเด็กชายอายุ 14 ที่อยากมีเพื่อน หาใช่ใครน่ากลัวอย่างที่ฉันคิดไปเอง

“ผม..” ฉันนึกพิเรนใช้สรรพนามใหม่ “ผมเพิ่งเห็นข้อความของคุณ..ดีเช่นกันคับ” นายซีคงดีใจที่ได้รับคำตอบหลังจากรอมาหนึ่งวันเต็มๆ

“ติ๊งติง..ติ๊งติง..”

ทันใจดีแท้..น่าสงสาร คงรอใจจดใจจ่อ

“กะลังกับบ้าน ไปล่องแก่งมา วันก่อนรีบมาก”

“สนุกไหม?” ฉันถามกลับ

“หนุก พอก่อนน้าเรียก”

“กลับบ้านดีๆ นะ” อดห่วงไม่ได้เมื่อแน่ใจว่าซีคือเด็กชายคนหนึ่งเท่านั้น

ฉันวางมือถือ รู้สึกมีความสุขชอบกล..คงไม่ผิดหรอกนะ คนที่คุยกับซีคือโจจินเด็กชายอายุ 15 ไม่ใช่ใจจินต์สาว 34 สักหน่อย..ความจริงที่ไม่ใช่ข้อแก้ตัว ฉันไม่ได้โต้ตอบกับซีเพราะนึกพิศวาส จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร ฉันแค่เอ็นดู คล้ายกำลังคุยกับเพื่อนของโจที่เคยมาช่วยกันทำงานกลุ่ม

“กรี๊งๆ..กรี๊งๆ..”

เสียงมือถือดังขึ้น ฉันกดรับอย่างสนิทใจ ไม่ได้ดูชื่อคนโทรฯ มา..เป็นอย่างนี้เสมอ


“เมื่อกี้คุยกับใคร?” เสียงที่ทำให้ฉันเสียวสันหลังวาบ

 

Create Date : 30 กรกฎาคม 2554		0 comments
Last Update : 30 กรกฎาคม 2554 9:03:28 น.
Counter : 770 Pageviews.
Share Tweet