๐๐ ... ซีจินไต ... ๐๐ (บทที่ 2)

บทที่ 2







ถึงจะเป็นผู้หญิงก็ไม่หวั่นไหวหวาดกลัวง่ายๆ

ก็เพราะอย่างนั้นฉันจึงอยู่ตัวคนเดียวได้..เมื่อคืนเด็กซีโทรฯ มาอีกหรือเปล่าไม่แน่ใจ ฉันหลับเป็นตายกับความฝันพิลึกพิลั่น

ฝันว่า

ฉันไปส่งดอกไม้ประดับมวยผมให้เจ้าหญิงในเมืองเทพนิยายแห่งหนึ่ง เธอกำลังจะเข้าพิธีเสกสมรสกับเจ้าชายสุดหล่อ..บรรยากาศที่เห็นคล้ายอาหรับ ฝรั่งแขก พระราชวังอลังการ ผู้คนสดสวยเสื้อผ้าวิจิตรตระการ ดอกกุหลาบประดิษฐ์ของฉันเป็นที่พึงใจของผู้ได้พบเห็นโดยเฉพาะเจ้าหญิงและคู่เสกสมรส

จู่ๆ ดอกกุหลาบที่ฉันทำกลายเป็นกุหลาบสดได้อย่างน่าอัศจรรย์ ไม่ใช่แค่จำนวนที่ทำไป หากเพิ่มจำนวน งอกกิ่งก้านสาขาเติบโตประดับเต็มพระราชวัง..แน่นอน ฉันกลายเป็นจุดสนใจของงาน ทุกสายตามองมาพร้อมคำวิพากษ์วิจารณ์ที่ฟังไม่เข้าใจ บางสีหน้ายิ้มแย้มยินดี บ้างสีหน้าฉงนสงสัย มีหนึ่งสีหน้า..ชื่นชม..เป็นมิตร..พิศวาส..เจ้าชายที่ประทับยืนเคียงข้างเจ้าหญิงผู้ทรงสิริโฉมนั่นเอง

ฉันอยู่ในชุดดีที่สุดที่มี แต่มันดูขะมุกขะมอมเมื่ออยู่ในโถงราชวัง..ขณะที่กำลังประเมินความต่ำต้อยของตัวเอง ใครคนหนึ่งเดินเข้ามา..โอ๊ะ!..ฉันเกือบตกใจตื่น หากแต่ความหล่อกำยำของเจ้าชายรั้งไว้ไม่ให้หลุดจากความฝัน

เจ้าชายทรงแย้มพระสรวล พระพักตร์เข้ม หวาน อ่อนโยนจับใจ..พระองค์ทรงดำเนินมา..ยื่นพระหัตถ์ที่มีกุหลาบสีเหลืองดอกโตให้สาวคานพลาสติก ที่กำลังหลอมละลาย ซินเดอเรลลากับรองเท้าสานเชยๆ

นาฬิกาที่ไหนสักแห่งส่งเสียงขึ้น..1..2..3..4..5 ..ฉันนับตามในใจ รอให้ดังถึง 12 ครั้งจึงจะวิ่งหนีอย่างในนิทาน ฉันขยับให้รองเท้าร่นออก แต่นาฬิกาหยุดส่งเสียง..เจ้าชายก้มเข้ามา..อย่านะ อย่าเพิ่ง ยังไม่ถึงเวลา..สายไปเสียแล้ว เจ้าชายยึดตัวฉันไว้แน่น พระพักตร์หอมกรุ่นประทับแนบ พระนาสิก พระโอษฐ์เคลียเคล้าไปมาบนแก้มของฉันที่ยืนแข็งทื่อด้วยความตกใจ

เจ้าหญิง เจ้าสาวผู้งามวิไลสาวพระบาทมาพร้อมกับองค์รักษ์..อะไรจะเกิดขึ้น..หนี..วิ่งหนี..แต่ฉันยังไม่ได้รับค่ากุหลาบที่เพียรทำมาเป็นเดือนนี่นา อีกอย่างเจ้าชายกำลังกอดฉันแน่นไม่สนใจเจ้าสาวเลอโฉมสูงศักดินา พระองค์ทรงหันไปมองอดีตว่าที่เจ้าสาว พลางขบติ่งหูฉัน..เม้มเบาๆ และในที่สุดพระองค์ก็ทรงตรัสออกมา..แทบเป็นเสียงกระซิบ

“อือ..”

“อือ..” เสียง “อือ” ทำให้ฉันสะดุ้ง ผละออกจากพระพักตร์หอมกรุ่น ไม่สนใจแล้วว่าอะไรเป็นอะไร ประสาทขึงเขม็ง รวบรวมสติพละกำลังดันตัวออกจากอ้อมกอดที่เริ่มส่งกลิ่นไม่ดี..เจ้าชายรูปงามหายไปกลายเป็นอสูรหนุ่มน่ากลัว

กองทัพปีศาจที่มีแม่ทัพน่าเกลียดตรงมาที่ฉัน..ยังไม่ทันคิดว่าจะทำอย่างไรสองขาเริ่มทำหน้าที่โดยไม่ต้องบงการ มันวิ่งแนบลงจากปราสาทที่ไม่เหลือเค้าความงาม บันไดนับสิบขั้น กระโปรงบานเกะกะไม่เป็นอุปสรรค์กับขาของฉันแต่อย่างใด

รองเท้าสานข้างที่ร่นไว้หลุดออก..ฉันวิ่ง..วิ่ง..วิ่งให้พ้นจากวังปีศาจและเสียง “อือ..”

วิ่งอย่างไรก็ไม่พ้น..บันไดงอกออกมาอีก ทอดยาวลงไปไกล..เสียง “อือ..” ยังก้องกังวาน..”อือ..” “อือ..”

“อือ..”

“กรี๊งๆ..”

“โอ๊ย!..” ในที่สุดฉันร้องออกมา กระเด้งตัวตื่น..ไม่ใช่เสียงมือถือ..ที่แท้คือเสียงนาฬิกาปลุก ปลุกซินเดอเรลลาให้ตื่นขึ้นจากวังเจ้าชายอสูร..น่าแปลกที่กุหลาบเหลืองดอกโตยังอยู่ในมือ

บอกแต่แรกแล้วว่าคือความฝัน แต่ทำไมถึงฝันอย่างนั้น ไม่ต้องไปให้หมอที่ไหนทำนายก็วิเคราะห์เองได้ทีละเปลาะ

ที่นาฬิกาดังแค่ห้าครั้งเพราะฉันรู้แก่ใจว่านาฬิกาจะปลุกเมื่อเวลาตีห้าด้วยเสียงกรี๊งคล้ายเสียงมือถือ

เสียง “อือ..” และเจ้าชายรูปงามคือแวบหนึ่งของอารมณ์พิศวาสที่เกิดขึ้นจากความสัมพันธ์กับชายหนุ่ม..หรือไม่หนุ่ม..หรือเด็กชายซี เพียงชั่วครู่จากการแชดคุยกันเมื่อหัวค่ำ

ดอกกุหลาบทั้งหลายรวมทั้งสีเหลืองดอกใหญ่ในมือคืองานที่ฉันกำลังเร่งทำตามออเดอร์ มันวางอยู่บนหัวเตียงตอนฉันเข้านอน และคงร่วงลงมาขณะกำลังฝันอย่างดุเดือด

สรุปว่าฝันนี้เกิดจากความคิดของตัวเองทั้งสิ้น คิดอย่างไรก็ฝันอย่างนั้น ไม่ใช่ลางบอกเหตุหรือมิติพิศวงแต่อย่างใด

ทำไมไม่ฝันให้หวานชื่นรู้แล้วรู้รอด..จากเจ้าชายกลายเป็นอสูรร้ายซะอย่างนั้น ก็คงเพราะหวงแหนชีวิตโสดและคานพลาสติกที่มีอยู่..เสียง “อือ..” ของเด็กชายซีล่ะ ทำไมถึงตามไปในความฝัน..เอ..อันนี้คงต้องยอมรับ..เสียง “อือ..” ในมือถือมีอำนาจประหลาดแทรกอยู่ในตัวฉัน ไม่ว่าหลับหรือตื่นเสียงนั้นอื้ออยู่คล้ายน้ำเข้าหู คงต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะเลือนหายไป ทั้งนี้ต้องไม่ได้ยินเสียงนั้นอีก

คิดได้อย่างนั้นฉันค่อยสบายใจ ลุกขึ้นดำเนินชีวิตตามปกติ ไม่ติดใจกับความฝันและเด็กชายซีอีกต่อไป อีกหน่อยน้ำในหูคงแห้งไปเอง

ชีวิตประจำวันของฉัน..อาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย กินกาแฟ เตรียมชุดนักเรียนให้หลานชาย ใส่ผ้าเข้าเครื่องซัก ทำอาหารเช้าให้สองพ่อลูก ทำความสะอาดบ้าน ไปตลาด บางทีไปซุปเปอร์มาร์เก็ต ไปหาลูกค้า กลับบ้าน รีดผ้า เตรียมอาหารเย็น..หมดวัน

แล้วทำงานอาชีพตอนไหนล่ะ?..แทรกระหว่างงานประจำวัน มากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่เวลาจะมี

“กรี๊งๆ..กรี๊งๆ..” เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น

“บ้านจินค่ะ..” ใช้ได้ทั้งครอบครัว

“รู้แล้วย่ะ!..” เสียงฉุนเฉียวตอบมา

“คุณบิส..” ลูกค้า..เจ้าของบูติกใหญ่ที่ว่าจ้างให้ทำดอกกุหลาบประดับชุดที่เธอดีไซน์โดยใช้ผ้าชิ้นเดียวกับชุดนั้น

“ทำไมไม่รับสายชั้นยะ โทรเข้ามือถือหล่อนตั้งหลายหน เสียการเสียงานหมด”

“ทำงานเพลินค่ะไม่ได้ยินเสียง..” ความจริงได้ยินแต่ไม่ได้รับ กลัวว่าจะเป็นสายจากเด็กชายซี “ดอกกุหลาบของคุณเสร็จแล้ว มารับได้ค่ะ”

“โครม!”

“ชำระเงินด้วยนะคะ” พูดใส่เครื่องที่วางสายแล้วเช่นกัน..เจ้าอารมณ์แต่ไม่ค่อยยอมจ่ายเงิน หลายๆ ดอกจึงจ่ายสักครั้ง

แม้คุณบิสจะทำให้เสียความรู้สึกแต่ให้ข้อเตือนใจที่ดี ฉันตรงไปหยิบมือถือในห้องนอน ใต้หมอน มัวกลัวสายจากเด็กชายซีจนลืมนึกถึงสายอื่นที่จะโทรฯ เข้า โดยเฉพาะลูกค้า

นึกขำสี่สายแรกที่ไม่ได้รับเมื่อสักครู่..คุณบิส..แต่แล้วต้องขมวดคิ้ว..มีอีกสามสายที่ไม่ได้รับ..สามสายเมื่อคืน..จำได้เลาๆ ว่าคือเบอร์ของซี

ในความฝัน..จำได้ว่าได้ยินเสียง “อือ..” สามหน เสียงจากเจ้าชายอสูร..เร็วเท่าความคิด ฉันเมมเบอร์นั้นทันที เมื่อเบอร์นี้ดังขึ้นจะได้ไม่รับ ไม่ได้ยินเสียง “อือ..” อีกต่อไป

“ซี” คือชื่อของเบอร์ที่ฉันพิมพ์ลงไป อักษรที่ปรากฏบนหน้าจอลางเลือนไม่ชัดเจน ฉันจึงลบออกและพิมพ์ใหม่

“ซี” คราวนี้อักษรลางเลือนนั้นมีห้าตัวซึ่งคงไม่ใช่อีก..มือถือฉันคงมีสภาพพอกับเจ้าของ

“ซี” คราวนี้ฉันพิมพ์เน้นช้าๆ ชัดๆ ทีละตัวซึ่งไม่น่าเป็นปัญหาอะไร แค่ซอโซ่และสระอี

เป็นเพราะกดแป้นแรงมากเกินไป หรือเพราะความชราของเครื่อง มือถือสั่นเมื่อพิมพ์เสร็จ..สั่นแรงขึ้น..เกือบหล่น

ที่เกือบหล่นไม่ใช่เพราะแรงสั่นของเครื่อง..แต่..ชื่อ “ซี” ที่พิมพ์ไว้ปรากฏชัดเจนว่า


“ ซี จิ น ไ ต ” ...

 

Create Date : 24 กรกฎาคม 2554		3 comments
Last Update : 24 กรกฎาคม 2554 18:14:31 น.
Counter : 553 Pageviews.
Share Tweet