แล้วเราก็เดินทางมาถึงจุดเปลี่ยน ที่สำคัญของชีวิต หลังจากงง ๆ กับรูปแบบการจัดงานอยู่ซักพักใหญ่ เราก็สรุปได้ว่าเป็น แบบผสมครึ่ง ๆ กลาง ๆ เรียบ ๆ ง่าย ๆ ขาด ๆ เกิน ๆ ก็ว่ากันไป 



คือใส่ชุดจีนแต่มีขันหมากแบบไทย ปิดท้าย ยกน้ำชา ก็ไม่ใช่ธรรมเนียมบ้านไหนหรอกนะ เจ้าบ่าวเจ้าสาวคิดกันเองนี่แหละ เริ่มจาก เจ้าบ่าวขี้ร้อน ไม่อยากใส่ชุดไทย ผ้าหนา ส่วนเจ้าสาว ใส่ชุดไทยรำมาตั้งแต่ สามขวบยันยี่สิบกว่า ไม่ได้ใส่ก็ไม่เสียใจ ก็เลยยึดชุดกี่เผ้าสาวเซี่ยงไฮ้ไว้ก่อน ต่อมาใส่ชุดนี้จะนั่งตั่งรดน้ำสังข์ ก็ดูกระไร ประกอบกับเจ้าสาว(คิดเอง)มือไม่สวย ไม่อยากให้มีภาพโคลสอัพมือมากนัก เปียกน้ำนาน ๆ จะเหี่ยวเอาอีก

สุดท้ายของใช้ในพิธี ถ้าแบบจีนน่าจะหายาก เวลาที่มีคงหาไม่ทัน ขันหมากแล้วกัน ไหน ๆ ออแกไนซ์ก็แถมให้แล้ว นิด ๆ หน่อย ๆ พอให้ไม่น่าเกลียด จริง ๆ ของในพิธีมันจะยาวเป็นขบวน แต่เราไม่ต้องการให้มันมากมาย ลำบากหาคนมาถืออีก (แต่เอาเข้าจริง คนมาเยอะมาก เลยเดินเขิน ๆ กันไป) ออแกไนซ์ ให้สามพาน คือ 1. พานขมา 2. พานสินสอด 3.พานขันหมาก(ตอนแรกว่าจะมีแค่สอง แต่มีคนทักว่าแล้วจะเรียกว่าแห่ขันหมากได้ไง เออ.. ก็จริง) ส่วนประกอบอื่น ๆ ตัดออกหมด

ตอนบอกใคร ๆ ว่าจะแต่งงาน มีแต่คนถามว่า ไปถ่ายรูปมารึยัง พอบอกว่ายัง และจะไม่ถ่ายด้วย ก็มีแต่คนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เสียดาย ครั้งหนึ่งในชีวิต ได้แต่งตัวสวย ๆ แต่เราสองคนคิดแปลกออกไปนะ ว่าไม่อยากต้องใส่ชุดแต่งหน้า แต่งตัว กันหลายครั้ง อยากให้ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจริง ๆ วันนั้นวันเดียวไปเลย เดี๋ยวเกิดการเปรียบเทียบอีกว่า ชุดนั้นสวยกว่าชุดนี้ แต่งหน้าถ่ายรูปสวยกว่าวันจริง อะไรทำนองนั้น แล้วเราก็ตั้งใจไว้ว่า จะให้ช่างภาพมืออาชีพถ่ายรูปวันจริงอยู่แล้ว เพราะเห็นเพื่อนบางคนไปถ่ายรูปแพ็คเกจหลายหมื่น แต่วันงานจ้างช่างไก่กามาถ่าย หรือไม่ก็ไม่ได้จ้าง ถ่ายกันเอง บรรยากาศวันงานเลยธรรมดา ไฮไลท์ดันไปอยู่รูปที่ไปถ่ายก่อนวันงาน

คือเราคิดว่าบรรยากาศวันจริง สำคัญกว่าเยอะ หาไม่ได้อีกแล้ว น่าจะเก็บให้ได้ทุกช็อต แต่ก็อีกนั่นแหละ นานา จิตตัง เราเน้นประหยัดงบ พยายามจ่ายสิ่งที่จำเป็นจริง ๆ เพราะมีไม่เยอะ อันนี้สำคัญ

แล้วสุดท้ายทุกอย่างก็จะผ่านไป ฝากว่าที่เจ้าสาวทุกท่านนะคะ ทำใจให้สบายที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยิ้มอย่างเดียวพอ แค่คนในครอบครัวเราพอใจ ไม่ว่าใครว่าอะไรก็อย่าไปสน

ด้วยงบประมาณที่มีจำกัด งานเลยออกมาเป็นแบบนี้แหละค่ะ