ย้อนกลับไป ประมาณ 5 ปีที่แล้ว........เรา : แหม มีลูกสาว งี้โตขึ้นก็ให้เรียนที่เดียวกะแม่อ่ะดิเพื่อน : ไม่เอาหรอก...เราว่าจะให้เรียนอินเตอร์...ระบบโรงเรียนแบบไทยน่ะ...สอนเด็กให้อยู่ในกรอบ...ไม่รู้จักคิด..เก็บกด....เราอยากให้ลูกเรามีความคิดสร้างสรรค์ เป็นตัวของตัวเอง .....ฯลฯ.....ฯลฯ......เรา : เอ่อ...จ้ะ...ก็...แค่ถามเฉยๆจ้ะ..... ย้อนเวลากลับมา.....ปีที่แล้ว........กริ๊ง.....กริ๊ง.....เพื่อน : ฮาโหลเรา : นี่ๆ เค้าจะมีเลี้ยงรุ่นกันแน่ะ ไปมั้ยจ๊ะเพื่อน : ไม่รู้สิ ดูก่อนนะ เรา : แหม นานๆ จะได้เจอเพื่อนเก่าๆ นะเพื่อน : อุ๊ย เราเพิ่งเจอตั้งหลายคน เรา : เหรอ เจอที่ไหนล่ะ เพื่อน : ก็ที่โรงเรียนไง........เราพาลูกไปเตรียมเข้าอนุบาล.......มีเพื่อนๆ หลายคนพาไปเหมือนกัน เรา : เอ่อ....เหรอ...อ้าว...ก็...ไหนว่า....เพื่อน : อะไรเหรอจ๊ะเรา : ป่าวๆ ไม่มีอะไร แหะๆ เอ๊ะ ว่าแต่ ลูกเธออายุถึงแล้วเหรอเพื่อน : โธ่ เธอน่ะ ไม่รู้อะไร เค้าต้องโผล่ไปทำกิจกรรมก่อนสิจ๊ะ ถึงเป็นลูกศิษย์เก่า แต่เราก็ไม่ได้กลับไปโรงเรียนนานแล้ว เค้าอาจจะลืมได้ พวกคนนอกน่ะ บางทีเค้าโผล่มาร่วมกิจกรรมกันตั้งแต่ลูกเพิ่งไม่กี่ขวบเองนะเรา : เหรอ ดีจ้ะ ดี
เหตุเกิด ณ บ้านเพื่อนอีกคนเรา : เด็กเพิ่งคลอดนี่ดูไม่ออกเนอะ หน้าตาเหมือนใครเนี่ยเพื่อน : ไม่รู้ดิ เหมือนเรามั้ง ไม่ก็เหมือนแม่ (คิดในใจ : ก็จะให้เหมือนใครนอกจากพ่อกะแม่ฟะ)เพื่อน : นี่ๆ อีกหน่อยเราจะให้ลูกเข้าโรงเรียนเก่าเธอแน่ะ จากบ้านเรา พาลูกขึ้นรถไฟฟ้าได้เลย สบายดี รถไม่ติดเรา : เหรอ....บ้านเธอมีคนเคยเรียนเหรอเพื่อน : ไม่มีหรอกเรา : ทางฝ่ายแม่เด็กล่ะเพื่อน : ก็ไม่มีอีก เรา : ไป...งั้นไปเริ่มทำกิจกรรมกะโรงเรียนเลย......เพื่อน :