|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
แผนลวง ติดบ่วงรัก บทที่ ๑
ไม้หอมสปา แอนด์ รีสอร์ต
ตัวอักษรสีทองสลักบนแผ่นไม้สีดำขนาดใหญ่ ตั้งตระหง่านอย่างเด่นชัดอยู่ปากทาง ฝนที่ตกมาก่อนหน้านั้น ทำให้พื้นดินเฉอะแฉะ รถมอเตอร์ไซค์เขลอะไปด้วยคลาบโคลน วิ่งเข้าปากทางก่อนที่จะกระตุกและดับอยู่ตรงนั้น
เมืองวดีพยายามสตาร์ทมอเตอร์ไซค์โปเกคู่ใจ แต่รถเจ้ากรรมไม่ยอมเป็นใจด้วย
“คุณวิลล์ รถเครื่องดับแห๋มแล้วกาเจ้า” พนักงานสาวขี่มอเตอร์ไซค์อีกคันทักขึ้นมาขณะจะผ่านประตูไม้ไป ชะลอรถจะจอด แต่เมืองวดีโบกไม้โบกมือบอกไม่เป็นไร มอเตอร์ไซค์คันนั้นจึงผ่านเลยเข้าไปด้านใน
หญิงสาวเข็นมอเตอร์ไซค์ผ่านประตูไม้ใหญ่ทางเข้านี้ มุ่งตรงไปยังเรือนไม้หลังแรกที่อยู่ไม่ไกลจากทางเข้ามากนัก มีป้ายเล็กๆ ตั้งบอกไว้ด้านหน้าเรือนไม้นั้น ‘สำนักงาน’
“วันนี้คุณวิลล์มาเจ๊าเนาะเจ้า กิ๋นข้าวมาละยังเจ้า” พนักงานต้อนรับวัยใสทักทายขณะที่เธอเดินเข้าไป
“เรียบร้อยแล้วจ้า อึม..ชบา เช้านี้ให้ใครไปดูความเรียบร้อยของห้องนวดด้านในด้วยนะ ลูกทัวร์มีจองสิบคนแน่ะ บอกแม่บ้านทำความสะอาดให้เรียบร้อยด้วยล่ะ หนก่อนคุณย่าเจอเองเลยนะ ไม่ต้องมีใครรายงาน หนนี้ถ้าทำงานลวกๆ กันอีกละก็ เตรียมตัวเก็บของไปทำนากันได้เลย”
ชบายิ้มรับอ่อยๆ พร้อมยกหูโทรศัพท์ขึ้น เมืองวดีเดินเข้าไปยังห้องทำงานของเธอ นั่งลงยังโต๊ะทำงานที่อยู่มุมด้านในของห้อง มีชุดรับแขกที่ทำด้วยไม้ทั้งชุด ตั้งอยู่มุมห้องตรงหน้าโต๊ะทำงาน หญิงสาวมองไปรอบๆ ห้อง เธอมาทำงานกับคุณย่าวัลภาได้สองปีตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัยในตัวเมือง
หญิงสาวเป็นลูกกำพร้าอยู่ภายใต้ความดูแลของคุณตาทรงศักดิ์เจ้าของสวนรุ่งอรุณ ที่อยู่ห่างจากรีสอร์ตแห่งนี้ถัดไปโดยมีบ้านสวนอิศราคั่นกลางไว้ คุณตาทรงศักดิ์และคุณย่าวัลภาเป็นเพื่อนกันมานาน พอเธอเรียนจบคุณย่าวัลภาจึงขอตัวหญิงสาวมาช่วยงานเป็นผู้ช่วยของที่นี่ แต่ตอนนี้คุณย่าให้เธอช่วยดูแลที่นี่แทนคุณย่าเพราะหลานชายคนเดียวของท่านไม่ยอมมาช่วยงานท่าน และตั้งแต่เธอมาทำงานที่นี่สองปีเธอก็ยังไม่เห็นหลานชายคนเดียวของท่านมาที่นี่แม้แต่เพียงครั้งเดียว ได้ยินแต่คุณย่าบ่นถึงหลานชายท่านให้ฟังบ่อยๆ
‘คอยดูถ้าพ่อแดนไม่มาสนใจไยดีย่า ย่าจะยกที่นี่ให้หนูวิลล์’
หญิงสาวตกใจทุกครั้งที่คุณย่าพูดแบบนี้ เธอไม่อยากได้ที่นี่ แม้จะรักที่แห่งนี้ เธอยังมีคุณตาที่เธอก็เป็นหลานสาวคนเดียวของท่านเช่นกัน แล้วบ้านสวนของคุณตาเป็นสวนผลไม้ใหญ่ มีลูกค้าจากในเมืองมารับถึงในสวน แต่คุณตากลับให้เธอมาทำงานกับคุณย่าวัลภาเพื่อนของท่าน
‘คุณย่าคะ วิลล์ไม่ได้ต้องการที่นี่นะคะ’
เธอรู้ว่าที่ดินแห่งนี้หลายคนต่างต้องการ ก็ใครจะไม่อยากได้ล่ะ ในละแวกนี้ที่ดินตรงนี้เป็นที่ที่สวยงามที่สุด ด้านหลังติดลำธาร มองไปรอบๆ ก็ล้วนแต่มีเนินเขาล้อมรอบ ที่สำคัญที่แห่งนี้อยู่ในเนินที่สูง เป็นจุดชมวิวที่สวยงามที่สุดในละแวกนี้
‘ย่ากะจะยกให้เป็นของขวัญวันแต่งงานของพ่อแดน แต่เขากลับไม่สนใจ มีแต่คนมาขอซื้อที่นี่ แต่ดูเจ้าตัวสิ กลับไม่สนใจ’ คุณย่าวัลภาบ่นกับหญิงสาวอยู่บ่อยๆ ทำเอาเธอไม่พอใจพ่อหลานชายจอมเล่นตัวของคุณย่า
‘เขาถือว่าเขาทำมาหากินเลี้ยงตัวเองได้ เขาไม่ห่วงย่า เขาว่าย่ากีดกันเขากับแฟนเขา ก็แหมแม่หนูเมย์ออกจะฝรั่งจ๋าขนาดนั้น ย่าไม่ชอบ ย่าชอบเด็กเรียบร้อยอย่างหนูวิลล์‘ สุดท้ายคุณย่าวัลภาก็มาจบลงที่เธออีกจนได้ หญิงสาวยิ้มเมื่อคิดมาถึงตรงนี้
“ยิ้มอะไรจ๊ะ หนูวิลล์” เสียงที่ทักเข้ามาทำเอาเมืองวดีสะดุ้ง เมื่อเห็นว่าเป็นใครเข้ามาก็รีบลุกขึ้นมา
“สวัสดีค่ะ คุณย่า ไม่ให้พี่พรมาตามวิลล์ล่ะคะ คุณย่าเดินมาไกลๆ เป็นอะไรมา วิลล์ไม่สบายใจนะคะ”
“เอ๊า หนูวิลล์ มาแช่งย่าซะนี่ ย่าก็เดินออกกำลังกายมาเรื่อยๆ กะจะมารอหนูวิลล์” คุณย่าวัลภากล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก
“คุณย่าไม่สบายอะไรตรงไหนรึเปล่าคะ ไปหาหมอไหมคะ เดี๋ยววิลล์ขับรถพาไปค่ะ” เมืองวดีลุกไปจับแขนคุณย่าวัลภาแต่ก็ไม่พบอาการผิดปกติอะไร
“ย่าไม่ได้เป็นอะไร หนูวิลล์ เพียงแต่ย่าฝันไม่ดีน่ะ” ผู้สูงวัยบอกด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก “ย่าฝันเห็นเลือด ฝันว่ามีคนคิดร้าย มีคนมาทำร้ายย่า แต่ย่าไม่เห็นหน้า”
“โธ่ คุณย่า แค่ความฝัน ฝันร้ายจะกลายเป็นดีค่ะ คุณย่าไม่ได้มีศัตรูที่ไหนนี่คะ คุณย่ามีแต่คนรัก ใครจะมาคิดร้าย” เมืองวดีเผลอหัวเราะออกมากับคำพูดคุณย่า
“ย่าอยากเจอพ่อแดน” จู่ๆ คุณย่าก็บอกสิ่งที่แกกังวล “ย่าแก่แล้ว อยากเจอลูกๆ หลานๆ ย่าก็เหลือพ่อแดนกับหนูวิลล์ที่ย่ารักเหมือนหลาน หนูจะแต่งงานกับพ่อแดนเพื่อย่าจะได้ไหม”
“คุณย่า ....” เมืองวดีร้องโวยวาย “อีกแล้วนะคะ”
หญิงสาวเข้ามากอดหญิงชรา “วิลล์ก็รักคุณย่าเหมือนเป็นญาติแท้ๆ ของวิลล์ค่ะ แต่คุณย่าคะ คนเราต้องรักกันนะคะ จะมาจับแต่งงานเหมือนสมัยโบราณมันหมดยุคแล้วค่ะ”
“คุณตาหนูก็ตกลง” หญิงชรายังไม่ยอมแพ้
“เอาไว้เจอตัวหลานชายคุณย่าก่อนแล้วกัน เผื่อวิลล์เปลี่ยนใจ” หญิงสาวเลี่ยงเพราะรู้ว่าหลานชายตัวดีของคุณย่าไม่ยอมมาที่นี่ก็เพราะเคยโดนตื้อเรื่องให้แต่งงานเช่นกัน
คุณย่าวัลภามองหญิงสาวตัวน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ “ย่าให้พรส่งเมล์ไปบอกพ่อแดนแล้ว”
“ก็เหมือนทุกครั้งแหละค่ะ วิลล์มาอยู่ที่นี่ยังไม่เคยเจอเลย คุณย่าไปกรุงเทพไหมคะ วิลล์ไปเป็นเพื่อนได้นะคะ” เมืองวดีเข้าใจความรู้สึกของคุณย่าวัลภา
“ไม่ ย่าไม่ไป คอยดูสิ ตาแดนต้องมาหาย่าเร็วๆ นี้” หญิงชรากล่าวอย่างมั่นใจ
เมืองวดีไม่ขัดความคิดของผู้สูงวัย ได้แต่พยักหน้าอย่างจนปัญญา
“เออ เดี๋ยวช่วงบ่ายย่าจะเข้าไปให้นวดหน่อยนะ”
“ค่ะ คุณย่า ได้ค่ะ ลูกค้ามากันบ่ายๆ เดี๋ยววิลล์จัดให้ค่ะ”
“จ๊ะ แล้วเย็นนี้หนูวิลล์อยู่กินข้าวกับย่าก่อนค่อยกลับนะ” หญิงชราลูบศีรษะเมืองวดีด้วยความเอ็นดู
“ได้ค่ะ คุณย่า” เมืองวดีเดินออกมาส่งคุณย่าที่ประตู โดยไม่ได้สังหรณ์ใจแม้แต่นิดว่า จะเป็นการเห็นคุณย่าวัลภาครั้งสุดท้าย
ตลอดช่วงเช้าเมืองวดีวุ่นวายกับลูกค้าคณะทัวร์ที่จองเข้ามาทำสปาต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นนวดไทย นวดอโรม่า นวดเท้า ทำเอาพนักงานที่มีอยู่เกือบจะไม่พอ ต้องไปเรียกหญิงสาวชาวบ้านที่เขาเคยมาเรียนนวดกับที่นี่ แล้วไปเปิดร้านนวดกันเองมาช่วยงาน แต่หญิงสาวไม่ลืมที่จะจัดคนไปดูแลคุณย่า ที่สปากำลังวุ่นวายเลยให้ไปนวดคุณวัลภาที่เรือนไม้หลังใหญ่ที่อยู่ด้านหลัง ที่หญิงชราพักอยู่กับคุณอำพรแม่บ้านที่คอยดูแลคุณวัลภา
“คุณวิลล์คะ....” เสียงร้องที่ดังเข้ามาอย่างตกใจพร้อมกับสีหน้าที่ขาวซีด และตื่นกลัวของพี่พรวิ่งเข้ามาหาเมืองวิลล์ ที่ยืนส่งลูกทัวร์ขึ้นรถตู้
“อะไรคะพี่พร”
“คุณย่า คุณย่า...” พี่พรเกิดอาการพูดไม่ออก แต่น้ำตาไหลพรากออกมา
“คุณย่าเป็นอะไรคะ” เมืองวดีรู้สึกเป็นกังวลทันทีที่คุณอำพรเอ่ยถึงคุณย่าพร้อมน้ำตา กลั้นสะอื้นอย่างเต็มที่ รีบวิ่งไปทางเรือนไม้ใหญ่ที่อยู่ด้านหลัง โดยมีคุณอำพรวิ่งตามมาติดๆ
หญิงสาวหยุดชะงักเมื่อเห็นรอยเท้าที่เต็มไปด้วยโคลน ย่ำขึ้นบันไดไม้ไปบนเรือนไม้แห่งนี้ เธอรีบกระโจนก้าวขึ้นทีละสองขั้นขึ้นไปพบแต่ความเงียบข้าวของอยู่เป็นระเบียบเรียบร้อยดี คงมีแต่รอยเท้าที่เดินย่ำเต็มพื้นไปหมด
หญิงสาวจ้ำพรวดเข้าไปยังห้องเล็กที่คุณย่ามักใช้เป็นห้องนวดประจำของหญิงชรา กลับพบแต่ความว่างเปล่าที่นอนมีรอยยับบนที่นอนบ่งบอกว่าได้มีคนมานอนแล้ว
เมืองวดีถึงกับร้องออกมาอย่างตกใจสุดขีด เมื่อเห็นรอยเลือดบนหมอน
“คุณย่า.....”
“คุณย่า...” หญิงสาวตะโกนสุดเสียง สายตาที่ตื่นตระหนกมองไปรอบๆ ห้อง ไม่มีร่องรอยการรื้อค้น ของทุกอย่างในห้องยังวางอยู่ที่เดิม โทรศัพท์มือถือหรือกระเป๋าประจำตัวของคุณย่าก็ยังวางอยู่ข้างๆ ที่นอน
แต่...ไม่มีคุณย่า คุณย่าไปไหน ริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันพร้อมกับการใช้ความคิด ก่อนที่จะหันไปบอกพยาบาลประจำตัวคุณย่า
“พี่พร โทรแจ้งตำรวจด้วยนะคะ แล้วให้ลุงสมช่วยดูรอบๆ รีสอร์ตที เผื่อมีร่องรอยอะไร” หญิงสาวรีบบอกสุพร พยาบาลที่คอยดูแลคุณย่าอย่างรวดเร็ว สมองเธอสั่งการได้แค่นั้นในตอนนี้
คุณย่าหายไปไหน ใครมันบุกขึ้นมา แล้วมันทำเพื่ออะไร เมืองวดีถามวนไปวนมาในใจ แต่ก็ไม่มีคำตอบหญิงสาวมองดูรอยเท้าที่ย่ำไปมาบนพื้นกระดานไม้ มันก็เป็นเพียงร่องรอยเดียวที่เหลืออยู่แต่ก็แทบจะเลือนลางเต็มที
“ผู้กองแมน กำลังมาค่ะคุณวิลล์” สุพรรายงานเมืองวดีทันทีที่วางโทรศัพท์
หญิงสาวพยักหน้ารับทราบ “เราไปรอข้างล่างกันดีกว่าค่ะ”
เมืองวดีเดินลงจากบ้านพักของคุณย่า เรือนไม้สักสองชั้นที่ชั้นล่างมีแค่เพียงเสาที่รองรับตัวบ้านเท่านั้น ไม่ได้กั้นเป็นตัวอาคารเหมือนหลังอื่น ใต้ถุนบ้านมีเพียงแคร่ไม้ไผ่ที่คุณย่ามักจะใช้เป็นที่พักผ่อนยามบ่ายตั้งอยู่เคียงข้างกับ ชุดรับแขกทำด้วยไม้ทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นโต๊ะเล็กที่ตั้งตรงกลาง รายล้อมด้วยเก้าอี้ไม้สไตล์เก่า
หญิงสาวมองไปรอบๆ บริเวณ คอยมองสิ่งที่ผิดปกติระหว่างทางเดินไปยังด้านหน้าของรีสอร์ตสปาแห่งนี้ แต่ก็ไม่พบอะไรผิดสังเกต
ต้นไม้เล็กๆ ปลูกเรียงรายเป็นแนวทางเดิน มีกระเบื้องปูเป็นทางระหว่างก้อนกรวดที่โรยตลอดแนวแห่งนี้เพื่อเชื่อมไปยังส่วนหน้าที่จัดแต่งเป็นร้านสปา เมืองวดีเดินตรงไปยังห้องทำงานของเธอ พอเปิดประตูเข้าไปหญิงสาวก็ทรุดตัวนั่งที่เก้าอี้โซฟารับแขกอย่างอ่อนแรง
มือเรียวเล็กค่อยๆ นวดขมับทั้งสองข้าง แม้จะไม่ได้ช่วยอะไรมาก แต่ก็ทำให้เธอผ่อนคลายได้บ้าง
“กริ๊งๆๆ “ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา หญิงสาวรีบลุกขึ้นไปรับโดยเร็ว หวังไว้ว่าจะเป็นข่าวดีเข้ามา
“คุณวิลล์คะ โทรศัพท์จากคุณชายแดนค่ะ” เสียงโอเปอเรเตอร์สาวน้อยดังขึ้นมา
“จ๊ะ โอนมาได้เลย” เมืองวดีผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจก่อนจะกดรับสายที่โอนเข้ามา
“สวัสดีค่ะ เมืองวดีพูดสายค่ะ”
“นี่คุณ ผมขอสายคุณย่าหน่อยสิ โทรหาคุณย่าแล้วท่านไม่รับสาย” เสียงทางโน้นโวยวายดังลอดออกมา
“คุณย่าไม่อยู่ค่ะ คุณแดนมีธุระอะไรจะฝากไว้ไหมคะ” เสียงผ่อนลมหายใจ กับสีหน้าบ่งบอกอาการเหนื่อยหน่าย ไม่อยากคุยกับบุคคลที่เสียงดังในตอนนี้
“งั้นช่วยบอกผมหน่อย ใครมาเล่นตลกกับผม ส่งเมลมาล้อผมว่าให้ไปที่รีสอร์ตคุณย่า ไม่อย่างนั้นอาจจะเสียใจไปตลอดชีวิต”
“มีคนส่งเมลไปให้คุณ ! ” เสียงหญิงสาวตะโกนออกไปไม่เบานัก จนเสียงทางโน้นโวยวายออกมา
“โอย..เบาๆ หน่อยสิคุณ แค่นี้ต้องตะโกน ผมไม่ได้หูหนวก”
“ขอโทษค่ะ ในเมลบอกอะไรอีกไหมคะ” น้ำเสียงร้อนรนของหญิงสาวสร้างความประหลาดใจปนสงสัยให้กับชายแดนผู้ไม่พิศมัยเธอมากนัก
“บอก แต่คุณบอกมาหน่อยสิ เกิดอะไรขึ้นทางโน้น” น้ำเสียงปนรำคาญตอบกลับมา
“คุณมาที่นี่เร็วๆ แล้วกันจะได้ช่วยกันคิด”
“เกิดอะไรขึ้น” น้ำเสียงเข้มๆ ดังย้ำขึ้นมา
“คุณย่าหายไป...”
“คุณย่าหาย !!” เสียงที่สวนกลับมาทำเอาหญิงสาวต้องรีบเลื่อนโทรศัพท์ออกห่าง
“คุณดูแลท่านประสาอะไร ปล่อยให้ท่านหายไปได้ยังไง”
“อ้าวจะมาโทษกันได้ไง แล้วคุณล่ะ...เป็นหลานประสาอะไร ไม่มาดูแลท่านล่ะ มัวแต่หลงกรุง”
เสียงจากทางโน้นเงียบไปชั่วขณะก่อนจะมีเสียงพูดออกมา “ผมจะรีบไปให้เร็ว แค่นี้นะ”
“เล่นตัวอยู่ได้กว่าจะมา” เสียงบ่นดังตามไป โดยไม่ได้สนใจว่าทางโน้นจะได้ทันได้ยินรึเปล่า
ชายแดนเมื่อมาถึงจังหวัดเชียงใหม่ เขารีบติดต่อขอยืมรถจากเพื่อนคนหนึ่งเพื่อขับมายังรีสอร์ตซึ่งห่างจากตัวเมืองถึงสองชั่วโมง แม้ว่าระยะทางจะไม่ไกลจากตัวเมืองมาก หากแต่ทางที่ไปเป็นทางขึ้นเขา โค้งซ้ายโค้งขวาไปมามากมาย หากไม่ชำนาญเส้นทางจะยิ่งใช้เวลานาน โค้งหักศอกแม้จะไม่มากมายเหมือนหนทางไปแม่ฮ่องสอน แต่คนที่ไม่เคยก็อาจจะเมารถเอาได้ง่ายๆ
ชายหนุ่มมองผ่านไปยังรถที่จอดให้เพื่อนที่เมาโค้งจนไม่ไหวต้องหยุดรถเพื่อให้เพื่อนได้อาเจียน บ้างก็ถือโอกาสสูดอากาศอันสดชื่น
“ดีนะ ที่เราขับมาเอง ไม่งั้นคงไม่ต่างจากกลุ่มนี้” ชายหนุ่มขับรถผ่านเลยไป จนพ้นเขตป่าเขา เริ่มเข้าเขตหมู่บ้าน “ไม่ได้มานาน แต่ถนนหนทางก็ยังไม่ต่างจากเดิมมาก”
ชายแดนขับรถด้วยความเร็วปกติ ไม่ได้ขับรถเร็วมาก แม้เขาจะชำนาญทางก็เถอะ แต่เขาก็ไม่เคยประมาท สายฝนที่โปรยปรายมาเป็นระยะให้ที่ปัดน้ำฝนได้พอทำงานบ้าง ไม่ถือว่าเป็นอุปสรรคแต่อย่างใดในการขับรถ หากแต่พอเข้าเขตชุมชนหมู่บ้าน ถนนกลับเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ บางแห่งที่ถนนมีหลุมบ่อเล็กๆ ก็มีน้ำเจิ่งนองขังอยู่ตามถนนที่รถวิ่งผ่าน
ชายหนุ่มมัวแต่เหม่อกับความคิดตัวเอง จนเกือบเลยรีสอร์ตที่หมาย เขาเห็นว่าถนนว่างรีบตัดสินใจหักรถเลี้ยวเข้าประตูรีสอร์ตกระทันหัน แต่ก็ต้องรีบเหยียบเบรกเมื่อมีรถมอเตอร์ไซค์พุ่งสวนออกจากด้านใน
เจ้าของรถมอเตอร์ไซค์รีบหักหลบกะทันหัน ทำให้รถเสียการทรงตัวล้มลงตรงพุ่มหญ้าด้านข้างประตูรีสอร์ต พร้อมเสียงร้องดังลั่น
“ว๊ายยยยย....” ก่อนที่คนร้องจะไปนอนแอ้งแม้งโดยที่มอเตอร์ไซค์คู่ใจล้มทับ
ชายแดนรีบเปิดประตูรถ ตรงรี่เข้าไปยกที่ล้มลงให้ตั้งขึ้นมา
สายตาขุ่นเขียวของเมืองวดีจ้องมองไปยังชายแปลกหน้าที่ดูคุ้นตาพิกล
“ขับรถประสาอะไร” พอหายตกใจเมืองวดีก็โวยวายลั่น พร้อมลุกขึ้นยืนปัดเศษดิน เศษหญ้าที่เปียกชื้นติดตามเสื้อและกางเกง
“ดูสิ เลอะเทอะหมด” หญิงสาวไม่วายที่จะบ่นต่อ ใบหน้ายิ่งบึ้งเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นเสื้อเป็นดวงจ้ำๆ จากน้ำโคลนเป็นดวงๆ บนเสื้อ
ชายแดนเลิกคิ้วมองหญิงสาวที่ยืนโวยวายอยู่ตรงหน้าเขา ด้วยใบหน้าอมยิ้มกับภาพที่เห็น เสื้อสีครีมที่เลอะโคลนเป็นดวงๆ กับเศษหญ้าที่เปียกน้ำ เลอะทั้งเสื้อและกางเกง พอเห็นหญิงสาวมองมาเขารีบปรับสีหน้าเป็นใบหน้าเรียบเฉย
ยังดีนะที่ล้มไปตรงหญ้า เพราะข้างๆ นั้นมีแอ่งน้ำเล็กๆ ถ้าตกลงไปละก็ เมืองวดีไม่อยากนึกสภาพตัวเอง พานทำให้โมโหตัวต้นเหตุหนักยิ่งขึ้น
“คุณออกมาก็พุ่งออกมาไม่ดูรถเหมือนกัน” ชายแดนแย้งขึ้นมาบ้าง
“อ้าวววว ผิดแล้วยังไม่ยอมรับผิดอีก ขอโทษซักคำไม่มี”
“ผมรีบมาหาคุณย่า”
คำพูดสั้นๆ แต่ทำเอาเมืองวดีถึงกับหยุดคำพูดที่จะต่อว่าในทันทีทันใด
“คุณย่า...” เมืองวดีพูดอย่างลังเล เมื่อมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า คำพูดเมื่อ
ครู่ของเขา บวกกับสายรั้นๆ ที่มองมา มันทำให้เธอต้องส่งสายตาสแกนเลยทีเดียว ผมรองทรงหวีตรงเรียบ กับคิ้วหนาเข้มรับกับดวงตาที่เปล่งประกายรั้น ดวงตาคู่นี้เธอก็ว่าคุ้นๆ อยู่
“ครับ ผมมาหาคุณย่าวัลภา สหชาติ”
“คุณ.....”
“ชายแดน สหชาติ”
...คอปเตอร์..
| Create Date : 31 ธันวาคม 2554 |
| Last Update : 6 มกราคม 2555 13:53:49 น. |
|
22 comments
|
| Counter : 1122 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: deeplove  วันที่: 31 ธันวาคม 2554 เวลา:19:52:00 น. |
|
|
|
| โดย: พรายทราย วันที่: 1 มกราคม 2555 เวลา:15:08:06 น. |
|
|
|
| โดย: โต๊ะ IP: 223.205.17.4 วันที่: 1 มกราคม 2555 เวลา:21:41:04 น. |
|
|
|
| โดย: ปีกสีรุ้ง วันที่: 1 มกราคม 2555 เวลา:23:34:19 น. |
|
|
|
| โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) วันที่: 2 มกราคม 2555 เวลา:7:11:30 น. |
|
|
|
| โดย: บัดดี้ IP: 203.116.251.236 วันที่: 3 มกราคม 2555 เวลา:20:23:28 น. |
|
|
|
| โดย: โลมา IP: 58.9.143.227 วันที่: 3 มกราคม 2555 เวลา:20:24:29 น. |
|
|
|
| โดย: ริปอง IP: 182.53.156.244 วันที่: 4 มกราคม 2555 เวลา:13:29:45 น. |
|
|
|
| โดย: DA IP: 118.172.17.166 วันที่: 6 มกราคม 2555 เวลา:14:51:03 น. |
|
|
|
| โดย: apple panita IP: 110.171.182.91 วันที่: 6 มกราคม 2555 เวลา:16:14:47 น. |
|
|
|
| โดย: คุณนายอ้อม IP: 61.7.176.252 วันที่: 6 มกราคม 2555 เวลา:16:42:14 น. |
|
|
|
| โดย: Bim IP: 182.53.135.210 วันที่: 6 มกราคม 2555 เวลา:18:58:21 น. |
|
|
|
| โดย: moolar IP: 27.130.100.19 วันที่: 6 มกราคม 2555 เวลา:19:32:00 น. |
|
|
|
| โดย: พิญาดา IP: 171.4.230.86 วันที่: 6 มกราคม 2555 เวลา:23:03:09 น. |
|
|
|
| โดย: นลิน IP: 203.144.233.115 วันที่: 12 มกราคม 2555 เวลา:8:22:32 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
มีความสุขมากๆ ขอให้สุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง มีตังค์ใช้ตลอดปีตลอดไปนะคะ